6 januari 2015  

De sms bracht inderdaad nieuws over Lilly. Hij was van M.E., uiteraard en de inhoud bevatte een paar korte zinnen. Dat we Lilly vandaag niet zouden zien, dat Amy er zelf voor gezorgd had en dat hij geen psychopaat was. Lilly reageerde niet op WhatsApp en haar moeders nummer hadden we niet. De dag was slepend en saai. Amy was er twee keer uitgezet en moest na school nog een uur nakomen. Ik zei haar na het zesde lesuur gedag en liep het gebouw uit.

Tijdens het fietsen peinsde ik over de codenamen, ik vond het apart. Amy had een 'P', terwijl mijn naam met een 'P' begon. Toen ik bijna op het punt kwam om het op te geven kon ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Hoe dom kon ik zijn?

Amy Prinsen, Lilly Sonne en Penny Everson. De letters waren van onze achternamen en de cijfers waren onze verjaardagen.

Het lag nogal voordehand; ik snapte niet hoe ik het niet zag. Inmiddels was ik alweer thuis. Ik stalde mijn fiets en liep naar mijn moeder. Ze vroeg hoe het op school was. Ik overwoog om te liegen, maar het bloed steeg al naar mijn wangen.

'Lilly was er niet. We wisten niet waar ze was, geen berichtje, niets,' zei ik. Ik nam een slok van de kaneelthee die mijn moeder gemaakt had. Hij was zo heet dat ik mijn tong verbrandde.

'Apart. Wil je haar ouders anders bellen via de huistelefoon?' Ik knikte en mijn moeder gaf mij de telefoon. Ik toetste het nummer in en de telefoon ging vier keer over voordat er iemand opnam.

'Met Lukas Sonne,' zei Lilly's vader. Ik ging zitten op onze zwart pluchen sofa.

'Hoi, met Penny. Is er iets met Lilly gebeurd? Ze was niet op school en ze reageerde ook niet op WhatsApp.' Ik kon mezelf wel slaan, hoe onsubtiel kon het zijn. "Is er iets met Lilly gebeurd?" klonk alsof ik al wist dat er een ongeluk was gebeurd.

'Lilly heeft vanochtend een ongeluk gehad. Ze week uit voor een auto en knalde met haar hoofd tegen de stoeprand. De auto is doorgereden, die aso! Als mensen nou eens zouden uitkijken en respect voor elkaar zouden hebben! Mensen zijn tegenwoordig zo egoïstisch, ik hoef niet nog een dochter kwijt te raken.' Het was even stil. 'Pardon, ik liet mezelf even gaan. Lilly heeft een hersenschudding, ze ligt nu de hele dag op bed.' Ik liet de informatie even tot me komen en besefte toen dat ik weleens een idee had van wie die auto was.

'Wat erg! Hoe zwaar is de hersenschudding? En hoe gaat het nu met haar? Een zware?' Ik plukte wat pluisjes van mijn shirt.

'Ze heeft geen hele zware hersenschudding. Ik kan haar wel even geven, maar niet te lang. Ze moet veel rusten.' Niet veel later kreeg ik Lilly zelf aan de lijn.

'Hoi Penny,' zei ze. Ik frunnikte aan mijn mouw.

'Hey Lilly,' zei ik, 'hoe gaat het nu?'

'Wel oké. Ik heb enorm veel hoofdpijn en kan echt weinig. Als ik alleen al naar een scherm kijk, heb ik echt zo'n steek in mijn hoofd, en als ik te snel opsta ook. Als ik iets meer opgeknapt ben, ga ik huiswerk maken en leren.'

'Fijn,' zei ik, 'je hebt tot nu toe niet veel gemist. Een paar van Melody's domme opmerkingen, Thomas die eruit gestuurd werd omdat hij een papieren vliegtuigje door de klas gooide en de Hout is, zoals gewoonlijk, ontploft. Niet veel bijzonders dus.'

'Ik hoop dat ik dan niet veel meer mis dan dat,' zei ze grinnikend. 'Ik moet gaan, mama vindt dat ik moet rusten, dus ja. Mams wil is wet.' Ik grinnikte.

'Beterschap Lelie. Ik bel Amy dadelijk even, doei!'

