- Już myślałam, że mnie do ciebie nie wpuszczą. - Biała Diament podeszła do łóżka dziewczyny, która w tym czasie podniosła się do pozycji siedzącej. - Nie wstawaj, nie musisz. Wiem, że jesteś zmęczona po zdjęciu pieczęci. - Przysiadła się na łóżku, zakładając nogę na nogę i sprawiając, że materiał spodni opiął się jeszcze bardziej na jej udach, co przyciągnęło wzrok Pauli. - Jestem Białym Diamentem, ale możesz do mnie mówić po prostu Biała.

- Okej. Znaczy się, jestem Paula. - Biała Diament uśmiechnęła się.

- Zapewne zastanawiasz się, co tutaj robię. - Dziewczyna kiwnęła tylko głową, nie ufając swojemu głosowi. - Ford poinformował mnie, że tutaj będziesz, więc postanowiłam tutaj przybyć, wiedząc, że będziesz prawdopodobnie już po zdjęciu pieczęci przez m... Perłę. - Zająknęła się na ostatnim słowie, chcąc powiedzieć „moja Perła" Ona nie jest twoja, tylko moja!, ale szybko się opamiętała. - Jak było? Jak się czułaś?

- Bolało. Fizycznie, jak i psychicznie, ale szybko straciłam przytomność, więc nie było aż tak źle. Teraz jedynie mam całe obolałe ciało.

- W tym pomóc powinna Granat. Jej ciepłe dłonie powinny na to pomóc, ale nie przyszłam cię wypytywać o zdrowie, które oczywiście jest najważniejsze. -Biała Diament zaczęła się bawić dłońmi. Pocierała je o siebie i wyginała lekko. - Chciałam się zapytać o przeszłość. - Dziewczyna popatrzyła się na Diament ze zdziwieniem. - O przeszłość jako Perła, twoja matka. Masz jej klejnot, może tak jest. - Spojrzała się z nadzieją na Paulę.

- Niestety. Nic nie pamiętam lub mi się jeszcze nie przypomniało, jeśli w ogóle ma mi się przypomnieć. Nie wiem.

- Szkoda. Tęsknie za nią. - Przez chwilę panowała niezręczna cisza, dziewczyna nie wiedziała co powiedzieć, a Biała Diament szybko zrobiła się znów szczęśliwa. - No ale nie będę cię zadręczać sobą i swoim istnieniem. Pójdę lepiej po Granat, jeśli naprawdę nic ci nie jest. - Wstała i otrzepała nieistniejący kurz ze swoi spodni. - Do zobaczenia kiedyś... Paula.