Sarah mocht diezelfde dag weer naar huis, in het ziekenhuis werd nog maar eens bevestigd dat ze geluk had gehad. Sarah was het daar niet helemaal mee eens. Ze vond dat ze net echt pech had gehad. Inyanga en zijzelf hadden niks fout gedaan en toch waren zij de enige die ten val waren gekomen. De enigen die buiten strijd waren en in Inyanga's geval zelfs permanent.

Hoe meer tijd er verstreek, hoe harder Sarah begon te voelen waar ze geraakt was. Toen ze met een rolstoel uit het ziekenhuis gerold werd bonsde haar hoofd. Ademen deed pijn en toen ze uit de rolstoel opstond verkrampten haar benen. Joey sloeg voorzichtig zijn arm om haar middel en ze leunde dankbaar op zijn schouder. Ze liet zich naar de truck begeleiden en keek een beetje moeilijk naar Joey's truck, die hoog van de grond stond. Tyler keek hulpeloos toe hoe Joey haar in de truck hielp. Naast hem speelde een flauwe glimlach om Charlie's lippen.

De man zag er plots oud en moe uit. Tyler moest hem helpen om in de truck te klimmen. Joey reed eerst naar het erf. Daar zouden hij en Tyler de trailer aanpikken en voorzichtig Inyanga naar huis halen.
Joey parkeerde zich zo dicht mogelijk tegen het huis en Tyler was uitgestapt vooraleer Joey de motor aflegde. Het deerde Joey niet, Tyler wou helpen, zich nuttig voelen en dat snapte hij. Hij ondersteunde Sarah en begeleidde haar in het huis waar hij nog nooit geweest was. Hij liet haar voorzichtig in de zetel zakken. Charlie waggelde vermoeid naar zijn stoel in de keuken. Joey volgde hem.

"Alles oké, Charlie?" vroeg Joey. De oude man zuchtte.

"Natuurlijk niet. Je weet dat ze de renbaan al haatte. Het is mijn schuld. Ik kan..", zei Charlie met een dunne stem. Joey nam een stoel en ging resoluut voor Charlie zitten.

"Nee, Charlie. Sarah wou dit zelf. Natuurlijk was ze bang van de renbaan, ze zou gek zijn als ze het niet was. Vandaag was een ongeluk. Dit was niemands fout, hoor je me?" verduidelijkte Joey.

Hij keek in Charlie's ogen. Die hadden dezelfde grijsblauwe kleur als die van Sarah. Op zijn voorhoofd rustten diepe rimpels en zijn kaken waren strak gespannen. Zijn grijze haar was door de jaren heen dunner geworden en Joey nam zijn hand vast.

"Charlie!" zei hij streng. "Het is niet jouw fout!" herhaalde hij stevig, terwijl hij in Charlie's grauwe hand kneep. Alsof Charlie plots wakker geschud was, knikte hij verwoed.

"Nee, natuurlijk. Je hebt gelijk." Hij bleef even stil en hield Joey's blik vast.

"Ze is een goede meid, Joey. Ze is enkel zo bang en alleen in de wereld." Joey slikte even en knikte.

"Het gaat haar al veel beter af", zei hij instemmend en Charlie knikte afwezig.

"Beloof me dat je haar niet in de steek laat, Joe." Joey keek de oude man vragend aan. "Ik heb niet lang meer, Joe. Ik kan haar niet alleen laten, ze is al zo alleen", smeekte de oude man. "Misschien gaat ze wel terug naar huis", bedacht de oude man zich plots en die gedachte leek hem nog erger.

Joey schudde zijn hoofd: "Ik laat haar nooit in de steek, Charlie. Dat beloof ik je." Wederom knikte de oude man.

"Ja, dat geloof ik wel. Ik ben moe, Joey. Ik denk dat ik maar wat moet rusten. Beng je Sarah nog wat water?"

Joey knikte en vulde een glas water. Toen hij zich weer omdraaide was de oude man al in slaap gevallen. Joey keek even naar de man, die hij beter kende dan hij zijn ouders gekend had. De man die hem een leven gegeven had.

De diepe groeven in Charlie's gezicht joegen hem angst aan. Vroeg of laat zou Charlie er niet meer zijn. Hij had niet meteen het gevoel dat Sarah zich zwak en eenzaam voelde, niet zo erg als hijzelf. Als Charlie zou sterven, bedacht hij zich, terwijl zijn blik over de fauteuil gleed, zou hij degene zijn die niemand meer had. Hij nam het deken dat over het bijzettafeltje lag en legde dit zachtjes over Charlie heen.

