***Songteksten in dit hoofdstuk zijn van bestaande nummers, credits gaan uiteraard naar de artiesten.***

De dag nadien werd Charlie Hopkins begraven. De begrafenis trok aanzienlijk meer volk dan er de laatste jaren in zijn leven aanwezig geweest was. Sarah worstelde met haar verdriet en wrok jegens de vele aanwezigen. Ze probeerde niet naar deze mensen te kijken en ze hield haar blik stevig op de kerkdeur gericht.

"Ze zijn hier alleen omdat ze willen weten wat er met zijn paarden gebeurt", bromde ze misnoegd tegen Joey. Hij had echter weinig overtuiging nodig en staarde ontzet naar de menigte, die aan de kerk stond te wachten. Hij kende meer gezichten dan Sarah, maar kon daar niet blij mee zijn.

Het koppel volgde, een atypisch stille, Tyler de kerk binnen. Het drietal nestelde zich vooraan, waar Sarah's blik zich nu strak op het altaar vestigde. De rij achter hen werd in beslag genomen door Sarah's ouders. Sarah probeerde haar woede weg te slikken, maar dat deed enkel haar ogen prikken. Ze was hier om afscheid te nemen van haar grootvader, om te rouwen. Niet om haar kwaadheid naar allen die hem verraden hadden te uiten. Die opportuniteit was voor een ander moment weggelegd.

Het geroezemoes in de kerk zwol aan en Sarah voelde de woede in zich steeds harder kolken. Toen uiteindelijk de zware kerkdeur dicht viel, sloot Sarah haar ogen. Ze hoopte dat de onbeschofterikken zoveel fatsoen hadden om nu hun monden te houden. Toen de pastoor aan het altaar verscheen werd de kerk, gelukkig, stil.

De begrafenis ondernemers droegen de zware donkere kist van Charlie traag door het brede gangpad terwijl muziek de kerk vulde.

Hello darkness, my old friend
I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence

In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone
'Neath the halo of a street lamp
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of a neon light
That split the night
And touched the sound of silence

And in the naked light, I saw
Ten thousand people, maybe more
People talking without speaking
People hearing without listening
People writing songs that voices never share
And no one dared
Disturb the sound of silence

"Fools", said I, "You do not know
Silence like a cancer grows
Hear my words that I might teach you
Take my arms that I might reach you"
But my words, like silent raindrops fell
And echoed
In the wells of silence

And the people bowed and prayed
To the neon god they made
And the sign flashed out its warning
In the words that it was forming
And the sign said, "The words of the prophets are written on the subway walls
And tenement halls"
And whispered in the sound of silence

Een traan liep langs Sarah's wang terwijl de zwart geklede mannen de kist van haar grootvader op zijn plaats neer zetten. Het nummer was door haar grootvader zelf gekozen. Hij had het zo toepasselijk gevonden.

Een soort zwartgallig eerbetoon aan zijn omgeving, die hem lang voor zijn dood kwam al had gehuld in stilte. Ze hadden hem achtergelaten en uit de stilte zou zijn rechtschapenheid herijzen, want zijn kleindochter zou hen bewijzen dat ze het verkeerde pad gekozen hadden.

"Beste familie en vrienden. Vandaag zijn we talrijk aanwezig om afscheid te nemen van Charlie Hopkins. Charlie was een geliefd en getalenteerd man",  begon de predikant. Sarah kon alleen maar naar de eiken kist staren. De betekenisloze woorden van de priester gingen aan haar voorbij.

Joey nam haar hand vast en ze kon haar blik even van de kist af krijgen.  Zijn rode ogen gaven weg hoe moeilijk hij het had en ze kneep bemoedigend in zijn hand. Vooraan kwam een slideshow van foto's voorbij, alsook de laatste foto die ze getrokken had. Charlie en Joey, lachend aan de feesttafel. Ze nam zich voor om die foto in het groot te laten drukken.

"Tyler Forbes", hoorden ze de priester zeggen. Geen van hen had het aangekund om iets te zeggen, maar Tyler was altijd dat tikkeltje gedurfder dan zij. Tyler nam plaats aan de microfoon en liet zijn blik door de volle kerk glijden. Dan rustte zijn ogen ook op Charlie's kist.

"Velen van jullie kennen mij niet", begon hij. "Dat komt omdat ik nog maar een half jaar in Charlie's leven aanwezig was en velen van jullie hem de laatste jaren niet meer gezien hebben."

Sarah glimlachte terwijl Tyler haar ogen zocht. Charlie had zijn luchtige eerlijkheid vast geapprecieerd. Hoewel er nu vast heel wat mensen ongemakkelijk werden, ging Tyler verder.

"Ik had steeds grootse dingen gehoord over Charlie Hopkins. Eén van de beste fokkers van renpaarden in de omgeving. Niet alleen van op afstand, maar ook via Joey Williams." De twee mannen wisselden in stilte een blik.

