De ruimtereizigers komen aan bij de planeet Ura. Ze hebben dan wel een minder lange reis achter de rug omdat ze niet volledig vanaf de Aarde zijn gekomen, maar vanuit Maga, maar ze zijn blij dat ze er zijn. Eindelijk een nieuwe planeet en de groep hoopt nu dat ze betrouwbare planeetbewoners tegenkomen. Ze hebben geen zin meer in de irritante gevaarlijke leiders van de planeten. Daar willen ze juist vanaf.

De shuttle vliegt steeds dichter bij de planeet Ura. De ruimtereizigers komen allemaal bij elkaar die net apart hebben gezeten op hun eigen plek. Ze zijn stil, maar verbaasd. De planeet waar ze om heen vliegen ziet eruit alsof er geen leven is en volledig bestaat uit natuur. En als er natuur is, dan zou dat ook betekenen dat er leven mogelijk moet zijn en dat er voldoende water is.

"Wow, de natuur is echt gewoon prachtig. Zover we kunnen zien lijkt het erop dat er niemand leeft. Maar we kunnen het mis hebben," zegt Serena verbijstert.

"Laten we landen. Dan komen we er vanzelf wel achter of er ergens een mogelijkheid is om een kamp te maken dicht bij het water. We gaan hier de komende twee weken verblijven in de hoop erachter te komen of de planeet wat voor ons is en of wij er voldoende op kunnen leven," oppert John.

"Jongens, rustig aan. Ik wil niet dat wij Aardemensen ook deze planeet naar de verdoemenis helpen. We hebben de Aarde al naar de klote geholpen en zonder respect behandeld. Dat gaan we hier echt niet doen," waarschuwt Serena. "De Aarde heeft voordat wij mensen kwamen ook zo uitgezien," vervolgt ze.

"We hebben jullie gehoord. Ga de planeet op en doe onderzoek. Als ik jullie mag geloven, zal er niets te beleven zijn op het gebied van leven, dus een paar dagen blijven jullie daar en dat is genoeg voordat jullie weer terugkomen," wordt er door de portofoon gezegd.

De piloten zetten de landing in. Iedereen houdt zich stevig vast, terwijl ze ondertussen naar buiten proberen te kijken en een poging doen om blikken van de planeet op te vangen. Serena weet niet of de anderen het ook gezien hebben, maar het lijkt erop dat er een soort van holen in de natuurlijke grond zitten. Groter dan een dier zou maken. En grote dieren graven niet eens. Ze houdt echter haar mond dicht, omdat ze niet weet wat hen te wachten staat.

Verrassend genoeg gaat de landing in één keer goed. De ruimtereizigers maken zich klaar om de shuttle te verlaten is als ze een groepje wezens hun kant op zien lopen. Ze kijken elkaar verbaasd aan, want net zagen ze helemaal niets of niemand en ze hebben geen idee waar ze ineens vandaan komen.

"Die zag ik niet aankomen. De planeet blijkt wel bewoond te zijn."

"Waar wachten jullie dan nog op?! Hup, de shuttle uit en kennis maken met die wezens. Doe wat je moet doen en kom terug, jullie zijn al lang genoeg weg!"

"Houd je gemak! We doen het rustig aan, we willen geen argwaan wekken. Het wordt tijd dat er nog een verdrag komt en jullie gaan je nergens mee bemoeien," snauwt Serena door de portofoon naar het contactcentrum waar het direct stil blijft.

De andere ruimtereizigers kijken Serena verbaasd aan. Ze hadden niet verwacht dat zij ineens in een pesthumeur terecht zou komen door iets dat iemand van het contactcentrum zou zeggen. Serena schudt haar hoofd en kijkt weer terug naar buiten richting de wezens die eraan komen lopen. Ze vindt dat deze wezens eigenlijk gewoon hetzelfde uitzien als de Mensen op Aarde en de Magiërs op Maga. Ze lijken alleen een andere huidskleur te hebben, een vreemde huidskleur.

"Kom, laten we naar buiten gaan. Het wordt tijd dat wij hen eens gaan ontmoeten en zij ons gaan zien zodat ze weten wie de nieuwe bezoekers zijn," zegt John en hij neemt het voortouw om de shuttle uit te gaan. De anderen, inclusief Serena, volgen hem.

