Vandaag ben ik dag op dag 5 jaar getrouwd met de allerliefste man ter wereld.
Vandaag ben ik dag op dag 2,5 jaar mama van de meest geweldige zoon ter wereld.
Zelf ga ik dat gezellig vieren met mijn gezinnetje.  Maar niet zonder jullie te trakteren op FLEVA...!

Wolfs deed in stilte de deur open voor zijn partner, die nors en ongeduldig naast hem stond. Hij had zijn hand nog niet van de deurknop of Eva smeet de deur al verder open en plofte op het bed. Wolfs zette hun bagage neer, liep behoedzaam naar het andere bed en ging zelf dan ook maar liggen. Minutenlang was het stil.  Opeens hoorde Eva hoe Wolfs zich omdraaide. Hij was op zijn zij gaan liggen, met zijn gezicht naar haar toegedraaid.'Eva?' fluisterde hij zacht.

Geen reactie.

'Eva... we gaan niet naar Milaan.' zei hij zacht.

Geïrriteerd door de zachtheid van zijn stem draaide ze zich nu ook op haar zij zodat ze hem recht kon aankijken.

'Heb je nog contact met Sofia?' vroeg ze nu onzeker.

'Nee, waarom zou ik?' antwoordde hij verbaasd.

'Omdat je boos op mij bent, ik ben de reden waarom Fleur dood is. Je wil eigenlijk niets meer met me te maken hebben, maar je durft het me gewoon niet te vertellen. Je zou graag naar Milaan gaan omdat je verliefd bent op Sofia en als zij jou ook nog wil, stuur je mij gewoon alleen terug naar Maastricht.' deelde Eva haar theorie met hem. Ze was hier stilaan echt van overtuigd geraakt. 
Zo moest hij het gepland hebben, dat kon niet anders.
Wolfs mond viel open. Wat heeft die vrouw een fantasie!

'Eva...' stotterde hij uiteindelijk hoofdschuddend 'dat is echt het meest krankzinnige dat ik ooit uit jouw mond heb gehoord.'

'Ja! Lach maar, ja!' begon ze nu te huilen. Ze was zo gekwetst door zijn plan en op de koop toe ging hij haar ook nog eens uitlachen.

'Eva, geloof jij dat echt?' vroeg Wolfs nu ongelovig maar ook zeer bezorgd.

'Ja natuurlijk, het kan toch niet anders en je had nog liever een aparte kamer gehad, dan kon je er vannacht al vandoor gaan zonder mij.' snikte ze met haar hoofd verborgen achter haar handen, volledig overtuigd van haar waanbeeld.

'Jezus Eef...' zuchtte Wolfs wanhopig.

'Kom, kom' fluisterde hij terwijl hij op zijn knieën richting haar bed kroop.

Hij nam haar in zijn armen en drukte haar gezicht tegen zijn borst. Hierdoor ging Eva nog harder huilen. Wat moest hij toch doen om deze overtuiging uit haar hoofd te praten?  Ze maakte zichzelf zoveel dingen wijs. Gewoon uit angst. Hij wist dat hij haar vreselijk had gekwetst. Maar dat het haar ertoe zou aanzetten om zulke totaal uit de lucht gegrepen scenario's te bedenken, had hij nooit verwacht.

Hoe moet ik dit in godsnaam aanpakken? De waarheid dan maar... nog eens... maar misschien nu wat duidelijker.

'Eva, schuif op.' gebood hij haar.
Verlegen en onzeker deed ze wat hij vroeg. Hij ging naast haar op het éénpersoonsbed liggen en trok haar handen uit haar gezicht.
Ze perste haar ogen toe, zodat ze het moment dat zij hem moest aankijken nog even kon uitstellen.

'Open je ogen eens.' vroeg hij zacht.

