O;çok küçük yaştan beri herşeyi madum sanan tüm mutlulukları bir kavanoza hapsetmeye çalışan küçük bi kız...

Herşeye küçük yaşta atılan bu kız mutluluğa geç atılıyor.Her şey hasta annesinin gözleri önünde o sessizce içimde çığlıklar atarken bir taraftan kalbine sokulan bıçak yaralarıyla kaplıydı vücudu.Küçük kız hep babaları kötü sanardı onlara canavar derdi.Annesi öylesine üzgündü ki kızına babaların canavar olmadığını anlatmak istiyordu ama her lafa başlayacağı sırada eşinin elleri sanki onu boğazlıyordu nefes alamıyor ve konuşamıyordu ama küçük kız o kadar zekidiki annesinin gözlerindeki mânayı biliyordu.Ama inanmak istemiyordu ona göre babalar kötüydü ve hep annesine anne bende senin gibi güzel ve güçlü bi anne olucam derdi.Ve minik ellerini annesinin mis kokan saçlarında gezdirirdi.Annesi tek dayanağım kızım beni ondan ayırma diye her gün yalvarırdı... Biliyordu ki babası ölmemisti küçük kızının öldüğünü sansada. Ve yine biliyordu ki belli bi yaşa gelince babası onu koparıp alacaktı elinden bi gül daha solacaktı sonra pembe dudakları sonra da gözleri solacaktı çok çaresizdi.Kızını yatağa bağlı bir halde nasıl koruyacaktı ki...