Sinds die passionele zoen, daar naast de snelweg, voelde Wolfs dat er iets was veranderd.

Iets aan Eva.

Niet in de negatieve zin van het woord, nee, integendeel zelfs. Hij vond het net prettig zo.
Hij had gemerkt dat Eva opeens steeds minder terughoudend was. Het was geen echte plotse verandering, maar toch. Het waren kleine dingetjes. Tijdens de rit had hij gevoeld dat ze haar armen stevig, maar toch minder krampachtig rond hem klemde. Haar handen had ze bijna de hele tijd rustig op zijn bovenbenen gelegd. Dat deed ze nou nog wel meer, maar nu hoger dan normaal. Vandaag had ze haar handen bijna ter hoogte van zijn liezen gelegd. Ze had zelfs zachtjes en liefhebbend over zijn dijen gestreeld.  Eigenlijk had hij haar moeten stoppen, want zo was het voor hem wel erg moeilijk geweest om zich te concentreren, maar toch had hij dat niet gedaan. Hij genoot gewoon te veel van dit soort intimiteit. Verder had ze die dag ook meer naar hem geglimlacht, vrolijker geweest. Ze had spontaan zijn hand beetgenomen en ze hadden samen hand in hand verder gewandeld. Toen ze voor het laatst die dag terug op de motor sprongen, had ze hem prompt een lange intense zoen gegeven. Ze was niet verlegen geweest. Integendeel. Ze had lachend in zijn verbaasde gezicht gekeken, liefelijk over zijn baardje gestreeld en uitgeroepen: 'Nou, kom op, vertrekken maar, ouwe van me!'.
Ze begon hem meer en meer uit te dagen. Met hem te flirten.
En hij moest geen twee keer nadenken om te weten wat hij daarvan vond... .

Gelukkig hadden ze voor vannacht wel makkelijk een chambres d'hôtes gevonden. Na een typische Franse maaltijd in een plaatselijk restaurantje, kuierde ze nog wat door het kleine dorpje. Deze keer was het Wolfs die Eva's hand  vast nam. Maar Eva trok meteen terug, wat Wolfs' hart plotsklaps weer in elkaar deed krimpen. Tot hij voelde wat ze wou. Lachend keek ze hem aan en ze sloeg meteen haar arm om zijn middel.  Eva wrong  zich tussen zijn lichaam en zijn arm terwijl Wolfs haar verbaasd aankeek.  Zonder verder na te denken sloeg hij zijn arm om haar schouder en langzaam maar zeker nestelde Eva zich lekker dicht tegen hem aan. Hij zag hoe haar glimlach groter werd en hoe ze haar hoofd zachtjes tegen zijn schouder liet zakken. Wolfs drukte nog een kus in haar haren alvorens ze samen, met een gelukzalig gevoel, verder wandelden.
'Kom, daar kunnen we even gaan zitten.' zei Wolfs na een tijdje. Hij gebaarde naar een bankje op de oever van de rivier en Eva knikte. Wolfs nam als eerste plaats.
'Schuif eens wat op' zei Eva kordaat terwijl ze vragend voor de bank bleef staan.
'Euh... waarom?' zei Wolfs terwijl hij toch meer naar de zijkant van de bank schoof.
Eva antwoordde niet, maar ging met haar rug plat op de bank liggen. Langzaam liet ze haar hoofd in Wolfs' schoot vallen, terwijl ze haar ogen sloot en haar rechterwang verlangend en zo dicht mogelijk tegen zijn buik drukte. Wolfs' hoofd werd, als het even kon, nog lichter van verliefdheid en verbaasd glimlachte hij naar het genietende gezicht van zijn partner. Hij liet zijn rechterhand op haar buik zakken en alsof het zo was afgesproken vouwden hun handen daar meteen in elkaar.  Wolfs vroeg zich af of dit werkelijk allemaal echt gebeurde en slikte de overweldigende emoties weg.  Daarna begon hij verliefd met zijn andere hand door Eva's haren te strelen.
Glimlachend opende Eva haar ogen en genoot.  Ze genoot van die prachtige blauwe ogen die haar zo teder aankeken.  Ze genoot van de aanblik van de kleine lachrimpeltjes rond zijn mond, het grijs-blonde kleurenpallet van zijn stoppelbaartje, zijn bijpassende in de war zittende haren en die mooie fijne lippen die ze zo graag op de hare proefde.  Zachtjes sloot ze opnieuw haar ogen en vroeg: 
'In welke streek van Frankrijk zitten we eigenlijk?'
'In de buurt van Bordeaux, een beetje meer het binnenland in. Dit hier is de Dordogne.' zei Wolfs terwijl hij naar het rustige riviertje knikte.
'Hmmmm' mompelde ze nog steeds met haar ogen gesloten 'Floris?'
'Ja, Eef.'
