"Nu we allemaal compleet zijn, wil ik jullie vragen nog meer geduld te hebben. Ik weet dat ik als agente hard nodig ben, dat merk ik ook bij mijn eigen collega's. En daarom had ik hen een cursus gegeven hoe je criminelen en terroristen kon herkennen zonder dat ze de kans zouden hebben om echt toe te slaan. Zonder dat er slachtoffers vallen. Natuurlijk zijn slachtoffers niet altijd te voorkomen, maar dit soort dingen wel. Ik heb echter over een paar weken weer een reis door de ruimte die zeker een aantal weken, misschien zelfs maanden, gaat duren. En ik kan niet voor die tijd bij iedereen langs zijn gegaan om het in dat land te leren," begint Serena in het Engels die alle drie de camera's in probeert te kijken om de beurt.

Het blijft even stil. Er klinkt wat gemompel, maar verder is er op dat moment niemand die iets te zeggen heeft van de buitenlandse collega's. En toch zijn er enkele hier niet mee eens. Ze zijn er niet mee eens dat ze niet snel geholpen worden. Ze zijn er niet mee eens dat Serena de ruimte in gaat, terwijl er een belangrijker iets op Aarde afspeelt en zij dus op Aarde hoort te blijven. En dat laten één van hen merken ook door het gemompel, maar Serena stoort zich er niet aan. De reactie had ze kunnen verwachten. Eigenlijk had ze het zelf erger verwacht. En toch blijft de ergste reactie uit. Beter gezegd, één van hen vindt het logisch. Als de ruimtereis iets is wat je het liefst doet, is het logisch dat je daarvoor het meeste inzet. De rest komt dan op de tweede plaats. Met alles zou dat zijn, zo vindt die ene agente dat uit het verre Cuba.

"Ik kan dus niet zo precies zeggen wanneer ik wel en niet kan. Er moet minimaal twee maanden tussen zitten aangezien de reis heen en terug samen alleen al een maand is, het verblijf niet meetellend. En verder hangt het er gewoon vanaf of er leven mogelijk is en of we kunnen landen, maar zeker ook of het mogelijk is om daar langer te blijven aan de hand van de situatie. Ik hoop dat jullie dat begrijpen," vult Serena verder aan.

Er wordt geknikt. Dezelfde vrouw neemt dit keer het woord. "Ik denk dat het handig is als de landen eerst gaan waar de criminaliteit en de terrorisme het hoogst liggen. Of zelfs alleen de dreiging al door terrorisme in het verleden. De rest volgt daarna wel. Dat is mijn mening, als iemand er niet mee eens is, moeten we het allemaal gaan aanpassen," zegt de vrouw uit Cuba.

"We moeten er wel rekening mee houden dat ik niet naar terroristische organisaties zelf ga. Dat is heel ander werk en een stuk risicovoller. Daar is het leger voor en met dat ga ik mij niet bemoeien. Het gaat dus om zeer kleine groepen maar ook personen in hun eentje. Maar voor we daarover gaan beginnen, kunnen we beter eerst beginnen wanneer ik ieder land bezoek, iets dat eigenlijk onmogelijk is. Er zullen daarom ook enkele van jullie en jullie collega's hier naar toe moeten komen. Of naar de landen waar ik op dat moment ben. Ik probeer mijn grenzen te houden in Europa waar ik sowieso ieder land probeer te bezoeken," vertelt Serena aan iedere agent.

Vanwege het feit dat er meerdere korpsen zijn, dat alleen de commandant en de hoofdagent(e) van de grootste stad naar haar toe komen, waarna zij het weer allemaal aan de anderen doorgeven en het leren. Anders wordt het een warboel en het is niet te doen om letterlijk alle politiebureaus in elk land, elke provincie, elke stad en elke dorp te bezoeken. Iedereen begrijpt het en daarmee is dat dan ook een afspraak. Maar iedereen doet het leren wel in zijn eigen land als het om de anderen gaat. Op deze manier kent ook iedereen het sneller en gaat er minder tijd verloren.

