As fate would have it, Norleigh and Morsel found themselves comfortable each other. Each deep conversation deepened their connection, and Norleigh discovered that beneath Morsel tough exterior, there was a compassionate soul yearning for love. He is finding his soulmate, this man beside her was hiding his soft side. They almost spent six days together but Morsel never touch Norleigh’s sacred life, he want to respect this woman.

They both carried their own burdens, and their shared experiences created an unspoken bond between them. Walang ibang gustong gawin si Morsel kundi ang makasama at makatabi si Norleigh, halos libutin na nila ang lahat ng sulok ng Hongkong para lang mamasyal at kumain sa kung saan-saan. Morsel only need someone to be with him not a woman who give him desire.

“Mamumulubi ka nang pinaggagawa mo,” asik ni Norleigh habang lulan sila ng gondola, sa halip na sumakay ng tren ay mas pinipili ni Morsel na sa bangka sila sumakay para mabagal lang ang takbo ng oras.

“I’m paid for one week,” sambit ni Morsel na nakaakbay kay Norleigh ang isang kamay habang magkatabing nakaupo sa mala royalty na upuan ng gondola. Halos mamilog naman ang mata ng dalaga dahil hindi niya pa rin akalain na seryuso talaga ito na  gusto siyang makasama ng isang linggo.

“But extension of us was higher than regular price. it double the--”

“Shhh, I don't want to talk about it,” putol ni Morsel sa sasabihin pa ni Norleigh. Ayaw ni Morsel banggitin ang tungkol sa realidad na bayaran lang siya. Nakiusap ito na hanggat maari ay kumilos silang normal, huwag siyang ituring na client niya. A simple thing but it's also a big deal for Norleigh because all of her life, this is the first time she had encounter a man like him. A gentleman and he is respecting her from head-to-toe.

Pang-anim na araw na nilang magkasama at walang ibang ginawa ang mamasyal lang sa buong siyudad at magkwentuhan nang kung anu-ano. They almost spent their time laughing, sleeping, eating and strolling pero kapag medyo may kalayuan ang pupuntahan nila ay sumasakay na rin.

“Let’s have a dinner in our hotel,” giit ni Morsel, almost seven in the evening when they go back to Vyralen building. Morsel was busy ordering foods online. Halos ilang araw na naman sila kumakain sa labas at ngayon lang sila kakain sa loob ng occupied hotel nila.

“Sure, para naman makatipid ka. Over pricing naman  ang mga restaurant na pinagdadalhan mo sa akin,” reklamo ni Norleigh.

“It’s fine. You deserved it Norleigh Veasna.” Isang matamis na ngiti ang sumilay sa labi ng dalaga. Kinikilig na naman siya, halos araw-araw na lang niya nararamdaman ang ganitong pakiramdam. Turn-on na turn-on na siya sa lalaking ito pero hindi niya rin naman iwinawaglit sa isip na client niya pa rin ito at isa lang siyang bayaran. Empleyado ng isang Club. She knows her place. At the end of the day she need to go back to her reality.

Sanay naman si Norleigh sa mga ganoong sitwasyon pero ngayon kakaiba ang nararamdaman niya, may kirot at lungkot sa tuwing naiisip niya na darating ang araw na maghihiwalay na sila ng landas ng lalaking ito. Morsel Gibson was obviously a greenflag man from heaven, almost perfect man for Norleigh but she’ll never think it seriously because she’s a stripper in Stargazer Club.

“Are you tired today?” tanong ni Morsel pagkapasok nila sa hotel nila sa Vyralen building. He choose to stay here para hindi nag-aalala ang kaibigan ni Norleigh na si Launcelle, naikwento na ni Norleigh sa kanya ang mga simpling detalye lang ng buhay nila kaya hindi na lang sila umalis sa building na iyon. At halos bago sila matulog ay nag-uupdate si Norleigh sa bestfriend niya para hindi ito mag-ala-ala dahil halos hindi na sila nagkikita mga ilang araw na. Palagi silang nasa labas e.’

