Een aantal dagen na hun bezoek aan de club besloot Sarah dat ze de zwarte hengst voor het eerst snelheid wilde laten halen. Toen Joey onzeker had gereageerd, had zij geërgerd geweest. Die hengst moest zo snel mogelijk raceklaar zijn. Joey zadelde voor de zekerheid Chex ook op. Sarah protesteerde niet en liet zich door Tyler in het zadel tillen.

"Voorzichtig, Blondie", zei die met zijn innemende glimlach en Sarah verzekerde hem dat ze het onder controle had. Joey en Chex gingen haar voor naar de renbaan. Ze draafden de paarden los en Sarah's zenuwen namen stilaan toe. Ze was benieuwd naar wat deze jonge hengst te bieden had. Ze zette het jonge dier aan in een handgalop en knikte naar Joey. Die hield Chex wat bij en Sarah spoorde de jonge hengst aan. Black diamond hield in en brieste. Hij was niet akkoord om zomaar te beginnen rennen en Sarah wist dat het geen zin had hem te proberen dwingen.

Ze keek om naar Joey en deze had geen woorden nodig. Hij versnelde de grote witte merrie. Terwijl Sarah Black Diamonds teugel strak aanhield. Het zwarte veulen wou mee versnellen en trok hard aan het bit.

"Even wachten, jongen. Je moet die dame wat tijd geven", mompelde Sarah terwijl ze zijn teugels stevig tegen hield. Joey had Chex nu een aantal lengtes voor haar op hoge snelheid en ze voelde dat de jonge hengst niet veel langer naar haar zou luisteren. Ze liet zijn teugels vieren en spoorde hem aan.

Het jonge dier katapulteerde zichzelf naar voor. Door zijn hoge versnelling slingerde hij wat heen en weer maar Sarah voelde zijn stappen vergroten en steviger worden. Zijn oren stonden naar voor gericht en zijn ogen op de achterhand van de witte merrie voor hem. Zijn hoge schouders vertoonden een kracht die Sarah nooit, zelfs niet bij Inyanga, gevoeld had. In een mum van tijd had hij Chex ingehaald. Toen hij een lengte voor haar kwam vertraagde hij weer. Sarah voelde zijn onzekerheid opkomen zodra zijn neus voorbij die van Chex ging. Ze streelde zijn hals.

"Dat leer je wel, vriend", zei ze en ze keek hoe de kleine oren van Black Diamond voortdurend rond draaiden. Ze liet hem vertragen naar een drafje en Joey kwam naast haar draven.

"Hij durft niet alleen", zei hij en Sarah haalde haar schouders op.

"Dat komt wel. Belangrijker is dat hij totaal niet onder de indruk is dat hij net in een topsnelheid naar jou toe gevlogen is."

"Ja hij was behoorlijk snel terug", grijnsde Joey.

Later die middag bezochten Sarah en Joey Charlie in het ziekenhuis. De man zag er vermoeid uit, maar Sarah besloot hem te vertellen over de jonge hengst. De oude man werd meteen enthousiast. Zijn ogen hadden glazig geleken en werden nu weer helder.

"Herhaal wat je vandaag deed, maar houd hem zelf in, zodra je vlak bij Chex bent. Laat haar weer uit lopen en loop weer in. Houd hem op tijd in. Dat doe je een aantal dagen. Hij is slim een dag of drie lijkt me voldoende. Dan laat je hem tot net voorbij Chex lopen. Zorg dat je hem inhoudt voor dat hij zelf wilt stoppen. Zodat hij altijd in zijn verlangen om te rennen blijft", adviseerde Charlie. Sarah knikte begrijpend.

"En dat opbouwen totdat hij beseft dat hij het alleen kan."

"En het zelfs leuk vind", vulde Charlie aan. "Als het goed gaat kan je misschien aan Eddie vragen om hem eens tegen een leeftijdsgenoot te testen." Sarah knikte peinzend en keek dan naar Joey, die net binnenkwam. Hij stak bevestigend zijn duimen op. Charlie richtte zich vragend tot zijn kleindochter.

"Je mag Kerst en Nieuwjaar thuis vieren!" deelde deze enthousiast mee. Charlie keek van Sarah naar Joey en weer terug. Joey ging op de stoel naast Sarah zitten.
"Ik ben het juist gaan vragen. We kunnen spullen huren om je thuis te houden. De dokter denkt dat het je goed zou doen en dat je misschien wel weer vast voedsel zou willen eten."

Charlie keek hen verbijsterd aan. Zijn holle gezicht had hen beiden angst ingeboezemd, maar als ze over de jonge hengst vertelden, hadden zijn ogen steeds opgelicht. Het vooruitzicht om weer thuis te zijn bracht hem in ontroering. Sarah glimlachte en haar ogen werden ook vochtig. Ze wist best wel dat ze niet veel tijd meer hadden en ze wist hoe hij het ziekenhuis haatte.

In de daarop volgende dagen trainde Sarah de jonge hengst precies zoals haar grootvader gezegd had. Net zoals hij voorspeld had, begon de hengst al snel te protesteren bij de aangehouden teugel. Tyler werkte hard in de stallen en Sarah en Joey probeerden het huis volledig in gereedheid te krijgen.

24 december kwam Joey, breed grijnzend, Charlie's hospitaal kamer binnen. Hij duwde een lege rolstoel voor zich uit en Charlie grinnikte. Hij had het nauwelijks geloofd toen Sarah hem verteld had dat ze hem naar huis zou halen. De verpleegster drukte Joey nog op het hart om bij enige twijfel te bellen, maar hij wuifde haar preek snel weg.

"Zijn kleindochter is volop aan het kerstmaal bezig en als ik niet op tijd terug ben zwaait er wat", grapte hij terwijl Charlie in de rolstoel hielp. De verpleegster keek hem zuur aan, maar richtte zich dan vrolijk tot Charlie.

