vrijdag 3 november, 17u58

Amber keek gespannen om zich heen. De kelderruimte was slechts flauw verlicht en ingericht alsof het een gewone leefruimte was. Er was een keuken. Er was een zithoek. Ze wist wat dat wou zeggen. Natuurlijk besefte ze wat dat wou zeggen! Deze mensen hadden kosten nog moeite gespaard om het voor haar huiselijk te maken, maar uiteindelijk bleef ze het meisje dat voor altijd thuishoorde in een kelder. Ver van de buitenwereld. Ver van de zon die buiten misschien wel scheen. Ze gaf toe dat Eva en Floris aardiger waren dan ze had verwacht, maar ze vermaande zichzelf om het feit dat ze er toch van overtuigd was geweest dat ze de komende dagen niet naar een kelder zou worden gestuurd. Natuurlijk werd ze wel naar de kelder gestuurd!
Natuurlijk... want ik ben en blijf waardeloos.
Met een brok in haar keel keek Amber naar het dampende bord spaghetti voor haar. Ze richtte even haar ogen op de man die voor haar zat. Zijn blauwe ogen keken haar bemoedigend en warm aan.
Oh God, ik moet snel beginnen met eten voordat hij boos wordt.
Overvallen door nieuwe twijfels keek ze naar de vork en de lepel die naast haar bord lag.
Waarom ligt er geen mes? Is dit een test? Een valstrik ofzo?
Vanuit haar ooghoeken probeerde ze nu naar de persoon naast haar te kijken. Eva hield haar bestek met beiden handen vast en draaide slierten spaghetti rond haar vork. Ze bracht ze naar haar mond en slurpte de laatste eindjes spaghetti geluidloos binnen.
Wat is dit?
'Amber...' schraapte Wolfs zo luchtig mogelijk zijn keel 'zit je soms met iets?'
Geschrokken keek ze op in de ogen van Floris. Ook Eva legde ondertussen bezorgd haar bestek neer en keek haar doordringend aan.
'Nee, nee hoor...' stamelde Amber vol angst.
'Lust je geen spaghetti?' klonk Floris' stem oprecht warm en bezorgd 'want weet je, dat is geen probleem. Zeg me wat je graag zou eten en ik zal het voor je maken.'
Amber schudde hevig met haar hoofd. Ze mocht haar nieuwe pleegouders zeker niet overstuur maken. Dan zouden ze haar alleen in de kelder achterlaten. Ze zouden het licht doven en dan zou Amber de komende dagen alleen in de kelder in het donker moeten doorbrengen.
En er is hier geen duikboot om me in te verschuilen.
Overmand door angst nam ze haar vork en lepel op en begon als een gek rondjes in haar bord te draaien. Ze wist totaal niet waar ze mee bezig was, maar hoopte vurig dat ook zij de slierten spaghetti om haar vork zou krijgen. Ze probeerde en bleef proberen.
Hoe moet dit nou?
Paniekerig klemde ze haar handen om het bestek, maar ze kreeg maar geen mooie hap spaghetti rond haar vork gedraaid.
Opeens voelde ze Eva's zachte hand om haar door de spanning wit vertrokken handen.
'Amber, rustig nou maar.' De stem klonk sussend, geruststellend. Ze leek zelfs bezorgd.
'Leg even je bestek neer, Amber. Rustig maar, het geeft niets.'
Het meisje schudde haar hoofd en keek bang op. Eva keek haar met een mengeling van verwardheid en bezorgdheid aan. Amber probeerde de situatie in te schatten. Vliegensvlug gleed ze met haar ogen richting Floris en dan weer terug naar Eva.
Wie van deze twee zou me het eerste slaan?
Ze kromp nog wat in elkaar toen ze opeens Floris zag rechtstaan. Hij wandelde naar de keuken en kwam met een mes in zijn hand opnieuw op haar afgelopen. Eventjes dacht ze dat hij haar het mes gewoon zou overhandigen, maar dat deed hij niet. Hij liep tot vlak naast haar en instinctief dook Amber met haar hoofd tussen haar armen. Wolfs schrok zich rot. Hij wou gewoon haar spaghetti voor haar komen snijden, maar hij zag hoe ze in elkaar kromp. Nog nooit had hij iemand zo bang gezien.