De fauteuil was al meer dan een jaar Charlie's bed, wist Joey. Het was een van de weinige dingen die Sarah hem ooit in vertrouwen had gezegd. Toen hij de eerste dagen de trap niet op gekund had, had Sarah gevreesd dat het einde in zicht was.

Joey liep weer naar het aanrecht en nam het glas water, waarmee hij naar de verduisterde living liep. Sarah lag op de zetel en Tyler zat naast haar op de grond. Toen hij dichter kwam zag Joey dat Tyler een lok haar uit Sarah's gezicht streelde en dan gewoon naar haar staarde. Sarah sliep, besefte Joey nu. Hij zette het glas water op het bijzettafeltje, dat hij tegen de zetel zette.

Tyler wendde nu pas zijn ogen van haar af. De shock was duidelijk op zijn gezicht af te lezen en Joey kon niet kwaad zijn op Tyler. In stilte pikten de mannen de trailer aan en reden terug naar de renbaan.

"Alles ok?" vroeg Joey dan toch toen ze onderweg waren. Tyler schudde zijn hoofd in stilte. Toen Joey aan de renbaan op de parking draaide, sprak Tyler dan toch.

"Hoe ben jij zo kalm? Ik ben het helemaal kwijt", zei hij.

Joey zuchtte: "Ik ben kalm omdat het moet. Als Inyanga straks in haar box staat en niemand mijn hulp meer nodig heeft zal ik verwerken wat er vandaag gebeurd is."
Tyler schudde zijn hoofd.

"Toen ik die hoef over haar hoofd zag gaan", begon Tyler en Joey onderbrak hem.

"Ze is in orde, Tyler! Ze is oké. Binnen een paar weken kan ze ons weer allebei vertellen wat we allemaal mis doen!"
Flauwtjes lachte Tyler.

"Ja", zei hij afwezig. "Ze is in orde." Joey klopte Tyler even op de arm.

"Nu moeten we eerst zorgen dat onze andere, veel vriendelijkere, dame er ook door komt", zei hij en Tyler knikte stevig.

"Juist. Dat is mijn job, toch?" vroeg hij.

Joey besefte plots dat Tyler niks op de renbaan kon blijven doen. Hij knikte en ging verder.

"Sarah zal de eerste tijd niet veel kunnen helpen. Jij kan bijspringen in de stal."

Tyler knikte opgelucht, alsof hij nu pas besefte dat zijn baan vandaag ook mogelijk tot een einde was gekomen. Hij liet de laadklep van de trailer vallen.

"Denk je dat het haar lukt in die trailer?" vroeg Tyler. Joey haalde zijn schouders op.

"Nu werkt haar pijnstillende spuit op zijn best. Als we haar hier een week laten staan zal het er niet makkelijker op worden."

Tyler dacht over die logica na terwijl hij de kleine merrie uit haar stal haalde. Haar ingepakte been raakte de grond niet en nu schudde hij zijn hoofd.

"Hoe moet ze ooit haar evenwicht houden in een trailer, Joey?"
Joey stond peinzend naar de merrie te kijken. Hij moest toegeven dat het er niet al te best uitzag. Zelfs tegen lage snelheid zou Inyanga haar been moeten gebruiken om recht te blijven als hij een bocht nam.

"Ze moet op een vrachtwagen, Joey. Niet op een trailer", drong Tyler aan.

"We hèbben geen vrachtwagen, Ty!" antwoordde Joey bitsig. Hij wist dat zijn vriend gelijk had, maar het feit was dat hij de merrie vandaag thuis wou en ze geen vrachtwagen hadden. Charlie had de zijne jaren geleden verkocht.

"Misschien moet ik Robbert om hulp vragen?" opperde Tyler en Joey keek hem even verbaasd aan. Tyler was trouw, zoveel was duidelijk, maar dacht hij echt dat zijn voormalige baas hen zou helpen of was het een voorstel uit wanhoop. Tyler had zijn telefoon uit zijn zak genomen en scrolde ijverig door zijn contacten. Joey fronste, blijkbaar was Tyler zeker van Robbert Davies' goedheid.
In de achtergrond viel zijn oog op Eddie Mouster, die aangelopen kwam.

"Wacht eens even, Ty", zei hij en Tyler keek hem verbaasd aan, hij volgde zijn blik naar Eddie. Joey vermoedde dat Tyler net zo min van Eddie moest hebben als hij, want hij rolde zijn ogen bij Eddie's bezorgde gezicht.

"En? Hoe gaat het met Sarah?" vroeg de jockey.

"Komt helemaal goed met haar, Eddie. Dank je. Dit meisje is een ander paar mouwen", antwoordde Joey, terwijl hij Inyanga liefkozend op haar achterhand klopte. Eddie keek naar het ingepakte achterbeen en een oprechte bedroefdheid betrok zijn gezicht.

