JOE

As I looked at the leaf I was holding in my palm, I didn't realize that I was now stepping back outside.

When I came out of the room I immediately looked around. I wanted to see that person. But unfortunately, hindi ko na siya naabutan pa't nakita.

Malakas ang loob kong nandito siya dahil malamang sa malamang kay Elli nanggaling ang dahong iyon, siya at ako lang naman ang nakakaalam sa kung anong mayroon sa dahong iyon.

Nagpatuloy ako sa paglakad at tumingin tingin sa mangilan-ngilang estudyanteng dumadaan sa'king harapan. Aish! Where can I find you!

"Oh Shit!"

Napamura sa gulat ang dalawang lalaking humarang ngayon sa'king harapan.

I glanced at them for a moment and was about to continue running again when they blocked me again.

"What?" iritableng tanong ko sa kanila.

"Ang sungit naman ni Bebe Joe ko, chill ka lang. Okay?" ani South at ngumiti.

"What is it that you want?" I asked them again.

"Ouch. Wala na talagang may pake sa'tin, South." pag-iinarte pa ni Ronan.

I rolled my eyes on them. "Seriously? Ano ba."

"Eh kasi may nabalitaan akong chismis! Mamalasin daw ang nakakunot-noo ngayon!" tatawa-tawang biro ni South at inapiran naman siya ni Ronan.

South quickly took my right hand and put a brown bracelet on me. "O' ayan, lucky charm. Tingnan mo lang iyan at maaaninag mo ang kagwapuhang magbibigay ng lakas sa'yo." pagmamayabang pa niya.

Napangiwi na lang ako at inalis muli ang bracelet na suot ko. Mas lalo akong nairita ng mapansin ko ang pagpipigil nila ng tawa. Wala na naman ba silang magawa ngayon at ako na naman ang ginugulo nila?

"Wala akong oras makisakay sa trip ninyo ngayon. Mabuti pa bumalik na kayo sa school at pumasok sa klase... Teka---" I stopped talking when I notice the two of them looking at my back. "Anong---" before I could turned around bumungad na sa'kin ang nakakarinding  pagsigaw nina Quinn at Hedi ng, "Surprise!!!"

My eyes widened as my mouth form an O in shock while looking all these people in front of me, shouting my name in the crowd of people.

"Ano 'to?" ang na sabi ko na lang habang sinugod ako sa yakap nina Quinn at Hedi.

"Sabi ko naman sa'yong pinagawa kita ng banner 'diba? Kala mo nagloloko ako 'no." ani South at magkahawak na winagayway nila ni North ang may kalakihang banner na nakasulat pa ang 'Go Fight Win' word dito.

"Sisirin mo nang sisirin ang pinakalaliman ng dagat at kunin ang mahiwagang perlas---" Napanganga kaming lahat ng mabilis na nakatikim ng malakas na hampas si South mula kay Ms. Revilla na nasa likuran nito katabi si Mr. Fuentes.

"Nag-iiba ang pinapatungkol mo, Mr. Sy. Kung ikaw kaya ang ipasisid ko sa mga lamang dagat?" wika ni Ms. Revilla sabay tingin sa akin. "Best of luck, Ms. Murillo." ang sabi pa niya sabay lapit sa'kin at tinapik ang balikat ko. "Thank you, Ma'am."

Ibinaling ko naman ang tingin ko kay Mr. Fuentes, ngumiti ako sa kanya. "Hello po, Sir!"

"Hello rin. Goodluck sa laban mamaya." tugon ni Sir at ngumiti.

I nodded. "Opo! Gagalingan ko po!" ang sabi ko ulit sa kanya.

Napa-akbay naman si North sa'kin. "Aba naman syempre, dapat manalo kayong dalawa ni Denver para may libre 'diba, Sir?" aniya at nakangiting kinindatan ako.

As for Denver, ngayon din ang laban nito at dito rin magaganap, magkaiba nga lang ang oras ng laban naming dalawa at mauuna ito sa akin.

I looked away as I suddenly remembered what I was supposed to be doing right now. Panandaliang nawala sa isip ko ang lalaking hinahanap ko.

"May kailangan akong gawin." I suddenly said.

"Oh narinig niyo ba 'yon? Tara na. Iwan na muna natin si Joe para makapagpahinga mamaya." ani Mr. Fuentes kina North, sinensyasan din ni Sir si Ms. Revilla na ilayo na ang dalawang sina Hedi at Quinn.

