Mijn ogen zijn gesloten en het enige geluid dat ik hoor is mijn zachte ademhaling. Ik hou van alleen thuis zijn, de momenten dat ik alleen ben zijn ook gelijk mijn enige rust momenten.
Overdag, of nee wat zeg ik, eigenlijk altijd wanneer mijn ouders thuis zijn is iedereen druk in de weer. 'Sam doe dit, sam doe dat. Sam ruim de pot pindakaas op, sam dat moet niet in de koelkast maar in de la.'
Enzovoort.

Ik leg mijn voeten op de tafel en mijn armen in mijn nek terwijl ik me in de zachte stoel nestel.
Heerlijk die stilte.
Ik doe mijn ogen open en pak een boek op dat op de plank naast me ligt. Het is van mijn favorite schrijver: Hiram Knarst. Zijn boeken zijn super cliché, maar ik hou er van.

Op het moment dat ik de bladzijde om sla hoor ik een harde knal van de zolder komen. Ik frons, mijn ouders zijn weg en we hebben geen dieren.

De buren zijn vast weer gaten in de muur aan het timmeren zodat ze hun zoveelste familie selfie aan de muur kunnen hangen. Stel ik mezelf gerust.

Maar dan klinkt er weer een harde knal gevolgd door het geluid van knikkers die over de trap rollen.

Ik leg mijn boek weer aan de kant en sta met tegenzin op. Zouden we weer ratten in huis hebben? Vorig jaar hebben we twee maanden tegen die dieren gestreden.

Ik loop naar de trap en stap over de knikkers heen. Voorzichtig loop ik naar boven. Ik hoor muziek, maar niet zomaar muziek. Een hoge, zachte vrouwenstem die onverstaanbare woorden uit een vreemde taal zingt. Er klinken geen instrumenten maar met haar stem valt dat nauwelijks op. Zo snel als ik de stem hoorde zo snel verdween hij ook weer.
Benieuwd waar de stem vandaan kwam ren ik de trap op naar de zolder.

Zodra ik hijgend bij de deur aankom twijfel ik toch even. Van wie is deze stem? Zou er echt iemand hier op de zolder zitten?
Mijn hartslag gaat als een gek tekeer en ik vraag me af of ik het me niet verbeeld heb. Met een trillende hand pak ik de deurklink vast maar ik beweeg het nog niet. "Hallo!?" Roep ik twijfelend. Het blijft doodstil. "Hallo is daar iemand?" Ik zucht zacht en vervloek mezelf dat ik zo'n mietje ben. Ik verzacht mijn stem wat en praat verder, "ik ben niet boos hoor je, mag wel antwoord geven..." probeer ik voorzichtig.

Dan hoor ik het weer. Die zachte zangerige stem, in dezelfde melodie als ik de eerste keer gehoord had. Heel voorzichtig, bang om het weg te jagen, duw ik de deurklink omlaag. Ik adem diep in en zet mijn trillerige benen een stap vooruit de zolder in.

Gelijk grijpen mijn handen naar de lichtknop. Het doffe licht van de oude plafondlamp zorgt voor een schemering die net licht genoeg is om alles te kunnen bekijken.
De ramen zijn nog dicht en de gordijnen hangen er netjes voor zoals ik het had achtergelaten. Maar de radio ligt kapot tegen de muur aan en de grote kast is omgevallen waardoor alle knikkers dus hier en onderaan de trap belandt zijn.
Ook een aantal kleren zijn er uit gevallen en een deur van de kast is afgebroken.

Hoe goed ik ook kijk, ik zie niemand.
Van angst was ik verstijfd blijven staan in de deuropening maar nu beslis ik dat het beter is om alles te onderzoeken. Ik wil nog een keer iets roepen of vragen maar ik krijg mezelf niet zo ver om mijn mond ook maar een stukje open te doen. Voorzichtig loop ik naar de omgevallen kast en hurk er bij neer. Ik ga voorzichtig op mijn knieën zitten en kijk er onder.

Plots klinkt het gezang weer, maar dit keer harder en oorverdovender dan eerst. Ik schrik en krabbel snel overeind, "wie is daar!?" Roep ik uit. Het was de bedoeling dat het bedreigend klonk maar de angst was er van alle kanten aan te horen.
Dit keer stopt het gezang niet, het klinkt steeds harder en harder alsof het dichterbij komt.

Het geluid lijkt me in te sluiten en overal vandaan te komen. Ik raak ik paniek en loop achteruit richting de deur, op zoek naar een uitweg. Ik moet weg van deze zolder en wel nu.
Het gezang veranderd in geschreeuw maar de woorden blijven hetzelfde. Ik weet niet wat het betekent of wat de stem van me wil maar alleen de toon van de stem beangstigd me al.
Zo mooi als het eerst klonk, zo koud en schril klinkt het nu.
Ik sprint mijn weg naar de deur.

Het geluid achtervolgd me als de wind en lijkt mijn oren binnen te dringen ik schreeuw en zak door mijn benen alsof ze mijn gewicht in deze stress niet meer kunnen houden. Ik druk mijn handen hard op mijn oren maar het geluid zit er al in. De woorden veranderen in niets meer dan een geschreeuw en ook de schreeuw wordt steeds harder tot er alleen nog een bepaalde piep te horen is.

Het wordt zwart voor mijn ogen en niet veel later is het geluid weg en weet ik op te staan. Ik heb mijn ogen nog steeds dichtgeknepen en hou mijn handen voor mijn oren zodat ik zeker weet dat het geluid niet nog een keer kan binnendringen. Ik adem snel en onregelmatig. Het zweet loopt over mijn rug en voorzichtig open ik mijn ogen. Ik schrik en deins achteruit als er iemand recht voor me staat.

"M-mam" zeg ik geschrokken maar toch met opluchting in mijn stem als ik haar voor me zie staan.
Ze kijkt me met grote angstige ogen aan. "Sam... wat heb je gedaan?" Vraagt ze zacht. Ik tril en probeer mijn ademhaling onder controle te houden. "I-ik hoorde een geluid e-en toe-," ze onderbreekt me. "Sam...wat heb je gedaan?" Vraagt ze nog een keer. Haar stem lijkt nog meer te trillen dan eerst en ze zet een stap achteruit. Zou ze bang voor me zijn? Ik haal in paniek een hand door mijn haar, "ma-" zodra ik mijn hand laat zakken en er naar kijk worden mijn benen lam van schrik. Mijn hand zit onder het bloed en in mijn andere hand heb ik een scherp keukenmes. Ik voel mijn spieren slap worden en het mes valt kletterend uit mijn hand op de grond.
Ik volg met mijn blik het mes tot aan de grond.

Voor mij, op de grond, ligt mijn vader. Hij beweegt niet en uit zijn mondhoek sijpelt bloed langs zijn opengesneden keel naar beneden. Zijn ogen staan wijd open en kijken mij recht aan. Hij ademt niet meer maar de angst is nog steeds in zijn ogen te lezen.

Zodra ik weer weet hoe ik moet bewegen en op kan kijken zie ik mijn moeder weg sprinten over straat.