'Stop!' gilt er een stem over de harde muziek die door mijn koptelefoon heen gaat.

Ik doe mijn koptelefoon om mijn nek en sta direct op; van mijn warme zachte bed waar ik in lag.

'Mama papa!' roep ik naar beneden als ik heel veel lawaai hoor. Wat is er aan de hand?

Zo snel als ik kan loop ik de trap af naar de living waar ik het geluid hoor.

Als ik de living deur met een harde klap open gooi zie ik dat papa, mama vast heeft en met een mes over haar hals snijdt.

'Stop!' roep ik bang en loop naar ze toe waardoor papa haar harder begint te snijden waardoor het bloed begint te druppelen.

'Alsjeblieft papa. Stop. Waarom doe je dit?' smeek ik en voel dat de tranen al over mijn wangen rollen. 'Alsjeblieft, doe dit niet. Doe dit niet.'

Papa schudt zijn hoofd en begint te grijnzen. 'En wat als ik het wel doe?'

Ik slik de brok in mijn keel weg. 'Dan verlaat ik jou. En wil ik je nooit meer zien.'

Hij begint te lachen. 'Jij mij nooit meer zien? Wees daar niet zo zeker van, kleine. Je gaat hier blijven wonen want op straat red je het niet en we hebben geen familie meer weet je nog?'

Ik schud mijn hoofd en probeer mijn tranen weg te vegen die blijven lopen. 'Alsjeblieft, ik doe alles maar dood haar niet. Wat heeft mama fout gedaan?'

Hij denkt na en houdt dan zijn schouders op. 'Zij heeft niets fout gedaan maar jij wel. Als ze dood is is het jou schuld. Jij moest alle klusjes doen thuis en je moest klusjes bij de buren doen voor geld en deed je dat!?'

Ik schud mijn hoofd zachtjes. 'Papa, ik probeerde het zoveel mogelijk te doen maar...'

'Mag ik is raden? Je had het te druk met school zeker?'

Ik knik. 'Ja,' fluister ik zachtjes. Ik had het te druk met school en met de kinderen die mij pesten.

'Zeg maar doei tegen je mamatje.'

Voordat ik 'nee niet doen' kan gillen was het al gebeurd. Ik zag hoe mama voor mij vermoord werd en ook nog eens door papa.

De man die nooit om mij of mam gaf. De man die mijn leven vanaf dat ik bestond verwoeste. Dit beeld zal ik nooit meer uit mijn gedachten krijgen. En het ergste van alles heeft hij gelijk: de dood van mama is mijn schuld.