South and Ronan was about to approached me when North and Mr. Fuentes pulled them away from me.

"Hoy, Joe! Ayusin n'yo mamaya ah! Sasayaw ako ng budots kapag nanguna ka mamaya!" malakas na sigaw ni South habang tawa ng tawa naman itong si Ronan. Nagagawa pa nilang magsisigaw dito e halos tangayin na sila ng dalawang lalaking humihila sa kanila ngayon.

Ngumiti na lang ako sa kanila at kumaway, "Salamat!"

I sighed as I continued walking and was about to turn to the right side of the hallway when I suddenly heard a loud noise shouting.

It was too late when I realized that five brown boxes held by a man who can't stop walking appeared in front of me.

"Miss!"

Hindi ko na nagawa pang makaiwas ng tumama na sa akin ang pigura ng lalaki sa'king harapan sabay na nagliparan ang mga kahong hawak-hawak nito habang ang sariling katawan naming dalawa ay ilang ulit na nagpaikot-ikot sa sahig.

"A-Aray."

My eyes gradually opened and I was startled to look at the man in front of me. Pakiramdam ko ay nagkulay kamatis ang pisngi ko sa hiya ng mapagtanto kong nakapaibabaw ako sa isang estrangherong lalaki ngayon.

"Oh shit!"

Napamura ito nang tuluyan ng magtama ang paningin naming dalawa, dali-dali akong tumayo sa pagkakahiga sa sahig at inayos ang sarili ko. I turned my gaze around and thankfully, iilan lang ang mga nakasaksi sa kahihiyan kanina.

Napayuko ako ng mapansin kong hirap ang lalaking makatayo. Nakabungingis ang kanyang mukha at halata sa kanya ang pagdaing ng kanyang likuran.

I didn't hesitate to give my hand in front of him, he did not even refuse and took my hand. Hinigit ko siya ng pwershan upang makatayo ng maayos.

When he stood up and tried to step closer to me he suddenly lost his balance, luckily he was still holding my hand so I tightened my grip on him while my vacant right hand was holding his back. We both look like beauty and the beast statue now. It's just awkward and I'm the one who's standing.

I gulp when I realized that our both arms are lingering in our body.

"Teka sandali." biglang salita muli ng lalaki, itinaas niya ang kanyang kanang paa at iniyugyog, sinubukan niyang alisin ang sapatos kung saan nakaipit pa rin ang isang pinagbalatan ng saging.

We both heave a deep sighed when he finally take his shoe off at maghiwalay ang nakadikit naming katawan sa isa't-isa.

Muli kaming nagkatinginan at natawa na lang kaming dalawa sa nangyari ngayon.

"Pasensya na talaga sa perwisyo, nasaktan ka ba?" nahihiya nitong sabi.

Umiling ako. "Hindi naman siguro. Ikaw? Baka nabalian ka ng buto dahil sa bigat ko." tugon ko at sinamahan siyang magpulot ng mga kahong nagkalat sa sahig.

I heard him laughed. "Nope. I'm fine, shock lang siguro." I heard him said. Naramdaman ko ang muling pagbaling ng kanyang ulo sa'kin.

Sinalubong ko ang kanyang mga tingin at ngumingiting inilahad sa kanya ang isang kahon. "Ingat na lang next time. Para makaiwas sa disgrasya." I laughingly chuckled.

"Mukhang huli na para makaiwas sa disgrasya." he murmured.

Hindi na ako nakatugon pa sa kanya ng mahagip ng mga mata ko ang suot-suot nitong relo. "Shocks!" iritable kong bulong nang maalala ko na naman ang ginagawa ko ngayon.

Aish! This day was messed up! Hindi ko na talaga maaabutan kung sakali mang umalis na si Elli! Argh!

"Wait!"

Narinig ko pa ang sinabi ng estrangherong lalaki pero hindi na ako nag-abala pang lingunin ito at dali-dali ng tumakbo.

"Hello po Ate Joe!" dumaan sa harapan ko ang iilang junior high ng Holsen na mukhang makikinuod din mamaya sa laban.

I stopped walking and I immediately approached them. "Tanong ko lang, saan kayo ngayon naghihintay? Hindi pa binuksan ang pool hindi ba? Marami-rami na ba ang mga manonood?" bulaslas kong tanong habang habol ang hininga.

Sabay silang umiling. "Ah! Pinaghihintay po kami sa stadium, bakit po ate?" the other girl answered.

