dinsdag26 september, 18u50    

Kom op, Wolfs, verman je. Nasi Singapore is normaal een makkie voor je.

Wees nou niet zo zenuwachtig. Je moet gewoon toegeven dat je loog en zeggen dat het je spijt. En daarna moet je proberen je niet zo met haar leven te bemoeien. Dat is nou toch niet zo moeilijk? Doe normaal!
Met trillende handen stak Wolfs de kaarsen op tafel aan. Nog één keer keek hij naar het perfect gestreken tafellinnen, de keurig gevouwen servieten, de wijnglazen die hij wel vijf keer had opgeblonken en het bosje bloemen dat een tikkeltje nonchalant in een té klein vaasje was gepropt.
Pffff... dit wordt toch helemaal niets.
Net toen hij had besloten dit charmeoffensief - nu het nog kon - volledig af te blazen, hoorde hij hoe Eva thuiskwam. Hij hoorde hoe ze langer dan normaal in de inkomhal bleef staan. Hij kon haar in zijn verbeelding haast zien twijfelen wat ze nou zou doen. Hij bedacht hoe ze daar nu stond, niet wetend of ze naar de keuken wou komen. Nog steeds in diezelfde stoere houding, maar met de onzekerheid in haar ogen. Niet beseffend hoe die kleine twijfeling op haar gezicht haar zo ontzettend onweerstaanbaar maakt. Niet beseffend hoe ongelofelijk sexy ze de laatste twijfeling uit haar hoofd kon schudden als ze het besluit nam hem toch maar eens even te laten zien hoe stoer ze nou precies wel was.
Ze komt naar beneden. Al is het maar om mij, met die negerende blik van haar, knettergek te maken. Ze zal naar beneden komen. Ze kan het niet laten. Ze zal op zijn minst proberen om me te treiteren.
Nog voor hij werkelijk uit zijn gedachte kwam, zag hij Eva in het trapgat verschijnen. Haar ogen stonden net zoals hij had gedacht. Koud, koel, afstandelijk en zo bewust van het feit dat hij hierdoor gewoon omver werd geblazen. Maar plotsklaps veranderde haar blik. Haar rechte rug en strakke houding viel als in pudding in elkaar toen ze de netjes gedekte tafel, de kaarsen, de bloemen en haar lievelingsgerecht zag. Eva raakte volledig de kluts kwijt en zocht paniekerig met haar ogen naar een aanknopingspunt. Een punt dat haar woede en haar verdriet nog een beetje vasthield, een punt dat maakte dat ze niet zomaar alles opeens zou vergeven en vergeten. Het punt dat haar rede vasthield en de misselijkmakende rotvlinders in haar buik, al was het maar voor héél even, kon verjagen.
Dat punt vond ze snel. Het stond zenuwachtig en met ingehouden adem voor haar. Friemelend met zijn vingers aan de knoopjes van zijn overhemd. Zijn hoofd was zo rood als een tomaat. Wolfs stond daar. Voor haar. In zijn allermooiste pak.
God nee, Wolfs, niet doen. Je breekt mijn hart! Ik wil zo graag dat dit... dit is zo romantisch... . Dit zou een afspraakje kunnen zijn. Het zou het moeten zijn! Maar het is het niet dus waarom in hemelsnaam doe je mij dit aan?
'Eef... het spijt me...' stotterde Wolfs met de grootste moeite. Het was alsof zijn keel opeens door een onzichtbare hand werd dichtgeknepen.
'WAT? Wát heeft dit te betekenen, Floris Wolfs?!'
Eva had haar vechtlust teruggevonden. Ze was niet van plan zich te laten sussen met een semi-romantisch etentje en een paar lieve woorden die haar zo ongelofelijk veel hoop zouden geven dat het haar alleen maar stilletjes zou vermoorden.
'Eva, ga zitten... . Ga nou gewoon even zitten, alsjeblieft... ik wil je wat vertellen.' Wolfs' stem klonk breekbaar en zonder enig spoor van zijn gewoonlijke zelfingenomenheid.
'Wat dan? Dat je mij hebt belogen, Wolfs? Ga je mij nou met je mooie bloemen en je lekkere eten vertellen dat je hebt gelogen?' siste Eva hem vol venijn toe.
'Hoe weet jij dat ik heb gelogen...?'
'Wolfs, kom op man!' spotte Eva luid terwijl ze haar handen demonstratief in de lucht smeet.
'Marion?' vroeg Wolfs kleintjes.
'Ja, Marion, ja, wat dacht je nou zelf? Dat we nooit met elkaar zouden praten? Dat je zomaar kon liegen zonder dat ik erachter zou komen?'
De toon van Eva's stem dreef Wolfs meer en meer tot waanzin. Net als het verre idee in zijn achterhoofd dat ze misschien toch nog altijd een nieuwe liefde zou kunnen hebben.
Een andere liefde dan die van mij... .
'Dat dacht jij van jezelf toch ook of niet soms, Eva?' klonk hijzelf nu ook verwijtend.
'Dat is niet hetzelfde, Wolfs! DAT is NIET hetzelfde!'
'Oh nee... en in welke zin is het anders Eva? In welke zin?'
'Hou je kop toch!' schreeuwde Eva nu.
Ze draaide zich met een ruk om en ging met grote stappen richting de bar. Ze haalde er een grote fles chocomelk tevoorschijn en griste haar laptop van de toog. Daarna haastte ze zich naar de trap terwijl Wolfs het tafereel met lede ogen gade sloeg.
Ze gaat weg. Dat was niet de bedoeling... nee... nee... ze moet blijven!
'Eva, kom op... het is je lievelingseten. Eet dan toch! Ik heb het speciaal voor je gemaakt... .' leek Wolfs de wanhoop in zijn stem terug te vinden.
Eva draaide zich zelfs niet meer om. Alleen haar hese stem verraadde haar tranen toen ze nog één keer naar hem schreeuwde: 'VOOR MIJN PART STIK JE ER IN!'

