Serena is aan het werk. Nog steeds werkt ze bij verschillende bedrijven en heeft ze verscheidene functies. Eigenlijk is dit haar toch teveel, zeker met de functie als ruimtereiziger waarbij ze elk jaar wel een aantal maanden hooguit weg zijn. En ook daar horen enorm veel voorbereidingen bij, dat weet Serena maar al te goed. Ze zal erover na moeten denken bij wie ze wil blijven en bij wie niet, maar zeker ook wie haar het hardste nodig heeft. Ze wil bij de ruimtereisorganisatie blijven. En ze denkt ook dat het het beste is om eveneens bij de politie te blijven, vooral omdat zij tot nu toe de enige is die honderd procent alle terroristen en andere criminelen, maar zeker ook misdadigers kan herkennen zonder moeite te hoeven doen. Als ze daar ooit weggaat, zal ze haar collega's uit het buitenland even goed die training moeten geven om terrorisme nog beter te kunnen bestrijden.

Het zal Serena goed doen om niet alleen er zelf goed na over te denken, maar ook met verscheidene mensen in gesprek te gaan om zo erachter te komen wat het beste is. Haar ouders staan beide op nummer één, maar ze zijn echter bijna nooit tegelijkertijd thuis en dat betekent dat ze of naar de werkplek van hen moet gaan, of zelfs op hen moet wachten tot één van hen eindelijk eens thuis komt. Wachten tot beide thuiskomen wil ze niet, daar duurt het te lang voor en dit wil ze zo snel mogelijk achter de rug hebben.

Haar bazen en collega's zullen ook een goede optie zijn om te beslissen wie haar het hardst nodig heeft en om erover te praten. Ze had al van tevoren geweten waar ze aan begon en dat meerdere soorten werk en meerdere bazen niet helpt. Ze heeft misschien nu wel een super goed inkomen, maar het is allemaal vol met stress. Alleen al om met alle functies aan het minimaal aantal uren te komen ontstaat er stress die totaal niet nodig is.

Niet veel later komt de moeder van Serena thuis en zelf is ze er nog steeds niet uit. Ze weet dat ze adviezen nodig heeft. Daarom loopt ze direct naar haar moeder toe en begroet haar. Ze vraagt direct of ze haar even kan spreken tot grote verbazing van haar moeder, maar toch accepteert haar moeder het. Haar moeder pakt zowel wat te drinken en als voor ieder een koekje en komt met volle handen teruggelopen. In de tussentijd bedenkt Serena hoe ze moet beginnen.

"Mam, ik heb besloten om qua aantal werk te minderen. Ik wil zeker weten verdergaan als ruimtereiziger, maar mijn baan daarnaast twijfel ik over welke ik zou opheffen. Ik wil rekening houden met mijn talent, niet zo maar even één van die bedrijven in de steek laten en daarnaast wil ik degene die mij het hardst nodig heeft voor blijven werken. Maar ik heb je mening daarover nodig, mam. Zelf heb ik totaal geen idee wie ik in de steek moet laten en wie ik moet blijven helpen als het ware," begint Serena direct wanneer ook haar moeder op de bank zit.

Het blijft even stil doordat de moeder van Serena goed moet nadenken wat ze moet zeggen en deze informatie moet verwerken. Serena begrijpt het maar al te goed. Haar moeder had dit niet verwacht en ook zij en zeker alle anderen moeten hier goed over nadenken. Dan begint haar moeder te spreken om de stilte te verbreken, maar ook om Serena op weg te helpen.