Toen ons gesprek afgerond was besloot ik dat ik Amy ook even moest bellen. Ze had volgens mij echt een enorm schuldgevoel en als ze wist dat Lilly oké was, zou ze zich niet meer zo ongerust maken. Ze reageerde inderdaad opgelucht en kwam met het idee om zaterdag de stad in te gaan zodat we daarna op ziekenbezoek konden. Nadat Amy opgehangen had deelde mijn moeder mee dat ik mijn kamer op moest ruimen.

'Maar het is niet alleen míjn kamer. Kay slaapt er ook!' mopperde ik en ik stak een koekje in mijn mond.

'Dan ga je je kledingkast uitmesten,' beval ze me. Ik zuchtte diep, op zoek naar een smoesje. Ik had daar nu echt totaal geen zin in.

'En mijn huiswerk dan?' vroeg ik haar. Ze stelde school altijd boven alles, dus ook boven opruimen, nam ik aan.

'Je kunt kiezen, nu je kast opruimen of vanavond. Het gebeurt toch.' Ik koos uiteindelijk voor opruimen, want ik had totaal geen zin in huiswerk. Ik wilde het alleen als smoes gebruiken zodat ik daarna kon gaan tekenen.

Ik spitte snel mijn kast uit en kwam dingen tegen waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. De meeste kleren droeg ik in de eerste, toen ik nog van felle kleurtjes hield. Nu bestaat mijn kledingkast voornamelijk uit grijs, zwart en wit. Heel af en toe een pastelkleurtje of zo, maar nooit te opvallend. Nadat ik een afschuwelijk lelijke gele broek op de stapel die ik niet meer aantrok gegooid had, was ik klaar. Ik hing al mijn mooie kleren op en de rest deed ik in een doos die ik onder de kast zette.

Vervolgens haalde ik mijn tekenspullen tevoorschijn en begon ik verder met de schets van mijn familie. Ik had mijn zusjes al getekend en was nu bezig met Kay. Een beetje aan de zijkant van het papier stond een vage schim, dat was mijn vader. Ann en Elise waren geboren na zijn dood en waren eigenlijk mijn halfzusjes.

Toen ik klaar was met Kay gingen we eten. De rest van de avond besteedde ik aan huiswerk en ik kreeg plotselinge inspiratie voor een ander idee. Toen ik het af had, bekeek ik het nog eens aandachtig. Een meisje met grijswit haar en een blauw spijkerjurkje had een had een vinger op haar lippen, het gebaar van stilte. In haar andere hand hield ze een bosje witte bloemen, het was gipskruid. Die bloemen hadden we ook op mijn vaders begrafenis, het waren zijn lievelingsbloemen. Het waren eigenlijk meer bloemen voor een bruiloft.

'Mooi, Penn. Wie is het?' Ik had niet doorgehad dat Kay over mijn schouder had mee gegluurd en schrok op.

'Oh gewoon, een meisje. Geen specifiek iemand,' zei ik schouderophalend. Ik begon mijn potloden te sorteren.

'Mam zei dat we onze kamer moesten opruimen,' zei Kay. Ik had net mijn tekening in het mapje met al mijn tekeningen gelegd en draaide me om. Kay stroopte de mouwen van zijn zwarte sweater op. Hij had ook mijn vaders ogen geërfd, maar zijn gezichtsvorm leek op die van mijn moeder. Ook onze neuzen waren hetzelfde, maar samen met onze ogen was dat het enige waar we op elkaar leken. Kay had donkerblond haar en een smaller gezicht. Zijn lengte en lichaamsbouw was heel anders dan die van mij. Ik was klein en tenger en bovendien zou ik niet veel meer groeien. Hij was lang en wat steviger gebouwd.

Ik zette mijn schoenen op het kleine trapje dat ik daarvoor had en ruimde mijn bureau op. Mijn schoolboeken in onze boekenkast en mijn leesboeken op de plank eronder, met uitzondering van één die ik nu las. Die legde ik op mijn nachtkastje naast mijn wekker. Ik ruimde mijn oortjes op en alle andere prulletjes die ik niet meer nodig had gooide ik in de prullenbak. Toen ik mijn pennenbakje uitzocht kwam ik een of andere tatoeagestift tegen en die legde ik in mijn bureaula. Ik was veel eerder klaar dan Kay, voornamelijk omdat ik niet zoveel dingen bewaarde. Ik had amper decoratie voor mijn kant van de kamer, maar Kay had een hoop posters en allerlei kaarsen. Ik snapte niet wat hij ermee moest, maar zolang hij het maar niet bij mij liet slingeren was het goed.

