Pov: Michelle

Met een mond vol tanden staar ik Laura aan, ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik zie haar lippen bewegen, maar ik hoor niet wat ze zegt. Waarom is ze nou hier? Heeft zij mijn licht zien branden of was ze gewoon door de gang aan het wandelen?

'Michelle, leg dat ding weg!' zegt Laura tegen me en ik schud mijn hoofd, waarna ik het scherpe ding tegen me aandrukt.

'Het is van mij, niet van jou!' roep ik, wat ik misschien niet had moeten doen en binnen no-time staan de andere jongens in de kamer.

'Wat gebeurd hier allemaal?' vraagt Liam en ik slik, waarna ik snel weg kijk. Tranen branden achter mijn ogen, maar ik hou ze tegen omdat ik geen zwakheid wil laten zien. Ik ben al mijn hele leven sterk en ik vecht tegen die leukemie, wat ik ook wel stommemie noem. Want wat is er nou zou leuk aan leukemie? Niks, het is gewoon stom! Waarom heb ik nou die klote ziekte? Het ergste is, ik weet niet meer hoelang ik nou leukemie heb.

'Michelle, laat dat scherpe ding los!' zegt Liam streng, maar ik luister niet en druk het steeds strakker tegen me aan. De jongens kijken elkaar even aan, maar ondernemen dan ineens actie. Ik schrik en van schrik duik ik ineen, waardoor het scherpe ding een beetje in mijn hals snijd. Bevend zit ik op de grond, terwijl het scherpe ding juist meer in mijn hals snijd. Zou ik dan toch nog een einde aan mijn leven kunnen maken?

'Chelle, los dat ding!' zegt nu Zayn tegen me en duwt mijn hoofd omhoog. Shit, nu gaan ze de snee in mijn hals zien! Ik voel hoe mijn grip om het scherpe ding verzwakt en dan word het uit mijn handen getrokken. 'Louis, haal de EHBOdoos!'

'Michelle, waarom deed je dit?' vraagt Niall en ik voel weer tranen opkomen. Ik wil het niet vertellen! Het mag niet, niemand mag het weten! Zelfs Laura niet, mijn verleden is van mij!

'Michelle, hoezo mag niemand het weten?' vraagt Liam die naast me neer knielt.

'Zei ik dat hardop?'

'Ja, waarom mogen wij en Laura niet weten wat er nou is gebeurd in je verleden?' vraagt Niall nu aan me, die aan mijn andere zijde is komen zitten. Ik voel hoe iemand een hand op mijn rug legt en er kleine rondjes over wrijft, wat me rustig maakt. Via mijn ooghoek zie ik dat Niall me rustig houdt. Waarom doen ze dit allemaal voor mij?'Ben ik weer!' roept Louis en knielt naast Zayn neer voor me.

'Chelle, hou je hoofd maar een beetje schuin.' zegt Zayn tegen me en ik doe maar wat hij zegt. Ik voel hoe hij het ontsmet en ik piep een beetje. Gewoon dom, dat ik dat deed!

'Niet schrikken, ik ga het nu alleen even schoonmaken.' zegt Zayn en ik knik, omdat praten nu geen zin heeft. Ik voel dat Zayn het schoon maakt en af en toe piep ik zachtjes, maar dan is het sneetje eindelijk goed schoon en ontsmet. 'Ik ga alle scherpen spullen uit jou kamer halen, om te voorkomen dat je jezelf niet nog een keer snijd.'

'Liam, hoe laat is het?' vraag ik dan aan Liam, maar hij haalt zijn schouders op.

'Het is 07:15 uur.' beantwoord Laura mijn vraag en ik kijk haar kant op.'Thanks Lau, maar euhm... mag ik vandaag misschien shoppen? Want ik heb helemaal geen kleren of spullen. Ook heb ik nu geen drumstel en gitaar, waar ik niet zonder mee kan.' vraag ik aan Liam en kijk hem aan.

'Ja, goed idee! Dan gaat Laura ook mee, althans dat zou wel moeten. Heb je ook iets van telefoon nodig?' vraagt Louis hyper en ik kijk hem met grote ogen aan. Hoe kan iemand nou hyper zijn in de ochtend?

'Ja, al mijn spullen staan bij mijn ouders. Maar die zullen het vast allemaal wel weg hebben gegooid.' zeg ik en er rolt toch nog een traan over mijn wang.

'Awh, kom hier kleintje!' zegt Niall en trekt me in een knuffel.

'Groepsknuffel!' schreeuwt Louis en meteen voel ik vijf paar armen om me heen. Zelfs Laura geeft me een knuffel! Maar wat ziet zij er moe uit? Zou zij wel hebben geslapen vannacht? Kijk ik was vannacht wel vier keer wakker geschoten door allerlei nare nachtmerries, maar gelukkig waren die niet zo heftig zoals die laatste. Ik kan me de nachtmerrie nog heel goed herinneren, alsof ik hem zonet heb gedroomd.