'Serena, je moet kiezen wat jouw het meeste aanspreekt. De keuze is super lastig, maar in jouw geval moet je dat kiezen waar je het meeste succesvol in bent. Je moet er echter ook rekening mee houden dat je niet alles kan krijgen wat je wilt en dat niet alles zal gaan zoals je zou hopen. Eigenlijk had ik al verwacht dat je met al die poespas op een gegeven moment verdwaalde tussen al dat werk. Je had meteen een grens moeten stellen, maar je hebt nu veel meer ervaring in enkele jaren tijd terwijl heel veel mensen daar zeker tien jaar over doen om zoveel ervaring op te kunnen doen. Je wilt door blijven gaan met je ruimtereis en dat kan best, maar je moet wel rekening houden dat je daardoor tekort doet bij de andere werkgever, wat of wie het ook is. Je carrière als ruimtereiziger neemt zoveel tijd in beslag dat je eigenlijk gewoon geen tijd hebt voor een andere baan. In jouw geval heb jij geen vrije tijd meer nu en dat is wat enorm verkeerd is. Je moet nu echt grenzen gaan stellen, Serena."

Opnieuw valt er een stilte, alleen dit keer moet Serena nadenken over de informatie die haar moeder nu gegeven heeft. Ja, ze weet dat haar moeder gelijk heeft en dat haar moeder nu een zeer goede tip heeft. Maar moet ze nu echt gaan kiezen of ze nu ook haar carrière als ruimtereiziger op te zeggen? Nee, dat wil ze zeker niet. Ze wil weten hoe het op de andere planeten is en zeker de planeet waar ze dit keer heen gaan. Het is misschien tot nu toe niet gelukt om een verdrag te tekenen, maar dat geluk is nog niet gekomen. Misschien dat het onmogelijk is, maar ze wil de hoop niet opgeven. Ze wil dit avontuur niet overslaan. Maar haar carrière als agent wil ze ook niet opgeven, nog niet in ieder geval. Misschien moet ze iedereen een cursus gaan geven hoe ze een terrorist of een crimineel moet herkennen, zodat zij daarna zich volledig op haar ruimtereiscarrière kan richten.

"Mam, ik denk dat ik wat aan je tips heb, maar vind je het erg als ik ook met andere mensen ga praten? Ik wil ook nog met pa en enkele collega's en werkgevers praten. Ik moet een volledig beeld hebben wie mij het hardst nodig heeft. Ik kan niet zomaar beslissen mam," zegt Serena tegen haar moeder die knikt dat ze het begrijpt. Nu moet Serena in ieder geval nog met haar vader zien te praten en ze hoopt dat het niet op zijn werk hoeft waar zijn collega's bij zijn.

Serena wacht dan ook tot ze haar vader kan spreken, het liefste thuis waar ze wat privacy hebben. Haar vader komt echter elke keer op een tijdstip thuis dat zij niet kan gebruiken, dus zit het voor haar niets anders op dan naar zijn werk te gaan. Dat is dan ook wat ze direct gaat doen: naar het werk van haar vader en hem vragen of ze hem onder vier ogen kan spreken zonder dat ze door iemand gestoord of afgeluisterd worden. Collega's van haar vader gaat dat toch niet aan, maar haar collega's van de bedrijven waar zij werkt wel degelijk en die zal ze ooit onder ogen moeten komen en het hen vertellen. Misschien dat ze het begrijpen, maar hoe dan ook, ze is bang voor de reacties. Ze is nog banger daarvoor dan dat ze bang is om neergeschoten of zelfs doodgeschoten te worden.

Serena komt aan bij het werk van haar vader. Even blijft ze staan, nadenkend wat ze moet gaan zeggen. Ze zal het zelfde tegen haar vader zeggen wat ze ook tegen haar moeder heeft gezegd. Maar tegen haar bazen en collega's zal ze het iets anders aan moeten pakken en dat weet Serena maar al te goed. Maar eerst haar vader en daarna nadenken hoe ze het haar bazen en collega's gaat vertellen. Het is inmiddels ook bekend dat ze boeken schrijft en dat weten haar ouders, ook al gaan deze over de reis. Het neemt vooralsnog enorm veel tijd in beslag en ze mag al blij zijn dat de uitgeverij het niet erg vindt dat ze met het werk zit en tot nu toe geen enkele keer kon komen. Maar ze wil dit drastisch gaan veranderen en ze wil ook minder stress.