'Nee nee, ik wil niet, ik moet sterk zijn.' zei ze meer tegen zichzelf dan tegen hem.
'Jij moet helemaal niets. Behalve de waarheid onder ogen zien.' bleef hij volhouden.
'Ik wil niet!' perste ze haar ogen zo mogelijk nog dichter.
Ze voelde hoe Wolfs gezicht dichterbij dat van haar kwam en de kriebels in haar buik werden bijna onuitstaanbaar. 

Ga toch weg, ik wil niet nog eens mijn hart breken.

'Dan maar zo.' fluisterde Wolfs tegen haar lippen.  

Zachtjes liet hij zijn bovenlip tegen haar onderlip rusten. Hij wachtte even tot Eva uit een reflex haar mond een beetje opende en nam toen teder haar onderlip tussen zijn lippen om er zachtjes een kus op te drukken. Eva bleef als verdoofd liggen. Dat gaf Wolfs de kans om zijn lippen nu iets naar boven te verplaatsen en ook op haar bovenlip werden nu vederlichte kusjes gedrukt. Hij voelde hoe zij uiteindelijk toch overstag ging en zij haar lippen zachtjes nog dichter tegen de zijne drukte. Langzaam maar zeker, begon ze hem terug te kussen. 

Goed zo, Eef, goed zo.

Net op dat moment trok hij bewust zijn hoofd terug. Nu ging ze hem wel aankijken. Ze zou niet anders kunnen. En inderdaad, de onweerstaanbare drang naar meer deed haar alles vergeten en ze opende haar ogen. Eva keek Wolfs recht in zijn ogen die zo liefdevol en teder stonden, dat ze zichzelf meer in een droom waande dan in het echte leven.

'Eva Van Dongen...' begon Wolfs nu, maar hij stopte al gauw om de brok in zijn keel weg te slikken. Iets wat niet meteen lukte, dus keek hij verlegen naar onder en begon zenuwachtig te lachen. Ondertussen probeerde hij de vlinders in zijn buik te bedwingen.

'Wacht, nog een keer!' sprak hij vooral zichzelf moed in. Hij keek terug op in haar afwachtende ogen. 
Komaan Wolfs, man, je kunt het. Ze moet het horen.

'Eva Van Dongen... Eva... pff Eef...' hij slikte nog eens maar ging toch verder

'ik ben verliefd... op jou.'

Ze bleef hem aankijken. Het leek niet meteen door te dringen. 

Wat had hij nou net gezegd? Verliefd? Op mij?
'Al heel lang... eigenlijk... ja... eigenlijk... altijd al.' stotterde hij er achteraan.
Ze bleef maar naar hem staren
'Alsjeblieft Eef, zeg iets... .' smeekte hij haar.
'En Sofia dan? Of ja... gewoon andere vrouwen dan?' vroeg ze argwanend.
'Die laten mij oprecht volledig koud. Ik wacht al jaren op jou en ik zal dat altijd blijven doen. Ik wil echt niemand anders. Nooit.' zei hij oprecht.

'Waar haal jij dat idee van Sofia of eender welke andere vrouw eigenlijk vandaan?' vroeg Wolfs nu toch wat geïrriteerd maar ook best nieuwsgierig. 

Ik heb ondertussen toch al meerdere keren duidelijk laten merken dat ik echt alleen maar bij haar wil zijn?

'Gewoon, ik kan het niet geloven... . Wie wordt er nou verliefd op mij?' zei ze zacht, zo zacht dat Wolfs het bijna niet kon horen. Maar hij had het wel gehoord.

'IK!' zei hij zelfverzekerd terwijl er een guitige maar liefdevolle lach op zijn gezicht verscheen.  Eva glimlachte onzeker terug.

'Zet nou dat gekke idee van jou uit je hoofd. Je hebt het jezelf aangepraat. Waarschijnlijk uit angst dat ik je hart ga breken. Maar toen ik dat van Milaan zei, was dat net om te benadrukken dat ik daar alleen naartoe zou willen met jou. Dat ik alleen nog maar ergens wil zijn, als jij daar dan bij me bent.' probeerde hij haar alles uit haar hoofd te praten.