'Penny! Kay!' Ann en Elise stormde onze kamer binnen. Elises pet waaide af en ik raapte hem op.

'Wat is er?' zuchtte Kay terwijl hij Ann een zachte mep gaf omdat ze ergens aankwam.

'Jullie moeten naar mama toe,' zei Ann en ze ging zitten op Kays bureaustoel. Elise begon intussen op mijn bed te springen omdat ze probeerde haar pet uit mijn handen te graaien.

'Pe-hen! Geef te-rug!' schreeuwde ze boos. Ik plantte de pet op haar hoofd en begon Ann toen te kietelen. Kay mopperde dat ze weg moesten.

'Maar mama zei-,' wilde Elise tegenstribbelen.

'Ik ben nog bezig!' foeterde Kay. Ik tilde Ann op en nam Elise bij de hand.

'Kay komt zo, wij gaan alvast,' zei ik tegen ze. Daarna nam ik ze mee de kamer uit. Ik zette Ann weer op de grond, omdat ik haar niet van de trap af wilde dragen. Ze dwongen me om tikkertje te doen en gillend rende ze de huiskamer in.

'Penny, waar is Kay?' mopperde mam. Ik antwoordde dat hij nog bezig was. Toen ik wilde gaan zitten op de bank, struikelde ik bijna over Ko, zoals Anns blauwe knuffelkonijn heette. Ik gooide hem naar haar en ze viel bijna doordat ze hem wilde vangen.

Toen Kay eindelijk naar beneden kwam, moesten Ann en Elise alweer naar bed. Ik zei tegen mijn moeder dat ik ze wel naar boven zou brengen. Terwijl Elise douchte, poetste ik Anns tanden. Daarna ging Ann onder de douche. Elise zei dat ze zelf haar pyjama heus wel aan kon doen en dat ze ook haar tanden wel kon poetsen. Ik waste Anns roestbruine haren, die ze, net als ik, van mama geërfd had.

Nadat ik de twee stuiterballen ingestopt had ging ik weer naar beneden. Ik keek samen met mijn moeder en Kay televisie. Rond tien uur ging ik naar boven om te douchen en daarna viel ik al gauw in slaap.

9 januari 2015

'Hmm nee, dit is niets voor Lelie.' Ik keek naar het kleine houten doosje waar je kleine frutsels in kon doen. 'Lilly draagt amper sierraden.'

'Daar heb je gelijk in, maar wat dan?' Er verscheen een frons in Amy's voorhoofd.

'Ik denk niet dat de Blokker een goede winkel is. We kunnen beter naar de Bruna,' stelde ik voor. Amy knikte bevestigend en we liepen naar de Bruna, die tegenover de Blokker ligt.

'Kijk, dit is toch wel een leuk boek voor Lilly?' Amy wees naar een roze kaft waar een groot rood hart op staat.

'Ik weet niet of Lilly zo van romantische boeken houdt. We kunnen beter dit boek pakken.' Ik wees naar een ander boek. Amy knikte goedkeurend en we rekenden het boek af. Samen met wat fruit en een reep chocola hadden we het boek in een rieten mand gedaan. We stonden voor de deur van Lilly's huis. Dorethé, Lilly's moeder, deed open.

'Hoi! Wat leuk dat jullie even langskomen!' riep ze vrolijk uit. Dorethé's bruine haar zat in een slordige knot en haar wangen zijn rood. Ze liet ons binnen. 'Jullie weten de weg, hè? Ik breng dadelijk wel wat lekkers.' Ze knipoogde en liep naar de keuken.

Lilly's moeder was zo'n typische gezellige huismoeder die altijd wel iets van koekjes of cakejes gebakken had, vrolijk en zorgzaam was. En stiekem ook een paar pondjes te veel.

We gingen rustig Lilly's kamer binnen, omdat we wisten dat ze behoorlijk wat koppijn kon hebben. Ze lag in bed en glimlachte toen we haar kamer binnenkwamen. Haar blonde haar zat in een knot en ze leek moe. Haar huid was bleker dan normaal, maar nog niet zo bleek als de mijne. Ik ging op het uiteinde van haar bed zitten en Amy gaf Lilly de mand aan.