"De meesten onder jullie zullen Joey wel kennen, want in de laatste twintig jaar was Joey waar Charlie was. Joey en ik zaten samen op school en werden goede vrienden. Ook al lachte ik soms dat hij wat minder zou moeten werken, bewonderde ik steeds de band tussen Joey en Charlie. Charlie heeft me gered, vertelde hij me dan. Dat is ook zo. Charlie was Joey's familie en ik hoorde hem nooit een slecht woord zeggen. Zonder dat ik hem ooit ontmoet had, wist ik toen al dat Charlie een eerlijk en sterk man was, die van Joe de fantastische man maakte die hij nu is."

Sarah kneep in Joey's hand terwijl de tranen in stilte over zijn gezicht gleden.

"Toen Joey me een baan aanbood bij Charlie, was dit een grote eer. Een blijk van vertrouwen aan de ene kant en een mooie kans tegelijk. Ik leerde Charlie kennen als een man, die ondanks zijn ziekte en tegenslag overeind bleef staan. Dat deed hij met de hulp van Joey en Sarah, zijn kleindochter."

Tyler gooide er een kleine grinnik tussen. "Sarah Hopkins is mogelijk een van de bijzonderste mensen die ik ooit ontmoet heb. Ze heeft Charlie's trots en doorzettingsvermogen en de wil om iedereen te bewijzen hoe groots Charlie was en bleef tot het moment van zijn dood. De bewondering die ik voelde voor Charlie voel ik ook voor Sarah en Joey, die vochten voor deze man. Die alles op alles zetten om hem uit het ziekenhuis te houden. Dankjulliewel.

Dankzij jullie leerde ik een fantastische man kennen. Dankzij jullie heb ik een beter begrip van de wereld", eindigde Tyler, hij liep terug naar zijn stoel, waar Sarah hem in een omhelzing trok, terwijl muziek de stille kerk vulde.

All along it was a fever
A cold sweat, hot headed believer
I threw my hands in the air, said, "Show me something"
He said, "If you dare, come a little closer"

Round and around and around and around we go
Oh, now tell me now, tell me now, tell me now you know

Not really sure how to feel about it
Something in the way you move
Makes me feel like I can't live without you

It takes me all the way
I want you to stay
It's not much of a life you're living
It's not just something you take, it's given

Round and around and around and around we go
Oh, now tell me now, tell me now, tell me now you know
Not really sure how to feel about it

Something in the way you move
Makes me feel like I can't live without you
It takes me all the way
And I want you to stay

Ooh, the reason I hold on
Ooh, 'cause I need this hole gone
Well, funny you're the broken one
But I'm the only one who needed saving

'Cause when you never see the light
It's hard to know which one of us is caving
Not really sure how to feel about it

Something in the way you move
Makes me feel like I can't live without you
It takes me all the way
I want you to stay

Stay
I want you to stay

Sarah mocht als eerste de kist van haar grootvader groeten. Ze scheurde haar ogen moeilijk van de kist en staarde vervolgens naar de foto van Charlie. Op die foto was Charlie jaren jonger dan Sarah hem gekend had. Zijn blauwgrijze ogen blonken en hij hield trots zijn kin omhoog. Aan die houding was nauwelijks iets veranderd.

Sarah slikte en liep weer naar plaats. Joey, die nauwelijks naar de foto of de kist had kunnen kijken, voegde zich bij haar. Hij gooide zijn armen om haar heen en liet zijn tranen gaan.

Geen van hen keek hoe haar ouders de kist gingen groeten. Joey liet haar na een paar minuten weer los en Sarah staarde naar de slideshow foto's. Ze werd uit haar gestaar opgeschrikt door de hand van Eddie Mouster op haar schouder ze glimlachte flauwtjes naar hem.
Eddie was een van de weinigen die een uitnodiging had gekregen om hier te zijn.

"Veel sterkte, Sarah. Als ik iets kan doen weet je met vinden!" zei Eddie. Zijn britse accent leek minder aanwezig nu zijn brede glimlach zijn gezicht niet sierde. Zijn felle ogen stonden oprecht triest en Sarah knikte.

"Bedankt, Eddie!"

Naast haar schudde een grote donkere man de hand met Joey. Hij gaf Joey een bemoedigende glimlach. Sarah vroeg haar af wie de man was, ze kende veel mensen in deze dienst niet. Joey's hartelijkheid deed haar glimlachen naar toen hij haar beide handen vast nam.
"Veel sterkte, meisje", zei de man met een zware stem, terwijl Eddie Joey condoleerde.

"Dat is Frank", fluisterde Joey wanner de mannen door het gangpad weer naar hun plaats liepen."Hij is degene die Inyanga naar huis bracht." Sarah knikte begrijpend en nam zich voor de man later nog te bedanken. Ze keek hoe Tyler hartelijk de hand schudde met een man met een klein brilletje. Haar maag keerde, zelfs de reporters hadden zichzelf uitgenodigd op Charlie's begrafenis.

Wat later vertrokken ze snel uit de kerk om de aanwezigen te kunnen mijden. Een koffietafel hadden ze niet voorzien. Ze hadden niet geweten wie ze moesten vragen. Sarah en Joey stapten mee in Tyler's truck.
"Bedankt voor je mooie speech, Ty. Opa had het geweldig gevonden!" zei Sarah en Joey knikte. Tyler reed in stilte verder, hij had enkel gezegd wat hij vond. Meer moest hij er ook niet over zeggen.