Pov: Michelle

Laura en ik gaan snel in de rij staan en zenuwachtig wip ik van de ene been naar de andere. Dit is de tweede keer dat ik in de rij moet staan. Naast me staat Laura, aan mijn linkerzij en aan mijn rechterzij staat Brandon. Ik slik en voel hoe Brandon me via zijn ooghoeken aan kijkt. Ugh, hij geeft me al een error aan mijn hoofd als hij me zo blijft aankijken. Ik negeer zijn blik en kijk recht voor me uit, waar ik vijf jongens zie staan. Zouden dit de jongens zijn die Laura in het kantoortje zag zitten?

Opeens voel ik hoe Brandon mijn arm beet pakt en tegen zich aan drukt. Oke, dit is de druppel! In een snelle beweging pak ik hem beet en duw hem op de grond. Ik hoor hoe iedereen schrikt en ik spring zowat letterlijk op Brandon. Hij kreunt eventjes, maar pakt me dan beet en draait zich om boven op mij. Ik vloek me binnensmonds en geef hem drie fikse trappen in zijn ballen. Meteen krimpt hij ineen, maar hij gaat niet van me af.

'Michelle en Brandon!' schreeuwt mevrouw Jansens of hoe ik haar ook wel eens noem: mevrouw brulaap. Ik negeer haar en wil Brandon een pak slaag geven, maar ineens pakt Brandon mijn bril van mijn neus af. Nee, niet mijn bril! Als hij hem nu niet terug geeft, zo dan maak ik hem van kant.

'Brandon, geef mijn bril terug!' schreeuw ik naar hem, maar hij rent met mijn bril ervan door. Ik voel ineens iets vochtigs uit mijn neuslopen en ik voel met mijn vinger, wat het is. Dan kijk ik op mijn vinger en zie: bloed! Ik vloek me binnensmonds en opeens krijg ik een paar trappen van Wessel en zijn andere vriendjes.

'Moet je van hem afblijven!' gillen ze tegen me en ik voel hoe ze me nog in mijn maag trappen. Het word me te veel en begin zwarte vlekjes te zien, maar ik vecht ertegen. Mijn hart slaat als een gek te keer en zie hoe de vijf jongens om me heen zijn komen te staan. Ik voel hoe mijn hoofd bonkt, maar ik kan me nog rechthouden.

'Brandon, geef Michelle haar bril terug!' hoor ik mevrouw brulaap schreeuwen en zie vaag hoe Brandon wild met zijn hoofd schudt. Ik sta op en vlieg Brandon om de hals, waarna ik mijn bril probeer terug te pakken.

Opgerot! Ondankbaar kreng! Je valt iedereen lastig met dat geklaag over jou ziekte, je bent zelf een grote ziekte! herhaald zich in mijn hoofd.