- Angela? - blondynka niepewnie spojrzała w jej stronę - Wszystko w porządku?

- Nie - odparła cichym tonem - Jest bardzo nie w porządku.

Felix wychylił głowę zza jej ramienia.

- Szlag - mruknął, odwracając się w stronę latającej maszyny - Wołaj innych. Za chwilę odlatujemy.

Dziewczyna złożyła palec wskazujący i środkowy, kładąc je tym samym na różowym symbolu.

Kilka sekund później wylądowała przed nią grupka odzianych w lateks nastolatków, którzy od razu skierowali swój wzrok na dwie blondynki.

- Kto to? - jedna z nich podeszła bliżej kobiet, usiłując wyszukać w ich spojrzeniu jakichś informacji.

- Poznajcie Aurore i Claire - blondyn wyszczerzył się w stronę nastolatków, którzy całą swoją uwagę skupili na dwóch kobietach.

- Charlotta - czerwonowłosa dziewczyna uśmiechnęła się, wyciągając dłoń w ich stronę - Właścicielka znamienia smoka.

Aurore niepewnie wymieniła z nią uścisk dłoni, zauważając że na jej plecach znajduje się całkiem spora para czerwonych, smoczych skrzydeł.

- A to Matt i Scott - kiwnęła głową w stronę dwóch nastolatków, którzy wyglądali na zupełnie upitych. - Znowu...

- MATT I SCOTT! SCOTT I MATT! MATT I SCOTT, PRZYJACIELE OD LAT! - obydwaj zarechotali, a czerwonowłosa uderzyła dłonią w swoją twarz.

- Idioci... - mruknęła - Chodźcie, czas na nas.

- AND IIII, WILL ALWAYS LOVE YOUUU! - ryknął brunet wprost do jej ucha, przez co zdzieliła go pięścią prosto w roześmianą twarz.

- Zamknij się - warknęła.

Złapała ich za ręce, po czym pociągnęła po piasku w stronę samolotu. Blondynki ruszyły za nią, chcąc jak najszybciej powrócić do Paryża.

- Coś czuję, że to będzie długi lot - Claire westchnęła, a jej przyjaciółka tylko skinęła głową - Chodź, Felix się niecierpliwi.

*

- Jak to jest u Mistrza? - blondyn zatrzymał się, patrząc w stronę ciemnowłosej - Chyba nie mówisz że...

- Źle się czuła - odparła - Bardzo źle. Nie mam pojęcia co się stało.

Adrien wziął głęboki oddech.

- Dobra. Pójdziesz do niego i sprawdzisz czy wszystko z nią w porządku - zadecydował - Ja w tym czasie postaram się walczyć z opętanym w pojedynkę.

Dziewczyna kiwnęła nerwowo głową.

- Nie bój się - położył obie dłonie na jej ramionach - Wszystko będzie dobrze, za chwilę pokonamy tego zagubionego człowieka.

Pocałowała go przelotnie w usta, po czym pobiegła w przeciwnym kierunku, uprzednio zdejmując łyżwy. Zielonooki wbiegł za róg jakiegoś budynku, delikatnie odchylając białą koszulę.

- Plagg, wysuwaj pazu... Co się stało? - wyjął z kieszonki czarne kwami, które skuliło się z bólu - Cholera.

- Jest dobrze - mruknął Plagg - Musisz się przemienić. Złoczyńca zaatakował już połowę Paryża.

- Nie mogę - zaprzeczył - Zabiorę cię do Mis...

- Adrien, nie - powiedział poważnym tonem - Dam radę.

Niepewnie spojrzał na stworzenie, które mimo bólu nie zmieniło zdania. Westchnął, zaciskając pięść.

- Wysuwaj pazury - wyszeptał, dzięki czemu na jego ciele pojawił się lateksowy kostium. Pobiegł w stronę ogromnego monstrum, które terroryzowało miasto bez skrupułów.

- Ej, ty, gadzie! - krzyknął w stronę opętanego zoologa, którego czerwone oczy zapłonęły ze złości - Nie wstyd ci ranić bezbronnych ludzi?

Na czterech łapach popędził w stronę bestii, wskakując na jej kark. Zaakumanizowany człowiek zaczął się miotać, chcąc zrzucić z siebie intruza.

- Uciekajcie! - ryknął w stronę ludzi, którzy w przerażeniu przyglądali się całej sytuacji - Nie ma czasu, musicie opuścić to miasto!

To był pierwszy w jego karierze superbohatera tak krwawy atak akumy. Martwi ludzie leżeli pod gruzami zawalonych budynków, a ci którym udało się przeżyć uciekali jak najdalej od miejsca zdarzenia.

Zrozpaczony blondyn usłyszał pierwsze piknięcie pierścienia, co oznaczało że wkrótce się przemieni. Chcąc nie chcąc zeskoczył z ogromnego monstrum, jak najszybciej biegnąc w stronę rzadko odwiedzanej przez niego kamienicy.

Jednym kopniakiem wyważył drzwi, wchodząc do środka. Wszystko wyglądało po staremu, z wyjątkiem roztrzaskanego gramofonu przy którym słychać było czyjś szloch.

Ostrożnie zbliżył się do starego człowieka w kwiecistej koszuli, który rozpłakał się na dobre.

- Zabrał ją... - wychlipiał - Zabrał Tikki...

Nastąpiło ostatnie piknięcie miraculum, przez co lateksowy strój zniknął. Nastolatek poczuł jak okolice żołądka zaciskają się w nieprzyjemnym uścisku.

- Szlag - wydusił, nie mogąc powiedzieć niczego więcej - Zaopiekuj się nim.

Wręczył staruszkowi czarne stworzonko, które zadrżało z zimna. Zacisnął usta, biegnąc w stronę wyjścia.

- Czekaj - Mistrz Fu podreptał za nim, wciskając mu błękitną broszkę w dłoń - Przekaż jej to. Niedługo się zjawi.

- Ale komu mam przeka... - jego wypowiedź przerwał czyjś psychopatyczny śmiech. Ostatnie co zapamiętał to człowiek, który z szaleńczym uśmiechem na twarzy przykładał mu chusteczkę nasączoną chloroformem do nosa.

Potem nastała ciemność.

*****
Hejka.

BOŻE, WYBACZCIE TAK DŁUGĄ NIE AKTYWNOŚĆ. WATTPAD SIĘ SCHRZANIŁ.

Musiałam pisać wszystko od nowa, gdyż nasza najukochańsza aplikacja postanowiła zrobić mi mało śmiesznego psikusa ;-;

Jeszcze kilka rozdziałów i zbliżamy się do końca, kochani :') Nie myślałam że to wszystko tak szybko zleci.

No ale dobra, lecę pisać dalej bo trzeba wam to jakoś wynagrodzić.

Do następnego!