'Waar was je toen naartoe? Toen zonder mij? Ik bedoel: toen je moest nadenken, na die undercoveroperatie in Amsterdam?'
Wolfs zuchtte diep en mompelde 'Dat weet ik eigenlijk al niet meer.'
Eva opende haar ogen en keek hem verveeld aan. 'Je moet toch wel iets weten. Was het ook in Frankrijk?'
'Oh nee, zeker niet. Het was ergens in Duitsland. Of eigenlijk eerder overal een beetje in Duitsland.'
'Wat heb je er allemaal bezocht?' vroeg ze geïnteresseerd.
'Niets.. helemaal niets' zei Wolfs mijmerend.
'Hoe dan?' vroeg ze ongelovig.
'Gewoon, het was niet zoals dit nu, Eef. Het was zo anders. Ik heb alleen maar gereden toen. Eigenlijk ben ik enkel gestopt om te eten en te slapen, meer niet.'
'Waarom niet?'
'Omdat ik alleen maar wou vergeten, Eva.'
'Wat wou je vergeten?'
'Mijn werk. De puinhoop die ik altijd van mijn leven maak. Jou.'
Eva keek hem strak aan. Voor hem een teken om snel verder te praten.
'Maar zoals je ziet is dat laatste, op zijn zachts gezegd, mislukt. Ik kon het maar niet laten om misschien wel honderd keer per dag jouw berichtjes op mijn voicemail af te spelen. Toen ik eindelijk begreep dat vluchten niet zou werken, ben ik terug naar Maastricht gereden. En plots kon ik niet snel genoeg bij jou zijn. Ik heb je echt vreselijk gemist toen.'
'Ik jou ook.' zuchtte Eva terwijl ze bang naar hun handen keek.
'Waarom Wolfs... waarom ben je undercover gegaan? Zonder iets te zeggen.'
Wolfs zuchtte diep en zijn ogen werden vochtig.
Dit had je kunnen verwachten, man. Ze moest het ooit vragen.
'Eigenlijk, Eva, weet ik niet waarom. Ik werd benaderd door die Peer en in begin leek het een kleine klus. Mezelf in diskrediet brengen is nooit zo'n probleem geweest voor mij.' grinnikte hij weemoedig. Ook Eva zag het grappige van zijn opmerking wel in en glimlachte kort. Wolfs keek haar kort aan en ging verder:
'Ik dacht een paar nachtjes in de bak en dan enkele weken infiltreren in de onderwereld en ik ben ervan af.'
'Maar dat liep anders...'
'Dat kun je wel zeggen, ja! En achteraf weten we ook waarom... . Het werd zoveel ingewikkelder, zoveel gevaarlijker...'
'Waarom heb je nooit iets gezegd?'

'Ten eerste zou jij mij hebben tegengehouden, maar daar had ik nog wel mee kunnen leven. Alhoewel dat ik het, na heel dat gedoe met Luca, ook voor mezelf wel nodig vond om te doen. Ten tweede: jij bent... of ja... was één van de twee belangrijkste personen in mijn leven, Eef.  Jij was het meest voor de hand liggende doelwit voor moesten die gangster mijn cover ontdekken. Jou inlichten zou alles nog veel gevaarlijker, nog veel ingewikkelder maken.'
'Maar ik had je toch ook kunnen helpen... ?' bracht ze er moedeloos tegen in.
'Ja en dat besef ik nu ook, maar toen wou ik jou gewoon beschermen.'
'Door mij het gevoel te geven dat je al die tijd een smerige verrader was?' maakte ze zich boos.
'Eva, ik heb echt geprobeerd om tot je door te dringen. Niet om het je te vertellen, maar wel om je te laten weten dat je me moest vertrouwen.  Ik heb in dat metrostation gezegd dat ik aan het werk was. Je gevraagd om uit mijn buurt te blijven, niet om mezelf te beschermen maar om jou te beschermen.'
'Nou, je had het dan best wat duidelijker kunnen formuleren, Wolfs!  Waarom heb je niets gezegd?  Waarom heb je mij alleen maar proberen te beschermen en me verder overal buiten gehouden?'
'Net omdat het de enige manier was om je te beschermen Eef! Je had me godverdomme gewoon moeten vertrouwen!'
'Wel, had je mijn vertrouwen gewild, had je mij gewoon de waarheid moeten vertellen!  Dan had ik jou vertrouwd!' zei Eva nijdig.
'Ik weet het Eef, ik ben dom geweest.'
Wolfs kromp in elkaar en Eva zag een traan over zijn wang rollen.
'Ik ook, Wolfs. Ik ben ook dom geweest. Ik had je wel moeten vertrouwen.' zei ze uiteindelijk kleintjes.
Wolfs haalde zijn schouders op en zuchtte 'Nee, Eef, je kon het niet weten.'
'Ik kon het wel weten, Wolfs. Je was al jaren mijn partner, mijn beste vriend. Ik had moeten weten dat er meer achter zat. Ik had je, zonder meer uitleg, moeten vertrouwen.'