"Sorry voor mijn gedrag net. Af en toe irriteer ik mij mateloos aan het contactcentrum die denken het allemaal beter te weten. Ik kon me echt niet meer inhouden," verontschuldigd Serena zich aan haar collega's die haar verontschuldiging meteen wegwerpen alsof het de normaalste zaak van de wereld is en zij het wel begrijpen.

De shuttle gaat open en de ruimtereizigers lopen de shuttle uit. Buiten gekomen maken ze direct de shuttle dicht en ze staan meteen tegenover de andere groep. Even blijft het stil, vooral omdat sommige ruimtereizigers op de groep gefocust is, terwijl anderen weer op de omgeving letten. Zo bewonderen ze de natuur die hier is, maar ze kunnen ook zien of er nog andere wezens van deze planeet komen.

De wezens die tegenover hen staan, lijken gewoon op hen. Ze hebben gewoon dezelfde uiterlijk, zelfs de huidskleur is zo wat hetzelfde. Ze besluiten af te wachten met hetgeen wat deze mensachtigen gaan zeggen. Zover ze zelf merken worden zij ook goed bekeken. Ook de shuttle wordt bekeken en de achterste van hun groep lopen letterlijk een rondje om de shuttle heen. Dan begint de voorste vrouw te praten, alsof zij de leider is van deze groep.

"Welkom op Ura. We hadden jullie al verwacht. Laat ons zo gastvrij zijn en jullie een rondleiding en uitleg geven en een slaapplek aanbieden op een veilige plaats. Hierbuiten in de natuur kan het best gevaarlijk zijn."

De ruimtereizigers waren al overdondert en zijn dat nu al helemaal. Ze vragen zich af hoe deze vrouw wist dat ze hier naar toe zouden komen. Ze kijken elkaar dan ook verbaasd aan. Dan besluiten ze op hun hoede naar de groep vreemde wezens dat zo op hen lijkt te lopen.

"Als de natuur zo gevaarlijk is, waar gaan we dan naar toe? We zien hier niets anders. En wat gebeurt er met de shuttle?" vraagt een ruimtereiziger die normaal nooit naar de voorgrond treedt.

"Mijn collega heeft net een ronde om de shuttle heen gelopen en heeft een speciaal technologisch hekwerk geplaatst dat onzichtbaar is. Dieren zullen er niet bij kunnen komen. Zelfs vliegende dieren niet en die zullen eromheen moeten vliegen. Hoewel onze technologie niet altijd zichtbaar is, hebben de dieren zich toch eraan weten te passen."

De monden vallen open. Hier is alleen natuur te zien en toch is hier technologie aanwezig? De twee groepen vormen één groep en iedereen gaat het hol in dat super groot is en achter hen sluit de opening zich. Serena heeft het opgemerkt, maar besluit er niets over te zeggen.

In stilte loopt de groep verder. De ruimtereizigers weten niet waar ze heen worden gebracht, maar daar denken ze ook niet aan. Ze kijken rond en ze vallen in de ene in de andere verbazing. Waar het boven de grond nog alles natuur was, is het hier alles behalve dat en is de technologie heel goed te zien. Voertuigen die meer rond zijn en zweven maar toch een soort weg aanhouden die ook nog de verdere diepte in gaan. De gebouwen lijken van beton alsof hier niets ramen heeft, maar als Serena en de andere ruimtereizigers goed kijken, zijn de ramen toch te zien, al is het merkbaar dat ze niet naar binnen kunnen kijken. Daar kan de Aarde nog wat van leren. De Mensen op Aarde zullen sowieso hun levensstijl moeten veranderen als ze willen zorgen dat de Aarde blijft bestaan en daarmee henzelf.

Het lijkt eeuwig te duren en de ruimtereizigers hebben het gevoel alsof ze al uren lopen zonder dat ze vooruit komen. Alles ziet zo hetzelfde uit met af en toe hier en daar wat kleine veranderingen, waarna alles weer hetzelfde wordt. Ze vragen zich af hoe het kan dat ze hen hebben opgemerkt terwijl ze onder de grond zitten en zo snel hen tegemoet zijn gekomen terwijl het super lang duurt.

