Shai

"Geen prinsessen in torens, dat veto ik."

Het afgelopen uur hebben ze gebrainstormd over allerlei verhaallijnen die ze zouden kunnen gebruiken. Die met de draken was het eenvoudigst. Shai vond het leuk om hun wederzijdse interesse in de mythologische dieren te ontdekken. Ze hadden alle boeken bijeen gezocht waar ook maar een schaduw van een draak op de kaft stond en nu hebben ze een aardig goed idee over hun eerste hoofdpersoon.

Help de jonge draak zijn weg terug te vinden naar zijn familie, is verhaallijn één.

"Oké, wat denk je hiervan: Geen prinses in een toren, maar een slechte koning die moet worden verslagen?"

Ze hebben een rustig hoekje in de bibliotheek opgezocht en zijn daar gewoon op de grond gaan zitten. Niemand die hen stoort in de sectie rechtswetenschappen en encyclopedieën. Nog nooit heeft hij zich zo op zijn gemak gevoeld.

"Door de prins?" Hij is nog steeds een beetje sceptisch over Emma's wens om er in ieder geval een prins in te stoppen.

"Je hebt al een baron en een ridder in de Efteling, en die tovernar in Symbolica. Er is nog niet echt iets met een prins en dat past echt bij sprookjes."

Kauwend op de binnenkant van zijn onderlip, denkt hij daarover na. "Maar het moet wel een beetje stoer zijn. Geen watje op een wit paard enzo."

Ze lacht en dat bezorgt hem een prettige kriebel in zijn buik. Een lachende Emma is stukken beter dan de boze Emma waarmee hij vandaag voor het eerst heeft kennisgemaakt. Al moet hij eerlijk toegeven dat de furie die hem uitdaagde midden in de klas, ook best gezien mag worden.

Tijdens hun werk in de bibliotheek is ze weer haar rustige zelf geworden en hij vraagt zich serieus af of de uitbarsting echt wel door zijn gedrag kwam.

"Goed, verhaallijn twee is: stoere prins op zijn draak, vecht tegen slechte koning en zijn leger. Is dat goed?"

Hij knikt en schetst een poppetje op zijn draak. Wanneer Emma iets naar voren leunt om het beter te kunnen zien, valt haar lange haar op zijn been. Ergens tussen hun brainstorm sessie door, heeft ze het elastiekje losgetrokken en nu wordt hij telkens afgeleid door de verschillende tinten blond. Is dat schaduwwerking of verf?

Zijn vinger schiet uit en maakt een lelijke kras door het hoofd van de prins, wanneer Emma abrupt naar achteren beweegt.

"Goed, we hebben twee verhaallijnen. Er moet ook nog iets met een meisje als hoofdpersoon inzitten. Geen prinses?" vraagt ze onschuldig.

Nog niet helemaal bijgekomen van haar nabijheid, weet hij geen goede uitgestreken uitdrukking op zijn gezicht te krijgen en als hij haar mondhoeken ziet trekken, grijnst hij breed. Woeps, daar gaan haar wangen weer.

Ze verstopt zich gelijk achter haar haar en haar hand grijpt in het voorvakje van haar rugtas. Hij geeft haar de ruimte om haar wangen in te smeren met wat het dan ook maar is, waarvan ze denkt dat het helpt. Intussen verwijdert hij de kras op zijn scherm. Dat is het voordeel van een digitaal tekenblad.

De laptop was een cadeau voor zijn zestiende verjaardag. Hij weet dat zijn pleegouders geen dubbeltjes om hoeven te draaien – wat een dubbeltje dan ook mag zijn – maar dit was wel een buitensporig vrijgevig geschenk. Hoe dan ook, hij is er blij mee.

Zijn oog valt op een hoekje van een papier dat uit een van Emma's boeken steekt. "Fee!"

"Hmm?"

