Drzwi się zamknęły, a ja wstrzymałam oddech. Nastąpiło kilka sekund ciszy, po czym rozległo się kilka głuchych odgłosów, w tym jeden głośniejszy od reszty. Moje ciało zadziałało instynktownie, nie zważałam na zakaz i wybiegłam z pokoju. Zamarłam w progu, oparta o ramę drzwi. Krystian leżał na podłodze, a Raven bił go bez opamiętania. Wiele razy byłam świadkiem przemocy wewnątrz stada, ale wtedy mój mate nie masakrował mojego przyjaciela.

-Raven!- krzyknęłam spanikowana. Zamarł i spojrzał na mnie groźnie.

-Wracaj do pokoju!- krzyknął głosem alfy, który delikatnie naparł na moja wolną wolę, ale jej nie nagiął. Doskoczyłam do nich i z całej sił odepchnęłam go od Krystiana. Przesunął się tylko o metr, ale to wystarczyło, żeby przestał go uderzać. Uklękłam przy jęczący z bólu przyjacielu i delikatnie uniosłam jego głowę, kładąc ją na swoich kolanach.

-Krystian!- wyszeptałam płacząc i delikatnie głaszcząc go po włosach. Poczułam szarpnięcie w ramieniu i zostałam podniesiona do góry przez rozwścieczonego alfę.

Myślałam, że zamknie mnie tym razem na klucz w sypialni. On jednak zaczął ciągnąć mnie w dół schodów.

-Gdzie idziemy?- zapytałam wystraszona. Warknął cicho, ale odpowiedział:

-Do piwnicy- i wtedy naprawdę spanikowałam.

Piwnica była miejscem gdzie w każdym stadzie krnąbrne wilki były karane. Znałam to miejsce aż za dobrze z rodzinnej watahy. Nieraz byłam tam karana. Zaczęłam się wyrywać Ravenowi i płakać.

-Proszę puść mnie, nie rób tego- szeptałam gorączkowo, jakby to miało powstrzymać jego postanowienie.

-To tylko będzie krótka mało bolesna kara, kochanie- jego głos był dziwnie łagodny w porównaniu z jego wściekłym wzrokiem. Gdy moje próby wyrwania mu się przybrały na sil, podniósł mnie i przerzucił przez ramię. W jednej chwili stało się zupełnie ciemno i było czuć wyraźny zapach stęchlizny.

Przymknęłam oczy i próbowałam pohamować łzy. Wspomnienia moich wcześniejszy kar przelatywały przez mój umysł. Alfa posadził mnie delikatnie na ziemi. Wiedziałam, że gdybym powiedziała mu prawdę o Krystianie, nie karałby mnie, ale za to miałby pełne prawo wygnać Krystiania, tak jak zrobili to moi rodzice, gdy się tylko dowiedzieli. Nie mogłam mu tego zrobić.

W tej samej chwili poczułam obecność srebra w dużo większej ilości niż w piwnicy mojego taty. Zadrżałam i zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę Raven nic nie wiedział o moim pochodzeniu, czyli nie wiedział o tym, że moje stado było nadzwyczajne i wyjątkowo wrażliwe na srebro. Miligramy tego metalu działały na nas jak srebrny łańcuszek czy nóż na zwyczajne wilkołaki.

-Proszę, tylko nie srebro, skrzywdzisz mnie tym- mówiłam spanikowana.

-Skarbie, ono nie skrzywdzi cię mocno. Inne wilki co chwila maja taka karę- mówił jak do dziecka, które nigdy nie było karane. Nałożył srebrne kajdanki na moje nadgarstki.

Inni poczuli by tylko narastające drażniące swędzenie, ale gdy tylko dotknęły mojej skóry, wżarły się w nią, powodując oparzenia.

Krzyczałam z bólu i chociaż Raven od razu, gdy tylko to zobaczył, ściągnął je, nadal to czułam. Gorsze niż kiedykolwiek, gorsze niż cokolwiek co robił mój ojciec.

-Boże Larisa- alfa podniósł mnie w stylu panny młodej i szeptał mi cicho do ucha przeprosiny. Wtuliłam się w niego, uważając, aby nie dotknąć niczym poranionych nadgarstków. Po mimo szybkiej regeneracji wiedziałam, że być może nawet przez kilka dni będę mieć rany i blizny. Zostałam położona na łóżku.

-Pójdę po lekarza- pocałował mnie w czoło i wyszedł. Zaraz za nim, drzwi sie otwarły i do środka wszedł Krystian. Uśmiechnęłam się na jego widok. Wyglądał już znacznie lepiej, po walce zostały mu już tylko niewielkie siniaki.

-Larisa na pierwszy księżyc-wyszeptał wpatrując się w rany. Zacisnął pieści w geście wściekłości. Po chwili pochylił głowę w geście rezygnacji.

-To moja wina, gdybym mu powiedział, kim jestem, kim ty jesteś- mamrotał.

-Cii, to zbyt niebezpieczne. Dobrze robiłeś zatrzymując to w tajemnicy.- uśmiechnęłam się do niego blado.

-Jaka tajemnica- wystraszona spojrzałam na Ravena. Mój wzrok skakał z alfy na przyjaciela i z powrotem. Wpadliśmy i oboje zdawaliśmy sobie sprawę, że teraz jedna z tajemnic zostanie ujawniona.

-Alfo, ja jestem- Krystian przełknął nerwowo ślinę-gejem- schylił głowę. Wiedziała, że się bał. Homoseksualizm był u wilkołaków surowo karany. Niektórzy o tolerowali, inni jak moi rodzice, wyganiali z watahy takie osobniki, a co okrutniejsi zabijali ich. Raven zacisnął szczęki i podszedł do łóżka na którym oboje się znajdowaliśmy. Nic nie powiedział tylko mocno mnie przytulił.

-Czyli tyle się nacierpiałaś, bo chciałaś być wierna przyjacielowi?- nieśmiało skinęłam głową.

-Wybacz mi kochanie- wyszeptał i pocałował mnie we włosy. Wiedziałam, że to nie była jego wina. To ja miałam za wiele tajemnic , które mogły zniszczyć nasz związek.

**********

Hejka Wilczki!

Wybaczcie mi ten słaby rozdział, ale ostatnio nie mam, nawet nie weny, tylko trudno mi jest fabułe, przenieść na pismo. Obiecuję, że się poprawię.

Ca