“Okay lang ako, hindi ka naman nakakapagod kasama e,” saad ni Norleigh na may paglalambing pa at sabay tinabihan si Morsel sa couch. Sakto naman nang tumunog ang doorbell.

“Our dinner.” Excited na sabi ni Morsel, tumayo ito at tumungo sa pinto, kinuha ang mga inorder. Noong una hindi pinapansin ni Norleigh ang dumating na pagkain dahil busy siya sa phone niya para i-message sana si Cyla, pero halos nakatatlong balik si Morsel sa pintuan at sa table na nasa harapan niya.

“Ano ’yan! Bakit andami? Cake?! Para saan ’yan?” Curious na tanong ng dalaga, nagtataka man siya ay tumulong na sa pag-ayos nga mga ito. One bucket of fried chicken wings, half-dozen of root beers, mayroon pa’ng seafoods; shrimp and crab, a rice and a chocolate cake na simple lang ang design with a quote ‘thank you for sharing your smile’. Hindi napigilan ni Norleigh ang sarili kaya nayakap niya ang binata kahit pa may hawak ito sa magkabilang kamay. Isang yakap na mahigpit at ginawaran pa ni Norleigh nang isang matamis na halik sa labi. Kahit hindi niya sabihin ay ramdam naman ni Morsel na masaya siya sa mga oras na ito. They don't need to talk, sa mga titig pa lang nila sa isa't-isa ay alam na ang kahulugan ng mga nararamdaman nila.

“I love you. . .” Titig na titig pa rin si Morsel ng sabihin iyon sa dalagang kaharap niya, umupo na si Norleigh sa couch kaya malayo na siya sa binata, dahan-dahan namang nailapag ni Morsel ang nasa magkabilaang kamay niya at lumapit ito sa dalaga na nanginginig ang mga labi. Hindi niya kase alam ang isasagot.

“Don’t answer it if you are not ready. I just want say because that is what I feel right now,” he explain.

“H-hindi, hindi ako makapaniwala, ginugulat mo naman kase ako e.” Si Norleigh.

“It’s okay, normal ’yon dahil kakikilala pa lang natin pero kase parang sobrang tagal ka na kilala ng puso ko e’ hindi ko rin maipaliwanag dahil baka isipin mo ey sobrang bilis ko naman pero I want you. I want you to be my only woman,” mahabang saysay ni Morsel na halos walang pikit ng sabihin ang mga katagang iyon. Hindi siya nagbibiro at lalong hindi siya nagsisinungaling, totoo ang nararamdaman niya at papanindigan niya ang mga sinabi niya.

“I don't know what to say. Alam mo naman kase kung ilang years na ako nagtatrabaho dito. I’m not a normal girl. Hindi ako deserve na mahalin nang isang katulad mo,” giit ni Norleigh pero kahit hindi niya sabihin ay halata naman na nagustuhan niya ang mga narinig mula sa bibig ni Morsel. A dream of every girl pero ang pinagkaiba lang ay hindi pwedi na basta na lang siyang aalis at sasama sa lalaking ito.

What if hindi naman ito seryuso? What if nasanay lang na kasama siya? Masasaktan lang siya kaya hindi siya pweding magpadala sa mga matatamis na salita nito. Hindi niya pa naman kilalang lubos ito.

“I’ll make you believe soon,” sambit ng binata at halos matumba siya ng sungaban siya nito ng halik. Ngayong lang naging mapusok si Morsel.

“Hey,” sambit ni Norleigh na hindi makapaniwala ulit sa mga kilos ng binata. Hindi siya nito pinansin, itinigil ang paghalik sa kanya at binuhat siya papunta sa kama. “I thought you're not interested,” saad ni Norleigh na dinadakip ang mga mata ni Morsel at tinitigan niya na may pagtatanong.

