Mateusz wszedł na górę, słysząc skrzypienie schodów. Drewno piszczało pod naciskiem jego nóg, jak gdyby nie chciało, by wchodził na piętro. Mężczyzna przejechał dłonią po balustradzie i zrobił ostatni krok, stając na górze swojego domu. Przed nim znajdowały się drzwi do pokoju dziewczynki. Uśmiechnął się, obracając między palcami list od Gilberta i myśląc nad tym, co powie.

     Zapukał w jasne drewno i ostrożnie wszedł do komnaty Kordelii. Ania siedziała na łóżku i patrzyła się w okno, bębniąc palcami o kolano. Wyglądała na zamyśloną i skupioną, więc Mateusz zbliżył się powoli i położył nieco zniszczoną kopertę obok niej.

     — Napisał do ciebie list, Aniu — powiedział, kierując się do wyjścia. Dziewczynka obróciła się w jego stronę, wyrwana ze swojego świata myśli.

     — Mateuszu, mogę cię o coś zapytać? — Nawet nie spojrzała na kopertę. Pan Cuthbert zatrzymał się z dłonią na futrynie, czując, że nadchodzi jakieś trudne pytanie.

     — Może lepiej pytaj Mary... — zaczął, jednak Shirley mu przerwała.

     — Kochałeś kiedyś kogoś, ale było to tak głupie, że robiłeś wszystko, żeby przestać? — Rozbrajająca szczerość dziewczynki wstrząsnęła nim nieco. Przełknął ślinę i przeczesał spracowanymi palcami siwe włosy. Zimowy wiatr uderzył o okno, które zawyło żałośnie, chcąc przypomnieć mu czasy młodości. Zielona sukienka Ani zakołysała się na wieszaku.

     — Muszę iść do stodoły — powiedział, zamyślając się nieco. — Dobranoc, Aniu!

     Gdy tylko zamknął za sobą drzwi, dziewczynka podniosła kopertę i przejechała po niej palcami. Chropowaty papier sunął po jej opuszkach, łaskocząc delikatnie. Pieczątka poczty i pismo, które przecież tak dobrze znała. Uśmiechnęła się sama do siebie i odgarnęła z czoła niesforne kosmyki. Ostrożnie i z namaszczeniem otworzyła kopertę, a czarnawa kartka wypadła na kołdrę. Drżącymi rękoma uniosła ją, przełknęła ślinę i rozłożyła list.

     Gilbert Blythe pisał do niej. Ten cholerny Gilbert Blythe, który nazwał ją Marchewką, pociągnął za warkocze, rozmawiał z nią przy strumyku w towarzystwie chłodzącego się mleka. Ten okropny Gilbert Blythe, który szedł za nią do szkoły, który siedział sam na ławce po pogrzebie ojca. Ten Gilbert Blythe...

     Opanowała potok myśli i skupiła się na czytaniu. Przecież Blythe napisał list, a listy wymagają przeczytania, inaczej stają się tylko kartkami z przypadkowymi znaczkami. Listy są jak ludzie, którzy potrzebują przytulenia w chłodną noc. Przeczytanie listu to objęcie go ramionami i nie pozwolenie, by zamarznął w kopercie.

     Panno Aniu Shirley,

     Statek, na którym płynę, zbliża się do Wyspy Księcia Edwarda. Każdej nocy wyobrażam sobie, że wychodzę na ląd i widzę światła w domach Avonlea. Będąc tak daleko, zapomniałem o tym, jak potrzebowałem tych świateł, by rozproszyły we mnie ciemność, którą sam wpuściłem po śmierci ojca. Panno Shirley, brakuje mi dnia. Płynąc, widziałem tylko noce, czarny węgiel i umorusanych nim ludzi. Brak mi ognistych świateł, płomieni, tak innych niż te z pieca. W Avonlea, w domach zawsze płonęły świece...

     Wiem, chciałem zwiedzać świat. Ale czasami cały nasz świat jest bliżej, niż myślimy. Wszystkie piękne miejsca są tuż za oknem. Coś o tym wiesz, umiesz to sobie wyobrazić, Karotko. (Nie krzycz na mnie za to, brzmi prawie jak Kordelia)

     Niedługo wrócę, mam nadzieję, że będę mógł

     Koniec. Resztę listu pobrudził węgiel i atrament. Został tylko dopisany na szybko podpis, gdzieś na dole.

     G. Blythe

•♡•

Kiedy w duszy czujesz, że Ania czyta Twój list
(Kocham gify z AWEA, okay)