I tilted my head. "Wala. Sige ah. Maraming salamat!" paalam ko at muling tumakbo papunta sa binanggit nilang lugar.

I went around a few times to reach the wide stadium of this school. I immediately went in and looked for Elli in my eyes at the co-students from my school who are now sitting together in the bleachers.

Napakaway ako ng wala sa oras ng may mga tumawag at kumaway-kaway pa sa'king kinatatayuan, may mga iilan pang ibang estudyante na mula sa ibang school ang sumisigaw pa sa pangalan ko. Marahil ay kilala nila ako kaya naman ay sinuklian ko sila ng ngiti.

Muli kong inilibot ang aking mga mata para makita ang hinahanap ko.

"Joe!"

I turned my head around when I heard my heard my name. I frowned.

"Urgh. Not again!" I complained

As Coach Davis shows me the two paper bags held by his two hands while running towards to me. I stepped back my feet and was about to run away from him when suddenly some different students appeared in front of me and went inside at the same time.

Sa kagustuhan kong makatakas sa kamay ni Coach ay lalo lang akong itinapon sa kanya papalapit.

Unti-unting nag-angat ang ulo ko sa taong nakatayo ngayon sa harapan ko.

"Let's go!" Coach Davis giggled. Ngingiti-ngiting ipinakita sa'kin ang paper bag na alam kong pagkain ang laman. Ganyan na kasi talaga itong si Coach, kapag may laban ako hindi nawawala ang kataga niyang 'eat before 1 hour end'

Napanguso na lang ang labi ko at hinayaan siyang hilahin ako pabalik sa kung saan ako nanggaling.

Napasabunot ako ng buhok. Argh! Peste naman mga abala ngayon oh! Naabutan ko sana si Elli!

Coach Davis put the 2 paper bags in the center table of my designated room. Umupo lang ako dito at hinayaan itong ilabas ang pinamili nitong pagkain.

I raised a brow as Coach handed me just two piece of toasted whole loaf bread and sugar free orange juice. "Seriously? Pwede bang mag-request ng ibang pagkain naman?" I said to him who's now enjoying the luxury taste of a full pack greasy burger on his hand. May apat pang burgers na naghihintay sa kanyang harapan. Tsk.

"Ano? Pinapakain mo ba ako ngayon, Coach o tinatakam?" pagsasalita ko pa sa kanya.

"Hindi ka pa nasanay sa'kin. Iyan kaya ang nagpapanalo sa'yo." he laughed.

Coach was about to continue what he was saying when we heard a sudden ringing of a phone. He dropped his burger in his hand and immediately answered the phone call.

Napangiwi ako ng pahabol pa niyang isinubo ang mga daliri nitong mamantika. Disgusting.

I crossed my arms as I was looking at him talking to the phone. I smirked. "Kapag ako talaga nagsawa, hahanap ako ng bagong coach." ang sabi ko, lumingon ito sa'kin at sinubukan pandilatan ako ng kanyang mga singkit na mata.

"Yes! I'm inside at the Beverly High. Nope hindi ako lumabas... Let's meet in the pool area. I'll be there in a minute." narinig ko pang sabi ni Coach sa linya ng tawag. Tiningnan ko na lang ito tumayo at sinensyasan pa akong kainin ang pagkain ko bago lumabas.

Binelatan ko na lang siya saka pabirong inirapan.

I just spent the remaining minutes in my room until the organizers entered us one by one and told us to get ready.

I looked at myself on the rectangular mirror on my side. Itinali ko nang dahan-dahan ang wardrobe na pansamantalang nakasuot sa akin ngayon habang takip-takip ang panloob kong suot na swimsuit.

Mariin kong inayos ang swim cap at ang goggles na nakapatong ngayon sa aking ulo. "10... 9... 8... 7... 6... 5... 4... 3... 2..." lumingon na ako sa pintuan. Huminga ako ng malalim sabay na pinihit ang doorknob "1..."

Kasabay ng pag-apak ng aking mga paa palabas ay siya ring pag-angat ng ulo ko. Nahagip din ng pheripheral vision ko ang mga magiging kakompetensiya ko ngayon na sunod-sunod na rin sa paglabas ng kani-kanilang room.

Diretso lang ang paglakad ko papunta sa pool area. Maaaliwalas at tahimik na ngayon ang daan, walang kakikitaan ng kahit ano mang ingay at pigura ng tao sa paligid, animo'y ibinigay ang daan at oras para aming kalahok ngayong araw.

