'Je bent nog geen dag met me verloofd en je kijkt al naar andere vrouwen!' riep Eva gespeeld verontwaardigd uit. Grijnzend keek ze naar de geschrokken blik van Wolfs. Ze besloot er nog een schepje bovenop te doen.
'En nu weet ik ondertussen wel dat je op jongere vrouwen valt, maar vind je die daar nou niet wat té jong, Floris?'
Vluchtig knikte ze naar het groepje jonge vrouwen waar Wolfs zonet nog naar stond te staren. Ze waren hooguit 18 jaar. Hun korte, witte jurkjes staken af tegen hun bruingebrande huid en hun rode lippenstift.

 De felgekleurde pumps aan hun voeten maakten het kleurrijke plaatje helemaal af.  Wolfs keek verward van Eva naar het groepje jonge ziekenhelpsters verderop en terug. Toen hij zag hoe Eva een speelse glimlach om haar lippen toverde, werd het hem pas echt duidelijk dat ze hem aan het plagen was. Maar nog voor hij wat kon zeggen, had Eva zich al omgedraaid en heupwiegend wandelde ze verder de drukke winkelstraat door.
Hij rende achter haar aan, ging vlak achter haar lopen en trok haar met haar heupen tegen hem aan. 

'Wil je echt weten waar ik aan dacht toen ik naar die meisjes keek?' fluisterde hij in haar oor.
Eva giechelde als bevestiging en bleef staan.
'Ik bedacht me alleen maar hoe ongelofelijk sexy jij er in zo'n wit jurkje moet hebben uitgezien...'
Eva draaide zich om in zijn armen en lachte verlegen.
'Nou, ik droeg geen rode lippenstift en al zeker geen gekleurde pumps...'
'Maar wel zo'n sexy kort wit jurkje?' Hij wiebelde speels met zijn wenkbrauwen.
'Wolfs! Gedraag jezelf een beetje... ' rolde Eva verlegen met haar ogen en speels gaf ze hem een klap op zijn borst.
'Ik gedraag mezelf toch! Ik zeg alleen maar dat ik jou toen vast en zeker prachtig zou hebben gevonden...'
'Nou ja, dat voel ik ja...' grijnsde Eva doelend op zijn geslachtsdeel dat ze nu tegen haar buik voelde groeien.
'Dát, lieve schat.. ' grinnikte Wolfs zwoel '... is omdat ik jou op dit eigenste moment ook ongelofelijk sexy vind.'

Een tijdje later zaten Wolfs en Eva samen gezellig wat te eten op een terrasje. Dit was Eva's favoriete eetgelegendheid hier in Lourdes. Het terras achteraan de zaak was eigenlijk een soort balkon dat boven de rivier hing. Hier hoorde je het water stromen en kreeg je ook dat verkoelend briesje van de bergrivier mee.
Tot nu toe was de dag geweldig geweest. Ze was vanmorgen weer naast haar lieve Wolfs wakker geworden en ze hadden alle tijd genomen om heerlijk te knuffelen, elkaar te strelen en uitgebreid te zoenen. Waar ze tot gisteren bij zichzelf nog enige terughoudendheid had kunnen voelen, was daar nu helemaal geen sprake meer van. Ze had al een hele voormiddag simpelweg genoten van al zijn aanrakingen en had geen enkele twijfel meer gevoeld. En ze wist dat voor hem hetzelfde gold.
Ze was opgelucht geweest toen Wolfs vanmorgen voorstelde toch nog een dagje langer in Lourdes te blijven. Hij had begrepen dat dit voor haar belangrijk was. Het was belangrijk voor haar om de start van hun relatie, hun leven samen, hier te maken. Symbolisch ook.
En hier kon ze zich rustiger aanpassen aan de nieuwe situatie. Het voelde veiliger, vertrouwd. En ook al had ze dit niet met zoveel woorden aan hem verteld, toch wist ze dat hij dit aanvoelde. En dat het ook voor hem goed was.
'Floris?' begon Eva uiteindelijk toen ze haar salade op had.
'Ja lief.' Zachtjes kneep hij in haar hand om haar het signaal te geven dat ze mocht verder praten.
'Dat huwelijk... hoe had jij dat gezien?'
Eva keek onzeker naar Wolfs die haar op zijn beurt vragend aankeek.
'Ik bedoel... wil jij een groot opgezet huwelijk met alles erop en eraan of net bescheiden, gezellig met enkele vrienden of eerder alleen maar snel een formulier gaan handtekenen in het gemeentehuis?'
Wolfs haalde zijn schouders op ten teken dat hij het niet wist. Daarna nipte hij even kort van zijn glas witte wijn.
