woensdag 27 september, 6u04

Nou ja, dit voelt best wel goed.
Met haar dromen nog in haar hoofd, schoof ze stilletjes wat dichter naar de warmtebron. Ze vroeg zich niet af wat het was. Ze probeerde zichzelf nog even voor te houden dat ze gewoon nog steeds sliep. Ze kon dit ook gewoon dromen. Het was warm, dus het was goed. Ze veranderde een beetje van houding zodat haar rug volledig tegen het warme vlak lag. Nu ze zich op het gevoel concentreerde was het ook wel best zacht. Ze bolde haar rug en voelde hoe de veilige cocon rond haar rug mee bewoog.
Fijn. Zo fijn.
Even fijn waren de kleine warme zuchtjes die met lange maar regelmatige tussentijden in haar nek werden geblazen. Aangetrokken door de liefelijke geluiden die bij deze zuchtjes hoorden, schoof Eva haar hoofd vanonder het dekbed vandaan en kantelde het naar achter. Er was daar éénzelfde warme holte waar haar hoofd probleemloos in paste. Haar neus raakte een zacht stukje huid en vol genoegen snoof ze de ochtendlijke geur van het lekker warme stukje hemel naast haar op. Het rook als diegene waar ze al jaren van droomde en met een brede glimlach dwong ze zichzelf wakker te worden.
Het ruikt naar... mmhh... Wolfs... .
WOLFS!?!
Met de herinnering aan Nasi Singapore, één kom met twee vorken en haar eigen koppigheid schoten haar ogen open. Zonder zich verder te verroeren, rolde ze haar blauw-grijze kijkers alle kanten op.
Ik lig helemaal tegen hem aan geplakt. Met mijn hoofd in zijn oksel.
'Shit shit!' En in een snelle beweging schoof Eva haar neus van Wolfs' bovenarm weg.
Zo voorzichtig mogelijk probeerde ze van bij zijn lichaam vandaan te schuiven, maar het kwaad was al lang geschied.
' "Shit shit"? Is dat jouw manier om mij een goedemorgen te wensen?' bromde een zwoele ochtendstem achter haar.
En weer zijn heerlijke adem in mijn nek.
Met een grote zwaai draaide ze zich op haar rug. De grote hand die op haar heup lag, schoof automatisch over haar onderbuik. Geschrokken van het tintelende gevoel dat dit teweeg bracht, keek ze hem woest aan. Zijn hoofd was, net als dat van haar, behoorlijk rood. Zijn haren zaten wild door elkaar en zijn glimlach maakte zijn lippen tot iets even zoet en lekker als een chocolademoelleux.
Grrr... "fijn" hoor! Ik mag er niet eens van proeven!
'Wat doet... jouw hand... op mijn buik?' vroeg Eva na een korte maar uiterst ongemakkelijke stilte.
Nonchalant haalde Wolfs zijn schouders op en hij grijnsde. Niet van plan zijn hand weg te trekken fluisterde hij uitdagend: 'Wat deed jouw kont tegen mijn buik?'
'Wolfs ik meen het! Dit is serieus!' stotterde Eva terwijl ze zichzelf van onder zijn hand uit schoof, 'Jíj moest op minstens één meter van me vandaan blijven.'
'Ja, maar in de loop van de nacht bleek jíj diegene te zijn die één meter wat veel vond.' plaagde hij haar.
'Je had me moeten wegduwen!' zei ze streng
'Jij had niet in mijn bed moeten liggen!' schudde Wolfs lachend zijn hoofd.
'Dat was jouw schuld.' weerlegde Eva bitsig.
'Nee, Eva, dat was jouw schuld. Jouw koppigheid, jouw ultimatum.'
'Nou? We moeten zo meteen gaan werken, dus ga je mij nou nog een antwoord geven? Ben jij nou jaloers of niet?'
Wolfs grijnsde uitdagend. 'Als ik zwijg, ga je bij mij in bed blijven liggen, toch?'
'Wolfs! We moeten écht gaan werken, hoor!'
