— Kocham cię! — wykrzyknął tak dobrze znany jej głos. Mężczyzna, którego darzyła uczuciem o wiele potężniejszym, a zarazem niebezpieczniejszym, niż przyjaźń, złapał ją za rękę. Zerknęła na trzymającą za jej nadgarstek dłoń, aby po chwili odważyć się spojrzeć w twarz swojego rozmówcy. Jego oczy wpatrywały się w nią, jakby obserwowały kogoś innego, znacznie piękniejszego niż brązowowłosa pieguska z grubymi okularami umiejscowionymi na nieco zbyt wklęsłym nosie. Kobieta początkowo chciała cofnąć dłoń, jednak widząc czające się w spojrzeniu mężczyzny zdeterminowanie, zrezygnowała. Opuściła wzrok. Czując spływające jej po policzkach, pojedyncze krople łez, zacisnęła wolną dłoń w pięść. Ponownie spojrzała na swojego rozmówcę, jednak tym razem w jej oczach bardziej niż zdezorientowanie, widoczne były ból i cierpienie.
— Nie wierzę ci — odpowiedziała cicho, czując jak z każdym wypowiedzianym słowem, atmosfera wokół nich stawała się coraz gęstsza. — Nie po tym wszystkim... — próbowała coś dodać. Jej wypowiedź została jednak przerwana przez głos mężczyzny.
— Jakim wszystkim? — niemalże warknął. Ich rozmowa zaczęła przyciągać wzrok przechodzących przez park ludzi, którzy udając, że szukają jakiegoś przedmiotu w torbie, nieraz zatrzymywali się, podsłuchując wymianę zdań między młodymi. — To nie była moja wina, dobrze o tym wiesz.
— Nie twoja? — prychnęła, próbując wyrwać dłoń z uścisku mężczyzny. Ten jednak był dla niej zbyt silny. — Przez całą szkołę odezwałeś się do mnie jedynie pare razy. Mimo to ja, jak idiotka myślałam, że może mnie lubisz. W końcu nawet jeśli ze mną nie rozmawiałeś, to uśmiechałeś się do mnie. Co więcej byłeś jedyną osobą, którą rozbawiały moje wygłupy, a także ciekawiły te same książki i filmy. Pomyślałam, że jeśli trochę ze sobą pogadamy, to nawet nie wiem, zostaniemy przyjaciółmi? — wypowiedziała ostatnie zdanie dosyć niepewnym głosem, jednocześnie cały czas żywo gestykulując rękoma. — Ale nie, bo wszystko, co ci powiedziałam, ty przekazywałeś swoim kumplom albo Ewce i Julce. Wiesz jak się z tym później czułam? — kobieta wstrzymała swój wywód, aby zobaczyć reakcję mężczyzny. Ten jednak jedynie zwiesił głowę. — Okropnie, Michał. Czułam się, jakby ktoś zaufany dosłownie wbił mi nóż w plecy. I nie, nie obchodzi mnie to, że informacje, którymi się z tobą podzieliłam nie były aż tak zawstydzające jak bywają w tych tureckich czy hiszpańskich telenowelach. Chodzi o sam fakt, że nawet jakąś małą, żenującą anegdotę z mojego życia potrafiłeś w ciągu jednego popołudnia szczegółowo opowiedzieć całej klasie. Myślisz, że byłabym ci w stanie później zaufać ze swoimi najgłębszymi sekretami? — ponownie zaczekała na reakcję mężczyzny. Ten jedynie pokręcił głową i poluźnił uścisk. Kobieta od razu wykorzystała ten moment, uwalniając swoją rękę od dłoni mężczyzny. Następnie odwróciła się, chcąc jak najszybciej odejść z tego miejsca.
— Przepraszałem cię tak wiele razy — słysząc głos dawnego prawie-przyjaciela, wstrzymała się od zostawienia go w tyle. — Byliśmy głupimi dzieciakami, a przynajmniej ja taki byłem. Sądziłem, że informacje na temat innych to klucz do wkupienia się w łaski popularniejszych dzieciaków. Dopiero teraz zrozumiałem swój błąd i chciałbym go naprawić. Proszę, jeśli nie odwzajemniasz moich uczuć, to chociaż zacznijmy od nowa. Wiem, że już tego próbowaliśmy, ale tym razem będzie inaczej, obiecuję.
— Nie spełniaj obietnic, których nie możesz dotrzymać — kobieta mruknęła pod nosem, a następnie odwróciła się w stronę mężczyzny. Stojąc naprzeciw niego wciąż czuła gorzki smak zdrady, jednak tym razem był on mniej odczuwalny niż zwykle. Posłała rozmówcy delikatny uśmiech. — Odwzajemniam twoje uczucia już od liceum — wyznała, przekładając wirujący na wietrze kosmyk włosów za ucho. — Zawsze uważałam, że jesteś miły, pomocny, zabawny i... może trochę nierozgarnięty — zaśmiała się cicho — ale przynajmniej uczciwy.