"Gaat ze naar huis?" vroeg hij bedeesd en Joey knikte.

"We hopen dat ze genoeg herstelt om nog in de fok te kunnen gebruiken."

Eddie siste tussen zijn tanden: "Doodzonde, wat een talent."

Joey onderzocht Eddie's smalle en ingevallen gezicht. Zijn hemelsblauwe ogen stonden oprecht bedrukt.

"Dankzij deze dame heb ik nu echt een carrière. Dat zal ik nooit vergeten, als ik met iets kan helpen, moet je het maar zeggen!" zei Eddie nu. Joey lachte, hierop had hij ook gehoopt.

"Wel, Eddie, nu je het zegt. We zijn niet zo zeker dat ze het redt op de trailer", antwoordde hij.
Eddie keek even geschrokken op en sloeg zijn hand tegen zijn voorhoofd.

"Oh nee, natuurlijk! Wat stom dat ik dat niet zelf voorstel. Ik hoor even voor jullie rond, jongens!"

Tyler leidde de merrie voorzichtig weer in haar box. De jongens laadden al hun andere spullen: borstels,voerbakken, zweetdekens, overschot van het voer en Tylers weinige persoonlijke spullen in in de truck.

Toen ze klaar waren kwam Eddie triomfantelijk aangelopen. In zijn kielzog liep een grote donkere man. "Joey, Tyler, dit is Frank, één van Masterplan's grooms. Hij zal Inyanga naar huis brengen", zei Eddie. Joey schudde Frank dankbaar de hand. Frank wuifde bedankingen en mogelijke vergoedingen weg.

"Ik doe deze job uit liefde voor de paarden. Moest ik dit niet willen doen, moest ik maar een andere job zoeken! Daarbij die kleine merrie van jullie is een ster. Het zal mijn eer zijn om haar een dienst te doen!" zei de donkere man.
Joey slikte. Het was lang geleden dat iemand Charlie Hopkins zijn hulp had aangeboden en hij nam zich voor om Charlie te vertellen over deze Frank.

Voorzichtig laadden ze de merrie op de vrachtwagen en Joey reed met zijn truck voor. De hele weg reed Frank traag, hij negeerde andere automobilisten en keek continu op het schermpje aan zijn dashbord. Hierop kon hij, via een camera in de vrachtwagen, Inyanga zien staan. Hij lette op dat ze rustig kon blijven staan.

Terwijl hij de oprit opreed vloekte Joey dat hij de putten daarin nog niet had opgevuld. Ook hier loodste Frank de vrachtwagen traagjes door. Eenmaal op het erf van Charlie Hopkins, draaide Frank nieuwsgierig rond, terwijl Joey en Tyler Inyanga van de laadklep leidde. Tyler bracht haar naar de stal en Joey liep naar Frank.

"Het heeft betere tijden gekend", zei hij verontschuldigend. Frank schudde zijn hoofd.

"Ongelooflijk wat ze die oude Charlie aandeden. Ik ken hem niet, maar ik kan me niet voorstellen dat hij zo vreselijk was."

Joey gniffelde. "Bedankt, Frank." Hij bleef even stil en besloot dan: "Nee, dat was hij zeker niet. Een paar van die mensen hadden nooit een voet op de renbaan gezet zonder hem." Hij nam geen moeite om zijn bitterheid te onderdrukken en Frank knikte.

"Zoiets dacht ik wel. Maar goed. Ik ben blij dat ik kon helpen, ik moet weer terug!" Joey schudde de man nogmaals de hand en liep de stallen in. Daar had Tyler de bandages van Inyanga's been gehaald en stond hij haar been nu af te koelen met koud water. Hij draaide de kraan toe en keek Joey even aan.

"Eddie heeft gelijk, weet je." Joey fronste verbaasd zijn wenkbrauwen.

"Over?"

Tyler wreef voorzichtig het been van de merrie droog: "Dat het doodzonde is." Joey knikte, hij besefte dat Tyler de afgelopen tijd constant in haar nabijheid was geweest. Ze was niet een zoveelste paard voor hem, maar inmiddels al een tijdlang het enige paard. Hij keek in stilte toe hoe Tyler een verkoelende klei op het been smeerde alvorens het weer te bandageren.

Toen Inyanga eindelijk in haar box stond liepen Joey en Tyler nog even in het huis. Charlie sliep nog en Joey legde een boterham naast Sarah's glas water. "Kom", zei hij tegen Tyler, die nog steeds een beetje verdwaasd was.