"Pap. Kan ik je even spreken onder vier ogen?" vraagt Serena haar vader wanneer ze naar vader ziet. Deze knikt en samen lopen ze verder en gaan ergens staan in een andere ruimte waar niemand is. Haar vader zwijgt verder en Serena doet het woord. Ze zegt hetzelfde als bij haar moeder en haar vader luistert geduldig. Nu maar hopen dat hij het ook begrijpt.

"Serena, je moet je eigen keuze maken en zelf de juiste. Wij zouden je er niet bij kunnen helpen, vooral omdat we niet weten hoe je het bij de andere bedrijven doet, maar we weten ook niet hoe het in de ruimte aan toe gaat. De keuze ligt vooral bij jou, maar ik kan je wel zeggen dat alle agenten, maar ook de ruimtereisorganisatie je hard nodig hebben heb ik gehoord. Maar vooralsnog, je moet doen waar jouw hart ligt. Wij kunnen dat niet weten en blijkbaar ben je ook een succesvolle schrijfster, gezien het feit dat beide delen over je reis door de ruimte zeer succesvol is. Wij ouders zijn bang om onze enige kind, onze dochter, kwijt te raken, zowel met de ruimtereis als wanneer je je taken als agente vervult. Die angst blijft er toch en wij kunnen daarom niets zeggen," antwoordt haar vader die duidelijk is, maar zeker ook weet dat hij een beetje bruut reageert.

Serena begrijpt dat maar al te goed en daarom maakt ze daar ook geen opmerking over. Als zij ouder zou zijn geweest en had een zoon of dochter die zoiets deed, zou ze precies hetzelfde reageren, denkt ze zelf.

Serena weet inmiddels wel wat ze moet doen en voor welke baan ze moet gaan. Ze gaat voor de ruimtereis en voor agente. De andere gaat ze bij ontslag nemen. Hoewel ze hun meningen van haar willen horen, van elke collega, van elke baas, staat haar keuze toch vast. Natuurlijk is het niet leuk als het elke keer maar niet lukt om een verdrag te tekenen. Ooit zal het wel lukken en ze gaat door tot het lukt, maar ook tot ze al die planeten heeft gezien en erop is geweest en alles heeft kunnen ontdekken. Eerder gaat ze niet stoppen en ergens wil ze wel een hele nieuwe start maken op één van die planeten. Een nieuwe start en daarmee nieuwe kansen.

Serena is enkele collega's gaan vragen en ook haar baas. Niemand wil dat ze gaat en haar baas boeit het niet zo heel veel. Serena heeft het toch te druk met haar andere carrières om hier voldoende aanwezig te zijn of hier goed te kunnen functioneren. De collega's vinden het jammer dat ze weggaat, maar ook zij hadden dat wel verwacht. Wat niemand verwacht had is dat deze baas geen inlevingsvermogen kent en totaal niet geïnteresseerd is in andere mensen. Zolang zijn bedrijf maar goed loopt vindt hij het goed. En deze baas heeft er geen moeite mee om nu doodleuk te zeggen dat hij Serena toch al van plan was te ontslaan. Collega's komen voor haar op, vooral omdat hij haar zelf heeft aangenomen met de wetenschap dat ze vaak niet aanwezig zou zijn door andere carrières. Maar als Serena toch al direct zegt dat ze weggaat om een redelijk normaal leven te leiden en om beter zich kunnen focussen op de dingen die ze echt zou willen doen, is iedereen teleurgesteld. De baas ook, want hij had het niet zo bedoeld. De manier waarop Serena dit heeft gezegd is al genoeg om te weten dat ze dit bewust doet en dat dit geen grapje is.

