Vredesvriend

'Kom, ik laat je de muur zien. Luke ga je mee?' zei Randy toen het diner afgelopen was. Luke keek naar Randy en schudde zijn hoofd.

'Nee, ik blijf even zitten.' Zei hij. Randy knikte en haalde zijn schouders op. Alice stond wel op, gaf Luke een zoen en keek hem aan.

'Alles goed?' vroeg ze.

'Ja...ja, ik ben gewoon moe denk ik.' Zei Luke. Alice knikte en legde haar hand op zijn schouder.

'Als je naar huis wilt moet je het zeggen.'

'Nee, we blijven nog wel even hoor.' Zei Luke. Luke glimlachte kort naar Alice en keek haar na toen ze wegliepen. Hij had haar niet verteld hoe hij die nacht amper had geslapen. De dromen hadden hem achtervolgd en hij had niets anders kunnen doen dan naar het plafond te staren. Hij voelde zich schuldig tegenover haar, hij moest iets zeggen.

'Kijk, dit zijn wij.' Zei Randy, hij wees naar een foto aan de muur. Een groep mannen stond voor een betonnen muur, ze lachten allemaal. Stuk voor stuk stonden ze trots en recht, ze keken in de camera alsof niemand hen kon overwinnen.

'Wat had je kort haar.' Zei Alice. Randy lachte.

'Ja, ik had een weddenschap verloren, nooit zal ik vrijwillig zo kort gaan.' Zei Randy. Alice lachte en keek naar Randy en Luke op de foto. Luke die zijn geweer in zijn handen hield, Randy die zijn arm om Luke had geslagen. Ze leken zo sterk, zo vol vuur.

'Drie mannen op deze foto hebben het gewoon niet gehaald.' Zei Randy, hij wees naar de jongens, 'Wayne stierf in mijn armen, we stoppen zo nog even bij de andere muur. Dan laat ik hem aan je zien.' Zei Randy. Alice knikte en keek Randy aan, hij leek zo anders om te gaan met de oorlog en zijn dienst als Luke. Hij leek ervan te houden op een bijzondere manier, terwijl Luke het zo nu en dan leek te verachten.

Ze liepen naar de andere muur. Randy liet alle foto's zien, ging alle namen bijlangs van de jongens die hij had gekend. Vertelde Alice wat er met hen gebeurd was. En toen ze bij het einde kwamen stond Randy stil. Hij haalde diep adem en liet zijn hand over een foto glijden. Het was een portret van een jongeman, een glimlach en een heldere blik.

'Wayne.' Zuchtte Randy. Alice keek naar de foto, Wayne Reynolds. Gestorven op de leeftijd van tweeëntwintig jaar. Randy voelde in zijn broekzak en hing een ketting om de hoek van het lijstje. Een kleine ketting met een hangertje. Op het hangertje stond vredesvriend. Randy knikte en sloeg zijn ogen neer.

'Dat is mooi.' Zei Alice, ze zag de trieste blik in de ogen van Randy.

'Ja, hij had het er zovaak over, hoe het zal zijn als er geen oorlog was...' Randy haalde diep adem, 'ik ga even roken, ga maar naar Luke toe. Hij ziet er moe uit.' zei Randy. Alice knikte.

'Ja, ik weet niet wat er met hem is.' Zei Alice. Randy liep weg, ze keek hem na en draaide zich toen om, om naar Luke te gaan.

Luke was aan het praatten met een man, Alice begroette hem. De man glimlachte en keek naar Luke.

'Zo, je hebt dus niet de hele tijd stil gezeten?' vroeg de man, hij stelde zich voor aan Alice, Warren Green. Luke grinnikte, keek van Alice naar Warren.

'Dit is Alice, mijn vriendin. Ze is de huishoudster van mijn ouders dus ja, ik zat elke dag aan haar vast.' Zei Luke. Alice schudde haar hoofd.

'Tja, het was niet alsof ik een keus had.' zei Alice. Warren lachte.

'Je moet maar eens langskomen, Alice kan echt geweldig koken. Ik denk dat ik wel tien kilo aan ben gekomen sinds ik thuis ben.' Zei Luke, Warren lachte en gaf Luke een schouderklopje.

'Je hebt het goed voor elkaar Luke.' Zei hij en glimlachte naar Alice.

'Ja, ik had het echt niet beter kunnen voorstellen.' Zei Luke, Alice fronste toen ze de vreemde blik in zijn ogen zag.

'Ik ga verder, doe Randy de groetjes en tot de volgende missie.' Zei hij, hij salueerde nonchalant en Luke lachte.

'Je ziet zo bleek Luke.' Zei Alice, 'weet je zeker dat het goed gaat?'

Luke zuchtte en haalde zijn schouders op.

'Jawel, het gaat wel.' Zei Luke.

'Praat tegen me, Luke. Wat is er aan de hand?'

'Niet nu.' Zei hij zacht en wreef in zijn gezicht.

Alice keek hem aan en vroeg zich af waar hij zichzelf zo in kon verliezen. Hij zag eruit alsof hij dagen niet had geslapen en alsof deze bijeenkomst enkel benadrukte hoe zwak hij nog was. Misschien drong dat wel tot hem door, dat hij er nog lang niet was.