Adele Pov

Interesujący ten cały Venti. Niby taki otwarty, ale jednak coś ukrywa. Mimo tego, jestem mu wdzięczna.

Co by zrobić teraz... Ah tak, muszę pogadać z chłopakami. Tylko gdzie oni są..?

Nagle poczułam jak ktoś mnie przytulił. To była Klee.

- Hej, Klee. - jak miło widzieć ją uśmiechniętą.

- Cieszę się, że cię widzę! Chcę z tobą się pobawić! Chodź! - zdziwiłam się. Skąd jej przyszedł pomysł? Plus zabawa o tej porze? Zaraz będzie noc!

Pociągnęła mnie na drugi koniec miasta poza murami.
Puściła mnie, kiedy dostrzegła jakiś mały obóz. Była też Collei i Amber.

- Przepraszam, ale z jakiej to okazji to wszystko? - spytałam. Miałam co innego zrobić...

- Od początku dnia to planowałyśmy! - zaczęła Amber. - We trójkę i z tobą chcemy obejrzeć gwiazdy i nocowanie zrobić!

- Czemu nie, ale chciałam...

- Jutro też jest dzień! - przerwała mi brunetka.
Zmusiła mnie bym usiadła na trawie i razem z Klee coś robiły przy ognisku.

Kątem oka dostrzegłam jak Collei dziwnie się patrzy na mnie. Chciałam ją spytać, ale podbiegła do mnie dziewczynka.

- Proszę! Dla ciebie! Szaszłyki z kurczaka i grzybami! - podała mi talerz i szybko też dla Collei dała.

Wzięłam kęs tego. Jejku, jakie smaczne! Nigdy nie jadłam tego. Nie wiedziałam, że tak wspaniale będą smakować! Uwielbiam ~

- Widzę, że ci smakuje! To jeden z najłatwiejszych i najbardziej... Pospolitych potraw na świecie! - wesoło powiedziała brunetka.

Podczas jedzenia przygotowanych potraw Klee i Amber, Collei w ciszy rozłożyła koc, bo brunetka poprosiła wcześniej. Fioletowooka serio dziwnie się zachowuje... To przeze mnie?

- Collei, jeśli mogę spytać coś się stało?

Zaczęła trząść się ze strachu. Dziewczyny też spojrzały się na nią.

- Ty racja, od kiedy Adele przyszła, to się nie odezwałaś już! Mów co się dzieje? - spytała bursztynowooka.

- Nie nic! - wreszcie się odezwała.

- Jak nic? Proszę powiedz! - nalegała.

- Dziwnie się czuję... Będąc obok osoby, która jest duchem... - powiedziała nie patrząc nam w oczy.

- Adele duchem? - spytała mała. - Przecież jest z nami i je, a duchy nie mogą jeść!

- Ale Tighnari i Cyno... - no i dla mnie wszystko jasne dlaczego tak się zachowuje.

- Może wyjaśnię byś nie miała obaw. - spokojnie rzekłam. - Nie umarłam, nawet jak był ten wypadek, to nie znaczy, że nie dałam rady się uratować. Nie jestem żadnym duchem. I dlatego chciałam z kimś się spotkać i pogadać o tym...

- Wow dziewczyno. To miałaś szczęście! Bóg wiatru nad tobą czuwał! - krzyknęła zaskoczona brunetka.

Cieszę się, że wszystko wyjaśnione. Collei po tym była spokojniejsza. Powoli robiło się ciemno i pomagałam dziewczynom przygotować się na nockę pod niebem. Nie mogę się doczekać tych gwiazd na niebie.

- Albedo powiedział, że dzisiaj mają być spadające gwiazdy! - oznajmiła mała blondynka. - Trzeba pomyśleć wtedy życzenie!

- Skoro tak mówisz, to będziemy czekać!

~~~~~~~~~~~

We czwórkę położyłyśmy się na końcu i czekałyśmy na gwiazdy. Jak narazie były jasne punkciki na ciemnym niebie.

- Adele...

- Słucham Collei.

- Twoja ręka... To przez ten wypadek?

Totalnie zapomniałam, że mam bandaż na ręce.

- Tak, to przez to. - uśmiechnęłam się do niej.

- Dobrze, że jednak żyjesz. - widziałam, że coś jeszcze chciała ale boi się o tym powiedzieć.

- Na luzie, jeśli chcesz to powiedz czy coś.

Bez mówienia przytuliła mnie. Zaskoczył mnie ten krok, ale nie miałam nic przeciwko. Nawet to urocze. Odwzajemniłam to.

- Ej spójrzcie! - krzyknęła Klee pokazując na niebo.

Właśnie pojawiły się spadające gwiazdy. Hipnotyzujące i piękne...

Powiedziały by pomyśleć życzenie. Miałam wiele życzeń, ale jedno może być ogólne.
Mam nadzieję, że się spełni...

~~~~~~~~~~~~~~

- Adele pobudka! - siedziała na moim brzuchu radosna dziewczynka przy okazji budząc mnie. Kiedy ja zasnęłam...?

- Dzień dobry... Która godzina...?

- Wcześnie by zacząć robotę! - oznajmiła brunetka.

Zdjęłam z siebie Klee podnosząc się.

- Tak przy okazji, Collei zaproponowała, byśmy tobie towarzyszyły. - dodała.

- Po co?

- Po wczorajszym najlepiej gdybyś miała świadków, żeby nic ci się też tobie nie stało. - wyjaśniła zielonowłosa.

- Cóż... Dziękuję wam.

Pomogłam w spakowaniu się i poszłyśmy do miasta. Zaczęłam się stresować. Już sobie to wyobrażam, "Adele zmartwychwstała" albo
"Żyjący trup".