'Maar jij hebt mij gevraagd te trouwen... dan moet je er toch een idee van hebben?' reageerde Eva nu wat geïrriteerd.
'Nee, eigenlijk niet. Zeg jij maar wat je wil. Voor mij is het alles prima... .'
'Oh nee, Wolfs, dat is niet leuk!' zuchtte Eva.
'Wat is niet leuk?'
'Dat ik dan wel moet weten hoe ik het wil.'
'Maar als je nog niet weet hoe je het wil, kan je er ook nog even over nadenken.' was Wolfs zijn simpele oplossingen.
'En op welke termijn wil je dan met mij trouwen? Gaat dat dan over nu, meteen, zo snel mogelijk of eerder over binnen een aantal jaren...'
'Voor mij kan het onmiddellijk, maar ook over een aantal jaren. Zolang jij er maar klaar voor bent...' zei hij zo lief mogelijk.
Eva trok een verveeld gezicht waaruit Wolfs meteen kon afleiden dat ook dit niet het gewenste antwoord was. Hij stond op, nam zijn stoel op en ging naast haar zitten. Zachtjes trok hij haar dichterbij.
'Eef, wat is er nou? Wat zeg ik verkeerd?' probeerde hij zo lief mogelijk te vragen.
Onzeker keek ze hem aan en ze zuchtte diep.
'Jij hebt mij gevraagd, Wolfs. Je moet daar toch een reden voor hebben gehad. Of wil je alleen maar met me trouwen omdat je denkt dat ik dat wil?'
'Wil je dat dan niet?'
'Jawel, daar gaat het niet om... .' schudde Eva verveeld haar hoofd 'Het gaat er vooral om dat jij dit moet willen! Ik weet dat je het voor mij wil doen. Dat heb je al gezegd, toen op de Mont-Saint-Michel. Maar voor mij werkt dit pas als ook jij het voor jezelf, voor ons, wil. En aangezien je niet eens een beeld hebt van hoe het dan volgens jou het beste zou verlopen of op welke termijn het voor jou het beste aanvoelt, heb ik niet meteen het idee dat het iets is dat jij zelf ook wil.'
Eva keek Wolfs strak aan en zag hoe deze zuchtend maar verliefd naar haar bleef kijken. Zachtjes nam hij haar beide handen tussen die van hem en glimlachte.
'Wel, dan heb je het mis. Ik wil dit echt... voor jou, voor mezelf, voor ons.'
Met haar ogen vroeg Eva om verduidelijking en zachtjes ging hij verder:
'Maar mij maakt het inderdaad niets uit of ons huwelijk een groot feest is of net een bescheiden feestje, desnoods zelfs eentje onder ons tweetjes. Mij maakt het niet uit of het enkel een kleine ceremonie op het gemeentehuis is, of een groots tuinfeest met huwelijksbeloftes.
En als dat het beste voor jou aanvoelt, wil ik gerust ook kerkelijk huwen. En op welke termijn maakt me ook niet uit. Naar mijn gevoel liefst zo snel mogelijk... maar als jij er anders over denkt, is dat voor mij ook geen probleem.'
Eva keek twijfelend naar haar verloofde. Ze besloot maar open kaart te spelen.
'Ik weet wel wat ik wil. Wat ik eigenlijk al heel lang wil. Ik wil het klein, heel klein. En ik wil het ook voor de Kerk. Bij vader Gerardus, in de kapel van het klooster. Geen grote ceremonie, alleen huwelijksbeloftes en een huwelijkszegen. Meer niet. En snel. Ik bedoel natuurlijk niet nu, maar wel snel nadat we terug zijn in Maastricht. Ik wil nog wel enkele dagen met je verder trekken en ik wil nog wel wat genieten van onze reis samen, maar ik wil dit geen maanden uitstellen. Daarvoor verlang ik er al te lang naar. Begrijp je?'
Begrijpend knikte Wolfs. Zacht vormde er zich een glimlach rond zijn lippen.
'Zie je wel... zo moeilijk is het niet. Jij zegt me gewoon wat je fijn vindt en ik vind het echt allemaal prima zo.'
'Maar waarom zeg je dan dat jij dit ook echt wil?'
'Omdat het zo is. Alleen doet de vorm of de termijn voor mij er niet zo toe.'
Wolfs ziet nog steeds de twijfels in Eva's ogen.
'Kijk Eva, een week geleden had ik ook gerust met jou willen trouwen, maar dan was dat inderdaad enkel maar geweest om jou een plezier te doen. Ik had het niet erg gevonden, het was geen spel geweest en ik had mij makkelijk aan mijn beloftes willen houden maar ik had het ook niet echt nodig gevonden. Ik zag het toen meer als een formaliteit. Maar door onze gesprekken de laatste dagen ben ik daar anders over beginnen denken. Onbewust, dat wel, maar alles wat ik hierdoor begon te voelen heeft zich wel vertaald in die ene vraag die ik je gisteren heb gesteld.'
