"Rzeczywiste tchnienie, a w tym serca brzmienie.

Na ramionach ciężaru tkwienie, pośród tego liczne zostawienie.

Chwiejnego kroku ludzi opuszczenie, ich chwili losem obwieszczenie.

Są momentem, częścią porcelany rozbitej ciała twojego, ich nie ma, są jednak zlepione części.

Jest jednak kawałek większy od innych, rozbija on wszystkie te słabe, bo jest zawsze z tobą, obecności twej towarzyszy.

Gdy odejdzie on jednak niszczy w popiół kawałki osób dawnych, rozsiewa je na wietrze.

Wtedy jedynie zostaje tobie stanie się zlepieniem popiołów, staniem samym dla siebie, a nie innych porcelany kawałkiem brzemieniem."