It wasn't long before my feet stopped spontaneously, nervously looking at the tall black cloth that served as a cover for the large entrance area of ​​the pool area.

"Line up everyone! Sabay-sabay kayong papasok sa loob!" the woman in 20's organizer instructed us. We nodded at sumunod sa kanyang salita. "Remember! Just have fun and enjoy the game! Good luck, competitors!" the organizer continued to talked.

Sa paghawi sa itim na tela ay sumunod na bumukas ang malawak na glass door sa aming harapan.

Inilibot ko ang aking mga mata sa mga taong naghihiyawan habang hawak-hawak ang iba't-iba nilang bandera. Kulang na lang din ay magkaroon na nang riot sa gulo ng mga estudyanteng hindi magkamayaw sa pagtalon at pagtaas pa ng kanilang kamao.

"What a very nice day to start! Napaka-energetic ng mga estudyante ngayon dito!" kusa kaming napalingon sa isang lalaking nagsalita ngayon sa loob ng pool area, katabi pa nito ang isa pang babaeng may hawak din ng mic. Probably, they're the announcer.

Muli, sumunod kami sa isa namang ngayong babaeng officials na sinenyasang pumunta na sa'ming  kanya-lanyang lane. Gaya ng nakagawian, nakatayo ako sa pang-apat na lane habang nasa gawing kanan ko naman itong si Amara na nasa pang-limang lane.

"Huwag na nating patagalin pa! Simulan na natin ang pinakahihintay ng lahat!" sigaw naman ng babaeng announcer sa lahat dahilan upang muling lumakas ang ingay at hiyawan ng mga tao sa loob.

Sa totoo lang, para na akong sasabog sa sobrang kabang nararamdaman ko ngayon. Ang kaba na palaging sasalubong sa'yo sa ganitong sitwasyon.

"Go sissy, Joe!" Automatic na lumingon ang ulo ko sa malakas na pagtili ni Quinn na kasamang nakatayo sa pangalawang floor si Hedi, the two we're cheering on me with their poms poms in, palihim naman din akong natawa ng mapansin ko sina Ronan at South na ngingiti-ngiting iwinawagayway muli ang banner, tinanguan ko na lang din si North na seryoso at tahimik na nakatungkod ang dalawang braso sa railings.

"We're live, Joe!" I spotted Binx and Finn waving at me as their camera are rolling up on me. Binx gave me a goodluck sign while Finn saluted me. I just gave them a smile and returned my attention on the man in black who have just whistle.

"Let's have a quick introduction of our six competitors today." the two mc started to talked again.

"The representative of this school! Remi from Beverly High School!"

"Welcome, Allysa from Hills High School!"

"Trina from Valley High School!"

""Phoebe Joe from Holsen High School!"

"Amara from Liberty High School!"

"Jenny from Newton High School!"

Sandaling nagpalakpakan ang lahat pero muli nang tumahimik nang pumito na ulit ang official, he gave us a signal to take off our wardrobe and so, we followed him.

Sa pag-akyat ko sa blocks ay napansin ko ang pagdating ng magsisilbing stop watchers sa laro, tumayo ito sa pinakagitnang likuran namin.

Tumikhim ako at tinanaw ang malawak na tubig sa'king harapan. It was just a short distance game. I only need to swim back and forth two times in my lane. The average swimming player can probably do it around 25-30 seconds per lap, in which it differ 'cause in my game, I need to swim 2 laps.

Even though I had done it with 33 seconds in my previous training. I was edgy and nervous for this one. I'm worried. Would my legs be okay this time and can handle this kind of set up?

As we lowered the goggles in our eyes the announcer speaks up. "Swimmers, set up."

I shake my hands and head. Shocks. This is it.

Before I could bend down and held the edge of the diving blocks. Suddenly, I heard a familiar voice shouting my name. "Come on, Joe! You can do it! Whoo!" I turn my head on the voice and saw Maia shouting at me together with Coach Davis and Denver who's now showing me his gold medal.

I smiled, took deep breath as I felt the tranquility around me.

"You can't do it, Joe." I heard Amara murmured.

I smirked. "No, I can."

"On your blocks!"

It was about three seconds when we all heard the whistle went off, everybody plunged into the water.

I started kicking my legs as I emerged on the deep cold water. Right arm goes over my head, left arm goes over my head while trying to pop my head out to breath.

I kick and kick my legs as fast as a lighting.