Eva,verman jezelf! Nu moet je sterk zijn! Je moet het onder ogen zien: Wolfs gaat je nooit helpen. Hij gaat het niet begrijpen. Hij heeft al een kind en ook al lijkt het alsof hij om je geeft, dat is allemaal maar schijn. Hij is gewoon bang voor verandering. Hij wil gewoon voor de rest van zijn leven bij jou wonen omdat hem dat kosten bespaart. Omdat het makkelijk is. Meer niet. Daarom wil hij dat er niets veranderd. Hij wil geen relatie en al zeker geen kind. Ooit ja, ooit heeft hij gezegd dat hij jou zou helpen bij de opvoeding van je kindje. Maar dat was ook alleen maar omdat hij je niet wou verliezen als WERKpartner. Niet omdat hij van je hield. Nee, Eva, het is hem of een kind. Maar op hem kan je voor eeuwig wachten. Hij gaat je voor eeuwig laten wachten, Eva. Je kan niet je hele leven opofferen voor hem. Je kan de mogelijkheid om iemand lief te hebben niet blijven ontlopen. Je kan niet op zijn liefde blijven wachten. Want bij hem wacht je waarschijnlijk op helemaal niets. Hij zal je nooit liefhebben! Jij zal hem nooit mogen liefhebben! Dus ga voor het kind!
In één seconde nam Eva een besluit. Vliegensvlug deed ze haar laptop open en vulde ze het inschrijvingsformulier van Pleegzorg Nederland in. Ze drukte op verzenden en zuchtte diep. Even zat ze nog in kleermakerszit op haar bed. Verweesd keek ze voor zich uit terwijl ze de gevolgen van haar beslissing probeerde te overzien. Opnieuw kwam er een diepe zucht. Eentje van opluchting. Het was een vreemd gevoel van ontspanning. Met meteen daarna het vreselijke beangstigende gevoel dat ze de liefde van haar leven nu voor altijd was kwijtgeraakt. Om te voorkomen dat ze begon te hyperventileren, ademde ze een keer diep in en uit. Ze sloot haar ogen en probeerde zich te concentreren op haar ademhaling om zo haar gedachten zoveel mogelijk uit te schakelen.
Concentreer je op je ademhaling. Op wat je in je lichaam voelt.
Meteen was er daar het knagende gevoel in haar buik en een lichte duizeling in haar hoofd.
Ik heb honger!
Ter bevestiging hoorde ze nu ook haar maag de vreemdste geluiden produceren en meteen opende ze haar ogen om op de klok te kijken.
Het is al tien uur. Wolfs is een uur geleden al naar bovengekomen. Hij is al lang op zijn eigen kamer. Ik kan gaan eten!
Met herwonnen moed sprong Eva van haar bed.