"Ik heb thuis een slaapkamer vrij." Tyler volgde Joey en bekende plots: "Ik dacht dat ze gewoon zomaar een meisje was, weet je wel."
Joey grinnikte: "Er is niks gewoon aan Sarah."

"Nee", antwoorde Tyler en Joey fronste, hij keek Tyler aan. Tyler was een vrouwenzot, dat wist hij. Nu zag Tyler er erg kwetsbaar uit. Was het mogelijk dat Tyler meer voor Sarah voelde, bedacht Joey zich. Een vervelend gevoel knaagde aan hem. Als dat het geval was, had hij mogelijk een probleem.

In de volgende dagen verzorgden Tyler en Joey de paarden. Inyanga werd extra in de watten gelegd. 's Middags gingen beide mannen binnen eten.

De eerste dagen had dit zonder Sarah geweest. Zij moest tien dagen in haar donkere kamer blijven voor haar hersenschudding. Tyler en Joey brachten om beurten wat te eten en drinken naar haar kamer. Meestal sliep ze. Ze sliep veel, maar schoot ook vaak, badend in het zweet wakker, met het donderende gedreun van paardenhoeven in haar oren.

Tyler en Joey verzekerden Charlie dat Inyanga het goed deed en Joey maakte zich eerder zorgen om Charlie zelf. Sinds Sarah's val zag de man er oud uit, ouder dan Joey hem ooit gezien had. De glinstering was uit zijn ogen verdwenen en dat zinde Joey niet. Na tien dagen, voegde Sarah zich bij hen aan de eettafel.

"Ben ik blij dat ik jou hier zie!" riep Tyler opgewonden. Zijn groene ogen blonken en hij lachte zijn perfecte gebit bloot. Sarah lachte flauwtjes en liet zich met een pijnlijke grimas in een stoel zakken.

"Hoe voel je je?" vroeg Joey bezorgder.

"Mijn hoofd is wel veel beter. Vooral mijn ribben doen nog pijn. Ik wil vandaag vooral graag Inyanga zien", antwoordde ze.

Joey grijnsde: "Dat dacht ik wel."

Nadat ze het laatste hapje van haar eten had binnengewerkt, hees ze zich pijnlijk uit haar stoel. Tyler en Joey gingen haar voor in de stal. Inyanga stond te blinken in haar box. Haar been was ingepakt en Sarah zag de verse klei boven de bandages uitkomen. Sarah aaide de merrie over de neus en wierp de beide mannen een dankbare glimlach toe.

"Ze ziet er goed uit", zei ze. Tyler knikte.

"Ik denk dat het wel goed komt. Niet meer voor de renbaan, maar wel goed genoeg om in de weide te lopen", antwoordde hij. Sarah keek nu even droevig naar de brede witte bles van de kleine merrie.

"Arm meisje. Ze wilde zo graag rennen", zei Sarah verdrietig en Tyler knikte nogmaals.

"Ze hadden zelfs moeite om haar van de renbaan te halen. Ze wou op kop raken", zei hij.
Sarah slikte de krop in haar keel weg. Eindelijk hadden ze een snel en strijdlustig paard. Eentje die alles wat ze vroegen gewoon deed, in alles meewerkte.

Haar blik gleed nu naar de box er naast waarin het laatst geboren veulen stond. Het jonge dier stond al stevig op de benen en stond haar onderzoekend aan te kijken.

"Er is nog iemand die je wel wilt zien, denk ik", zei Joey en hij schoof een paar boxen op. Sarah volgde en keek naar Black Diamond, de jonge gitzwarte hengst. Hij kwam naar haar toe en ze streelde zijn neus. Joey's blik gleed over Sarah terwijl ze de jonge hengst glimlachend aaide.

Ze stond met haar ene arm rond haar lichaam geslagen, alsof ze haar pijnlijke ribben zo op hun plaats kon houden. Onder haar short waren de blauwe plekken nog te zien en ze nam duidelijk meer gewicht op haar linkervoet. Een beklemmend gevoel bekroop Joey terwijl hij haar daar zag staan. Ze zag er kwetsbaarder uit dan ooit, net als hij zich afvroeg of Sarah ooit nog op de renbaan zou komen, of zelfs maar op een paard, dwaalde zijn blik iets verder, naar Tyler. Diens blonde lokken bungelden vandaag los boven zijn schouders. Hij lachte naar Sarah op een manier die Joey nog niet eerder bij hem gezien had. Hoewel hij Tyler al jaren liefde had toegewenst, voelde hij zich daar nu heel anders bij. Hij maakte zichzelf wijs dat Tyler niet echt gevoelens voor Sarah had, zodat hij zich daar geen zorgen om hoefde te maken.