Wat doe je als je boek te dichtbij komt?
Ik schrijf heftige boeken. Dat is een beetje mijn ding. De meeste van mijn thrillers hebben redelijk wat geweld, maar ook diepe en duistere emotionele scènes. Ook de verhalen die ik samen met Miriam schijf zijn hierop geen uitzondering. Natuurlijk raken dit soort scènes me. Ik geef om mijn karakters en wat ze overkomt. Maar hoe ver is te ver? Ik bedoel niet vanuit een moreel standpunt, maar vanuit een persoonlijk.

Een eerste ervaring
De eerste keer dat een scène dicht bij mijn persoonlijke grens kwam, was in het eerste boek wat Miriam en ik samen schreven. Het boek staat nu offline, om andere reden, maar dat hele verhaal schrijven voelde bijna als een soort spel. We zochten naar elkaar grenzen en daagden elkaar uit. Natuurlijk, een harde grens was een harde grens, maar er was veel speelruimte. Het was een interessante ervaring, want hoewel ik al veel heftige scènes had geschreven, begonnen ze ineens meer te leven. Want dat is wat er gebeurt als je niet meer de controle over je eigen verhaal hebt. Miriam en ik hadden wel een plot, maar een met genoeg ruimte voor improvisatie. Ik wist nooit zeker waar een scène heen zou gaan en dat maakte alles zoveel spannender op een bijna verslavende manier. Maar het was nog wel leuk.

Over de grens

Een paar boeken later, schreven we een scène die persoonlijk wel te ver ging. Miriam deinst net als ik niet terug voor een heftig stukje of een gruwelijke beschrijving, maar toen we een martel scene in ons plot hadden pauzeerden we toch wel even. We bespraken kort wat we wel en niet wilden schrijven, voordat we verder gingen.
Maar zelfs met dat kwam de scène toch iets harder binnen. Zo hard, dat Miriam op een moment aangaf dat we op de lijn zaten en dat we het niet verder moesten duwen. Ik was het met haar eens en stelde een "fade to black" voor. Dus dat deden we, nu begreep ik toen nog niet hoe heftig een fade to black kan zijn als je hem goed schrijft. Ik denk dat het haast minder intens zou zijn geweest, als we de rest van de details uit hadden geschreven.

Zo kwam het dat we na de scène beiden trillend achter onze computers zaten. Ik overdrijf niet, mijn handen waren letterlijk aan het beven. Het was geen slechte ervaring en ik vertrouw Miriam volledig, maar het was een goede les over waar mijn grens lag. Een tot hier en niet verder. Tot op de dag van vandaag zijn we ook nooit meer in de buurt van die lijn gekomen.

Dit is trouwens wel een goed leermoment voor iedereen die samen schrijft. Praat over je grenzen wat betreft schrijven. Dit geldt met name voor triggerende onderwerpen, maar ook geweld en romantiek. Want zelfs als je goed communiceert kan het nog steeds heel erg hard binnen komen. Woorden zijn sterker dan je denkt.

Grenzen verleggen?
Zelfs als je de kracht van woorden kent, kun je jezelf nog verrassen. Dit ontdekte ik de afgelopen weken. Ik weet het, ik schrijf hevige boeken. Ik heb echt weleens met tranen in mijn ogen achter mijn laptop gezeten of na de eindscène ademloos naar mijn scherm gekeken. Maar mijn verhalen zijn bijna nooit persoonlijk. Mijn karakters zijn anders dan mij en hun wereld lijkt niet op de mijne. Alles wat ze meemaken blijft op relatief veilige afstand. Alleen zorgt dat er ook voor dat ze niet een boodschap hebben waar ik om geef. Mensen kunnen ervan leren, maar ze zijn niet geschreven met een of andere levensles in mijn achterhoofd. De keren waarop persoonlijke ervaringen het papier halen zijn gelimiteerd.

Behalve bij dit ene nieuwe boek waar ik aan werk. Ik heb er al een paar keer kort over gesproken. Het is romantisch, maar het heeft ook heel veel karakters die een stukje van mij zijn. Sommige dialogen zijn gesprekken die ik ook heb moeten voeren, of dingen waarvan ik wens dat ik ze had gezegd. Ik merk dat ik veel vaker met een brok in mijn keel zit, dan bij al mijn andere boeken. En eerlijk gezegd denk ik dat het een goed ding is. Ik heb nog nooit eerder zo het gevoel gehad dat ik een verhaal moest vertellen.

Maar toch, soms is het heftig. Vanmiddag moest ik een pauze nemen omdat een van de scènes iets beschreef wat ik niet met veel mensen heb gedeeld. Misschien zoekt dit verhaal wel dezelfde grens op die ik ook bij de martelscene vond, misschien komt er een tot hier en niet verder. Ik weet het niet, maar ik denk dat ik op een punt ben waarop ik dit verhaal met behulp van veel thee, chocolade en wat tissues kan vertellen.

Wel denk ik dat het interessant wordt, als ik dit ooit wil uploaden. Verhalen horen niet op een laptop weg te stoffen, maar het idee dat jullie straks een mening hebben over zo'n groot deel van mij is lastig. Maar dat is een keuze en een probleem voor later. Voor nu ben ik nog gewoon hier, achter mijn laptop met een hele nieuwe ervaring en een nieuw respect voor de kracht van woorden.

Heb jij weleens een verhaal geschreven dat dichtbij kwam of een grens over ging?