'Amber, ik wil alleen maar je spaghetti voor je snijden. Wees maar niet bang, ik doe je echt niets.' De wanhoop en het medelijden droop van zijn stem.
Amber keek terug op. Met een angstige blik keek ze van Floris naar Eva. Deze glimlachte haar bemoedigend toe en kneep zachtjes in haar schouder. Amber begreep hier echt helemaal niets meer van. Deze mensen staken haar in een kelder en waren toch zo ontzettend lief. Ze doen gekke dingen met spaghettislierten, maar worden toch niet boos als blijkt dat ik niet hetzelfde kan. En eigenlijk zou ze wel graag willen dat ze het trucje met de spaghetti wel kon, want ze vond het grappig hoe Eva de slierten van haar vork kon slurpen.
Eventjes schudde ze met haar hoofd en fluisterde:
'Je moet het niet snijden. Ik wil jullie niet teleurstellen.'
'Dat doe je toch niet!' flapte Eva er vol medeleven uit.
'Ik wil het wel leren...' aarzelde Amber terwijl ze nogmaals ronddraaiende bewegingen met haar vork maakte.
Eva's glimlach werd groter en ze knikte. Ze zag zoveel van zichzelf in dit meisje. Plots besefte ze dat ook zij vroeger niets van deze situatie zou begrijpen. Ook zij zou bang zijn. Ook zij zou denken dat ze het niet waard was. Ook zij was toen geschrokken als mensen toch lief bleken te zijn. Eva werd opslag zo trots op Amber. Eva was nog geen halve dag een pleegmoeder en kon nu oprecht al zeggen dat dit meisje zoveel in haar losmaakte.
'Mag ik het jou leren?' vroeg Wolfs ook duidelijk geëmotioneerd.
Amber keek eerst wat verschrikt, maar toen ze zag hoe Eva liefdevol naar Floris keek en vervolgens teder naar haar glimlachte, besloot ze Floris hulp te aanvaarden.
'Kijk het moet zo...' glimlachte hij uiterst zorgzaam. Terwijl Amber nog steeds zelf het bestek vasthield, nam Wolfs langzaam haar smalle handjes in de zijne. Zijn grote warme handen hielpen die van haar met het opscheppen van de slierten.
'Nu steken we de lepel onder de vork, je zet je vork recht erop... ja héél goed, zo! En nu gaan we draaien.'
Ambers' gezichtje begon te glimmen van trots toen ze zag hoe ze samen met Floris een mooie hap rond haar vork kon draaien. Langzaam liet hij haar handen los en ging terug aan de overkant van de tafel zitten.
'Nu kan je proeven.' knipoogde hij naar zijn nieuwe pleegdochter.
Amber slurpte de spaghetti van haar vork en lachte verlegen.
'Lekker' mompelde ze. Eva gaf haar een opnieuw een trots kneepje in haar schouder.
'Nu kan je het zelf een keertje proberen...'.
En onder de bemoedigende blikken van haar tijdelijke pleegouders, draaide Amber meer en meer spaghettislierten rond haar vork.
Het lukt me! Het is me gewoon gelukt!
Hoewel ze nooit zou toegeven dat ze soms ook trots op zichzelf kon zijn, was Amber het nu toch een klein beetje.
'Het is echt lekker, Floris... . Dankjewel.' mompelde ze nog steeds erg verlegen.
'Dankjewel, Amber. Ik ben blij dat je het lekker vindt.'
Eva keek haar partner, haar huisgenoot, haar beste vriend vol tederheid aan. Ze haakte haar blik in de zijne en glimlachte verliefd. Zijn ogen glinsterden van genegenheid en trots. Zijn mondhoeken krulde verder omhoog en hij knipoogde. Daardoor werd haar glimlach nog groter. En voor ze het wist vormde ze met haar lippen een duidelijke maar geluidloze boodschap:
 'Ik hou van jou...' .