I somehow remember those times that I hate diving in the water. I hate that I couldn't properly breathe, I get annoyed when I am always last in the lane, anxious every time I tried to splash in the water. But Lolo once told me, every steps counts no matter how small it is. Kaya muli akong sumubok, hinarap ko ang bigat, alon at lamig ng tubig.

Then one day, napansin ko na lang nakukuha ko na ang maayos na paggalaw ng aking mga paa't kamay. Nasasabayan na ng sariling katawan ko ang tubig. Hindi ko namalayang, nandito na ako sa lugar na halos ika-inggit ng iba.

I bend sideways to breathe again, I even swam faster when I saw the wall in front of me. I turned and kicked my legs again on the wall to start the last lap remaining.

Lalong lumalakas ang ingay at sigawan sa paligid. Probably, lahat kami na manlalaro ngayon ay nalalapit sa pagtapos ng kompetensya.

When I pushed again my legs in the wall I suddenly felt some pain lingering on my legs, my arms started to trembling but I still continue kicking, I am now catching my own breathe even though I got water up on my nose.

I am now approaching in the wall to finish, but I heard a swimmer which is Amara coming up behind me.

Maia's voice suddenly popped on my ear. I thought about what Maia just said earlier. You can do it!

Yes! I can do it! I can!

I finally touched the wall, I drag my exhausted body as I heard the relentless cheering of the crowd. Inalis ko na rin ang suot kong cap at sinuklay gamit ang basang kamay ko ang buhok kahit nakababad pa rin sa tubig.

Sandali kong chineck ang mga kasamahan kong manlalaro at lahat sila ngayon ay tapos na habang ang kanilang atensyon ay nasa direksyon sa aking likuran.

Sinundan ko ang kanilang tingin at nakita ko ang unti-unting paglitaw ng ranking ng laro sa board score.

Nag-umpisa ito sa ika anim na ranggo. The girl name Allysa got the 6th rank, Jenny 5th rank, Trina 4th rank, Remi 3rd rank.

I clenched my fist and gasped.

Eventually, the 2nd rank flash the name of Amara.

Napa-awang ang bibig ko sa tuwa ng tuluyang lumitaw ang pangalan ko sa unang ranggo ng board.

"Hah! Nanalo ako! I won!" napasigaw na lang ako habang hinahampas ang kamay ko sa tubig.

"I hate it!" bumaling ang ulo ko sa gawing kaliwa at nakita ko si Amara na hindi maipinta ang mukha nito.

Nang mabaling ang ulo nito sa'kin ay sinamaan niya agad ako ng tingin pero ibinalik ko ng isang ngiti ang mga nakakairita nitong pagtingin sa'kin.

"Congratulations, Amara." I said. "Like I said, I can." and winked at her.

You will be told numerous time that you can't do something over the thing that you wanted to be. That you were not talented enough and lack on yourself. Instead, use their words as a fuel on your draining self, because the greatest pleasure in life is doing what people say you cannot do.

Mabilis na tumakbo sa akin sina Maia, Denver at Coach Davis, Maia gave her hand to me for a lift, ngumiti ako sa kanya at kinuha ang kanyang kamay.

Pagka-akyat ko ay agad akong sinalubong ng yakap ni Maia. "Congratulations!" she giggled on me.

Napalayo naman ako sa kanya. "Basa pa ako oh, baka mag-reklamo ka bigla r'yan." biro ko sa kanya.

Napanguso ito at inagaw ang wardrobe na hawak ni Denver. "Suot mo na baka lamigin kapa r'yan."

I smiled. "Naks! Sweet sweet talaga!"

"I almost had a heart attack. Did you also feel nervous earlier students? Teachers? And of course the Coaches!
That was a breathtaking game!" the male announcer speaks.

"Yes, partner. I felt that too. Especially, the lane number 4 and 5. That was too close!" the other female announcer also speaks.

"Pero huwag na nating patagalin pa, partner. Let's call on our top 3 to come here at the platform." ani pa nila.

"Our rank 3. Congratulations! Remi from Beverly High School!"

"The rank 2. Congratulations! Amara from Liberty High School!"

"... And the one and only 1st placer, Phoebe Joe from Holsen High School!"

I looked at Coach Davis, he gave me a smile. "Go, PJ. Kunin mo ang pinaghirapan mo." he said. Tumango naman sina Denver at Maia.

Napangiti na lang din ako saka na naglakad papa-akyat sa gitna ng platform.