Ze heeft haar hand nog tegen haar wang gedrukt en doet die snel omlaag als ze zijn kant op kijkt. De rode vlekken zijn wat erger aan de linkerkant, maar waar ze gesmeerd heeft, lijkt de huid rustiger.

"Een fee."

"Van der Fee."

"Wat?" Shai voelt de kreukels in zijn voorhoofd verschijnen.

Schijnbaar heeft Emma het opgegeven haar smeersels voor hem te verbergen, want ze zucht overdreven, maakt draaiende bewegingen met haar glimmende vingers op haar linkerwang en zegt: "Van der Fee, dat is mijn achternaam."

Ah, nu snapt hij het, maar dat bedoelde hij niet. "Nee, ik bedoel dat we een fee kunnen nemen. Voor de derde verhaallijn? Jij wilde nog een meisje, dus een fee. Of elf of fairy, wat dan ook."

Haar ogen lichten op. De kleur is blauw. Niet heel fel, maar zo anders dan de ogen die hij elke dag in de spiegel ziet, dat hij een moment lang alleen maar aan het staren is. Pas als ze wegkijkt, keert hij zich van haar af.

Zijn gedachten schieten alle kanten op en vluchtig laat hij zijn blik over de boeken rondom hem gaan. Meestal is hij toch vrij evenwichtig. Hij heeft zijn zaakjes altijd goed op een rij, maar op de een of andere manier zorgt het meisje naast hem er soms voor dat hij volledig de weg kwijt raakt.

Haar zachte stem klinkt vanachter een gordijn van haar: "Dat is een goed idee."

Vervolgens zitten ze minutenlang in stilte. Shai's vingers tekenen met zijn stylus de grove omtrek van een fee op zijn scherm. Lange jurk, stokje in haar handen. Zonder dat hij het doorheeft, tekent hij echter niet een puntmuts op het hoofd, maar lang, stijl haar dat het gezicht erachter verbergt.

Als hij ziet wat hij getekend heeft, snuift hij en keert hij de stylus om, om de tekening te wissen. Emma houdt hem tegen met de woorden: "Ze mist haar vleugels."

Hij kijkt om en houdt zijn adem in. Zijn ogen vliegen over de rode vlekken op haar wangen, naar het puntje van haar neus dat naar de laptop wijst en klikken dan vast in haar blik. Ze slikt en bevochtigt haar lippen en als een paperclip bij een magneetje, buigt hij iets naar voren.

Het geluid van de bel schalt door de school en onmiddellijk schieten ze allebei naar achteren.

Ze rapen hun spullen bijeen en lopen zwijgend terug naar het lokaal.

Hij wil nog een heleboel zeggen. Een idee over ontbrekende vleugels en een wedstrijd om ze te winnen, schiet door zijn hoofd. Zodra hij echter de klas inkomt, eist Thijs al zijn aandacht op.

"Hé man, lekker in de bieb gewerkt?" Zijn wenkbrauwen bewegen suggestief op en neer.

Shai loopt langs hem heen om zich af te melden bij de leraar. Hij zoekt Emma, maar die staat al bij Roos en lijkt hem niet meer te zien.

Zijn schouders zakken, prima, hij werkt het idee wel uit en deelt het met haar in WhatsApp. Heeft hij haar nummer eigenlijk wel? Ja, ze zitten in dezelfde klassenappgroep. Een zenuwachtige springveer stuitert op en neer in zijn maag als hij er alleen al aan denkt haar een privé appje te sturen.

Thijs onderbreekt zijn gedachtegang. "Kom mee, man, Niels wil dat we het doelwit gaan verkennen voor vrijdag."

Meteen is de opgewonden stemming weg en wordt hij met de feiten op zijn neus gedrukt. Het doelwit; de kennel. Hij wil er helemaal niets mee te maken hebben, maar dat zegt hij niet hardop.

Ach, wat kan het voor kwaad om er een keer langs te lopen, wie weet kan hij Thijs nog ompraten.