“Who told you na hindi ako interesado? Hindi lang ako nagmamadali but tonight was our temporary last night, so I can't take it anymore, Norleigh. I want you tonight and allow me to do it. Be my baby tonight,” para namang musika sa pandinig ang mga katagang iyon ng binata. Pakiramdam niya nasa alapaap na siya kahit papunta pa lang naman doon.

“I want you too,” she replied at halos daganan na siya ni Morsel. She’ll do kissing her lips while removing his polo and shirt. Ilang gabi na ito nagtitiis at ramdam naman iyon ni Norleigh, pinapahirapan niya lang ang sarili niya. Dapat noong unang gabi pa lang ay tinikman na siya nito. Pinatagal niya pa ng isang linggo. Mabilis na nahubad ni Morsel pati ang pants niya at tanging boxer short na lang ang natitira na halos lumuwa na ang nakatago doon. ‘Damn it! I’m excited’ sa utak ni Norleigh.

Gusto sanang tulungan ni Norleigh ang binata sa pagtanggal ng kanyang damit at skirt ngunit pinipigilan ni Morsel ang kamay niya. “Ayoko mapagod ka, please allow me. I’ll do the chores,” bulong nito sa dalaga na nakahiga lang habang  tinatanggal ang butones ng damit na suot ni Norleigh. Sa isip ni Morsel, after that blouse ay isusunod niya agad ang panloob nito sa itaas dahil excited siyang makita ito pero isang pamilyar na tattoo ang bumungad sa kanya.

Red roses na tattoo sa gitna ng dibdib ng dalaga. “Shit!” bulalas ni Morsel na hindi naman nakaligtas sa pandinig ni Norleigh. Nakatitig pa rin ito sa dibdib ng dalaga na parang may inaalala. “I found it,” bulong pa ni Morsel bago siniil ng halik sa labi ang dalaga. ‘My best friend Loudon and I both found our destiny here in Macau.’ Morsel was so excited right now, it's not impossible to found them in the same place because they both working at nightclub in the Philippines. Why he didn't think that possible to also found his long-lost princess in Stargazer Club.

Morsel continue caressing his treasures. Biglang nagbago ang init ng mga halik ng binata at kahit ang mga titig nito ay biglang naging mapungay at nagpapahiwatig na manatili lang si Norleigh sa tabi ng binata. Kahit man nagtataka si Norleigh ay wala na lang siyang imik, kase karamihan naman ay naaakit sa pulang rosas na iyon sa dibdib niya.

“Please say that you love me too, Norleigh Veasna,” mahinang sambit ni Morsel na habol ang hininga habang naglalakbay ang mga labi nito sa leeg niya pababa sa dibdib niya. Sobrang nang-init pa ito kagaya kanina, hindi niya maipaliwanag ang ginagawa ng binata sa kanya. He's licking every part of her body down to her breast, nagtagumpay itong buksan ang kanyang bra sa unang subok lang, talagang sanay na sanay.

“You are so beautiful, babe. Nagsisisi ako na hindi ko ito nakita sa unang araw pa lang natin. Please say that you love me too, baby,” pakiusap ni Morsel habang patuloy ang paglakbay ng mga labi nito sa katawan niya patungo sa dalawang maselan na bahaging iyon sa dibdib niya.

“I need to stop this, babe,” habol-hininga na saad ni Morsel, bigla naman nang-init ang pisngi ni Norleigh. ‘May balak ata siyang bitinin e’ ano kaya problema ng lalaking ito? Hindi kaya? Oh my God! Baka kalahi niya si Norleigh kaya hindi niya maituloy ang balak nito kahit alam niyang naghihintay na sa kanya ang mundo ni Norleigh. ‘Maybe he is not a man’. Ang kulit ng utak ni Norleigh, nadismaya tuloy siya ng slight lang dahil malapit na sana e’ tanaw niya na ’yong langit kasu may humarang pa at ’di niya tuloy naabot. Isang palaisipan kay Norleigh ang mga kilos ng binata. Nakakapanghinala.