Kasabay ng pagsakbit sa amin ng medalya ay siya ring pagsabog ng katambak na confetti sa aming harapan. Nakidagdag rin sa ingay ang mga estudyanteng nagsisigaw lalong-lalo na malakas na pagtili nina Hedi at Quinn.

Mabilis kong inalis ang gold medal sa aking leeg, itinaas ko ito at sumigaw ng napakalas.

"Nanatalo tayo!"

Abot hanggang teinga ang ngiti ko ngayon. Ang saya sa pakiramdam. Hindi ko maipaliwanag. Kahit nagmumute na nasa paligid ko, patuloy lang ang pangiti ng labi ko.

Pero hindi ko inaasahan ang pagbagsak ng luha ko ng maagaw ng atensyon ko ang isang napaka-importanteng lalaki sa buhay ko, malawak itong nakangiti ngayon habang kumakaway sa kinatatayuan ko.

I waved back at him.

Thank you, Lolo Henry.

I was about to turned my head around when I saw a figure standing beside Lolo Henry. He was just looking at me straight to my eyes with his serious gazes.

Hindi siya umalis, hindi ako nabigo at nahanap ko rin ito.

Though he's giving me a cold look, I still smiled at him. Elli was here today, watching and cheering on me.

"Joe is here!"
"I'm so jealous of her!"
"The best talaga si Idol!"

Bawat kilos, bawat ginagawa ko at bawat balita na napatutungkol sa akin ay hindi maaaring hindi alam ng lahat. Its been two days when the swim meet end and here I am still the talk of the school, ang pagkapanalo ko sa laban ang nagbigay muli ng ingay sa pangalan ko sa paaralang ito.

Ngumiti ako sa mga kapwa ko estudyante na ngayo'y nasa labas ng hallway habang ang mga atensyon nila ay nasa sa'kin na humahakbang sa gitna ng daan. Sa totoo lang ay hindi ko gusto ang ganitong paghanga ng mga tulad kong estudyante rin, gusto kong sila mismo ay hangaan at mahalin ang sarili nila ngunit sa paraan lang ito ako nabibigyan ng atensyon na hinahanap ko.

Sa pagliko ko ng daan ay bumungad sa'kin ang katambak na camera na naka-abang sa akin ngayon sa paglabas ng main building. Lahat ng mga estudyante ay nasa pababa ng hagdanan habang ako naman ay nakatayo sa gitnang harapan nila.

The girl from the other school handed me a bouquet of flowers.

"Congratulations, Joe. How does it feel na ikaw ang napili sa marathon?" the girl asked already.

I smiled at her and looked at the camera. "Of course I'm happy. Sino ba naman ang hindi sasaya sa balitang iyon." I answered.

"Joe! Joe! Why would you play the sport swim when you're already excel in running?" the guy in other uniform asked.

I laughed a little. "I actually love doing the both sports, but I prefer running tho." I answered.

"Why? Does someone inspire you on that field?" dumagdag sa pagtanong ang isa pang babae.

Dahil sa tanong na 'yon, muli ko na namang naalala ang isang pangyayaring hanggang ngayon ay pinanghahawakan ko pa.

"Yes, someone inspired me to run," I answered. "I once made a promise on someone, but unfortunately, that person didn't fulfill the promise. I was left waiting alone." I added.

Sa gitna ng napakaraming tao ngayon, isang tao lang ang nakakuha ng atensyon ko. Na kahit nakatalikod ito ngayon at tahimik na humahakbang papalayo sa akin ng mag-isa, alam kong siya ang lalaking 'yon.

Siya si Elli.

"Sa mga panahon kasing hindi siya dumating, wala akong ginawa kun'di ang tumayo lamang at maghintay sa kanya. Kaya ngayon, hindi na ako matatakot pa. Kung tatalikod ulit siya sa akin ako na mismo ang hahabol sa kanya."

This time I did not hesitate to run closer to him.

"Elli!" I shouted his name and took the leaf he gave me from my pocket.

Napalunok ako ng dahan-dahan itong humaharap sa'kin, he gave me a serious look but I gave him a smile again.

"Maraming salamat dahil hanggang ngayon hawak mo pa rin ito," ang sabi ko at kinuha ang kanyang kamay. Ibinalik ko muli ang dahong pagmamay-ari niya. "Ako rin, na sa'kin pa." patuloy ko sabay na kinuha ang isa pang dahong kamukha ng kaniya.

Ang isa pa na pagmamay-ari ko.

A two four leaf clover that we both got on the tree where we first met.

On the Caroline Street.