Well I tried, dus eh veel plezier ermee. Ik heb het gevoel alsof het heel random eindigt maarjaaa tis nog een uurtje tot 00:00 en ik wilde het gewoon publiceren.

- 1452 woorden-

Met een kleine glimlach kijk ik naar de verschillende kleuren die uiteenspatten voor mijn ogen. Het vuurwerk lijkt niet op te gaan en zelfs vanachter het raam voel ik iedere knal in mijn lichaam doordreunen. Tevreden dat ik binnen ben gebleven, neem ik een slok van mijn champagne om hem vervolgens met een zucht op tafel te zetten.

*Nieuwjaar hoor je niet alleen te vieren* hoor ik mijn moeders stem al in mijn hoofd. Ze zou me vermoorden als ze wist dat ik hier alleen thuis zat en niet bij mijn vrienden. Is het mijn eigen schuld? Ja natuurlijk. Begrijp me niet verkeerd, maar ik ga niet tussen allemaal stelletjes inzitten om me vervolgens eenzaam te moeten voelen.

Als vanzelf begin ik zachtjes een liedje te neuriën, niet zomaar een liedje, mijn liedje. Dat gebeurt nu altijd als ik teveel begin na te denken. Heel erg is het niet, want het liedje kalmeert me en dan kan ik weer even tot rust komen.

"Click" meteen draait mijn hoofd richting het geluid dat kwam uit de hal en ben ik stil. Een lichte rimpel verschijnt in mijn voorhoofd, want wie wist er dat ik thuis was? Tegen mijn vrienden had ik gezegd dat ik bij mijn ouders was, dus die konden het ook niet zijn. Een deur wordt zachtjes dichtgedaan en twijfelend loop ik naar de keuken, waar de hal uitkomt. Mijn hand trilt licht en ik vloek zachtjes, misschien was die horror marathon toch niet zo'n goed idee geweest.

Mijn handen pakken het eerste de beste wat ze tegenkomen, wat toevallig een koekenpan is. Stevig houdt ik hem vast terwijl ik langzaam verder loop. Dan weerklinkt de heldere klank van een deuntje dat gefloten wordt door iemand. Van schrik laat ik bijna de pan vallen die ik nog net stevig kan vastgrijpen met beide handen. Omdat ik zo druk bezig ben met die pan heb ik helemaal niet door dat het deuntje me zo bekend voorkomt.

Zodra de deur geopend wordt en een man naar binnen loopt, bewegen mijn armen als vanzelf. Met een luide knal beland de pan tegen zijn hoofd en valt hij tegen de vlakte. In zijn ogen is te zien dat hij zowel verbaasd als geschrokken is, iemand in dit huis aan te treffen. In films zijn mensen dan altijd meteen knock-out, in het echte leven gaat dat alleen niet zo makkelijk. Ik zie hem vloekend naar zijn hoofd grijpen terwijl hij op de grond valt.

Opeens doen mijn armen niks meer en mijn lichaam verstijfd terwijl ik naar hem kijk en de pan uit mijn handen glijdt. Fijn, niemand weet waar ik ben en er is een vreemde man in mijn huis.

Daar maakt hij gebruik van en zodra de pan op de grond beland, heb ik opeens een pistool op mijn hoofd gericht . Ik slaak een verschrikt kreetje en zet een stap achteruit, helaas ligt daar een pan. Mijn hak blijft haken en terwijl mijn armen wild zwaaien terwijl ik mijn balans probeer terug te vinden val ik naar achteren.

Mijn hersenen zijn nog druk bezig met alles te verwerken als hij opeens opdoemt in mijn blikveld samen met het pistool. "WTF?!" Roept hij kwaad terwijl hij me aankijkt "een pan? Meen je die?" en hij schopt hem weg met zijn voet. Geschrokken kijk ik hem aan terwijl ik probeer te slikken, maar mijn keel is opeens kurkdroog.

Ergens achterin mijn hersenen is er iets dat ik even vergeten ben. Het voelt een beetje alsof er iets op het puntje van je tong ligt, maar je er gewoon niet op kan komen. Onbewust frons ik terwijl ik hem aankijk en hij zwaait even voor mijn ogen "hey, is er iemand thuis daar?" Ik knipper een paar keer en knik dan voorzichtig.

Hij zucht geïrriteerd "wat moet ik nu met jou" mompelt hij een beetje in zichzelf terwijl hij rondkijkt.

Ik ben allesbehalve moedig, dus ik blijf gewoon liggen en hoop gewoon dat het een enge droom is en hij straks opeens verdwenen is. Helaas is dat niet zo en verdwijnt hij niet opeens magisch.

