Emma

Hij is heel dichtbij. Emma ziet hoe haar hartslag zichtbaar is in haar vingers en probeert zo snel mogelijk de link naar de website in te tikken. Gelukkig helpt Google haar mee en nadat ze de juiste pagina heeft aangeklikt, verstopt ze vlug haar handen onder de tafel.

Zou hij gel gebruiken voor zijn krullen? Of doe je dat met haarspray? Ze ademt diep in, maar trekt dan de conclusie dat romans altijd vreselijk overdrijven wanneer er staat dat iemand naar honing of iets dergelijks ruikt.

Wanneer Shai zijn vinger over het touchpad laat gaan, richt ze haar blik stellig op het scherm.

"Die, au!" In haar haast om een naam aan te wijzen, knalt haar hand tegen het tafelblad aan. Met haar knokkels tegen haar mond gedrukt, wijst ze, iets langzamer, met haar andere hand een naam aan.

"Ryuu? Dragon spirit betekent het. Mwah. Ik vind Apophis veel stoerder."

Ze fronst haar wenkbrauwen en leest wat er bij die naam staat. "To slither? Hier staat dat hij de personificatie van slechtheid is. Zo willen we ons draakje toch niet noemen?" In haar hoofd stelt ze zich een soort Tandloos voor. Stoer, maar ook schattig. Blijkbaar heeft Shai heel iets anders in gedachten.

Hij trekt zijn laptop uit zijn tas en zoekt hij schetsen op terwijl ze afwachtend toekijkt. Wanneer hij de juiste tekening heeft gevonden, draait hij zijn scherm naar haar toe en zegt: "Dit is toch geen draakjé? Zeg nou zelf, is dit een zoetsappige Ryuu?" Overdreven verhoogt hij zijn stem en Emma proest het uit.

De glimlach om zijn lippen geeft haar kriebels in haar buik. Op normale toon vervolgt hij: "Dit is een stoere Apophis. Net als die gast met de oplichtende ogen in die scifi serie."

Ze heeft geen idee waar hij het over heeft en is absoluut niet van plan om die belachelijke naam te gaan gebruiken, maar voor nu laat ze het erbij. "En de prins en de fee?"

Die namen zijn lastiger te kiezen, op de een of andere manier komen ze er maar niet uit. Geen enkele naam lijkt passend en Emma durft absoluut niet voor te stellen dat ze de prins Shai moeten noemen.

Uiteindelijk laten ze ook die vraagstukken liggen voor later en gaan aan de slag met het maken van een lay-out voor de daadwerkelijke attractie.

"Binnen of buiten?"

"Buiten is leuker", antwoordt ze meteen. Droomvlucht is binnen en het moet wel echt iets anders worden. "We hebben een stukje bos nodig voor het gevecht van de prins en iets voor de fee om haar vleugels terug te winnen, nietwaar?"

Shai slaat aan het schetsen en nadat ze een paar minuten heeft meegekeken, staat ze op om de steen op te gaan meten. Een kleine flits vangt haar ooghoek als ze het ding van tafel oppakt, maar zodra ze beter kijkt, is het licht weg. Vast gezichtsbedrog.

Met de witte steen in haar hand, loopt ze diep in gedachten naar de wand met gereedschappen. Het is haar gelukt om de gedachte aan haar tante zoveel mogelijk uit haar hoofd te bannen. Praten met Roos en ook met Shai deze ochtend, heeft haar echt goed gedaan, maar nu de laatste twee uren van de lesdag zijn ingegaan, komt het moment dat ze weer naar huis moet met rasse schreden dichterbij. Ze wil niet naar huis. Dat is een understatement.

Ze meet de steen op, berekent de schaal waarop ze hun maquette zullen gaan bouwen en loopt dan weer terug. Zodra ze bij de tafel komt, is ze de getallen weer vergeten.

"Aargh", haar vuist knalt op de tafel naast haar laptop en Shai maakt zowaar een sprongetje in zijn stoel van schrik.

"Gaat ie?"

Ze leest bezorgdheid in zijn blik en haalt heel diep adem, voor ze zegt: "De dag is bijna voorbij."

Hij knikt en ze ziet zijn blik verschuiven naar de lege stoelen voorin het lokaal. Zou hij aan zijn vriend denken? Thijs? Zou die echt in de gevangenis zitten? Dat doen ze toch niet met minderjarigen? Met heel haar hart hoopt ze dat Shai niet in de problemen komt. Ze vindt het jammer dat hij aangesloten was bij zo'n groep vandalen, maar hij is weggelopen voordat ze echt iets lelijks deden. Dat weegt zwaarder, toch?

"Wat ga je doen? Na school, bedoel ik." Shai's voorzichtige vraag haalt haar uit haar overpeinzingen.

Ze heeft nog steeds de steen vast en wrijvend over het gladde oppervlak, haalt ze schokkerig haar schouders op. "Misschien blijf ik hier nog wel even werken."

"Zal ik ..." Shai's hapering doet haar opkijken. Zijn stylus maakt weer kringetjes op zijn scherm.

"Ik bedoel, ik kan je helpen, hier, met het project enzo. Ik heb ook niets na school. We kunnen vragen of we nog even door mogen gaan."

