'Olivier is...' hij aarzelde even en hij keek Sam doordringend aan, 'Olivier kan geen kinderen krijgen.' Sam liet de deurklink los en draaide zich langzaam om. Wat bedoelde Nick?

'Olivier van Katy?'

'Rick zei dat hij... hij kan geen, man... zijn zaakje doet het niet.' Zei Nick wat ongemakkelijk en hij keek afwachtend naar Sam. Sam keek naar de grond, wreef in zijn gezicht en Nick kon hem zien denken. Het zal alles veranderen. Het kind, Daniel...

Hij liet de deurklink los en ging naast Nick op de bank zitten. De wereld om hem heen stond in de fik en hij had geen idee wat hij moest doen. Alles leek uit elkaar te vallen. Hoe moest hij ooit Katy hiermee confronteren, Daan kon niet van Olivier zijn, en van niemand anders dan van hem. Hij leek verdomme zelfs op hem, zijn bruine krulletjes en zijn levendige gedrag, hij was onverschrokken en impulsief. Dat hij dat nog niet eerder had gezien.

'Bedoel je dat...' hij hoefde zijn zin niet eens af te maken en Nick knikte al, 'kleine Daan.' Fluisterde Sam. Hij sloeg zijn hand uit ongeloof voor zijn mond en schudde zijn hoofd.

'Rick vertelde het me op de begrafenis. Hij was ziek geweest ofzo, Rick zat toen bij hem in de klas, ze waren vrienden dus hij wist het maar ik weet niet...' ratelde Nick, hij werd onderbroken door Sam.

'Denk je dat Katy het weet?'

Nick haalde zijn schouders op, 'ik denk van niet, ik bedoel dan zal ze het toch verteld hebben, niet?'

'Ik weet het niet, ze was nogal... ja, bang voor Olivier.'

'Verdomme Sam, ik weet niet eens of het waar is.'

'Dat een man als Olivier geen kinderen kan krijgen is alleen maar een goed ding.' Zei Sam. Nick onderdrukte een glimlach en keek naar Sam. Zijn haar was wel eens korter geweest en hij zag er nog altijd aangeslagen uit van de begrafenis. Op zijn wangen stonden stoppeltjes die zeker niet van één dag waren.

'Je kan een DNA-test doen.' Sams mond viel open en een hoopvolle glimlach verscheen op zijn gezicht.

'Nick, je bent echt een held! Dat ik daar zelf niet aan heb gedacht.' Nick was opgelucht dat hij het eindelijk had verteld, nu Katy's vertrek dichterbij komt, moest hij wel. Hij wilde Sam de keus laten maken om met haar te praatten.

'Hoe moeten we dat doen? Hoe krijg ik iets van Daantje?' vroeg Sam en hij nam plaats naast Nick. Samen bedachten ze een plan. Allebei zouden ze het kind in de gaten houden. En zodra het kind alleen zal zijn zouden ze hem een lolly geven, waarna ze het stokje zouden pakken van hem om het weg te gooien. Sam had in de dagen last van gezonde kriebels. Elk moment van de dag had hij een lolly bij zich en een zakje waar hij het in kon doen. Het was een soort avontuur wat hij nog niet eerder had meegemaakt. Zijn gedachten maakten hem gek en hij wilde het het liefst aan Katy vragen. Maar hij wilde haar niet kwetsen of nieuwe hoop geven, ze had al genoeg aan haar hoofd op dit moment.

De dag dat Katy vertrok hadden ze allebei nog geen succes gehad, Daantje was weggerend met de lolly waardoor ze geen kans hadden om het stokje te pakken. De tweede poging was verpest zodra het jongetje besloot dat het lollystokje moest dienen als vlaggenmast voor zijn zandkasteel. Sam had de nacht geen oog dicht gedaan en hij had geen idee meer hoe hij DNA kon bemachtigen van het kind. Hij wreef in zijn ogen en liep de heuvel op, Katy zal vroeg vertrekken.

'Sam!' hoorde hij en glimlachte.

'Hé Daan, ga je naar huis vandaag?' vroeg Sam, Daan knikte en liep naast Sam de heuvel op. Hij was vijf en moest rennen om Sam bij te houden, Sam grinnikte en verlaagde zijn tempo. Samen slenterden ze de heuvel op.

'Mama zegt dat ze het mist.' Zei het jongetje, Sam fronste en aaide het jongetje over zijn krullen. Zijn ogen werden groot en hij keek naar het jongetje, zijn haar! Waarom had hij daar al die dagen nog niet eerder aan gedacht.

'Wil je mijn hoed op?' vroeg Sam en haalde zijn hoed van zijn hoofd. Het jongetje kon zijn geluk niet op en rende vooruit.

'Mama! Ik wil een eigen hoed!' gilde het jongetje naar Katy die naast haar auto stond. Klaar om weg te gaan. Katy lachte en ging op haar hurken zitten, trok zijn jasje recht en glimlachte.

'Thuis ga ik een hoed voor je kopen.' Zei ze en keek even naar Sam die aan kwam lopen. Ze zuchtte en als ze eerlijk was, ze kon zijn gedrag niet uitstaan. Hij had in de weken die ze hier had gespendeerd geen enkel normaal gesprek met hem kunnen voeren, hij ontweek haar en zei dat hij het druk had. Alleen maar om niet met haar te hoeven praatten. In de auto terug van de begrafenis was haar hart gebroken en ze wist dat door alles wat er was gebeurd, zij niet de enige was die eronder leed. Sam had het misschien nog wel zwaarder dan haar.

'He Sam,' zei ze en knikte naar hem, hij stopte zijn handen dieper in zijn zakken en glimlachte, 'hoe is het?' vroeg ze.

'Goed.' Zei hij, hij keek naar de auto, naar Daan, naar de oude eik achter hen, maar niet naar haar.

'Ik ga je missen.' Zei ze zacht. Sam schudde zijn hoofd en wreef met zijn laars in het mulle zand.

'Vast.' Zei hij. Ik zal je missen, verdomme. Het ergste was om iemand te missen die er nog was, en daar had hij alle ervaring mee. Hij wende zich tot Daan en hurkte neer. Hij trok zijn neus even op en wreef over zijn knie.

'Hé Daan, mag ik mijn hoed terug?' vroeg hij. Hij pakte de rand van de hoed, klemde een haar van het jongetje tussen zijn vingers en hoopte met heel zijn hart dat hij het niet zal voelen.

'Ik krijg ook een hoed.' Zei Daan vol trots.

'Echtwaar? Dat is gaaf.' Zei Sam en haalde de hoed van zijn hoofd. Het haartje klemde hij tussen zijn vingers, trok hem uit zijn schattige haardos en los van zijn hoofdhuid. Hij merkte het niet, goede genade, hij had niks gemerkt. De haar klemde hij in zijn vuist, die hij niet meer zal openen tot hij in zijn kamer stond en het veilig op kon bergen in een klein zakje.

'Kom we gaan.' Zei Katy en Daan keek naar Sam. Hij omhelsde hem en glimlachte.

'Jij bent een échte cowboy.' Zei hij, Sam glimlachte en klemde hem in zijn armen als zijn eigen zoon. Hij haalde zijn neus op, rook zijn geur en nu hij het tot zich door liet dringen, was het lastig om hem los te laten.