Dziewczyny podążały za mną z obawą. Wiadomo, jestem z Fatui i nie wiadomo co mogą się spodziewać. Mam nadzieję, że nie będzie strasznie.

Będąc obok siedziby mojej organizacji... Nikogo nie było..

- Poczekajmy! - wyskoczyła z propozycją Amber. Przestraszyła mnie...

- Coraz bardziej się stresuję tym...

- Jesteśmy z tobą Adele! - poklepała mnie po głowie.

Po chwili pojawił się jeden z podwładnych z zdziwioną miną.

- Ej, co się gapisz? Nigdy dziewczyny nie widziałeś typie? - od kiedy Amber taka agresywna..?

- Spokojnie... - starałam się dziewczynę uspokoić i spojrzałam na sługę. - Proszę wracaj do swoich zajęć i nie patrz tak, jakbym z trumny wyszła.
Zrozumiał mój przekaz i wrócił do budynku.

- Adele!!!!??? - usłyszałam za sobą krzyki aż znów się przestraszyłam. Nie zdążyłam się odwrócić a rzucili się na mnie. Zaczęli tuląc mnie dusić...

- Childe, Signora... Nie mogę oddychać... - oni są bardzo silnie, zaraz mnie zgniotą.

- Wiedziałem, że żyjesz! Dla mnie to nie było możliwe, że umarłaś! - po chwili mnie puścili. Ała moje żebra... - Najbardziej ona i kurdupel ryczeli.

- To normalne u matki, że płacze. - fuknęła blondynka.

- Bardzo się przejęli jak widać. - szepnęła do mnie Collei. - Dam znać Tighnariemu i Cyno, że wszystko z tobą okej. - oznajmiła po czym poszła.

Po tym jak dziewczyna odeszła Childe jak i Signora zaczęli na mnie krzyczeć w stylu "Mieliśmy przez ciebie zawał" czy też "Nie ryzykuj więcej i nie strasz". Amber jak i Klee śmiały się z tego.

- Adele... Pan Muchomor dziwnie wygląda.. - zwróciła uwagę i pokazała ręką w stronę budynku.

Spojrzałam w tą stronę. Tego najbardziej się stresowałam.
Chłopak miał napuchnięte oczy i z szokiem patrzył na mnie. Wygląda strasznie...

Powoli podchodził w naszą stronę. Jego kroki były ciężkie, ogólnie ciężko się poruszał. Co jeśli on zaraz padnie na ziemię?!

Nim mrugnęłam, mocno mnie przytulił i razem z nim padliśmy na ziemię. Kolejny raz syknęłam z bólu. I kolejny zaczął mnie dusić..

- Czemu mi to robisz?! - krzyknął znów płacząc. - Błagam cię, nie rób tego więcej! Nigdy!

Znowu zrobiło mi się przykro. Może serio przesadzam z tym ryzykiem.

- Może od razu mnie zamknij by nic mi się nie stało. - starałam się rozluźnić atmosferę żartując.

- A wyobraź sobie, że to zrobię! Jeszcze cię zwiążę byś się nie ruszała! - oderwał się ode mnie wściekły i pacnął mnie w głowę.

- Wybacz. - pocałowałam go w czoło na uspokojenie.

- Może już idźcie bo widać, że się stęskniliście. - doradziła rozbawiona trochę Amber.

Tak oto chłopak mnie podniósł ignorując resztę i dalej zdenerwowany wróciliśmy do hotelu.
Od razu będąc w naszym pokoju, wyciągnął z szafki ... Sznur.

- Ej, ja żartowałam z tym!

- A ja nie! I nawet mnie nie wkurwiaj! - szybko związał mi ręce i nogi, przez co było dla mnie niekomfortowe. Aż nie mogłam się ruszyć.

- To za karę. - będąc na łóżku przytulił mnie. Dalej wkurzony.

- Scara...

- Cichaj!

Westchnęłam i odpuściłam. Sama później nie mogłam się uspokoił przez te sznury co są mocno związane. To boli...

- Scara proszę, to boli... - w myślach prosiłam bojąc się odezwać.

Jednak po chwili rozwiązał mnie. Jakby serio czytał moje myśli czy co?
Poczułam ulgę w nadgarstkach.

- To dopiero początek skarbie. - szepnął mi do ucha liżąc je. Co on ma na myśli?!

- Hehe, żart. - po chwili oznajmił śmiejąc się.

Czy to jego rodzaj kary, że tak zrobił...? Naprawdę się bałam...

- Oj no kochanie. - odwrócił mnie i łapiąc za moją twarz zmusił mnie do kontaktu wzrokowego. - Nie zrobił bym przecież nic złego, pamiętaj.

- Wiem.. przepraszam.. - uspokoiłam się.

- Wybaczone. - pocałował mnie w polik i przytulił.

Nie chciałam odsuwać się od niego. On też tego najprawdopodobniej nie chciał. Chyba brakowało nam siebie.
Może zacznę mu mówić o wszystkim by tak mocno się nie martwił. Przecież mu to obiecałam.

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Rozmowa między moimi myślami (M), a mną (Ja).

M: ej ziom
Ja: czego?
M: co ty piszesz?
Ja: sama nie wiem.
M: myśl czasem a nie.
Ja: myślę, a jak czytelnikom się podoba to tak będzie.
M: ale..
Ja: Cichaj!

Tak mniej więcej wyglądało. Bez ściemy.

Ale serio pytanie, podoba wam się? Nie zanudzam?

Jeśli tak to się cieszę!

Jak odzyskam wenę, to będę kontynuować!

Bayojajo!