In de keuken was alles inderdaad al donker. Ze knipte het lichtje op de kast aan. In het weinig licht zag ze hoe de tafel nog steeds mooi gedekt stond. Alsof ze als een magneet ertoe werd aangetrokken, liep ze op haar kousenvoeten naar de bloemen. Ze vond ze mooi. Het was geen echt boeketje. Daarvoor waren de bloemen te wild bij elkaar gestoken. Hij heeft dit zelf geplukt.
Het waren inderdaad alleen maar veldbloemen die je in deze maand van het jaar hier en daar nog in de berm vond. Rode papavers, afgewisseld met gele bloemen die in de verte op ordinaire paardenbloemen leken. Met een kleine glimlach op haar gezicht, streek Eva er met haar hand doorheen. Tot ze de blauwe knopjes ertussen vond. Ze trok snel haar hand weg en grinnikte zachtjes.
Erg toepasselijk, Wolfs. Erg toepasselijk... .
De mooie blauwe knopjes van het distelkruid leken haar aan te staren alsof ze haar wilden zeggen "zo'n pijnlijke stekels heb jij dus ook".
Op één of andere manier vond Eva het vertederend. Het was lief, een beetje stuntelig en waarschijnlijk weinig overdacht, maar wel lief. Maar het waren natuurlijk geen rode rozen.
Eva! Stop met te denken dat hij je ooit een bos rode rozen gaat geven! Die distelbloem zegt genoeg.... .
Met door elkaar geklutste gevoelens van vertedering en teleurstelling stortte ze zich uiteindelijk toch maar op de inhoud van de koelkast. Ze ging alle schappen van de koelkast af en vond maar niets wat haar beviel. Tot haar oog viel op een glazen kom die helemaal onder in de koelkast was verstopt. Twijfelend pakte ze het vasten staarde door de plastic folie heen. Ze herkende de krokant gebakken gelige rijstkorrels, de kip en de groentjes. Wolfs' Nasi Singapore.
Bovenaan hing een gele post-it met een niet mis te herkennen handschrift:
"Sorry. Ik ben er niet in gestikt.
Ik had geen honger meer.
Maar zo zonder mij smaakt het jou misschien wel... .
Eet smakelijk.
X Wolfs"
Eva's ogen werden opnieuw vochtig terwijl ze het briefje voor een tweede keer las.
"zo zonder mij smaakt het jou misschien wel... .
X Wolfs."
Geërgerd door haar eigen gevoelens smeet ze de kom in de microgolfoven en warmde het goedje op. Terwijl de heerlijke geur van de kerrie zich door de keuken verspreidde, opende Eva de besteklade en pakte snel een vork. Ze wou net de la met een klap dichtgooien toen haar blik weer op de post-it viel.
"zo zonder mij...
X Wolfs."
Godverdomme, klootzak! Ga jij nou nooit een keertje uit mijn hoofd?
Helemaal gek van zichzelf pakte ze een tweede vork vast, gooide nu toch de lade dicht en nam de hete kom hardhandig uit de oven.
Nog nooit hadden haar kousenvoeten zo'n luidruchtige stappen gezet als toen ze de trap opnieuw omhoog liep.    

A/N: Eerst en vooral: mijn excuses voor de rare updateritme en de achterstand die ik bij het lezen van ander verhalen heb opgelopen. Mijn week was een hel. Ik ben deze week een erg dierbaar familielid verloren. Goed, ze was 92 jaar en is op een mooie manier mogen gaan, maar afscheid nemen doet altijd veel te veel pijn. Vandaar dat ik niet altijd met alles mee ben deze week. 

Ohja! Voor de Nederlandse vrienden: fijne Koningsdag!
En natuurlijk: voor jullie allen: veel plezier (en misschien ook veel sterkte :-p) met het seizoenseinde van Flikken Maastricht. Ik ga de boel bij elkaar krijsen (dat weet ik nu al zeker). Wie krijst er gezellig met mij mee?

XXX van mij