De groep gaat dan ineens een gebouw binnen. De ruimtereizigers blijven zelf ook gewoon doorlopen. Ze proberen alles in zich op te nemen, maar omdat de bewoners hier stug door blijven lopen en zij niet de kans krijgen om ook echt rond te kijken, moeten ze zelf ook doorlopen. Hierdoor hebben ze niet de mogelijkheid om de binnenkant van het gebouw te bewonderen.

In een grote zaal houdt de groep halt. Tot grote teleurstelling van de ruimtereizigers is de ruimte kaal en grijs, alsof er alleen beton is en deze ruimte normaal voor gevangenen gebruikt wordt. Niet wetend wat te doen en wat te zeggen, kijkt de groep terug naar de wezens die hen vanaf de shuttle naar hier toe begeleid hebben.

"Onze excuses dat we jullie naar deze verschrikkelijke ruimte hebben begeleid. Wij doen zo'n dingen wel vaker als we nieuwelingen verwelkomen. Zo kunnen we hen alle informatie geven zonder dat ze door al het moois worden afgeleid."

Het is degene die bij de shuttle ook aan het woord was en de leiding blijkt te hebben die dit vertelt. De ruimtereizigers blijven stil, niet wetend wat te zeggen. Zelfs Serena wacht af wat er nu gezegd gaat worden.

"Jullie zijn zo stil. Zijn jullie zo overdonderd dat we jullie zo overvallen hebben of zijn jullie zo stil omdat jullie niet durven te praten?"

Niemand van de ruimtereizigers is iets van plan om te zeggen. Serena heeft het gehad dat altijd zij het woord moet doen, alleen omdat andere dat niet durven. Zij heeft het nu ook liever niet, maar toch besluit ze haar mond open te trekken.

"Ik denk dat het allebei zo zijn redenen zijn. We weten niet hoe jullie zijn en durven daarom niet te praten kennelijk. En jullie hebben ons behoorlijk overdonderd. We hadden totaal niet verwacht dat er leven zou zijn op deze planeet omdat alles zo groen is en wij geen teken van leven zagen. Maar hoe weten jullie dat wij van de Aarde zijn en dat jullie wisten dat wij er al aan kwamen?" legt Serena uit om af te sluiten met de vraag.

"Door onze technologie en door het feit dat we al vaker door onze technologie de ruimte in kunnen kijken, zagen we jullie al regelmatig door de ruimte naar verschillende planeten vliegen. Als we de shuttle volgden met onze techniek, kwamen we erachter dat het van de planeet Terra was waar duidelijk ook technologie is. We wisten dan niet jullie bedoeling, maar hadden wel door dat jullie ook naar deze planeet zouden komen."

"Terra?" vraagt Serena direct wanneer ze de naam hoort. Ze heeft nog nooit iemand deze naam voor een planeet horen gebruiken. "Wij komen van Aarde," zegt Serena verward.

"Klopt, en de officiële naam van de Aarde is Terra gezien alle planeten in jullie zonnestelsel Latijnse namen hebben. Terra is Latijns voor Aarde. Men lijkt dat op Terra volledig vergeten te zijn."

"Altijd fijn om weer eens iets nieuws te leren en te weten te komen," antwoordt John hier direct op die achter zijn oren krabt.

"Oh, helemaal vergeten om mij voor te stellen. Ik ben Deah overigens. Ik leid de volledige planeet Ura. Ik heet jullie welkom op onze planeet en ik hoop dat jullie een fijne tijd hier gaan krijgen. We zullen jullie zo meteen een eigen verblijfplaats geven die in de tussentijd wordt klaar gemaakt. Neem gerust plaats, dan gaan we nog even verder babbelen voor we jullie een rondleiding gaan geven."

Iedereen neemt plaats aan de tafel die er staat. Het blijkt dat er bepaalde gebouwen zijn waar via het dak de buitenlucht bekeken kan worden, maar dat je vanuit de buitenkant niet ziet. De technologie is zover ontwikkeld in de duizenden jaren, waarbij de planeetbewoners altijd al enorm veel respect hebben gehad voor de natuur, dat ze de technologie ook hebben kunnen ontwikkelen waarbij ze rekening konden houden met de natuur. Alle gebouwen zijn gemaakt van dezelfde milieuvriendelijke grondstoffen en hebben vaak ook dezelfde uiterlijk en zijn zoveel mogelijk even groot. Er kan gemakkelijk nieuwe wonen bijgemaakt worden wanneer er weer mensen op zichzelf gaan wonen, maar meestal is dat niet nodig als er koppels ontstaan en die samen gaan wonen, waardoor er heel veel woningen weer vrij komen.

