Abrikozentaart

Luke bleef achter in de kamer, de donkere kamer waar het daglicht niet kwam. Hij bleef achter met de woede die hij niet kon controleren. Tranen gleden over zijn wangen terwijl keek naar de scherven op de grond. Hij hoorde haar door de muren huilen, snikken. Misschien had hij wel een uur naar de scherven op de grond gestaard terwijl hij haar hoorde op de achtergrond. Zij deed in ieder geval haar best, en hij deed helemaal niets.

Hij was een klootzak om haar zo te behandelen. Schuldgevoel bekroop hem terwijl hij langzaam in slaap viel. De pijn in zijn lichaam brak hem op. Maar elke keer als hij in slaap viel, flitsten de beelden voor zijn ogen. Dan schoot hij wakker en zat hij weer in de donkere kamer.
De gordijnen bleven dicht, want anders staarden de bergen hem aan als de vijand in Irak. Hij kon bijna beweren dat hij ze zag lopen over de bergkam. Dat ze daar stonden met hun geweren en granaten. Nee, de gordijnen bleven dicht, zodat hij in het donker kon staren. Zodat hij zichzelf daar misschien vond. Het was waarschijnlijk rond het middaguur, de deur ging open. Zonder een woord te zeggen liep ze richting het bed.

'Middageten.' Zei ze, hij hoorde haar stem trillen. Ze zette het dienblad neer en liep weg. Stapte over de gevallen taart heen en ontweek de scherven. Luke keek toe hoe ze de deur weer dichttrok en verdween. Hij was weer alleen. Alleen met alle herinneringen die hem achtervolgden.

Alice bakte die middag niet. Ze at de taart op die ze die ochtend had gemaakt. Ze zat zo vol dat ze niet meer wist of ze nóg een stukje op kon. Op de schaal stonden nog twee puntjes.

Ze hoorde iemand het huis binnenkomen. De deur van de keuken ging open en Roy kwam binnen. Hij begroette haar vrolijk. Stopte en keek haar aan. Haar ogen waren rood en opgezwollen. Haar mascara was over haar wangen gekropen.

'Ally, wat is er?' vroeg hij bezorgd en ging bij haar aan de keukentafel zitten. Alice haalde haar schouders op.

'Luke was...' ze haalde trillend adem, Roy legde zijn hand op haar schouder, 'Luke was zo gemeen. Hij heeft mijn taart door de kamer gegooid, overal liggen scherven en ik durf het niet op te ruimen en dan heeft hij...'

'Sssh, Ally, rustig. Ik ga wel even met hem praatten.' Alice knikte, ze wreef de tranen uit haar ogen met haar handen. Ze vertelde wat Luke had gezegd, waarom hij boos was en dat ze hem zo had laten schrikken. Uiteindelijk stond Roy op en keek haar aan. 
'Maak het niet erger.' Zei ze zacht.

Hij had de vastberaden voetstappen gehoord. Hij had iemand het huis binnen horen komen. Dit was niet Alice. De deur zwaaide met een rotgang open.

'Ben je helemaal besodemieterd? Ally is niet iemand waar je zulke spelletjes mee kan spelen. Ze is het beste wat deze ranch is overkomen in tijden! En ik weet niet hoe jij het in je hoofd haalt om een bord door de kamer te smijten, maar dat is echt niet oké.'

Luke haalde diep adem en schudde zijn hoofd, 'ze is zó aanwezig, zo vrolijk... zelfs haar stem is zacht en ik kan het gewoon niet hebben. Niet nu...'

'Dat geeft je nog niet het recht om zulke dingen te doen. Ze zat net te huilen aan de keukentafel terwijl ze vertelde wat je hebt gedaan. En begrijp me niet verkeerd, maar ik zal Ally ongetwijfeld boven jou zetten als je haar zó behandelt.'

Luke haalde diep adem, hij keek Roy verontwaardigd aan en wist even niet wat hij moest zeggen.