Haar ogen worden wijd. Alleen met Shai in een lokaal, na schooltijd? Meteen beginnen haar wangen te branden. Het is uitstelgedrag, het lost het probleem niet op, maar haar hart grijpt het voorstel met beide handen aan.

"Ik ga het wel even vragen", zegt ze en zonder hem aan te kijken, haast ze zich ze weer uit haar stoel. Alleen met Shai. Net als vanmorgen in de bibliotheek. En in de hal, voor schooltijd. Nog steeds kan ze zijn armen om zich heen voelen. Een huivering trekt door haar lijf en het kost haar een paar tellen voordat ze weet waar ze ook alweer naar op weg was. Oja, de leraar.

Toestemming krijgen ze, mits ze niet langer dan een uur na het achtste uur blijven en zich netjes afmelden.

Opgelucht loopt ze terug. Het achtste uur is om half vijf afgelopen. Dat betekent dat ze zich pas over drie uur druk hoeft te maken over haar tante.

"Het mag," lacht ze hem toe, "we krijgen een uur extra. Nooit gedacht dat ik zo blij kon zijn met langer op school blijven."

Tevreden gaat ze zitten. "Oh, nee, ik moet die steen nog meten." Met een diepe zucht staat ze weer op en achter zich hoort ze Shai lachen wanneer ze voor de derde keer de klas doorkruist.

"1:33, is dat niet te groot?"

Shai maakt een snelle berekening en houdt dan zijn armen wijd. "Meneer Voerman, is 1:33 goed voor de maquette?" schreeuwt hij vervolgens door de klas.

Afkeuring straalt van het gezicht van de leraar af als hij hun kant op loopt. "Ik had gehoopt dat samenwerken met Emma je op zijn minst wat manieren zou leren."

Emma voelt haar gezicht weer warm worden en zuigt haar onderlip naar binnen. De O&O leraar bekijkt wat ze tot nu toe hebben, beweegt zijn hoofd op een positieve manier en antwoordt dan: "Het is wat aan de grote kant, maar dat hangt van jullie attractie af."

"Is er een limiet?" vraagt Emma, om zich heen kijkend of er al anderen zijn die aan een maquette beginnen. Tot nu toe lijkt iedereen nog druk bezig te zijn met onderzoek doen.

"Geen limiet", zegt meneer Voerman, "maar ik stel voor dat jullie niet het halve klaslokaal in gebruik nemen. Het moet hier wel een aantal maanden kunnen staan."

Als hij weer weg is, oppert Shai: "We kunnen altijd het portaal groter laten zijn. De opening is nu ... vier meter? Daar maken we gewoon zes van, ofzo."

Plaatsnemend op haar stoel, kijkt Emma met een schuin hoofd naar de steen. "Af en toe lijkt hij te glanzen, heb je dat ook gezien?" Intensief staart ze naar het uitgesleten gat, maar natuurlijk gebeurt er niets. Wel krijgt ze een idee. "Hé, we kunnen er lichtjes in maken. Volgens mij heb ik die ledjes nog zien liggen van het vorige project, dan kunnen we een soort wormhole-illusie maken."

Terwijl ze in de richting loopt van de wandkast waar de elektrische onderdelen worden bewaard, wordt ze bij de arm gegrepen door Roos.

"Gaat het?" vraagt ze.

Emma werpt een korte blik over haar schouder en knikt haar vriendin dan toe. "We blijven wat langer op school, dus voorlopig hoef ik nog niet aan teruggaan te denken."

"We?" Roos lacht haar schalks toe en Emma trekt een gezicht.

"Hij heeft aangeboden ook langer te blijven, dan kunnen we verder werken aan ons project."

Emma is blij dat Roos de hint snapt en op een neutraler onderwerp overstapt.

"Jullie gaan als een speer, zijn jullie echt al bezig met de maquette? Wauw, wij moeten nog beginnen met het uitwerken van de verhaallijn. Tot nu toe hebben we een tekening van een achtbaan en dat is het."

Kijkend naar haar voeten, glimlacht Emma. Samenwerken met Shai pakt inderdaad stukken beter uit dan ze had verwacht. Opnieuw ziet ze zijn ogen voor zich, toen ze vorige week in de bibliotheek zaten en opnieuw voelt ze de druk van zijn handen op haar rug. Ze ademt diep in en uit.

"Hé", Roos wrijft even over haar arm en zegt dan zachtjes: "Je verdient het. Na alle crap met je crazy tante mag je wel iets leuks hebben. Wil je anders bij mij logeren? Ik weet zeker dat mijn moeder wel met je tante wil praten."

Een laagje vocht verschijnt in Emma's ogen als ze haar vriendin dankbaar aankijkt. "Dat zou echt zo fijn zijn. Denk je dat je moeder dat wil doen?"

"Ik bel haar zo meteen wel even, geen zorgen, oké. Concentreer jij je maar lekker op die mooie Egyptenaar van je." Ze steekt haar tong uit en loopt terug naar haar partner.

Emma's gevoelens zijn verdeeld tussen hoop op een paar dagen weg van haar tante en spanning over een uur praktisch alleen zijn met Shai. Een klamme hand klemt zich stevig om de steen heen als ze even later in de bak met lampjes grabbelt.