Collega's willen dan ook een afscheidsfeestje organiseren. De baas is ermee eens tot grote verrassing van Serena. Zij weet als geen ander hoe deze man is en weet dat hij iets van plan is. En anders om te vragen of ze wat met hem wil omdat hij verliefd of haar is. Dat heeft ze al een hele tijd door en het zal haar niets verbazen als hij om die reden haar ontslagen heeft zodat hij een relatie met haar kan opbouwen. Niet dat zij wat in hem ziet zitten. Integendeel, ze mag hem niet eens. Na afscheid met en van haar collega's, de baas negerend, gaat ze door naar het volgende bedrijf waar ze werkt. Makkelijk is dit niet, maar ze is blij dat deze baas het wel jammer vindt, net zoals de collega's, maar allen begrijpen het wel. Het is in het algemeen bekend dat ze een super goede politieagente is het is haar gegund om daar haar carrière verder te doen opbouwen.

Wanneer Serena alleen nog de ruimtereisorganisatie moet waarbij ze alleen wil vragen wat ze moet doen, evenals het politiekorps, denkt Serena heel goed na wat ze moet zeggen. Deze gesprekken zullen lastiger gaan dan bij de andere bedrijven waar ze gewerkt heeft. En het wordt moeilijk om deze twee dingen te combineren. Als ze een gloednieuwe start wil maken uiteindelijk, zal ze toch kiezen om bij de ruimtereisorganisatie te blijven en weg te gaan bij de politie, wetende dat ze eerst iedereen van de collega's, maar ook uit het buitenland, een cursus van haar wil waarbij ze hen leert de terroristen, criminelen en misdadigers direct te herkennen en zo het slechte gebeuren te voorkomen. Serena weet dat maar al te goed en daarom zal ze de ruimtereisorganisatie overslaan en direct doorgaan naar het politiebureau om hen dat nieuws te vertellen. Althans, haar baas. De andere collega's krijgen het wel daarna te horen, of van de baas of van haarzelf.

In het politiebureau aangekomen in uniform omdat ze toch moet werken, loopt ze direct door naar de baas. Ze wordt nagekeken, vooral omdat dit niet vaak voorkomt. Normaal gesproken gaat Serena even achter haar eigen bureau zitten om wat administratie- en papierwerk te doen, maar voor de rest is ze normaal gesproken buiten. Er klinkt wat geroezemoes, maar Serena negeert het. Ze weet dat ze de aandacht trekt en dat er geruchten nu zullen rondgaan. Maar verder negeert ze dit.

Serena klopt netjes bij het kantoor van de baas aan die direct roept dat ze naar binnen kan lopen. De baas, in dit geval de commandant, is verbaasd Serena hier te zien. Alsof de commandant begrijpt waarom ze hier is, staat hij op en gebaard hij dat ze kan gaan zitten. Zelf doet hij al de deur dicht en schenkt voor zowel haar als hemzelf te drinken in waarna hij gaat zitten achter zijn bureau en zegt verder niets. Ook hij weet dat Serena niet zomaar zijn kantoor binnen komt wandelen.

"Commandant, ik ben erover aan het denken om bij enkele bedrijven te stoppen. Ik heb het met mijn ouders al erover gehad en die zeiden dat ik zelf moest kiezen. Maar dat ik dat moet kiezen wat ik echt wil en waar ik het hardst nodig ben. Ook al heb ik mijn keuze voorlopig gemaakt, toch wil ik graag uw mening horen. Niet alleen positieve dingen, maar ook verbeterpunten. Iedereen heeft deze en ik dus ook en ik zou graag deze punten willen weten, evenals uw verdere mening."

De commandant is enorm verrast, niet alleen dat Serena zijn kantoor is binnen komen wandelen, maar ook omdat ze om zijn mening vraagt. Deze vrouw vraagt dat normaal gesproken niet. Natuurlijk is het logische dat ze ook haar verbeterpunten wil weten, maar op één of andere manier weet hij ze niet. Ook zij heeft verbeterpunten, maar zij is één van de weinige die geen zichtbare verbeterpunten heeft en dus kan hij haar daarmee niet helpen.

"Serena, het is een eer jou in mijn kantoor te zien. Ik weet niet goed hoe ik mijn mening over je moet geven. Je doet alles super goed en dankzij jou zijn er al heel wat arrestaties verricht betreft terroristen en andere zware maar zeer goede criminelen. Ik kan je echter geen verbeterpunten geven, die zul je zelf moeten vinden. Je bent beter dan ons allemaal en dat maakt jou bijzonder."