'Ik weet niet goed wat ik moet zeggen. Ik weet dat ik ...' fluisterde Eva. Ze brak haar zin af en zuchtte diep. 

Oh nee, wat moet ik nou toch doen? Misschien meent hij het toch niet helemaal en heeft hij morgen alweer spijt van wat hij gezegd heeft.
'Sorry, ik kan je niet veel zeggen. Het is allemaal nog zo'n verwarrende boel in mijn hoofd' ging ze uiteindelijk verlegen verder.
'Dat geeft toch niet. Jij hoeft me helemaal niets te zeggen.' zei Wolfs zacht en hij gaf haar een kus op haar kruin.

'Wil je me gewoon vasthouden?' vroeg ze met het schaamrood op haar wangen.
Wolfs zuchtte diep terwijl hij haar in zijn armen nam en dicht tegen zich aantrok.
'Er is niets dat ik liever wil, Eef...' 

Het was ondertussen iets voor drie uur in de nacht. De klok aan de muur tikte en tikte en tikte... .
Jezus, zeg, welke imbeciel van een hotelmanager hangt er nu een analoge klok aan de muur van een hotelkamer?
Wolfs stond op uit zijn bed en haalde de klok van de muur. Stilletjes probeerde hij de batterijen eruit te halen. Maar doordat het donker was in de kamer, viel dat niet mee.
Hij verloor zijn geduld en ging ermee naar de badkamer. Daar legde hij de klok in het kastje bij de handdoeken en liep terug naar zijn bed. Ah, beter!
Een tijdje later lag hij nog steeds naar het plafond te staren. Het was dus niet alleen de klok die hem had wakker gehouden. Hij keek opzij naar het bed verderop in de kamer. Daar lag Eva, nog in exact dezelfde houding als gisterenavond. Volledig in een bolletje opgerold. Net een egeltje dat zich probeert te verschuilen voor opkomend gevaar. 

Zo zal ze zich misschien ook voelen.
'Ja,' fluisterde Wolfs geluidloos tegen zichzelf 'Eva is een egeltje'. Hij kon er nu zelfs om glimlachen.  Zodra Eva zich op één of andere manier bedreigd voelt, keert ze volledig in zichzelf en gaan al haar stekels omhoog. Je kan je dan enkel nog aan haar prikken. 

Dat heb ik de laatste tijd al veel mogen ervaren.

Heel soms kon je de situatie laten keren. Dan kon ze even haar stekels laten zakken.
Zoals daarstraks, samen op haar bed. Zijn woorden hadden haar zichtbaar goed gedaan. Hij had het domme idee uit haar hoofd kunnen praten. Hopelijk toch.

Maar helemaal terug uit haar schulp komen, deed ze nooit. Ze bleef altijd waakzaam voor gevaar. Zelfs toen hij haar had vastgehouden. Ze had zich proberen te ontspannen, maar dat was maar gedeeltelijk gelukt. Hij had met zijn hand zachtjes over haar rug gewreven en kusjes op haar voorhoofd en haar slaap gedrukt. Bij elk kusje had hij gevoeld hoe haar spieren ontspanden. Maar als hij zijn lippen eventjes van haar gezicht haalde, leek de angst terug in haar hoofd te sijpelen. Dan spande ze haar spieren gewoon terug op.