Serena plant de cursussen die nog voor haar vertrek kunnen in. Voor iedere cursus trekt ze een weekje uit, dat betekent dat ze nog maar drie landen heeft gehad voordat ze weggaat. Dat is al minder dan ze had verwacht. Daarom probeert ze nog de afspraak te maken dat de buurlanden het elkaar ook leren. En ook hiermee zijn ze het eens. Alleen wil natuurlijk iedereen het eigenlijk van haar horen.

Vanwege het probleem dat iedere agent het eigenlijk van haar wil leren, zijn er sommige die het er niet mee eens zijn. Ook dit viel te verwachten en daarom houdt Serena een toespraak. Een toespraak waarin alleen zij aan het woord is en voor de rest niemand iets mag zeggen. Ze zegt de belangrijkste dingen al die je moet zien, horen en meemaken om te bepalen of het inderdaad om een misdrijf, terroristische aanslag, een moord of iets anders gaat.

Serena weet dat ze nu niet alleen zelf beslissingen kan nemen. Ze moet ook overleggen met haar eigen baas van de politie, maar ook met de baas en organisator van de ruimtereisorganisatie. Ook met werk moet er wat geregeld worden, vooral de administratieve taken die bij de politie hoort. Dat hoort gewoon op het bureau waar ze normaal werkt, maar ook dit kan niet. Iedereen weet dat het niet haar schuld is, maar de schuld van de buitenlandse agenten dat Serena en haar politiecollega's in Nederland in de knoei komen. En om te voorkomen dat iedereen achter op schema ligt, wordt er een soort schema gemaakt wie wanneer de taken van Serena overneemt en wanneer ze er zelf aan werkt. Want dat werk buiten het bureau doen en in het buitenland, mag niet in verband met privacy.

De moeder van Serena, Merel geheten, zelf in deze periode naar overleggen en vergaderingen voor een eventueel nieuw ontwerp. Alles komt erbij, de nieuwe planeet en wat er mis mee is, de schade die de oude shuttle heeft opgelopen, extra dingen die er misschien bij moeten komen en nog enkele dingen waar Merel niet zoveel mee heeft.

Het eerste onderwerp wat er tijdens deze vergadering aan de orde komt, is het nieuwe ontwerp op zich voor naar de desbetreffende planeet. En of er wel een nieuwe moet komen. Als er inderdaad technische storingen ontstaan die ze niet kunnen oplossen, heeft een nieuw ontwerp geen zin. Dat snappen de ontwerpers maar al te goed. Ze zouden misschien extra aanpassingen aan de shuttle van de vorige keer kunnen maken, maar ook dan is het niet zeker of het helpt tegen de technische storingen die er op komen dagen. En Merel weet dat haar dochter Serena daar zeker weten een oplossing voor zal verzinnen en vinden tegen die tijd. Haar dochter, de held van de wereld in haar ogen.

Iedereen is ermee eens dat er geen nieuw ontwerp voor de shuttle komt, maar de meningen zijn wel verdeeld over de extra snufjes, extra plaats en de andere extra dingen die erbij moeten komen. Merel en enkele anderen vinden het overbodig, maar momenteel is de meerderheid er wel voor en daarom vinden zij dat er extra dingen moeten komen. Als Merel hardop afvraagt waarvoor die extra dingen zijn en wat de reizigers ermee opschieten, kunnen degene die ervoor zijn er geen antwoord opgeven. Dat is de reden dat uiteindelijk de meerderheid kiest voor niets extra's in de shuttle.

Het tweede onderwerp is de schade die er is ontstaan. Juist omdat er dit keer geen schade is ontstaan met dank aan de goede communicatie tussen de reizigers en de mensen in het commandocentrum en de piloten van de ruimtestraaljager. Er blijkt echter geen grote schade te zijn ontstaan, hooguit alleen wat krasjes. De zichtbare schade valt in ieder geval mee.

