Pov: Laura

Samen met Michelle loop ik naar de eetzaal waar ik 'pannekoeken' zie! Dat is mijn lievelingseten!

Ho ho, laat ik mezelf maar eerst even voorstellen voordat we gaan eten.

Ik ben Laura zoals jullie al weten, duh... Ik ben 14 jaar ow wacht dat wisten jullie al... Euhmm... Ow ja ik heb blond lang haar en heb blauwe ogen die achter een zwarte bril verstopt zitten.

Mijn karakter is: koppig, nieuwsgierig, soms ondeugend en voor de rest heb ik niet veel te zeggen alleen dat ik al bijna heel mijn leven gepest word waardoor ik aan mezelf begin te twijfelen of ik wel iets waard ben. Het is eigenlijk de eerste keer dat iemand mij wou helpen. Michelle hielp me maar wat nu als ze me terug verlaat?

Ik zucht. Ik heb eigenlijk ook niet zo'n heel leuk verleden gehad waar ik het nog best moeilijk mee heb maar dat vertel ik liever niet. Laten we terug naar de realiteit gaan.

Ik pak een bord waar ik een pannekoek op krijg en loop samen met Michelle naar een tafeltje.

Als ze gaat zitten kijk ik twijfelend naar het tafeltje. Ik zit hier nooit. Dat mag niet. Ik zit altijd alleen aan een hoekje van de eetzaal.

'Kom zitten,' glimlacht ze waardoor ik mijn hoofd bang schud. 'Nee dankje, ik euhm.'

Zonder dat ik nog iets zeg loop ik richting mijn tafeltje waar ik ga zitten.

Ik zie hoe Michelle wilt opstaan om naar me toe te gaan maar ze word tegen gehouden door haar vrienden.

Ze zal me vast wel vergeten...

Ik kijk naar mijn pannekoek en voel een traan over mijn wang rollen.

Ik wil hier weg!

Ik wil opstaan en uit de eetzaal lopen maar voel ineens dat er iemand naast me komt zitten.

'Hey,' mompelt ze. Het is Michelle!

'Hey,' mompel ik terug en glimlach slap. 'Moet je niet bij je vrienden zijn?'

Ze schudt haar hoofd en zucht. 'Ze willen niet meer met me omtrekken als ik met jou wil omtrekken.'

Ik kijk haar met grote ogen. 'Je, je wilt met mij omtrekken? Nee dat kan niet! Dat mag niet! Dan word jij misschien ook gepest?'

Ze houdt haar schouders op. 'Maakt me niet uit. Ik wil gewoon iemand helpen en je lijkt me leuk. Ik wil graag vriendinnen met je zijn.'

Ik voel dat er tranen achter mijn ogen ontstaan maar knipper ze snel weg. Niet huilen, Laura! Dat is slap!

'Oh oké.' Komt er uit mijn mond waardoor ze glimlacht. 'Heb je nog vrienden of...?'

Ik schud mijn hoofd. 'Nooit gehad dus weet niet goed wat ik moet doen.'

Ze knikt glimlachend. 'Komt goed. Ik help je, Lau.'

Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ze mijn bijnaam zegt die al heel lang niet meer uit iemands mond is gekomen.

'Dankje, Michel.'

'Kom gaan we naar je kamer?' vraagt ze als we allebij gegeten hebben.

Ik schud mijn hoofd. 'Nee, ik moet even iets gaan doen. Zie ik je straks of morgen weer?'

Ze knikt met een verwarde blik. 'Oké dan, tot morgen. Ik ga sebiet al slapen, morgen weer een drukke dag.'

Ik knik en loop richting de toiletten waar ik de pesters al zie: David, Denis, Ben en Niko. Wat me verbaasd is dat ik de vrienden van Michelle ook zie: Brandon en Wessel.

Je vraagt je nu af: waarom ga je naar ze toe? Nou laat ik het in het kort uitleggen. Ik moet hier elke avond heen en als ik dat niet doe gebeuren er ergere dingen met mij. Ik ben al eens niet komen op dagen wat de ergste dag van mijn leven werd. Ik heb nu elke nacht nachtmerrie over het verleden, het pesten en... ik kan het gewoon niet meer aan.

'Ah daar ben je, dat duurde lang,' lacht David de leider van de pesters. Hij neemt me aan mijn kap van mijn trui vast en duwt me op de grond. 'Laten we een leuk spelletje spelen. Jij houdt je mond en wij trappen je in elkaar tot we geen zin meer hebben.'

'Dat lijkt me leuk, hé jongens,' lacht Brandon waardoor ze plakband op mijn mond plakken en mij beginnen te trappen in mijn buik, op mijn rug, hoofd en nog andere pijnlijke plekken.

Ik wil gillen en schreeuwen van de pijn maar dat gaat niet, je hoort alleen een stil piepje.

Langzaam begin ik zwarte vlekken te zien en vraag ik mezelf af: Waarom gebeurd dit mij? Waarom ik?