Nu ik hier toch lig maak ik er meteen gebruik van en bekijk hem even. Hij is redelijk gespierd, maar als ik zijn gezicht bekijk zie ik tot mijn verbazing dat hij nog heel jong is. Waarschijnlijk maar een paar jaar ouder dan ikzelf ben of misschien is hij wel even oud.

Dan dringt opeens iets tot me door en voordat ik mezelf tegen kan houden hoor ik mezelf vragen "wacht? Welk liedje was je net aan het fluiten?" Zodra die woorden mijn lippen verlaten kijk ik hem geschrokken aan, bang voor zijn reactie.

Hijzelf trekt even verbaasd een wenkbrauw op "je ligt hier op de grond met een pistool tegen je hoofd aan en dat vraag je me?" Vraagt hij ongelovig "waar is die logica" en hij doet vervolgens het pistool weg, iets wat ik volkomen snap want ik ben allesbehalve dreigend in mijn jurkje, hakken en haren die in een vlecht zitten.

Met mijn ogen volg ik het pistool dat wordt opgeborgen en onbewust ontsnapt een opgeluchte zucht mijn lippen. Hij ziet en grijnst even geamuseerd "maar goed, vanwaar de interesse?" En hij leunt tegen het aanrecht terwijl hij me onbeschaamd bekijkt.

Vanwaar de interesse? Als het is wat ik denk dat het is, dan is dat niet zomaar iets om zo luchtig over te doen. Ik sta dan twijfelend op en trek mijn jurkje snel naar beneden als hij er niks over zegt. "Eh het kwam me bekend voor" mompel ik aangezien dat ook gewoon de waarheid is.

Hij rolt even met zijn ogen "je zult toch met een betere leugen moeten komen, want niemand kent dat deuntje". Zodra hij dat zegt zie ik hem denken en een rimpel verschijnt in zijn voorhoofd "niemand behalve één persoon" vervolgt hij dan. Zachtjes begint hij dan toch te fluiten terwijl hij me blijft aankijken.

Alle geluiden die zijn lippen verlaten ken ik. Zo vaak heb ik ze zelf gezongen, geneuried, gefloten of gespeeld op mijn piano. Ik kijk hem ongelovig aan terwijl mij ogen groter worden en ik onbewust zachtjes begin mee te neuriën.

Hij trekt verrast zijn wenkbrauw op, maar blijft doorgaan en stopt pas als hij het helemaal heeft afgefloten. Geamuseerd kijkt hij me aan terwijl hij zijn armen over elkaar slaat "nou wat leuk" zegt hij met een lichte sarcastische ondertoon.

Het gehele liedje heb ik zachtjes meegeneuried, maar zodra hij stopt stop ik ook. Ergens ben ik blij, want er bestaat dus wel iemand voor mij. Aan de andere kant, wie kiest soulmates? Die persoon moet meteen ontslagen worden. Hoe verzin je het, mijn inbreker is mijn soulmate.

"Wat doen we nu?" Vraagt hij in het algemeen, maar zo slim ben ik niet, dus ik kijk even rond alsof er opeens iemand anders staat die deze vraag even beantwoord. Als dit niet zo is kijk ik hem weer aan terwijl mijn wangen beschaamd lichtroze kleuren "ehm misschien kan je me eerst je naam vertellen?" Stel ik twijfelend voor.

Hij schudt meteen zijn hoofd "ik denk het niet, dan geef je me meteen aan bij de politie" en hij denkt even na. "Je mag me Sam noemen" besluit hij dan na een lange stilte "en jouw naam?" en hij kijkt me vragend aan.

Ik slik even terwijl ik twijfelend nadenkt, want is dan nu wel of niet zijn echte naam? Waarschijnlijk niet dat zou wel heel dom. Dan komen we bij de belangrijkste vraag, vertel ik dan ook mij echte naam? Ik besluit het maar gewoon te doen, want er staat letterlijk een bordje met mijn naam naast mijn voordeur. "Ehm Joy" mompelt ik zachtjes, veel zachter dan de bedoeling was. Meteen ga ik wat zelfverzekerder staan "Joy" zeg ik ditmaal wat harder.

"Joy" herhaalt hij me "leuke naam" en hij loopt richting de deur terwijl ik hem verbaasd nakijk. "Kijk het probleem is, ik wil je geen kwaad doen nu ik weet wat je van me bent, dus ik vertrek" zegt hij simpel terwijl hij de deur opent.

Maar ho wacht eens, dit is mijn kans, waarschijnlijk enige kans om mijn single leven te veranderen naar iets leuker. Dus ik zet een stap naar voren "nee wacht" hoor ik mezelf zeggen. "We verzinnen wel iets" zeg ik snel.

Hij draait zich om en glimlacht even klein terwijl ik zijn ogen vrolijk zie fonkelen "kijk, ik had al gehoopt dat je zoiets ging zeggen" zegt hij terwijl hij de deur weer sluit "we verzinnen wel iets".