'Nou, jammer, maar als het echt moet... . Bel jij Mechels om te zeggen dat we vandaag niet kunnen komen werken? Vertel er dan meteen maar eventjes bij dat jíj het veel belangrijker vindt om een hele dag samen met míj in één bed te liggen.'
Eva keek met vlammende ogen naar haar werkpartner en siste door haar tanden door: 'Beantwoord. Mijn. Vraag.'
'Ga jij dan zeggen met wie je een verkering hebt?' siste hij haar verwijtend terug.
Staalhard keek hij in haar ogen en Eva voelde zich opeens verloren.
Dat hij er ook maar aan kon denken dat iemand anders mij ooit gelukkig kan maken... .
Gepijnigd door zijn blik, wendde ze haar hoofd van hem af.
'Juist, ja. Dat dacht ik al.' interpreteerde Wolfs dit stilzwijgen. Alsof de kous voor hem af was, stond hij op en kleedde zich voor haar ogen om. De tranen sprongen opnieuw in haar ogen. En net toen Wolfs zijn broek aantrok, mompelde Eva uit het niets:
'Natuurlijk heb ik niemand anders... .'
Niemand anders... waarom zeg ik nou in hemelsnaam "niemand anders"?
Verdoofd door Eva's woordkeuze bleef Wolfs aan de grond genageld staan.
Niemand anders?
Na enkele seconde ging hij in slow motion verder met aankleden. Al die tijd bleef het stil tussen de twee. Tot Wolfs de kamer verliet. In de deurpost bleef hij stilstaan. Kort draaide hij zijn gezicht haar richting op en starend in het niets zei hij zachtjes: 'Je hebt gelijk.  Het zou me pijn doen... als je iemand anders had. En ja, ik zou jaloers zijn, Eef.  Maar dat recht zou ik niet hebben. Je zou me immers niet bedriegen... . Heb je nou je zin?'
Wolfs draaide zich om en liet een door emoties overspoelde Eva achter.

De morgen was ongemakkelijk geweest, maar Eva had niet anders verwacht. Ze was maar heel even in de keuken geweest. Daar had haar hele ontbijt allang klaar gestaan en ook haar lunchpakket bleek al in haar rugzak te zitten. Wolfs leek te doen alsof de hele ruzie –de hele nacht- er nooit was geweest en ook zij had maar besloten dat dit het beste plan zou zijn.
Ondertussen zaten ze al twee uur achter hun bureau dossiers bij te werken en zuchtend rekte Eva zich uit. Ze keek even stiekem in de richting van Wolfs die geconcentreerd en met zijn leesbril op het puntje van zijn neus over een grote stapel papier gebogen zat.
Kan je dat geloven, Eva? Naast hem, bij hem, heb jij vannacht geslapen... .
Een dromerige glimlach sierde haar lippen tot het klein monotoon geluidje van haar smartphone haar deed opschrikken.
Een nieuw bericht.
Eva opende haar e-mail en zag de afzender van het bericht.
Pleegzorg Nederland.
Meteen keek ze schichtig om zich heen om zeker te zijn dat er geen collega's waren die toevallig over haar schouder konden meekijken. Toen ze zeker wist dat dit niet het geval was, ademde ze nog een keer diep in en met haar hart bonkend in haar keel opende ze het bericht.
Ze scande de tekst vluchtig met haar ogen. Haar mondhoeken gingen meer en meer omhoog naarmate ze verder las.
Ik heb me gewoon ingeschreven! Dat was ik zelfs bijna vergeten... .
Ze opende snel haar agenda en zette de verschillende cursusmomenten erin.
Opeens voelde ze weer dat onbehagelijk gevoel over zich heen komen. Ze keek op en zag haar partner, haar beste vriend nietsvermoedend voor haar zitten. De schaamte was terug. De angst verlamde haar weer.
Al die verplichte cursusmomenten... hoe kan ik daar nou in hemelsnaam naartoe gaan zonder dat Wolfs het weet?