- Ultiem Geluk -

Haar hart bonkte op zijn plaats, de zaal zat vol en ook al waren het dan geen bijzondere gasten, het was spannend. De voorstelling zal het historische verhaal vertellen van een man aan de kust van het oude Ierland, een kapitein die ondanks zijn slechte leven een hart van goud had. Ze zongen de eeuwenoude liederen en begonnen met het melancholische geluid van The Jug of Brown Ale, een zeemanslied. En nu pas drong het tot haar door hoe deze voorstelling wel eens heel dicht bij het leven hier kon komen. De zee die hun leven leidde, het ietwat ruige leven. Ze wist dat op deze plek veel Ierse invloed was van de pioniers honderd jaar geleden en de mensen ongetwijfeld verhalen als deze kenden.

Ze danste alsof haar leven ervan af hing en ze speelde vol overgave. Ze had een grote rol, de vrouw van de kapitein en ze voelde de druk om te presteren meer als normaal. En dat deed ze, ze nam de zaal mee in het verhaal. Sleepte hun mee naar andere tijden en liet hun voelen, ze maakte hen allemaal levendiger als tevoren. Ze had wat nodig was om de verloren kijkers te laten voelen wat het was om te leven. En alles wat ze daarvoor gaf was haar immense fantasie en haar visie op de vreemde realiteit. Ze sloeg haar armen om Johny heen, die de kapitein speelde, drukte haar lippen op de zijne en zo sloten ze de voorstelling af.

Het werd ontvangen met een luid applaus, ze bleef staan, met haar lippen op de zijne tot ze wist dat de gordijnen dicht waren en haalde diep adem. Ze liet hem los en glimlachte toen ze zichzelf opstelden in een lange rij, naast elkaar. Zij en Johny in het midden, de rest in willekeurige volgorde. Het gordijn ging open en daar was het, een staande ovatie van tevreden bezoekers en aangedane harten. Een traan van geluk gleed over haar wang, ze was zo bang geweest dat het niet goed genoeg was geweest. Ze had bevestiging gekregen, het was goed genoeg.

'Je was geweldig, Becky.' Zei Johny en keek haar met twinkelende ogen aan, ze glimlachte en liep weg nadat de lijn van spelers uit elkaar viel na het sluiten van de doeken.

'Dankje, Johny.' Zei ze, met haar vingers in haar handen om de vele speldjes eruit te halen en praatte ondertussen met andere spelers. Julia was er, vertelde over hoe ze bijna haar tekst vergeten was en zelf maar iets had verzonnen en hoe iedereen zo goed ermee in was gegaan.

Ze had zich omgekleed en was naar huis gelopen, had Julia teleurgesteld toen ze vertelde dat ze niet naar de kroeg zal gaan. Iedereen ging en ze waren gelijk doorgegaan. Maar zij was moe geweest en had gefantaseerd over om naar bed te gaan. Even tijd voor zichzelf te nemen en misschien zelfs even te gaan schrijven. Ze had al minstens een week niets opgeschreven en dat at aan haar. Het was alsof ze zichzelf vergat in alles wat er gebeurde. En de enige rust die ze had gevoeld was de tijd die ze in de zee lag, wachtend op golven.
De zee die in haar hart fluisterde dat ze niets hoefde te doen om geluk te vinden. De wind in haar haren en het geluid van de golven.

Nu ze erover nadacht had ze diezelfde rust gevoeld bij hem, ze wist dat hij Billy heette. Ze had het gelezen in de krant die vanochtend op de mat was gevallen. Het was geen mooie naam of een naam waar een diepe betekenis aanhing, het was enkel Billy en op de een of andere manier paste dat precies bij hem. Niet dat hij simpel was, nee dat zeker niet, hij was een bijzondere jongeman en ze voelde iets in haar binnenste dat haar vertelde dat ze hem vaker zal gaan zien en misschien moest ze daar zelf maar een beetje bij helpen.

De volgende ochtend werd ze vroeg wakker, uitgerust en helemaal klaar om naar de zee te gaan. Ze bond het board op haar auto, reed de smalle brug over die de stad verbond met het eiland waar ze surfte, waar hij woonde.

Ze parkeerde haar auto tussen de bomen naast de weg, zoals ze de vorige dagen had gedaan. De zee hoorde ze al en ze glimlachte, het was een mooie ochtend. De zon kroop net boven de horizon toen ze het strand bereikte en het was adembenemend om te zien hoe de grote bal van vuur uit het water leek te reizen.
Ze voelde zich meer dan levend, bleef staan om dat gevoel vast te houden. Een traan van geluk gleed over haar wang en ze had even geen idee wat haar mankeerde. Sinds wanneer ze ontroerd werd door de zon. Misschien was het de voorstelling geweest en het succes daarvan, ja, dat zal het geweest zijn besloot ze.
Ze liep door het koele zand en waadde de zee in. Zodra ze tot haar knieën in het water stond liet ze haar board op de golven drijven en duwde hem voort, over de golven en door het water. Ze sprong erop, peddelde verder, door de branding naar de golven. De hoge golven van eeuwig genade. Twee meter, misschien drie. Dit was hoger geweest dan de golven die ze hier in de afgelopen dagen had gezien en ze voelde een gezonde spanning in haar lichaam. Ze voelde dat ze onvoorwaardelijk leefde, hoger dan de golven, zelfs boven de lucht die ze ademde. Ze was groter dan de hele wereld en voelde hoe ze houvast voelde in alles wat ze had, niks. Ze was vrij, ze was vrij om te alles te doen wat ze wilde. Het leven als ze dat droomde, voor het eerst in al die jaren durfde ze dat te doen. Te dromen over de toekomst en misschien over liefde. Om haar hart open te stellen voor iemand die ze niet kende, de aangename vreemdeling die ze een paar keer had gezien en waarvan ze wist dat er een hele geschiedenis achter zijn ogen lag. Eén die niet zo florissant zal zijn als hij zelf had gewild, niet mooi als zij wilde horen.

De zilte lucht drong door tot in haar longen, brandde in haar aderen en zong in haar hart, daar kwam die. Ze peddelde harder dan ooit tevoren, deze was voor haar. Een golf van bijna drie meter, ze werd meegezogen in zijn onderstroom, ze timede perfect, sprong op toen ze de piek bereikte en ze vloog over het water. Met zijn snelheid mee en in zijn greep schreeuwde ze het uit, een kreet van ultieme geluk.