Als er ook gekeken wordt naar de niet zichtbare schade, waarbij Serena direct om hulp voor wordt gevraagd terwijl ze het al erg druk heeft, blijkt die schade niet mee te vallen. Bloedsporen van de omgekomen reiziger, soort bloedsporen van de Marnussen die binnen in de shuttle zijn doodgeschoten. Maar er zit ook een ander smerig spul op en dat kunnen ze er op één of andere manier niet eraf poetsen.

Serena is direct weer weggegaan na dit gezien te hebben en heeft haar moeder direct ingelicht. Meer kan ze niet doen en meer tijd heeft ze ook niet. Serena heeft andere dingen in haar hoofd dan haar moeder en haar collega's helpen over een nieuwe shuttle, nieuw ontwerp of de verbouwing van deze shuttle. Haar moeder begrijpt dat, maar de anderen duidelijk niet, want ze zijn beledigd.

Er wordt besloten om de gedeeltes eruit te halen die beschadigd zijn. Dat gaat erg lastig, maar het lukt wel. Er worden dan ook nieuwe wanden gemaakt, maar in de shuttle zelf wordt dat gedaan. Ze willen de rest van de shuttle zoveel mogelijk heel laten. En als het echt niet anders kan, want ze willen deze oude delen toch weer volledig schoon hebben en hergebruiken, gooien ze die dingen wel weg. Of zelfs verbranden als dat gaat om de gore dingen weg te krijgen.

Net als de ontwerpers dit hebben besloten, komt de eigenaar van de organisatie aanzetten. Hij heeft alles meegekregen en besluit toch maar dwars te zitten. Hij wil een volledig nieuwe shuttle de ruimte insturen. En dus spreekt hij zowel de mannelijke als de vrouwelijke ontwerpers aan.

"Ik heb graag een volledig nieuwe shuttle. Deze shuttle is te erg beschadigd en ik wil daarom een volledig nieuwe. Daarbij zal deze shuttle niet meer goed kunnen functioneren en zeker niet als er technische storingen zullen ontstaan zoals er beweerd wordt. Dus ik heb ook meteen graag een shuttle die tegen technische storingen kan en gewoon functioneert. Morgen wil ik de tekening zien. Het moet zo snel mogelijk. Alles moet er snel in kunnen en ook echt erin. Het enige wat niet in de shuttle mogen zijn wapens en bommen. De shuttle moet dat kunnen herkennen," Na dit gezegd te hebben loopt hij weg, de ontwerpers verbaasd achterlatend. Ze hebben niets kunnen zeggen, niet kunnen weren en dat pikken ze niet. Merel weet dat dit haar baan kan gaan kosten, maar loopt direct achter hem aan, roepend dat hij moet blijven staan. De anderen komen erachteraan.

"Het slaat nergens op wat je wilt doen. We passen deze shuttle een klein beetje aan, meer gaan we niet doen. Alleen een nieuwe en schone wand erin. Het bloed en de sporen van de Marnussen weghalen en dan de shuttle er gewoon weer voor gaan. En wat wil je met een nieuwe shuttle bereiken? Die kan net zo goed de brui eraan geven wanneer het in de buurt van die ene planeet komt. Daarvoor ga ik dus geen nieuwe shuttle ontwerpen en mijn collega's ook niet. Daarbij, als deze shuttle het dreigt te begeven, weet mijn dochter altijd wel raad." En daarmee is het ook voor haar einde gesprek, de baas van de organisatie verbaasd achterlatend.

