Pov: Laura

Ik word wakker met een pijnlijk gezicht. Waar ben ik?

Ik kijk om mij heen en zie Louis bezorgd naast me op bed zitten in een witte kamer.

Ineens begin ik te panikeren. Ik zit in een ziekenhuis! Ik haat ziekenhuizen! Ze kunnen alleen mensen helpen met ze pijn te doen!

'Mama? Wat doen we hier?' vraag ik bang.

Ze trekt mijn t-shirt omhoog. 'Hierdoor. Het is een diep gat in je buik dat moet je laten naaien. Wie heeft dat gedaan?'

Ik kijk geschrokken naar mijn buik en kijk mama verdrietig aan. 'Dat, dat deden de pesters.'

'Hoe noemen ze?' vraagt mama door.

'Jennifer, Samuel, Milan en Seppe.'

Mama knikt. 'Dokters kom maar. Jullie mogen het dicht naaien.'

'Lau, luister naar me oké? Dit doet een beetje pijn maar het komt allemaal goed.'

Ik knik braaf mijn hoofdje en doe mijn ogen dicht. Hopelijk doet het geen pijn, dacht ik in mezelf maar het deed het tegenovergestelde ervan dan ik dacht.

Ik schiet omhoog en kijk in paniek om me heen.

'Ssst worteltje, het is allemaal oké.'

Louis trekt me dichter tegen zich aan waardoor een paar tranen uit mijn ogen komen.

'Worteltje, we hebben je naar het ziekenhuis gebracht omdat je heel veel wonden had die de dokters hebben verzorgt. Er zitten windels rond je twee armen het komt allemaal goed,' sust Louis mij waardoor ik harder begin te snikken. Ik kan mijn tranen nu niet in houden.

Ik kijk naar mijn armen en snik verder. 'Het doet pijn.'

Louis knikt zachtjes en drukt een kusje op mijn voorhoofd. 'Het komt allemaal goed.'

Ik zie in mijn ooghoek zie ik dat Michelle op staat en naast mijn andere kant komt zitten. 'Wat is er gebeurd?'

Ik kijk naar de grond en houd mijn schouders op. 'Gevallen.'

'Maar je zat onder de wonden.'

Ik knik. 'Gevallen in glas.'

Ze schudt haar hoofd. 'Dat is niet waar. Er stond iets in je arm geschreven.'

Na dat ze dat zei begin ik nog harder te snikken en duw mijn hoofd in Louis zijn borst. 'Het spijt me,' fluister ik zachtjes. 'Het spijt me heel veel.'