"Was hier een ander meisje of jongen?" vraag ik hardop. 

"Ik ben hier het langst en ik heb in al die tijd niks opgemerkt", zegt Adira. 

"Gelukkig waren wij het niet", mompelt Bo en ook al klinkt dat wreed, ik ben toch blij dat ik het niet was.

Ik ga in een gehurkte houding op de koude stenen vloer zitten. 

Waarom ben ik hier nog? Ik had zo gedacht dat ik nu al ontsnapt zou zijn. Na twee pogingen ben ik hier nog steeds.  Nou ja, poging één was van mij en poging twee van Milas. Ineens krijg ik een flashback en zie de vrouw weer voor me met haar witte masker en haar stok. Zij had een stok bij zich en ze had een hele rare armband om. Ze had naast de aparte armband  nog een paar andere armbanden. Wat ik nu ga zeggen klikt onmogelijk maar ik kan niks anders bedenken. 

Ik moet één van die armbanden te pakken krijgen. Je kan ze vast zo buigen dat je het slot open kan krijgen. 

Dit wordt het plan. Het moet gewoon.

Diezelfde dag rond de avond, kwam de vrouw weer met eten. Ik had met de andere meiden en Milas afgesproken dat ze zoveel mogelijk geluid moeten maken. Dit keer zagen de meiden ook in om mee te helpen met mijn plan. 

De deur gaat open en ik zie hoe ze het komentje met soep neerzet en daarna weg wilt lopen toen ineens de meiden en Milas beginnen te schreeuwen. 

"Wat gebeurt hier?" vraagt de vrouw geschokt. Zo snel ik kan spring ik op de vrouw en begin haar te slaan. Ik grijp naar haar arm en trek zo hard mogelijk aan haar armbanden. De vrouw begint te gillen en ineens voel ik iets hards tegen mijn hoofd. Het was haar stok en de ene klap na de andere klap voel ik op mijn lichaam komen. 

"Rot, kind", schreeuwt ze en de meiden en Milas stoppen met geluid maken. 

Het enige geluid wat je hoort is de stok die hard op mijn blote lichaam neerkomt. Ook al doet iedere klap pijn, mijn gedachten zijn alleen maar gefocust op de gebroken armband die ik in mijn gesloten hand heb.

De vrouw geeft me nog een laatste klap en mijn lichaam krimpt in elkaar. Mijn ogen zijn gesloten en ik hoor haar voetstappen verstommen.  

Alle plekken waar ze me met haar stok heeft geslagen beginnen te branden en ik weet dat sommige plekken aan het bloeden zijn. 

"Heb je het?" vraagt de stem van Chane.

"Ja, ik heb het", zeg ik en als ik probeer op te staan verkrampt mijn gezicht van de pijn maar ik zet door. 

Ik luister nog een laatste keer en weet dat de kust veilig is. Met bibberende handen begin ik aan de armband te friemelen. Misschien lukt het helemaal niet maar ik moet het proberen. 

Als ik een vorm heb gemaakt begin ik aan het slot te rommelen. Na een tijdje klikt het slot open en ik open snel de deur. 

"Het werkte", zeg ik blij. 

"Kan je onze deur ook open maken", zegt Bo. 

"Nee, ik zou gaan verkennen. Eerst kijken waar de uitgang is en daarna iedereen bevrijden", zegt de stem van Adira. 

"Ja, oké. Ik kom zo snel mogelijk terug", zeg ik en loop zachtjes naar het einde van de gang. De gangdeur is niet op slot en ik open de deur zo rustig mogelijk. Ik zie nog een lange gang met allerlei deuren aan elke zijde. 

Mijn handen beginnen te zweten want hoe moet ik nou weten achter welke deur de uitgang is? Alle deuren zijn hetzelfde. 

Ik loop naar een deur en luister of iemand achter de deur zit. Zachtjes open ik de deur en zie een trap. Een klein bordje met exit en een pijl die naar beneden wijst hangt aan de muur boven de trap. Ik schrik als ik beneden stemmen hoor en ren terug naar de gang waar ik vandaan kwam en sluit de deur snel. 

Oké, de vierde deur is waar die monsters zitten en waar de uitgang is. Dit lijkt eigenlijk wel een soort van kelder of bunker. Al die deuren en een bordje met exit. Vreemd.

Ik sluit de deur weer zachtjes achter me en zie in een deur die half open staat. Achter de deur zie ik fel licht schijnen en zonder erbij na te denken loop ik er naartoe. Ik open zachtjes de deur. 
De kamer is leeg. Er hangen alleen maar een hoop foto's aan de muur en talloze papieren liggen op de grond. 

Ik loop naar de foto's toe die op de muur zijn geplakt en deins achteruit als ik zie wat er op de foto's te zien is.  

Ik kijk nog eens om me heen en mijn ogen worden groot. 

Nee, dit kan niet. Dit is gruwelijk. Ik moet hier zo snel mogelijk weg.

Zo snel ik kan ren ik terug naar de anderen en begin aan de deur van Milas te rommelen. 

"Heb je gezien waar de uitgang is?" vraagt Adira.

"Ja. Maar ik weet dat we hier zo snel mogelijk weg moeten. En wel nu meteen", zeg ik snel en ineens schrik ik door voetstappen die dichterbij komen. 

Ik stop met het open maken van Mila's deur en ren naar mijn cel. Snel doe ik de deur dicht. Mijn hele lichaam begint te trillen en mijn hart klokt snel in mijn borst. 

"Hallo meisjes en jongen", zegt de vreselijke stem van de vrouw in de gang. 

"Jullie waren net niet stil. Dus geen eten voor jullie vanavond." 

"Ik wil alleen nog even zeggen dat morgen ochtend er iets leuks gaat gebeuren voor jullie. Iets wat jullie leven helemaal gaat veranderen. Tot morgen en slaap lekker. Dit is de laatste nacht dat jullie hier slapen", lacht vrouw en ze loopt weg.

"Leona, maak nu onze deuren open!" beveelt  Adira en ik ren mijn cel uit en begin aan hun deuren te rommelen. 

**************************************************************************

Whoooeeee spannend! Morgen is mijn verjaardag en update ik hoofdstuk 6.

Ik wens iedereen nog een hele fijne dag! ❤

Xx Me