De commandant blijft even stil, want hij heeft nog niet volledig antwoord gegeven op Serena's vraag. En over dat andere gedeelte, zijn mening over wat zij nu moet doen, is iets waar hij zelf even heel goed over na moet denken en daarom blijft het even stil. Serena snapt dat het een zeer moeilijke vraag is wat zij stelt, want haar ouders hebben er ook lang over na moeten denken voordat ze antwoord konden geven, net zoals enkele andere bazen die ze haar mening heeft gevraagd.

"Het is lastig om je advies te geven als ik je niet goed genoeg ken, daar ben ik heel eerlijk in. Je bent vooral altijd buiten en overal en nergens en zo heel af en toe op kantoor, maar voor de rest zien ik je nooit. Ik hoor normaal gesproken alleen je stem. Maar op basis van je vaardigheden kunnen wij je niet missen, al begrijp ik dat je liever geen risico's neemt en je wilt richten op een andere carrière. Maar mocht je blijven, en dat wilde ik je al eerder vertellen, je bent bij deze gepromoveerd tot hoofdagente wat betekent dat je bij moordzaken de leiding krijgt, maar ook bij zaken van terrorisme. Dat mag je helemaal zelf kiezen. Maar ik zou graag willen weten wat je wilt en wat je keuze is, zodat ik er rekening mee kan houden," is het tweede antwoord van de commandant.

Serena is niet verbaasd. Er waren al geruchten rondgegaan dat zij gepromoveerd zou worden tot hoofdagente en die geruchten blijken waar te zijn. Maar dat hij perse wil weten wat ze kiest, had ze niet verwacht. Natuurlijk wil iedere baas dat wel weten en om te bedenken wat ze moet zeggen zonder iets verkeerds te vertellen, neemt ze ondertussen enkele slokjes van haar drinken.

"Ik heb bij enkele bedrijven al ontslag genomen. Eentje wilde me al ontslaan alleen omdat hij verliefd op me is. Dat zei hij toen we elkaar op straat tegen kwamen laatst, maar dat had ik al in de gaten door mijn vermoeden. Andere bazen van andere bedrijven stonden achter mijn beslissing en begrepen het ook, maar wat ik wil zeggen is iets heel anders. Het gaat niet om hen. Ik heb besloten om verder te blijven gaan als ruimtereiziger en omdat dat veel tijd kost, mede door de vele gesprekken en overleggingen, heb ik daarom bij de meeste bedrijven ontslag genomen. Ik weet dat ik hier hard nodig ben en ik ben blij dat ik nu gepromoveerd ben tot hoofdagente en een eigen team mag leiden wanneer ik er ben. Ik weet ook dat ik straks buitenlandse collega's kom 'het leren hoe ze terroristen, criminelen en misdadigers kunnen herkennen voordat ze de misdaad plegen. Ik weet het, ook al zijn dit nog maar vermoedens. Maar wanneer dat achter de rug is, en dat kan zeker pas weer zo zijn als ik weer terug ben van de ruimtereis, zal ik stoppen als agent zijnde en mij voor de rest bezighouden met de ruimtereis en alles wat erbij hoort en de boeken die ik erbij schrijf. Vooral omdat ik voor de rest het rustiger aan wil doen en meer thuis wil zijn."

Serena is klaar met haar verhaal en wacht af op de reactie. Deze komt niet en even denkt ze dat haar baas, de commandant, in shock is. Blijkbaar is hij verbaasd, blij, verrast maar ook boos tegelijkertijd. Dat denkt ze ten minste aan zijn gezicht te zien. En voordat de commandant kan reageren, loopt Serena langzaam naar de deur toe, het drinken staan latend. Ze wordt echter gestopt door de commandant die 'stop' tegen haar zei op dat moment en dat klonk niet vriendelijk.