Door de moderne technologie is het ook mogelijk om zelf vlees te ontwikkelen, zelf groente. Niks hoeft betaald te worden. Alles is kosteloos zoals hoort. Daardoor is er ook geen criminaliteit. Ieder heeft zo zijn eigen ding om te maken of te doen voor de ander, dat de ander wat terug doet. De één doet de administratie voor de ander, terwijl de andere persoon op een technologische manier kleding maakt. De ander typt over een product, of een digitaal boek dat ook echt als een boek uitziet, vergelijkbaar met een fysiek boek op Terra, maar dan digitaal. Weer een ander zorgt ervoor dat je altijd een (technische en robotachtige) trainingspartner hebt waarmee je thuis doet sporten. En robots zijn zo gemaakt dat het net ook echt op de planeetbewoners lijken.

De ruimtereizigers krijgen nog uitleg dat de bewoners van Ura ook wel Uranianen worden genoemd op deze planeet en dat zij bewoners van de Aarde Terranen noemen. Dan is het aan de ruimtereizigers om over henzelf en hun eigen planeet te vertellen, vermoedend dat de Uranianen mogelijk alles al weten. Wanneer ze over hun eigen planeet Terra vertellen, blijkt het inderdaad zo te zijn dat zij alles al weten, behalve dat de planeet in werelddelen is ingedeeld en ieder werelddeel in landen waarbij elk land een eigen leider heeft. De problemen die Terra steeds meer heeft en wat er allemaal speelt, inclusief de disrespect van jongeren en de discriminatie, als ook dat van één bepaald geloof de tradities en feestdagen worden afgepakt.

De Uranianen zijn blij niet zo te werken en dat zij een fijner leven hebben. Hoewel de manier van leven en er voor elkaar zijn zo zijn vruchten verwerpt en voorkomt dat er een scheiding ontstaat tussen arm en rijk, willen zij zich hierin nog verder ontwikkelen dat de Uranianen zich helemaal niet meer afhankelijk zijn van anderen. Het enige dat niemand zelf voedsel mag proberen te maken, is omdat daar nog meer kennis bij komt kijken en het kost niets. Ze krijgen het voedsel zelf gewoon zo thuis.

Dan begint John te vertellen wat de reden is dat zij op deze planeet nu zijn en waarom ze ook al andere planeten hebben bezocht. "Nadat er een aantal onderzoekers verschillende planeten hebben onderzocht, zou er volgens hen leven mogelijk zijn. Er was een groep nodig die meerdere malen de ruimte in moesten en de aangewezen planeten moesten verkennen. We moesten nagaan of er wel of geen leven was op die planeet en zo ja hoe er dan geleefd werd. Was er geen leven, moesten we nagaan of er wel een mogelijkheid zou zijn zodat wij mensen, zoals wij onszelf noemen, ons leven verder zouden kunnen voortzetten op de andere planeet." John stopt even met vertellen en denkt na hoe hij verder moet gaan, maar Serena neemt het over.

"De eerste reis die we maakten was naar Venus, volgens autoriteiten de planeet waar vrouwen vandaan zouden komen. Het bleek dat daar daadwerkelijk leven was, maar de Venia's, zoals zij zichzelf noemen, zijn moordlustige wezens die iedere bezoeker op de planeet vermoord. We maakten dus dat we weg kwamen en gingen terug naar ons eigen planeet, waar we besloten om naar Mars te gaan. Een planeet waar voorheen shuttles nooit konden landen werd gedacht, maar de werkelijkheid lag anders. Het bleek dat de Marnussen net zo erg waren als de Venia's van Venus, alleen de mannelijke versie, en we kwamen erachter dat de Marnussen andere Terranen zoals jullie ons noemen gegijzeld en als slaaf hielden.Ook omdat zij slechte plannen hadden, zijn we er snel vandoor gegaan en nadat een Marnus iemand van ons vermoord heeft, konden we niet anders dan Marnussen die ons bedreigden of doodschieten of verwonden om daarna te vluchten." Serena stopt zelf nu ook en ze kijkt naar John die naar haar knikt en weer verder gaat.