Mężczyzna spoglądał na kobietę ze zszokowanym wyrażeń twarzy. Nigdy nie podejrzewał, że ta piegowata licealistka, z którą czuł się bardziej komfortowo niż z którymkolwiek ze swoich byłych „przyjaciół", a jednocześnie której zaufanie stracił w tak głupi sposób, mogłaby mieć jakiekolwiek uczucia wobec niego. Szatyn, z głośno bijącym sercem, delikatnie złapał kobietę za rękę i przyciągnął do siebie. Widząc, że brązowowłosa nie zareagowała na jego śmiały ruch, postanowił jeszcze bardziej zmniejszyć dzielącą ich odległość. Wykorzystując dzielącą ich różnicę wzrostu, pochylił się w stronę dziewczyny i dosyć niepewnie złożył pocałunek na jej ustach. Lekko zdekoncentrowana kobieta, na początku nie wiedziała, co powinna zrobić. Dopiero po chwili oddała pocałunek, przy czym czuła mocne i szybkie bicie własnego serca.

Niespełna siedemnastoletnia dziewczyna odłożyła telefon na mały okrągły stoliczek, przy którym siedziała. Zgasiła ekran urządzenia i zakrywając dłonią usta, odwróciła wzrok od towarzyszącej jej koleżanki.
— Co o tym myślisz? — spytała nastolatkę znajdująca się obok niej znajoma.
— Wiesz... - przeciągnęła nieco słowo nie wiedząc, jak przekazać dziewczynie swoją opinię. — Początek nie jest aż taki zły, ale nie za bardzo rozumiem końcówkę.
Brązowowłosa towarzyszka licealistki przekręciła nieco głowę i zmarszczyła brwi.
— W sensie? — zapytała, nie pojmując do końca słów koleżanki.
— Po prostu... koleś wygadał jej sekret, prawda? — spojrzała na autorkę tekstu. Niemalże każdy wyraz ozdabiała energiczną gestykulacją dłoni. — Może niezbyt poważny, ale to jednak boli, kiedy zdajesz sobie sprawę, że nie możesz komuś zaufać. Zresztą chyba dobrze o tym wiesz, co nie? — znajoma dziewczyny ścisnęła dłonią nadgarstek drugiej ręki. Nastolatka widząc, że brunetka nie zamierza nic odpowiedzieć jedynie pokręciła głową i kontynuowała wypowiedź. — Tak czy inaczej, ten przeprasza ją później dopiero po kilku latach, a kiedy ona postanawia mu wybaczyć, ten nadszarpuje zaufanie swojej tak zwanej „miłości" dosłownie kilka dni potem. Następnie znowu się kłócą, później godzą i tak parę razy, a w momencie, gdy babka jest na skraju załamania nerwowego, ten wyznaje jej miłość. Nie ucieszyłabym się, będąc w sytuacji takiej jak ona. Zamiast tego chyba bym rozszarpała go na miejscu. Tymczasem nasza kochana główna bohaterka od tak mu wybacza, mówi, że odwzajemnia jego uczucia, a na końcu mamy pocałunek niczym z Disneya — ręką zrobiła gest, jakby tworzyła nad swoją głową tęczę. — Nie przesadziłaś trochę z tym realizmem?
Koleżanka nastolatki westchnęła cicho i całym ciężarem pleców oparła się o krzesło.
— No i co ja mam teraz zrobić? — mruknęła, przysłaniając dłonią twarz.
— Jak to co? — dziewczyna wzruszyła ramionami. Następnie położyła swój łokieć na blacie stolika, a po chwili oparła głowę o własną rękę. — Spróbuj jeszcze raz napisać końcówkę. Tylko tym razem nie pisz nic, co mogłoby stanowić dobry materiał na filmy przeznaczone dla dwunastolatek.
— Przecież to miał być romans — narzekała druga licealistka i schowała leżący między nimi telefon do kieszeni spodni. — W dodatku jednoczęściowy. Nie powinien kończyć się na „rozeszli się w swoje strony, wiedząc, że już nigdy się nie zobaczą". To byłoby dosyć słabe.
— Za to niekonwencjonalne — przyznała szatynka, biorąc ze znajdującego się na stoliku talerza, jeden z rozstawionych na nim czekoladowych wafelków. Następnie wytknęła w stronę znajomej oskarżycielsko jeden z krańców trzymanej słodkości. — Szczęśliwe zakończenia są przereklamowane.
