Eenzame nacht

Het was een eenzame donderdag avond. Randy was net terug van een inspectie vlucht. Pas die avond zal hij weer op zijn post moeten zijn. Hij liep naar de zijkant van de bunker, waar de satelliettelefoon stond voor algemeen gebruik. Hij draaide het nummer, ging op zijn hurken zitten en wachtte. Hij belde naar het landhuis, hoopte dat zij op zal nemen. En ze nam op.

'Met Alice Benson, huize McRyder.'

'Hé Alice, met Randy, hoe is het?' vroeg hij met een glimlach. Om haar naam alleen te horen was een geschenk.

'Randy! Wat goed om je te horen, hier gaat het goed. Het is koud maar het is goed.'

'Oh, hier is het ook koud...' zei hij, 'is Luke er?' vroeg hij.

'Oh, ja ik haal hem even.' Zei Alice. Randy hoorde hoe Alice door het huis liep, hij hoorde hoe haar rode laarzen op de grond klonken. Hij kon haar jurk zien die om haar lichaam danste. Ze hoorde haar praatten tegen Luke; Luke, schat, het is Randy.

Hij klemde zijn kaken op elkaar en knikte, het was onvermijdbaar geweest.

Hij praatte met Luke, vertelde over de bombardementen in Ghassam, hoe ze op het nippertje waren ontsnapt. Hoe ze nog twee weken op de basis zullen zijn, de stemming die opgewekter was en iedereen leek op te leven bij het idee om naar huis te gaan. Luke vertelde hem over de laatste operatie, hoe hij vooruitging en wanneer hij eindelijk uit het gips mocht, zal beginnen met revalideren.

'En ik moet je vertellen,' begon Luke, Randy hoorde hem glimlachen, 'dat je toen vertelde dat Alice een geweldige vrouw was, je had gelijk. We hebben het vorige week officieel gemaakt. Ze in nu mijn vriendin.'

'Wauw, Luke.' Zei Randy, hij wreef in zijn gezicht, 'Je hebt geluk met zo'n vrouw.'

'Ja, man. Ze is zo eerlijk, zo vrij. Ik zal alles voor haar doen... als ik weer kan lopen. Ik had al bedacht dat ik zodra ik weer kan lopen haar meeneem naar de hotspring bij Aluster. Dat zal ze geweldig vingen denk ik.'

'Oh, zolang ze maar niet té lang hoeft te lopen.' Zei Randy, hij dacht aan Redfish Lake, hoe ze het vreselijk had gevonden en de dagen erna geplaagd werd door spierpijn. Ze kon niet stoppen om erover te klagen. Hij dacht aan Alice en Luke die naar Aluster zouden wandelen, aan de hotsprings. Hoe ze zich naakt in het water zouden laten zakken en de warmte die hun zal omsluiten. Hij schudde zijn hoofd.

'Ik moet ophangen.' Zei Randy.

'Nog twee weken man, hou vol.' Zei Luke, hij hoorde Randy zuchtten.

'Ja, komt goed.' En met die woorden hing hij op. Hij kon het beeld van Alice en Luke samen niet vergeten, hij kon het niet uit zijn hoofd zetten. Hij kon haar niet uit zijn hoofd zetten.

Randy sprak die avond met Warren, die hem vertelde over zijn vrouw, zijn kinderen. Randy luisterde niet. Warren vertelde over hoe hij ervan had gedroomd om hun weer te zien. Hij haalde een stoffige foto uit zijn binnenzak, liet hem zien aan Randy. Randy zag de contouren in het maanlicht, knikte en complimenteerde zijn gezin. Een jong gezin, man, vrouw en twee kinderen.

Randy probeerde zichzelf voor te stellen hoe je van een gezin kon houden en hen achter kon laten voor een oorlog. Ze stonden op wacht, keken de duisternis van de bergen in en boven hen was de sterrenhemel uitgelegd. Randy keek naar de sterren, hij zag de noordpoolster, de leeuw, de waterman. Hij zag duizend ogen die naar hem staarden, de glinstering van háár ogen. Hij voelde hoe hij uit zichzelf wegglipte en verdween van zijn hart. Transparant. Het was vreemd, om te denken dat het zo kort geduurd had. Zijn gedachten aan haar, de fantasie die hij had bedacht om bij haar te zijn. Om bij haar te zijn, wat nooit de werkelijkheid zal worden. Het was slechts een verrukking van zijn wens. En nu wenste hij niet meer.

'Hé, je luistert geeneens.' Warren porde hem met zijn geweer in zijn zij. Randy schrok op, liet de sterren los en keek hem aan.

'Sorry, ik was even aan het denken.'

'Altijd alert zijn, soldaat.' Zei Warren, hij glimlachte vriendelijk naar Randy. Randy wreef in zijn gezicht.

'Hoe laat is het?'

'Bijna vijf uur, ze komen ons aflossen om zes.'

'Ja, weet ik.'

Ze waren stil, de geluiden van de aarde omringden hem. Deze nacht was rustig, geen vijand liet zich zien in het licht van de maan. Het was een eenzame nacht. Eén die Randy al tijden niet meer had gevoeld. Hij peuterde aan de tape om zijn vingers, het deed nog steeds pijn. En dat was het enige wat hij nog voelde, pijn.