Morgenpoot , dit is ronde 2.

DE WIFI DEED HET NIET

Laten we zeggen dat ik totaal geen horror kan schrijven en een spannende scène lukt alleen in de loop van een verhaal. Een zielige scène lukt nog wel en beste van de twee en die gaan meestal ook niet al te goed eindigen. Verwacht dus niet een geweldig resultaat... juist.

Een warme zomerbries eindigde de dag. Het gras stopte langzamerhand met waaien en de zon zocht een plek ver onder de aarde. Tess haar lange rok wapperde in de wind. Haar hoed was al een aantal keren van haar hoofd gevlogen en haar schoenen waren veel te laag. Haar enkels zaten onder de muggenbulden en brandnetelsteken. Tess bleef kijken naar zonsondergang en werdt daarna naar binnen gejaagd. Dat vond ze niet erg, al haar vriendinnen waren op vakantie in een of ander land, helaas was Tess haar familie arm en was ze nog nooit buiten Nederland geweest. Dat maakte niet uit, echt niet. Ze vulde de warme lange dagen met bloembossen van wilde bloemen maken, haar kleine broertje wat nieuws leren en in de keuken staan te kokkerellen. Tess was dol op de dampen die uit de pan vlogen en de smaken die ze creeërde. Vroeger leerde ze dat alles van haar moeder. Ze had de vergiet vaak op Tess haar hoofd geplaats als er geen plaats meer over was en zat vaak te schrijven in haar boekje. Tess en haar moeder hadden veel leuke momenten beleeft in de keuken. Alle keren dat er met meel werdt gegooid, elke keer als er een ei viel, elke keer dat een recept beter werdt, al die momenten, waren verleden tijd.

Tess kon haar moeder horen schreeuwen, zo schel en zo bang. Zo klonk het dus als je leven werdt afgenomen. Vechtend om je leven te pakken te krijgen, dat dreigt weg te vliegen. Schreeuwend om hulp, om haar leven terug te geven. En maaiend met haar armen, om de dood weg te jagen. Ik dacht dat ik sterk was, al die tijd, maar toen brak ik. Voor de dood kun je je niet verstoppen. Je kunt hem niet irriteren, imiteren, beledigen, bestrijden, of overwinnen. De dood is als een dictator, die vermoord wanneer die wil, verdrijft al het geluk uit de wereld. Nooit had ik begrepen waarom mijn moeder het verdiende om te sterven.

En daar zat ik dan weer, op een stoel, kijkend naar mijn avondeten. Dora, onze lieve buurvrouw, schotelde me boerenkool voor. Niet echt zomers, maar wel erg vullend. Iedereen was stil tijdens het eten. Die vreselijke stilte, alsof de dood bij ons aan tafel zat. Verroer je niet, maak geen enkel geluid, misschien slaat hij je over vandaag. Dat was de enige hoop tegen de dood. Iemand anders bieden, de dood heeft geen voorkeur. Een ziel is een ziel, en levende zielen smaken het best.

Ik vroeg me welleens af, waarom was ik zo gefacineerd door de dood?

Ik dacht terug aan mama's dood. De schreeuw, het geluid dat mijn karkassen was ingedrongen. Het brandde aan mijn botten, en zal altijd blijven branden. Het geluid was gegrift in mijn hoofd, een litteken, die nooit zou vervagen. Toen had ik meegeschreeuwd, terwijl ik in mijn eigen tranen verdronk. Ik had eeuwig bij het lichaam geknield en gehuild.

Ik rende toen naar haar toe. Ze kreunde luid, het geluk was op haar gezicht te zien toen in eraan kwam. Ze pakte mijn pols vast en fluisterde me haar laatste woorden in. Ze klonken mysterieus, als haar grootste geheim. Misschien was dat het ook, ik begreep de woorden niet. Ze waren zo simpel, en toch.

Het bijzondere aan Decentia vind je niet in bezittingen, of macht. Je vind het in wat je hebt en dat je ervan geniet. Nu zal je dat nog niet begrijpen, maar ooit, wanneer de tijd rijp, is Decentia klaar om zijn geheimen aan je te tonen.

Wanneer was de tijd rijp? Wat was Decentia? Ik wou nog zoveel vragen stellen, miljoenen, over maar drie zinnen. Ze was mijn moeder, al die tijd. En nu kon ze mij niet steunen, ik ben haar kwijt, voor eeuwig. En de woorden die op mij rustte waren als een taak. Een taak die ik niet kon volbrengen.
Het spijt mij mama, dat ik je heb teleurgesteld. Je hoeft me niet te vergeven, ze hebben je van mij afgepakt, ze hebben Decentia van je afgepakt, wat het ook mag zijn. En nu krijgt papa een nieuwe vriendin, hij is jou alweer vergeten.

Een traan rolde in mijn boerenkool, maar dat kon me niks schelen. De rest negeerde mij, behalve mij broertje. Julian is het hart van het huis, hij draagt de liefde met zich mee. En hij was nog maar zes. Ik schaamde me kapot, hij kon het wel, maar ik kon het niet. Ik ben niks waard voor mama. Ik ben als een kiezelsteentje in het zand, niemand zal mij missen. Maar de dood was te erg om in te denken, het leven was zoveel mooier, hoe zwaar het ook was.

Na het eten liep ik naar boven, naar de slaapkamer die ik en Julian deelden. Julian moest met papa de afwas doen, hij haat de afwas.
Decentia. Het woord klonk magisch, als een soort barriere tussen goed en kwaad. Het klonk vol lof, en vol geheimen. Het bijzonder aan Decentia vindt niet in bezittingen, of macht. De woorden galmde in mijn hoofd. Geen wilskracht dus, geen bezitting, geen macht. Ik ging voor de spiegel staan. Je vind het in wat je hebt en dat je ervan geniet. Wat had ik? Een spiegel, maar dat was een bezitting. Wat nog meer? Kleren. Mijn kleren gingen door naar Celina, een meisje uit de buurt, als ze te klein werden. Maar dat zouden ook bezitting zijn. Ik keek opnieuw in de spiegel. Mijzelf, dacht ik. Dat is geen bezit. En waar was mijzelf? In de spiegel! Ik drukte langzaam mijn hand in de spiegel, op de plek waar mijn hoofd zat. Ik schok, hij ging erdoorheen. Was dat Decentia? Zo makkelijk kon het toch niet zijn? Je hebt er anders vijf jaar over gedaan. Stom genoeg klopte dat ook nog. Vijf lange jaren had ik gezocht in oude bezittingen van mama. Ik had een poos gelegen op de plek waar ze altijd sliep, ik zocht geheime luikjes in de kast, zonder succes. En nu... leek alles zo makkelijk. Ik kon gewoon door die spiegel heen lopen, al die tijd. Nu zal je dat nog niet begrijpen, maar ooit, wanneer de tijd rijp, is Decentia klaar om zijn geheimen aan je te tonen. De tijd was rijp, dat was duidelijk. Ik verzamelde al mijn moed en dook naar binnen. Kijk mama, ik kan ook wat. Ben je trots?

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Uiteraad is het niet geweldig, maar het lukte beter dan ik had verwacht. Ik heb de tekst goed doorgekeken, want een 10 op verzorging is echt heerlijk. Okee, super zielig is het niet, maar het is wel een heel onderdeel van het verhaal. Ik hoop dat je tevreden bent, en ik ben benieuwd naar de volgende opdracht!