— Nieszczęśliwe też — mruknęła rozmówczyni, w myślach przypominając sobie wszystkie romantyczne, a zarazem smutne filmy i książki, jakie kiedykolwiek widziała. — Tak naprawdę to każdy rodzaj zakończenia romansu jest dosyć przewidywalny. Nic na to nie poradzę, taki to gatunek —wzruszyła ramionami jakby to nie jej praca była teraz stawiana w ogniu krytyki. Oparła się plecami o krzesło i wzięła w dłoń telefon. Rozmówczyni dziewczyny przewróciła oczami.
— Co ty, młodzieżówek nie czytałaś? — zapytała, spoglądając kontrolnie na zegar. Za jakąś godzinę jej mama powinna wrócić z pracy. — Niemalże każda kończy się inaczej. No wiesz, może być śmierć bądź jej akceptacja, rozstanie albo wręcz odwrotnie, zejście głównych bohaterów na ostatnich stronach książki — zaczęła wymieniać. — Kiedyś nawet przeczytałam opowiadanie, w którym dziewczyna zrezygnowała z wyboru „idealnego" męża i po prostu kontynuowała życie singielki — wzruszyła ramionami.
— Czy to na pewno był romans? — zapytała autorka tekstu. — Tyle ostatnio czytasz przygodówek i tych post apokaliptycznych książek, że może pomyliły ci się gatunki? — zasugerowała. Szatynka w odpowiedzi jedynie wystawiła w stronę koleżanki język. — Tak myślałam — dodała rozbawiona, widząc jak dziewczyna jedynie przewraca oczami, a następnie odgryza kawałek czekoladowego wafelka.
— Dobra, lepiej jedźmy do sklepu, bo moja mama zaraz wróci z pracy — nastolatka wstała od stołu. — Jak nie kupię tych składników to chyba mnie zabije.
— Nie przesadzaj — koleżanka dziewczyny machnęła ręką. — Poza tym ona nie może zaraz przyjechać. Jest przecież dopiero czternasta.
— Twój telefon nadal miesza godziny? — zapytała ze zdziwioną miną. — Sprawdź zegar, jest już prawie szesnasta.
— Co? Niemożliwe — szesnastolatka pokręciła z niedowierzaniem głową. Zaraz jednak spojrzała na wspomniane przez jej towarzyszkę urządzenie i o mało co nie spadła z krzesła. — Już?! — niemalże krzyknęła. — Za niecałą godzinę powinnam być już w domu — mruknęła po chwili.
— Nie wyganiam cię ani nic, ale zanim dojedziemy do sklepu, zrobimy potrzebne zakupy i wrócimy minie z pół godziny... — powiedziała dziewczyna biorąc do ręki telefon, a następnie klucze.
— Czyli nie opłaca mi się już tu wracać — dokończyła myśl koleżanki, wstając z krzesła. — Odprowadzisz mnie?
— Głupie pytanie — odpowiedziała nastolatka, sprawdzając czy aby na pewno wzięła ze sobą odpowiednią ilość pieniędzy. — Przecież mieszkasz w połowie drogi między moim domem, a sklepem — szesnastolatka uśmiechnęła się delikatnie, chowając wszystkie potrzebne jej rzeczy do worka.
— Nie ma głupich pytań — powiedziała filozoficznym głosem brunetka. — Są jedynie głupie odpowiedzi.
Koleżanka dziewczyny prychnęła pod nosem rozbawiona z tonu głosu nastolatki. Następnie podeszła do znajdującego się przy wyjściu z jej mieszkania pseudo-holu i założyła trampki. Towarzyszka szesnastolatki po chwili do niej dołączyła, a niecałą minutę później, obie były już gotowe do opuszczenia lokum. Lokatorka mieszkania założyła worek na ramię i otworzyła drzwi.
— Wychodzisz? — zapytała, widząc, że dziewczyna stoi przed lustrem i przeczesuje palcami swoje ciemnobrązowe włosy.
— Już... — mruknęła pod nosem nastolatka, starając się  uspokoić sterczące na wszystkie strony włosy. — Nie widzisz, że mam szopę na głowie?
Stojąca już na klatce schodowej brunetka, obojętnym wzrokiem zlustrowała włosy koleżanki. Może były troszkę potargane, ale widziała je już w tak wielu odmianach, że lekko zmierzwiona fryzura nie robiła na niej żadnego wrażenia.  
— Nie jest aż tak źle — stwierdziła po chwili i zaczęła przeskakiwać z nogi na nogę. — Możemy już iść? 
Strojąca się jeszcze szesnastolatka jedynie prychnęła cicho na wypowiedź towarzyszki. Następnie związała naprędce sięgające do łopatek włosy w niskiego kucyka i po ponownym spojrzeniu w lustro, wyszła na klatkę schodową.
