- Verder gaan -

Ze werkte in de avonden aan het verhaal waar ze over nagedacht had. Ze schreef over de personen die elkaar tegen waren gekomen in de haven, een verlaten haven in een oud stadje waar de tijd stil had gestaan. Ze schreef over hun ontmoeting die bijna magisch was geweest, het was liefde op het eerste gezicht en beiden hadden ze het geweten toen ze elkaar zagen. Ze stortte haar hart in het verhaal en het voelde goed. Het was alsof ze de liefde die ze voelde voor Billy zo kon verwerken, alsof ze het leerde te accepteren dat hij weg was. Dat ze hem niet terug kon halen hoe graag ze dat ook wilde. Het was pijnlijk en tegelijk bevrijdend.

Ze sleet haar dagen op haar werk, en ze was er inmiddels redelijk tevreden mee, ze had een leuke collega en ze kon praatten over alles wat ze kwijt wilde. Ze heette Paula en ze was na de oorlog naar Amerika gekomen als vluchteling. Ze was haar man verloren, hij was een militair in het leger van Frankrijk, waar ze altijd had gewoond. Hij was gesneuveld tijdens de Blitzkrieg, aan het begin van de oorlog. Ze waren toen welgeteld twee jaar getrouwd en hadden nooit succes gehad om kinderen te krijgen. Enkel de herinneringen aan haar man waren nog wat ze had. Paula was bijna veertig jaar oud maar ze praatte alsof ze te jong was voor haar leeftijd. Ze praatte alsof ze nog altijd achtergebleven was in de oorlog, waar ze de liefde van haar leven was verloren en daarmee ook haar hart.

Haar accent kostte Becky dan ook op sommige momenten veel moeite om te ontcijferen, de woorden verdraaide ze en de klanken waren anders dan dat ze ooit gehoord had. Toch was Paula een fijne collega en Becky begon haar inmiddels te zien als een goede vriendin. Ze had haar hart gelucht over Billy en over Robert, de broer van haar geliefde waar ze nu woonde. Paula had lachend naar Becky gekeken toen ze haar vertelde over hoe Robert haar behandelde, alsof ze een kostbaar bezit was geworden. Een bezit van hém.

'Waarom probeer je het niet?' vroeg Paula. Becky keek haar aan met ogen die vuurspuwden.

'Wat?' ze wist dondersgoed wat ze bedoelde.

'Ga op date met Robert.'

'Nee!' schreeuwde Becky uit en gooide haar armen in de lucht, stond op van de stoel waar ze op zat en liep zenuwachtig door de kamer. Ze hadden een korte pauze van het werk en Becky kon niet wachten tot ze weer ijverig aan het poetsen kon zodat ze dit gesprek niet hoefde te voeren.

'Rustig, je woont al samen, je eet elke avond samen. En je weet zelf ook dat je van een man als hem houdt.'

'Ik houd van Billy.'

'Ja, maar Billy is er niet meer en hoelang is het nou geleden? Vijf maanden, zes maanden? Je kan proberen verder te gaan, Becky. Je kende Billy ook maar een paar weken, hoe serieus kon het zijn?'

'Oh Paula.' Zei ze, haalde diep adem en sloot haar ogen. Het gezicht van Billy verscheen voor haar. Zijn glimlach, zijn bruine huid en blonde krullen. Robert kon hem niet vervangen.

'Als je niets voor hem voelde zal je niet zo vaak over hem praatten.'

'Ik kan het niet...' ze hikte, 'ik kan Billy niet vergeten, hij was alles voor mij, alles.'

'Schat, kom hier.' Paula opende haar armen en trok Becky in een stevige knuffel, 'je wilt niet eindigen als mij. Ik kon niet verder, ik kon Jean niet vergeten en nu, achttien jaar later ben ik nog altijd een eenzame weduwe, dat wil je niet. Je moét verder gaan.'

'Misschien.' Zei Becky. Misschien dat ze verder ging, maar nu nog niet.

Die avond zat ze met Robert in de woonkamer, ze tikte in steno de grove lijnen voor haar script maar haar vingers trilden en ze kon zichzelf niet opbrengen om telkens opnieuw te beginnen.

'Hou op, alsjeblieft.' Hoorde ze de stem van Robert, 'wat is er aan de hand.'

'Niets.' Zei ze, ze borg de typemachine op, deed de kap erover en schoof hem verder het bureau op. Ze haalde diep adem en sloeg haar ogen neer.

'Meisje, ik kan aan alles zien dat je iets dwars zit. Vertel.'

'Nee, er is helemaal niets.' Zei ze, hij had zijn benen op de tafel liggen en zat onderuitgezakt naar de radio te luisteren. Het licht van de ondergaande zon scheen in zijn gezicht, zijn ogen waren gesloten en ze kon zien dat hij genoot. In zijn hand had hij een glas whisky die hij langzaam ronddraaide en waarmee hij het licht van de zon ving.

Ze haalde diep adem en stond op. Robert kon het niet zijn, hij zal haar verloren hart de rest van het leven herinneren aan haar verdriet. Ze zal nooit gelukkig met hem kunnen worden. Maar Paula had misschien gelijk, ze zal door moeten gaan en als Robert het niet was, zouden er genoeg andere mannen zijn bij wie ze terecht kon. Ze sloeg hem gade, zijn goed ontwikkelde lichaam -niet zo sterk als Billy- en zijn strakke gezicht, zijn gelaatstrekken die versterkt werden door de schaduw en zijn gesloten ogen. Alsof hij wist dat ze keek.

Ze schudde haar hoofd, stond op.

'Ik ga op bed.' Zei ze zacht en liep snel de kamer uit, ze was boos op zichzelf. Hoe kon ze ooit met het idee van liefde naar Robert kijken, Billy was zijn broertje! Hoe haalde ze het in haar hoofd. Alsof ze hem op een laffe manier verraadde. Alsof ze hem de rug toekeerde. Het was nog geen negen uur in de avond terwijl ze op haar bed kroop. Ze keek naar het fotootje op haar nachtkastje, een zwart-wit foto van Billy. Die met een gemeende grijns in de haven stond.

'Het spijt me, Billy.' Fluisterde ze terwijl de tranen over haar wangen gleden. Die avond huilde ze zichzelf in slaap, onrustig.