"We kwamen erachter dat de Venia's en Marnussen niet alleen moordlustige wezens waren, maar dat ze ook een bepaald stofje bij zich dragen dat voor ons dodelijk zou zijn en dat het na onze dood verandert in één van hen. Terwijl we dachten dat we allemaal veilig waren, inclusief degenen die jarenlang vast hebben gezeten op Mars, kwamen we erachter dat zij allemaal aan het veranderen waren in een Marnus of Venia. Met pijn on ons hart hebben we hen weer gedumpt, de mannen op Mars en de vrouwen op Venus om daarna weer terug te gaan naar Terra waar we gingen overleggen om te bepalen naar welke planeet we de volgende keer heen gingen. Eerst waren nog aan het twijfelen of we zouden gaan, omdat niemand nog vertrouwen had in het verkrijgen van een verdrag en een samenwerking, maar uiteindelijk wilden we niet opgeven en gingen we naar Maga, een planeet waar ieder technisch snufje op hol sloeg of zelfs volledig kapot ging," vervolgt John de uitleg die daarna weer bedenkt wat hij gaat zeggen en daarom naar Serena kijkt die knikt.

"We gingen dus naar Maga, vermoedend dat we nooit in de buurt konden komen als geen enkel technisch iets het zou overleven in de buurt van die planeet. Met heel wat aanpassingen aan de shuttle, maar ook wanneer we in de buurt van de planeet kwamen, konden we toch wonder boven wonder landen. Ook die planeet was bewoond en de reden dat techniek het niet deed, was omdat er magie heerste. Niemand ons dacht dat magie zou bestaan, maar dat blijkt wel zo te zijn. De bewoners, ook wel zichzelf Magiërs noemend, maar zeggend dat voor andere Magaten waren, Ze wilden het geheim houden dat er magie aanwezig is en dat deden we voor ze zo goed mogelijk. Hoewel er eindelijk wel een verdrag was en er een uitwisseling gebeurde, ging die alsnog niet door omdat de toenmalige leider valse en smerige plannen had waarbij wij voor de veiligheid van Maga zijn gegaan. Maar de band is wel heel goed en vervolgens bleek dat niet alleen bewoners van Maga magie konden uitoefenen, maar dat ook wij van de Aarde."

John gaat verder met het verhaal na Serena en de Uranianen zijn geboeid aan het luisteren. Wanneer ze horen dat ook wezens die niet op Maga geboren zijn mogelijk magie in zich hebben klinkt interessant. Om en om vertellen John en Serena over de reis tot waar ze nu zijn, en dat ze ook achter het geheim van Venus en Mars zijn gekomen en dat Alia mogelijk daar ook aan meewerkt, dat zij uit zijn op een oorlog en merendeel van de planeten willen overnemen. Bij dat nieuws worden de Uranianen bleek, alsof ze denken dat ze allemaal gevaar lopen en zich nu ook echt moeten verdedigen.

Serena oppert dat ze gaan samenwerken en hoewel Alia tot bedaren is gekomen, is het niet zeker van Venus en Mars of dat zij dat ook zijn. Zij zijn ook te gevaarlijk voor alle anderen om mee samen te kunnen werken. Deah lijkt te twijfelen over Alia, maar is wel zeker bereid om samen met Terra en Maga de gewoontes te delen en elkaars kennis. Beide groepen weten zeker dat ze wel moeten nagaan hoe dat zal moeten verlopen. De ruimtereizigers zullen zelf nog op hun eigen planeet met hun baas erover moeten spreken.

John stelt voor dat ze voor nu een rondleiding krijgen en dat ze er nu een paar weken gaan verblijven en dat een paar Uranianen meegaan naar de Aarde, terwijl een deel van de ruimtereizigers hier blijft. Of dat het tijdens die twee weken is dat mogelijk dan meer weken worden. Hoewel zowel de ruimtereizigers als de Uranianen dat een goed idee vinden, hakt Deah de knoop door en zegt dat dit niet gaat gebeuren. Als Terra daadwerkelijk geen respect heeft voor andere wezens die anders zijn of zelfs niet voor de natuur, dan wil ze er niet naar toe.