"De enige reden waarom ik iedere keer een nieuwe shuttle wil, is niet omdat de voorgaande shuttle te slecht is. Ik doe het zodat uiteindelijk iedereen zijn eigen weg kan gaan en zijn eigen planeet kan kiezen, eventueel tegelijkertijd vertrekken. Dan hoeft niet iedereen te wachten tot alle shuttles door jullie zijn ontworpen en dan heb ik het over minimaal zes shuttles. Dus wees blij dat ik een nieuwe shuttle eis. Deze shuttle is voor de criminelen die we naar Venus of Mars sturen waar ze uiteindelijk dood zullen gaan," legt de eigenaar van de organisatie uit aan de weglopende ontwerpers.

"Ze gaan daar dood ja, maar worden na enkele jaren weer herboren als een Venia of een Marnus, afhankelijk van het geslacht wat ze hebben. En dat zijn juist moordlustige wezens. Je beloont ze alleen maar daarmee! Mijn dochter is daar achter gekomen en heeft het mij verteld," Is het enige wat Merel nog zegt voordat ze uit het zicht verdwijnt van de eigenaar van de organisatie die stokstijf blijft staan, nadenkend over de woorden die Merel gezegd heeft.

De eigenaar van de organisatie geeft zich gewonnen. Hij weet wie de dochter is van Merel en weet dat zijn woorden foute boel zijn. Maar op zich zou het toch wel een goede straf zijn voor de criminelen. De vrouwen naar Venus, de mannen naar Mars. En dus kunnen zij zich moeilijker tot helemaal niet voortplanten. De kinderen die ze al hebben, worden bij hen weggehaald. En misschien moeten er Venia's en Marnussen gewoon even afgemaakt worden die er al bestaan, om te voorkomen dat de criminelen van de Aarde de volgende bezoekers gaan vermoorden.

Direct gaat hij naar zijn bureau om contact op te nemen met de piloten van de ruimtestraaljagers. Maar dit keer geeft hij niet de taak om een shuttle te beschermen te begeleiden. Dit keer geeft hij de taak om alle Venia's en Marnussen om te leggen. Hij weet echter niet dat de Marnussen onder de grond leven op Mars en dus niets kunnen overkomen.

Serena is naar de anderen landen toe voor het geven van de cursussen aan het buitenlandse collega's. Er is afgesproken dat eerst de Europese landen aan de beurt zijn en die als eerste iedereen alles aanleert of aangeleerd krijgt. Daarna alle landen buiten Europa. Daar waar terroristische organisaties zitten en daardoor te gevaarlijk is, worden voor het geval dat overgeslagen. Niet dat die agenten het leuk vinden, maar de agenten die er anders naar toe moeten, vinden dat wel fijn. En daarom komen de agenten wiens landen niet bezocht worden, over naar andere landen.

Alle agenten houden zich aan de afspraak. Het zijn elke keer enkele agenten van de buurlanden die naar het land toe gaan waar de cursus wordt gegeven. Vaak genoeg niet door Serena zelf, omdat ze nog met heel veel andere taken te maken heeft. Wel probeert ze er zoveel mogelijk te zijn en zoveel mogelijk collega's tevreden te stellen door hen juist zelf de cursus te geven. Soms zit ze er alleen bij, om te kijken of de collega die de cursus geeft het wel goed doet.

Niet alleen is Serena met haar eigen taken en met de cursus bezig, ze houdt ook de omgeving volledig in de gaten. Het is van belang dat het veilig blijft op straat en als er heel veel agenten ineens van de straat verdwijnen en zeker als het bekend is dat er door Serena een cursus wordt gegeven, dat er juist dan een aanslag gepleegd kan worden. Maar ook tijdens andere evenementen van de politie en dus is het belangrijk om niets te delen met familie en vrienden. Dat leert Serena ook meteen iedereen, want het kan altijd zijn dat een bekende van hen een terrorist is of een crimineel die op dat moment dan ook direct toeslaat.