'Ik bedoel, we kennen elkaar al jaren en ik weet dat het zwaar is. Maar dit ben jij niet, jij gooit geen borden naar vrouwen, jij maakt ze niet aan het huilen. Jij zegt niet dat ze te dik zijn, Luke. En al helemaal niet omdat je jezelf niet goed voelt. Verman je en biedt je excuses aan, dat verdient ze. En proef die verdomde taart, want man, zij is écht goed in de keuken.'

Luke slikte en durfde Roy haast niet aan te kijken, hij schaamde zich. En dat was totaal terecht.

'Weet je wat het is...' begon Luke zacht, Roy kwam dichterbij, 'nee, laat maar. Kan je haar hierheen sturen?' Roy knikte en keek hem streng aan.

'Als je nog zoiets flikt... dan sleur ik je uit je bed, neem ik je mee in de bak van mijn pick-up en drop ik je in de bergen.'

'Roy... dat doe je toch niet.'

'Nee, je hebt gelijk, maar toch. We zijn vrienden man, maar dit is echt niet hoe ik je ken.'

'Nee, ik weet het, het spijt me.'

'Dat moet je tegen haar zeggen, ik kom een andere keer wel terug met bier.' Zei hij. Luke glimlachte en zuchtte diep toen Roy de kamer verliet. Even later hoorde hij Alice de gang doorlopen, hij hoorde hoe ze aarzelde voor zijn deur.

'Kom binnen.' Zei hij voor ze had geklopt. Ze verscheen in de deuropening, weer met een bordje in haar handen. Deze keer droeg ze een trillende glimlach en hij kon aan haar ogen zien dat ze gehuild had.

'Roy zei dat je de taart wilde proeven...' Haar stem was zacht en kwetsbaar. Hij knikte als antwoord. Ze kwam dichterbij, gaf hem het bordje aan en bleef naast het bed staan. Luke sloot even zijn ogen en beet op zijn lip.

'Het spijt me van vanochtend, het was gewoon...' hij schudde zijn hoofd en staarde naar het gebakje in zijn handen.

'Het geeft niet... het is gewoon dat niemand ooit zó gemeen doet. Ik heb gewerkt met lastige klanten en heb altijd kwaliteit geleverd voor wat er van mij gevraagd was. Maar jij...'

'Weet je wat het is,' onderbrak hij haar. Hij wende zijn blik naar de gordijnen, waarachter de bergen lagen. De vijand, de wapens, de lijken en het verdriet. 'Maandenlang heb ik die troep gegeten, voedselrepen verpakt in folie. Droge aardappelpuree, rozijnen...' hij haalde diep adem. 'En elke keer als ik iets proef wat zo heerlijk is dan komt het terug. Dan ben ik niet hier. Dan ben ik in de bergen, waar ik verlangde naar eten zoals jij het maakt. Dan ben ik terug op een plek waar ik nooit meer heen wil. Ik wil er niets eens aan denken, en dat lukt niet als jij hier komt met een heerlijk ontbijtje, een koekje, een taartje, royale lunch, meergangen-dinner... Ik weet niet hoe...' zijn stem brak, 'hoe ik verder moet.'

Tranen welden op, hij verborg zijn gezicht in zijn handen en zijn schouders begonnen te schudden. Alice perste haar lippen op elkaar, ze legde haar hand op zijn schouder en deed moeite haar eigen tranen binnen te houden.

'Oh Luke.' Zei ze zacht, ze trok hem in haar armen. Hij begon alleen maar harder te huilen en Alice wist niet of haar omhelzing hielp. Na een paar minuten kalmeerde hij. Alice trok haar armen weg, Luke keek haar aan met betraande ogen.

'Sorry... ik wilde niet...'

'Het geeft niet, als ik je ergens mee kan helpen moet je het zeggen. Ze zeggen dat ik alleen kok ben hier. Maar stiekem ben ik ook een praatpaal. Je moeder kan soms uren kletsen over vanalles en nog wat. Ik vind dat ook helemaal niet erg hoor...'

'Wat is dit eigenlijk?' Zei hij en prikte zijn vork in de taart.

'Appelkruimel, met een vulling van abrikozen. Als je het niet wil snap ik het hoor, dan neem ik het mee...'

'Wil je hier blijven?'

Alice keek hem verbaasd aan en glimlachte, 'oké.'