— Nareszcie! — echo głosu lokatorki rozniósł się po niemalże wszystkich piętrach budynku. Dziewczyna szybko zamknęła drzwi i po przekręceniu, a następnie wyjęciu z zamku klucza, zaczęła zbiegać po schodach. — Chodź już — powiedziała jeszcze do brunetki, przed zniknięciem z jej pola widzenia.  Druga nastolatka jedynie przewróciła oczami i ruszyła za swoją znajomą.

Po pożegnaniu z brunetką, Laura zaczęła rozmyślać nad krytyką, którą koleżanka obarczyła jej pracę. Zastanawiała się czy opinia Matyldy, która nigdy dotąd z nikim nie randkowała, można w sprawie romansu uznać za jakkolwiek rzetelną. Wchodząc po schodach do mieszkania, które dzieliła ze swoimi rodzicami, zaczęła wyliczać w myślach inne osoby, z którymi mogłaby podzielić się swoją niedokończoną pracą. Niestety nie było ich zbyt wiele, a dziewczyna mogłaby przyrzec, że taki człowiek nawet nie istnieje. Nastolatka westchnęła cicho, podchodząc jednocześnie pod odpowiednie drzwi i wyciągając pasujący do nich niewielki klucz z różową obrożą i zawieszką w kształcie serca. Po wejściu do wnętrza lokalu, licealistka zamknęła się w mieszkaniu. Następnie zdjęła swoje trampki i wyciągnęła telefon, narzekając pod nosem o braku wiarygodnych recenzentów. Laura weszła do znajdującej się na lewo od drzwi wejściowych kuchni. Pomyślała, że pyszna herbata o malinowym aromacie pomoże jej trochę ułożyć myśli. Szesnastolatka już miała nastawiać czajnik, kiedy nagle znajdujący się w kieszeni spodenek dziewczyny telefon, zaczął wyśpiewywać tak dobrze znaną wszystkim melodię. Nastolatka odbierając komórkę, mruknęła coś o idealnym wyczuciu czasu i przyłożyła urządzenie do ucha.
— Tak? — zapytała, odchodząc z kuchni. Następnie usiadła na jednym z krzeseł w jadalni, chcąc usłyszeć, co ma jej do powiedzenia rozmówca.
— Wróciłaś już do domu? — Laura usłyszała wydobywający się ze słuchawki głos swojej mamy. — Pamiętaj, że masz jeszcze cały bagaż do spakowania.
— Pamiętam, pamiętam — odpowiedziała licealistka, w ostatniej chwili powstrzymując się od westchnięcia.
— Tylko nie zapomnij zabrać piżamy, tak jak ostatnim razem — dziewczyna przysięgła sobie, że jeśli jej rodzicielka wypowiedziała te słowa w jakimś miejscu publicznym to zakopie się pod ziemię.
— To był tylko jeden raz! — uargumentowała nastolatka. — Zresztą na miejscu i tak znajdowały się jakieś moje stare koszulki, więc nie było aż tak źle.
— Może tak było, ale mimo wszystko wolałabym, żebyś miała ze sobą własną piżamę — odpowiedział Laurze głos mamy.
— Dobrze, możemy zmienić temat? — zapytała lekko podirytowana już szesnastolatka. 
— Jak sobie życzysz — odpowiedziała kobieta. Młoda Kościeniecka słyszała w jej głosie lekkie rozbawienie. — Zachodzę do sklepu przed powrotem do domu. Jakieś życzenia?
Brunetka rozejrzała się po kuchni, jakby na ścianach pomieszczenia wypisane były wszystkie jej ukryte zachcianki.
— Nie, chyba nie — stwierdziła dziewczyna, przeciągając ostatnią literę każdego wypowiedzianego słowa. — Chociaż, wiesz co? Sok malinowy byłby wybawieniem.
— Dodam do listy — odparł głos w słuchawce. — Muszę już kończyć. Pamiętaj, żeby się spakować! — ostatnie zdanie zabrzmiało bardzo surowo, dlatego dziewczyna od razu porzuciła myśl robienia herbaty i skierowała się w stronę swojego pokoju.
— Pamiętam — mruknęła jeszcze zanim jej rodzicielka zdążyła się rozłączyć. Nastolatka weszła do należącej do niej "jaskini", a następnie odłożyła telefon na znajdujące się po lewej stronie drzwi biurko. Przed rozpoczęciem pakowania, Laura wyjęła z jednej z szuflad, niewielki, czerwony zeszyt. W jego wnętrzu znajdowało się wszystko, co było związane z opowiadaniem szesnastolatki. Brunetka otworzyła notes na jeszcze niezapisanej stronie, a następnie sięgnęła po znajdujący się na blacie długopis. Zaraz potem zapisała niewyraźnym, niby niedbałym, pismem dwa słowa, które, jak miała nadzieję, pojawią się jako motto jej pierwszej powieści.