Jesteś w lesie, starej puszczy,
Gęstym borze, wielkiej głuszy.
Stoisz po środku ciemnej pustki.
Patrzysz - rozrzucone chustki.

Spojrzysz - ciało - ach dziewczyna!
Ale cóż to? - Przecież martwa!
Szara mgła ją tu spowiła,
Piękność poświęcenia warta.

Cera gładka jak aksamit,
Skóra niczym jedwab delikatna,
Suknia barwą jest jak granit,
W lesie raczej nie przydatna.

No i piegi na policzkach!
I jej usta takie gładkie...
Te widoki są tu rzadkie.

Teraz twoje serce płacze:
    Więcej jej już jej nie zobaczę!
Jedna na milion taka dziewczyna...
I smutna odchodzi młoda chłopczyna.