'Misschien deed je dat ook wel...' mijmerde Wolfs terwijl hij lief door haar haren streelde, 'maar dan wel zonder dat je het zelf besefte.'
'Hoe bedoel je?' vroeg Eva verwonderd. Wolfs keek haar indringend aan en zei:
'Heb je jezelf nooit afgevraagd waarom je mij helemaal naar Amsterdam bent gevolgd? Waarom je daar mijn rechtszitting volgde? Waarom je solliciteerde voor het team van Peer? Waarom je daar trillend met een pistool in je hand naast de rand van mijn bad stond? Waarom je mij achtervolgde? Waarom je zo graag wou weten wat ik precies aan het uitspoken was?'
'Je had mij gekwetst, Wolfs! Het was rancune, denk ik. Of wraak misschien?' gokte Eva terwijl ze verward met haar hoofd schudde. Nee, dat heb ik mij nooit afgevraagd.
'Jij bent niet rancuneus, Eva. En je bent ook niet wraakzuchtig. Er zijn ondertussen zoveel mannen die jou gekwetst hebben: je vader, Peer, David, Bols, ik... . Maar ik heb jou nooit tot het uiterste zien gaan voor wraak. Dus dat was het niet.'
Eva knikte verlegen. Ze begreep waar hij naartoe wou.
'Ik wou het begrijpen.' zuchtte ze diep. 'Ik wist ergens, diep vanbinnen, dat er iets niet klopte.
Het kon toch niet dat je mij zomaar achterliet? Ik richtte mij op alle aanwijzingen die bevestigde dat jij inderdaad niet te vertrouwen was, maar ik hoopte het tegenovergestelde te ontdekken. Eigenlijk hoopte ik iets te vinden dat me terug vertrouwen gaf. Ik kon je absoluut niet meer vertrouwen, maar hoopte dat ik het op een dag wel weer kon. En ik was héél erg boos op jou. Vooral omdat ik wist dat je mij gewoon in vertrouwen had moeten nemen. Vooral omdat je me in de steek had gelaten... terwijl ik zoveel van je hield.'
Wolfs knikte begrijpend en slikte zijn tranen weg.
'God, wat heb ik je al vaak pijn gedaan.' snikte hij zacht.
'Niet meer dan ik jou.' fluisterde ze 'Of deed het jou misschien geen pijn? Het gevoel dat ik achter je aan zat? Het gevoel dat ik jou niet meer vertrouwde?'
'Dat maakte me vooral bang. Ik heb zo gevloekt op dat eigenwijze van jou! Ik probeerde jou uit mijn buurt te houden om je te beschermen. Maar jij moest jezelf er natuurlijk mee komen bemoeien.'
Eva grinnikte en zei toen schuldbewust: 'Sorry.'
'En het deed mij vooral veel pijn dat ik jou niets kon zeggen. Ik vond het zo vreselijk om je te zien lijden, zonder er iets tegen te kunnen doen. Alles wat ik deed, werkte net omgekeerd.'
'Maar je wist dat ik je ergens nog wel het voordeel van de twijfel gaf.'
'Nee, dat wist ik niet. Ik hoopte het alleen maar. Ik hield het mezelf voor, om de pijn dragelijk te maken. Ik kan je niet zeggen hoe erg ik je toen heb gemist.'
'Ja, het was een vreselijke periode.' zuchtte ze.
'Ja.  Maar ik was ze nooit door gekomen zonder jou, Eef.'
Eva keek op in zijn ogen en zag de tranen over zijn wangen rollen.
'Het spijt me zo. Ik had het je moeten vertellen. Vanaf de eerste moment. Ik had je in vertrouwen moeten nemen. Ik had moeten weten dat ik het alleen maar aankon met jou. Met jouw hulp. Dat ik jou nodig had. Dat wij het wel zouden aankunnen. Samen.'
Eva knikte en mompelde: 'Ja, en ik had je moeten geloven. Ook zonder dat ik alles wist. Ik had je moeten helpen. Zonder meer. Maar uiteindelijk hebben we het wel gered, Wolfs. Samen.'
Eva kwam recht zitten en nestelde zich op zijn schoot. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouders en sloeg haar armen stevig om zijn nek.  Wolfs zuchtte en trok haar teder tegen zich aan.  Zachtjes wiegde hij haar in zijn sterke, veilige armen.
'Vanaf nu moeten we elkaar gewoon vertrouwen, Floris.' fluisterde Eva zacht.
'En elkaar alles vertellen, lieverd. Ook dat.'
Voorzichtig, alsof ze breekbaar was, nam Wolfs Eva's gezicht tussen zijn handen en keek haar indringend aan.
Ze glimlachte en knikte zacht. Daarop drukte hij zijn lippen lang en zacht op de hare, terwijl de tranen op hun wangen als één rivier samenvloeiden.