Nog steeds keek Eva hem onbegrijpend aan en eventjes dacht hij na. Misschien moet hij zijn betoog wat concreter maken.
'Wacht... ik zal het je beter uitleggen, maar je moet het me wel zeggen als ik dan bepaalde gevoelens van jou verkeerd interpreteer...'
Eva knikt bijna onzichtbaar en Wolfs gaat half fluisterend verder.
'In al onze gesprekken, over welk onderwerp dan ook, zit toch wel een belangrijke rode draad. Of misschien eerder een paar rode draadjes die wat verweven zijn met elkaar. In veel van wat je mij vertelt, merk ik een grote onzekerheid of moet ik zeggen: een angst. Een angst om lief te hebben, een angst om te vertrouwen, een angst om liefde te ontvangen. Niet omdat je het niet wil, maar omdat je bang bent dat het dan achteraf weer van jou zou worden afgepakt. En ik kan je honderdmaal zeggen dat je niet bang moet zijn, maar je angst is hier al een paar keer teveel in bevestigd. Ook door mij. Niet in het minst door mij!'
Tot gisteren had Eva op momenten als dit haar hoofd verlegen weggedraaid, maar dit keer was het anders. Onbeschaamd liet ze de tranen over haar wang rollen en ze knikte. Wolfs' duim streelde zacht over haar wang zodat de tranen verdwenen. En Wolfs vervolgde:
'Jij bent al zo lang op zoek naar een warme, liefdevolle thuis... een man, een gezin, een basis. Eigenlijk al heel je leven en eigenlijk heb je het nog nooit echt gehad. Ik heb al meer dan tien jaar lang geprobeerd om het voor je te zijn, maar tevergeefs. Dat kon ook gewoon niet op de manier waarop we met elkaar omgingen. Zolang ik mijn gevoelens voor jou moest verbergen, kon ik dat nooit voor je zijn. Of toch nooit helemaal. Dat beetje twijfel zou er op die manier altijd in je blijven.Maar je bent niet de enige, Eva, die verlangt naar een familie, een gezin, een warme thuis. Eigenlijk heb ik die ook nooit gehad. Fleur en jij waren de enige personen die mij de illusie konden geven dat ik het wel had. En nu is ook Fleur weg... .'
Wolfs dacht weer even aan zijn dochter en slikte de brok uit zijn keel. Toen besloot hij dan toch zijn punt te maken:
'Ik wil met je trouwen Eva, omdat ik voor geen één van ons beiden nog de illusie op een veilige, warme, liefdevolle basis wil. De illusie is niet meer genoeg. Ik wil het écht nu. Ik weet dat ik het nodig heb, zeker na de dood van Fleur. En ik weet ook dat jij het al heel lang nodig hebt. En nee, ik kan je nooit een honderd procent sluitende zekerheid bieden dat ik er tot de laatste seconde van je leven ga zijn, maar ik wil wel dat je alle zekerheid die er op de wereld bestaat, op mij kan vestigen.  Ik wil je alles van mij geven. En ik wil je op de meest officiële en ultieme manier mijn eeuwige liefde beloven. Net omdat ik het nodig heb.  Ik heb het nodig om dat allemaal nu eindelijk aan jou te kunnen zeggen. En omdat ik het ook zo graag van jou zou horen. Omdat ik het beu ben mijn liefde voor iedereen te verbergen. Ik wil dat iedereen weet dat ik bij jou hoor en jij bij mij. Collega's moeten niet meer achter onze rug om speculeren over ons.  Ze mogen stilaan wel stoppen met hun weddenschappen over of we dan al dan niet samen stiekem het bed delen. Nee, het is tijd voor duidelijkheid. Voor iedereen. Maar vooral voor onszelf. Ik wil met je trouwen zodat wij allebei heel zeker weten dat we er nu echt onvoorwaardelijk voor elkaar zijn. Jij wordt mijn vrouw en ik jouw man. Ik ben vanaf nu jouw veilige basis en jij die van mij. En geen wankele, deze keer. Nee, onverwoestbaar, stevig, liefdevol en warm. Dat wil ik jou beloven, zo snel mogelijk en op welke manier dan ook. Dat, Eva, dat is de reden waarom ik jou gisteren ten huwelijk vroeg.'
Met vochtige ogen bleef Eva haar verloofde aanstaren. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot hem weer. Ze voelde hoe Wolfs haar troostend tegen zich aantrok en toen ze met haar gezicht veilig weggedoken in zijn nek lag, stamelde ze: 'Oh jeetje, Ik ben zo blij dat ik "ja" zei.'