Toch zijn er op een gegeven moment tijdens de cursus weer enorm veel agenten op straat. Eerst viel dat totaal niet op, omdat het weer de normale hoeveelheid was. Maar nu worden het er steeds meer alsof ze allemaal op dat moment met de eer willen strijken. Serena vindt dat die agenten en zeker hun bazen wel erg kunnen overdrijven. Juist dit kan ervoor zorgen dat er ruzies kunnen ontstaan binnen de politie-eenheid met als gevolg dat er een misdadiger kan toeslaan. Ze houdt er niet van als mensen dat niet begrijpen, maar daar komen ze zelf wel achter.

In haar eigen land doen de agenten het wel gewoon goed. Ze proberen niet met de eer te strijken en zijn met de normale hoeveelheid agenten gewoon weer op straat. En dezelfde hoeveelheid mensen zitten achter het bureau of zelfs thuis en zijn gewoon burger op dat moment. Serena vindt het fijn dat haar landgenoten het wel goed oppakken tegenover de buitenlanders die blijkbaar gewoon niet hebben begrepen wat zij hen geleerd hebben. Anders van begrip, dat zijn zij wel degelijk.

Nu ook de cursus geweest is, heeft Serena meer tijd om samen met de andere ruimtereizigers zich voor te bereiden. Ze moeten zich voorbereiden voor de derde lancering die eraan zit te komen in hun carrière en daarmee ook de reis naar de derde planeet, waarvan niemand de naam nog weet. Momenteel heeft het alleen nog nummers en Serena zal zo spoedig mogelijk de planeet een naam gaan geven en dat doorgeven aan de ruimtereisorganisatie. Serena heeft er een hekel aan als er een planeet, persoon of dier is dat een nummer krijgt in plaats van een naam.

Serena pakt alles in. Alles wat ze maar mee kan nemen naar de planeet. Het zijn eigenlijk bijna dezelfde spullen die ze ook naar Venus en Mars heeft meegenomen, alleen dit keer neemt ze ook wat extra wapens mee die ze in de shuttle zal verbergen voor de veiligheid. Maar ook technische snufjes gaan mee op reis. Serena weet dat er technische storingen zullen ontstaan van en aan de shuttle, dus moet ze ook daarvoor goed voorbereid zijn. Misschien dat zij het wel weet op te lossen met de shuttle. Ze is benieuwd of zij en de anderen in een nieuwe shuttle terecht komen of dat ze in de smerige shuttle van de vorige keer moeten. Ze heeft liever een nieuwe, aangezien ze niet weet of die troep van de Marnussen schadelijk is voor de gezondheid van hen. Ze zal haar moeder vertellen dat er een nieuwe shuttle moet komen.

Samen met de andere ruimtereizigers doen ze nog enkele vergaderingen zonder dat de organisatie zelf erbij zit. Wat de organisatie gaat doen of wilt gaat wel vaker buiten het boekje van de reizigers, vooral omdat zij weten in wat voor situatie ze zitten. Daarnaast moeten ze nu echt van tevoren afspraken gaan maken wat er allemaal gedaan gaat worden en wie er de leiding gaat nemen, zeker als er iemand niet in staat is om de leiding te nemen die eigenlijk de leiding heeft, of als ze weer een groepen worden opgesplitst.

Daarnaast is het ook belangrijk om met elkaar af te spreken wie wat in de shuttle doet en wie wat gaat doen als er technische storingen zijn in de shuttle wanneer zij bij die planeet aankomen. Sommige vinden dat belachelijk en dat het aandachttrekkerij is van de astronauten die nu allang niet meer zo populair zijn met dank aan de ruimtereizigers en aan Serena en daar balen zij enorm van.

Toch worden er afspraken over gemaakt en ook wat ze moeten gaan doen als de shuttle het gewoon echt letterlijk begeeft en ze gedwongen zijn om de shuttle te verlaten. Serena zal haar moeder en collega's van haar op de hoogte brengen dat ze ook vluchtcapsules moeten ontwerpen die groot genoeg is voor ons allemaal mocht het fout gaan. Daar is toch iedereen mee eens, omdat ze anders het letterlijk niet gaan overleven.