Ik kijk naar Lieke en ik huil niet. Niet omdat ik dit niet erg vind maar omdat ik zo fk boos ben op het moment. "Je gaat eraan" zeg ik tegen hem.

Het lijkt nu net alsof ik bezeten ben lol.

Ik pak het mesje dat ik mee had en loop naar hem toe. Gek genoeg lijkt hij oprecht bang. Calum zit bij lieke en Luke belt de ambulance.

"Lenora.." zegt Ashton. Ik negeer hem. Hell no dat deze bitch hier levend vanaf komt. Ik loop dichter naar hem toe totdat hij met zijn rug tegen de muur aanstaat. Ik leg het mes tegen zijn keel aan. Dan besef ik me wat ik aan het doen ben. Wil ik nu serieus iemand gaan vermoorden.

Ik kijk Chris aan die met bange ogen naar me kijkt maar niks zegt.

Iets in mijn hoofd is zo van doe het wat ervoor zorgt dat ik het mes in zijn keel steek.

Oh.

Ik zie hem zacht naar beneden zakken met het bloed in zijn nek. Vervolgens kijk ik naar mijn handen. bloed.

Ik heb iemand vermoord. Het oh zo onschuldige meisje heeft iemand vermoord. Ik slik en schud mijn hoofd. Dit is allemaal 1 grote nachtmerrie. "Lenora...." hoor ik Ashton zeggen. Ik draai me om en de rest ziet nu ook wat ik heb gedaan.

Iedereen kijkt me geshocked aan. En Ashton hij kijkt teleurgesteld en verbaasd. "Het spijt me." Zeg ik tegen ze. "Je hebt..." begint Micheal. "Ik weet het" zeg ik en ik kijk naar Ashton. Hij schud zijn hoofd. Ik wilnaar hem toe lopen maar hij loopt daardoor ook naar achter.

"Blijf bij me uit de buurt" zegt hij en vervolgens loopt hij naar Lieke. Ik krijg tranen in mijn ogen.

Lieke gaat misschien dood.
Ashton heeft het net basically uitgemaakt.
En ik heb iemand vermoord.

Als ik me goed besef dat dit allemaal zojuust is gebeurd en ik er zeker van ben dat Lieke is opgehaald en word geholpen door de ambulance kijk ik naar Micheal. Hij knikt naar me. Hij weet wat ik ga doen. Hij weet waar ik heen ga.

Ik loop weg en ga terug naar de plek die ik me altijd heb herrinerd maar niet weet waarvan. Ik loop naar de bus en ga.

---

Ik ben er. Ik stap uit de bus en ga het enorme veld vol met bloemen in. Het is eigendom van mijn oom. Hij zij altijd 'wat er ook gebeurd, wat je ook heb gedaan je kan altijd hier terecht'. Hij is de enigste echte familie die ik nog heb.

Waarom ik hier heen ben gegaan? Omdat ik niet bij de rest kon blijven. Ik vertrouw mezelf niet genoeg daarvoor. En de teleurstelling en walg in Ashton zijn gezicht vertelde mij genoeg. Ik had nooit met hen mee moeten gaan.

En weet je...
Misschien vind Lieke nog die ukelele die ik voor haar had gemaakt. Als ze wakker word dan.