Welkom terug

Hij nam afscheid van Luke en Alice. Hij hield zijn tranen tegen terwijl hij ze omhelsde. Zijn hart voelde zwaar, alsof zijn plicht een anker was wat hem naar beneden trok. Hij wist niet of hij het wel kon volhouden.

De laatste dagen waren zo mooi geweest. Het was een leven geweest wat hij haast was vergeten. Een leven vol vreugde en liefde. Waarin hij zich herinnerde hoe het was om een normaal leven te leiden. En ondanks de toestand van Luke had hij genoten. Hij had zijn hart kunnen luchten bij hem, had hem over zijn zorgen en angstige dromen verteld. Ze hadden het over het leven gehad, over de toekomst. Deze dagen hadden hem hoop gegeven. Dat er een ander leven was, een leven zonder geweld en bloed. Een leven zonder de gruwelijke dingen die hij zag.

Hij stopte met nadenken zodra hij het vliegtuig instapte. Hij was een soldaat, hij vocht voor de vrijheid van de mensen daar en dat was zijn missie. Hij zal alles geven om hun ook een normaal leven te schenken. Het was alsof hij het uit kon zetten, alsof hij alles aan de kant schoof. Geen Luke, geen gewonde beste vriend die mentaal helemaal in de knoop zit. Geen Alice, geen Italiaanse bollen, geen brownies, geen kwarktaart bij Redfish Lake. Geen barbecue met een sterrenhemel van lampjes. Nee, het was alsof dat allemaal wegviel toen hij het vliegtuig instapte.

Dit was het leven nu, en daar moest hij het mee doen. Hij moest het stof weer in, hij zal weer in het duister zitten met zijn geweer op zijn rug. Hij zal zijn geweer afvuren om zijn leven te beschermen, hij zal doodden, hij zal levens kapotmaken, beëindigen. En dat was het enige wat hij zich kon verbeelden toen hij door de lucht zweefde naar de hel die op hem wachtte.

Hij werd warm verwelkomd door zijn maten, Warren, een goede vriend glimlachte.

'Ik dacht al dat je niet meer terug zal komen!' zei hij, gaf hem een klap op zijn schouder.

'Was het maar zo.' Zei Randy, hij stak een sigaret op.

'Vertel, heb je je helemaal uitgeleefd? Waren er nog vrouwen in het land?'

'Een wereld vol vrouwen, Warren. Nee, ik heb me rustig gehouden, bij sergeant McRyder langs geweest en daar gebleven. En daar heb ik echt de mooiste vrouw ooit gevonden, en ze is echt geweldig.'

'Oh, vertel, ik wil alles horen.'

Randy vertelde over Alice, over haar volslanke lichaam, haar jurken die om haar heen dansten en haar donkere haar wat goud leek in de zon. Hij vertelde over haar kookkunsten, over de taarten, de koekjes, de barbecue. Over hoe Alice een hele barbecue voor hem had georganiseerd. Ook vertelde hij hoe hij haar mee had gekregen om een eind te gaan wandelen. Wat eindigde in een ommetje voor hem en het beklimmen van een berg voor haar. Warren had gelachen om de verhalen van Randy. Hij had zich Alice voorkunnen stellen terwijl ze in de keuken stond. Warren was niet de enige die haar bijna kon zien. Randy had een vreemd gevoel.
Hij dacht dat hij haar had achtergelaten op het vliegveld, en nu had hij hier over haar verteld. Het was alsof ze hem achtervolgde. Het voelde veilig, terwijl hij gevangen zat in een oorlog. He was alsof ze weer fluisterde dat het wel goed zal komen. Alsof haar armen nog om zijn nek hingen, bij de warmte van het kampvuur. Hij had haar aangekeken en ze hadden hetzelfde gedacht, hij wist het zeker.

Hij nam zich voor om Luke binnenkort te bellen, in de hoop dat zij opnam en dat hij haar kon vragen. Dat wanneer hij terugkwam of ze met hem op date wilde. Ze zal ja zeggen en hem bespringen als hij zich weer liet zien op het vliegveld. Drie maanden, het zal drie maanden duren voor hij haar weer zal zien. Dat voelde als een eeuwigheid.

'Randy, patrouille!' riep de kapitein, Randy stond op, knikte naar Warren en liep de barak uit. Hij trok zijn vest aan, slingerde zijn P-40 over zijn schouder en hield zijn helm in zijn handen. Hij keek ernaar, zijn naam, zijn bloedgroep, dat was alles wat op zijn helm stond. Hij voelde of hij een pakje sigaretten in zijn broekzak had en een aansteker. Hij checkte zijn jas op voedselrepen en haalde diep adem. Hij was er klaar voor. De patrouille zal over de bergen vliegen, naar het zuiden, ze zouden tot aan Bagdad vliegen en dan terugkeren. Het stelde niet veel voor, en ze zullen bij het vallen van de avond terug zijn. Ze moesten observeren, kijken wat er gebeurde. Alles wat er gaande was zouden ze in kaart brengen. Randy stapte aan boord van de helikopter en begroette de piloot. Deed zijn koptelefoon op en hoorde de stem van de piloot.

'Welkom terug, Randy.' Zei hij. Randy glimlachte. Activeerde zijn microfoon.

'Het is goed om terug te zijn.'