Hij vroeg zich echt af vanwaar die spanning en die angst toch bleven komen. Aan alles wat ze deed, had hij het gevoel dat ze hem wel wilde geloven, hem wel opnieuw wilde vertrouwen. Zelfs als ze vreselijk boos was, had hij nog dat idee. Hij kon haar altijd weer kalmeren. Maar net als dan alles weer wat beter ging, leek iets haar opnieuw te overvallen, iets dat hij niet kon grijpen. Haar jeugd.  Dat was het enige dat hij kon bedenken. Hij wist wel ongeveer wat ze allemaal had meegemaakt. Hij was waarschijnlijk de enige die dat wist. 
Maar wat kon haar relatie met mij te maken hebben met haar vader?
Ze had hem onlangs zelfs vergeleken met haar vader. Ze had hem verweten dezelfde klootzak te zijn. Ze had haar vader in iets gelijk gegeven. Maar in wat? 
Wolfs wist het nu zeker. Hier moest over gesproken worden. Maar dat moest hij heel voorzichtig aanpakken.  Haar vader is wel het laatste wat ze ooit met mij zou willen bespreken.

De volgende morgen was het lekker druk op de snelweg. Wolfs probeerde zijn motor tussen de rijen auto's te voegen om daarna toch een deel van de file te kunnen voorbijsteken. Na zijn bekentenissen van gisteren, merkte hij dat hij zenuwachtiger was dan ooit. Elke aanraking die hij terloops met Eva had, leek extra beladen. Tot gisteren had hij kunnen doen alsof de aanrakingen en lieve woordjes onschuldig waren. Ze waren er allebei, na al die jaren, erg goed in geworden om steeds de betekenis van bepaalde intieme momenten te minimaliseren.Eva kon dat nog steeds doen, hij dus niet meer. Vanaf nu wist ze dat hij genoot van al die momenten. Vanaf nu wist ze dat hij haar het liefst nog dichter tegen zich aan zou trekken. Of nog liever: haar zou kussen. Met haar vrijen. Vanaf nu was elk onschuldig kneepje in haar hand, elke liefdevolle knipoog of elke hartverwarmende lach meteen een heuse liefdesverklaring. Dat waren ze eigenlijk altijd al wel geweest, maar toen kon hij tenminste de ware betekenis nog in het midden laten. Nu niet meer. Alles wat hij deed, was nu open en bloot een uiting van zijn ware gevoelens. En dat terwijl zij haar gevoelens steeds meer wegstak in een dikke mist van verdriet en wantrouwen.Ze reden via Gent en Kortrijk naar Frankrijk. Net voorbij de grens had Wolfs genoeg van de snelwegen. Hij nam de afslag en reed over rustige baantjes verder richting het zuidwesten. We gaan naar zee.  Een uurtje later stopte hij op een parking in de duinen. Het stof van auto's en mobilhomes die af en aan reden vloog op. Een toeristische stop blijkbaar.

Eva stapte van de motor en zette haar helm af. Meteen vlogen haar haren alle kanten op. Tot nu toe hadden ze piekfijn in het elastiekje gezeten, maar nu was het dus een warboel aan losse lokken.

'Ach, nee, Wolfs, zoveel wind!' haalde ze haar neus op.

'Kijk nou wat je dan krijgt' wees ze verontwaardigd naar haar rondvliegende haarlokken. Wolfs had inderdaad gezien wat dat met haar kapsel deed.   
Het maakte haar onwijs sexy.
'Ik ga echt niet zeggen wat ik daarvan vind, want dan schaam ik mij dood.'zuchtte hij verliefd.

'En jij ook.' voegde hij er grijnzend aan toe.
'Wat voor een antwoord is me dat nou?' haalde ze haar wenkbrauwen op.
Is dat nou positief of negatief bedoeld?
'Geloof me, dat was een ongelofelijk compliment.' verduidelijkte Wolfs zijn reactie.

'Raar.' zei ze nog steeds argwanend. Zonder op een reactie te wachten, liep ze heupwiegend de duinen in. Nonchalant haalde ze het elastiekje nu toch uit haar haardos. Meteen vlogen de tot nu toe nog vastgebonden haren omhoog en ook deze dansten nu sierlijk in de wind.  

Wolfs bleef dromend achter. 
Ze heeft dus echt nog steeds geen idee van wat ze met me doet.