'Wat lief! Dat hadden jullie echt niet hoeven doen hoor!' riep ze uit. Enthousiast scheurde ze cadeauverpakking open. Ze glunderde helemaal toen ze het boek zag. 'Deze wil ik al zo lang!'

We kletsten over van alles en nog wat en uiteindelijk belandden we bij het serieuze onderwerp aan.

'Lilly? Heb je gezien wie je... wie je aangereden heeft?' vroeg ik. Lilly schudde haar hoofd en kauwde op haar wang.

'Nou, ik heb wel een vermoeden, hoor,' zei Amy haast grommend. 'Die pedo van een M.E.'

'Inderdaad. Hoezo denk je dat het een pedo is?' vroeg Lilly fronsend.

'Ik denk niet dat hij of zij blij is met die uitspraak,' zei ik. Amy haalde haar schouders op.

'Boeiend. Ik denk dat het een man is, maar goed.' Ze keek bedenkelijk. 'Hé! Waarom doe je geen aangifte Lilly? Omdat je aangereden bent?'

'Mam heeft aangifte gedaan, maar ze denkt dat het niet veel oplevert. Ik heb immers geen kenteken kunnen zien en omstanders ook niet.' Lilly plukte een druif van de tros en stak hem in haar mond.

'Ja oké.' Amy had haar gezicht weer op de nadenkstand staan. Opeens klaarde haar gezicht op. 'Maar... wíj kunnen ook aangifte doen. Ik bedoel... wat kan die vent nou doen?'

'Heel veel. Hij heeft een aanrijding met Lilly veroorzaakt en mij neergeslagen,' zei ik.

'Oh ja. Maar dan nog, we móéten aangifte doen!' zei Amy. Toen hoorde we gekraak op de trap. Niet veel later zwaaide de deur van Lilly's kamer open en stapte haar moeder binnen.

'Ik heb zelfgebakken cake en thee voor jullie!' zei Dorethé. Ze zette een dienblad op Lilly's nachtkastje. 'Het spijt me, maar jullie moeten over tien minuutjes weg. Lilly moet rusten,' zei ze spijtig. We bedankten haar voor de cake en ze verliet de kamer.

'Ik weet echt niet of het verstandig is om aangifte te doen,' zei Lilly twijfelend. 'Ik bedoel, hij is gevaarlijk.'

'En bovendien heeft hij in die sms aan jou gezet dat hij geen politie wilde.' Lilly keek verbaasd op.

'Sms?' Amy's wangen werden rood en ze staarde naar de grond. Ze leek heel onzeker, iets wat ze eigenlijk nooit was.

'Ik heb iets doms gedaan,' zei ze en ze legde het verhaal uit. Ondertussen checkte ik mijn telefoon en ik zag dat ik een sms had.

M.E.

M: E3110,

GEEN POLITIE!

Ik zie alles, ik hoor

alles, ik weet alles.

M.E.

vandaag 14.37

'Hij heeft me weer een sms gestuurd. Er staat duidelijk in dat hij geen politie wil. En dat hij alles hoort, ziet en weet.' Ik rilde.

'Ja, natuurlijk zegt hij dat hij alles weet, maar dat doet hij niet.' Amy nam een hap van haar cake.

'Hoe verklaar je dan dat hij weet dat wij het over hem hadden?' vroeg Lilly. Ik zag aan Amy's gezicht dat zelfs zij twijfels heeft. Ze trok haar mond toch open.

'Ik laat me niet gek maken door hem. We gaan naar de politie!' Ze stond op. 'Je moet rusten Lilly. We zien je snel weer.' Amy verliet de kamer.

'Ze mag écht niet naar de politie, Penn!' zei Lilly. In haar ogen stonden tranen van angst. 'Dadelijk gebeurt er iets met Thom,' fluisterde ze.

'Lilly, ik zorg ervoor dat je niet nog een familielid kwijtraakt. Ik beloof het, ik houd haar tegen.' Ze knikte en een stille traan liep over haar wang. 'Tot snel.'

Even een vraagje hoor, hebben jullie al vermoedens over wie M. E. is?