"Een vrolijk kerstfeest, meneer Hopkins!" zei ze en Charlie lachte naar de verpleegster.

"Bedankt, Elisabeth. Ik ga ervan genieten." Zijn holle ogen stonden heel even vol leven, bij de belofte om zijn huis en paarden weer te zien. Joey rolde Charlie door de sober versierde gangen naar buiten. Voor de deuren controleerde hij of Charlie's jas goed dicht was en draaide een grote sjaal rond zijn hoofd. Charlie schudde misnoegd zijn hoofd, maar Joey liet zich niet vermurwen.
"Het is veel kouder buiten nu."

Hij hielp Charlie in zijn hoge truck, wat een enorme inspanning koste. Joey was blij dat het zwaarste voorbij was.
"Hoe gaat het met je, Joe?" vroeg Charlie vermoeid eens Joey de truck op de weg draaide.
"Goed", zei Joey snel. Hij verzweeg dat het de laatste tijd vreemd geweest was. Sinds hun bezoek aan de club waren Tyler en Sarah echt vrienden. Tyler had hem verzekerd dat ze hem nu aanvaard had als een vriend, die onschuldige opmerkingen maakte om te lachen.

Voor Joey voelde het echter heel anders. Hij had het gevoel gehad dat hij Sarah eindelijk begreep en dat hij klaar was om toe te geven dat hij gevoelens voor haar had. Niet alleen aan haar, maar aan zichzelf. Doordat zij en Tyler nu plots bevriend waren, had Joey daar weer zijn twijfels over gekregen. Tyler had zich al een paar keer kwaad gemaakt tegen Joey. Hij verweet hem dan dat hij zo nobel een stap opzij had gezet en Joey er vervolgens niks mee deed. Joey had daar dan weer verontwaardigd op gereageerd. Hij vond namelijk helemaal niet dat Tyler een stap opzij had gezet.

Sarah was ook tegen hem lang niet meer zo bot, maar sinds haar bekentenis in zijn living hadden ze geen diepgaand gesprek meer gehad. Joey meed haar zo veel als hij kon, want hij wou niet in de buurt zijn van deze kwetsbare en liefelijke versie van Sarah. Hij wou dat de dingen weer normaal werden, al besefte hij zelf heel goed dat het nooit meer zou zijn als vroeger.

Daarvoor begreep hij Sarah nu te goed. En het gevoel in zijn buik, telkens als hij in haar buurt was, kon hij niet meer wegdenken. Ze waren na die ene keer niet meer in de club geweest en er werd zo weinig mogelijk over gesproken. Al stak Tyler Sarah regelmatig door dat hij voor iedereen onweerstaanbaar was.

"En met Sarah?" vroeg Charlie nu en Joey haalde zijn schouders op.

"Ze houdt zich staande en werkt als een gek met Black Diamond." Charlie knikte, hij had ongeveer zo veel verwacht.

"Jullie zijn de laatste dagen weer veel koeler tegen elkaar", merkte de oude man nu op en Joey keek hem onderzoekend aan. "Vergeef het een oude man, Joe. Ik dacht dat jullie naar elkaar toegroeiden." Joey bleef hem even verbluft aankijken.

"We konden elkaar niet uitstaan en nu wel", besloot hij uiteindelijk. Charlie grinnikte.

"Goed, dan vertel je het niet." Joey negeerde hem en deed alsof hij erg gefocust was op zijn voorligger. Het bleef stil in de auto en Joey werd zich pijnlijk bewust van het feit dat hij Charlie niet voor de gek hield. Hij draaide zwijgend de oprit op en Charlie hapte naar adem. Joey keek grijnzend om. De grijsblauwe ogen van de oude man naast hem vulden zich met water.

Ontroerd keek Charlie naar zijn erf dat volledig opgeknapt was. De stallen waren volledig herschilderd. Ze glommen duidelijk rood en wit. Ook het gebarsten raam van de badkamer was vervangen, zag hij. De omheining van de weides was grotendeels vervangen en er geen onkruid meer rond verspreid. Zijn erf was in de oude glorie hersteld.

"Jullie hebben jezelf te pletter gewerkt", bracht hij aangeslagen uit en Joey knike. Tyler kwam het huis uit gelopen om Charlie uit de truck te helpen. De twee jonge mannen ondersteunden de oude.

Binnen knetterde de open haard en was het gezellig warm. In de living stond een ziekenhuisbed met een zuurstofmachine. Daarnaast stond een grote en heerlijk versierde kerstboom.

"Wat denk je, opa?" vroeg Sarah, die glimlachend uit de keuken kwam. Door de deur volgde een heerlijke geur van een kalkoen die in de oven zat en Charlie kon zijn tranen niet langer bedwingen.

"Het is prachtig, liefje!" Sarah omhelsde haar grootvader en die keek haar trots aan. "Jij bent ook prachtig", zei hij en Sarah glimlachte.

Die avond zou Charlie voor het eerst in lange tijd met smaak eten. Het werd een gezellige avond met veel gelach en Joey betrapte zichzelf er op dat hij regelmatig een blik met Sarah wisselde. In die momenten werd het aangename gevoel in zijn buik sterker. Hij besefte stilaan dat hij zichzelf iets had wijsgemaakt deze afgelopen dagen. Hij kon denken dat hij boos op haar was. Hij kon denken dat zijn gevoelens voor haar een koude douche gekregen hadden, maar in de realiteit zou niks zijn onderbuikgevoel nog veranderen.

Het moment dat hij aan zichzelf had toegegeven dat hij voor haar viel, dat geen enkele vrouw op de planeet was zoals zij, was het moment dat hij deze strijd verloor.