Het moment dat de in een politie-uniform geklede vrouw het café binnenstapt, trekt alle kleur uit Ruby's gezicht weg. Mijn hand glijdt over de houten tafel en vindt de hare. Zoals wel vaker schieten de woorden me tekort, maar het gebaar spreekt duizend woorden. Haar vingers verstrengelen zich in die van mij. Haar handen zijn bezweet en ijskoud, al kan dat ook van haar smoothie komen. Mijn blik glijdt naar de vrouw, wat ik beter niet had kunnen doen. Ze heeft een strenge blik in haar ogen, een strak gezicht en toch teleurgestelde lippen. Ik kan nooit mijn vinger er precies op leggen hoe ze het voor elkaar krijgt om al die uitdrukkingen op haar gezicht te krijgen en toch doet ze het steeds opnieuw. Misschien is dat wel een eigenschap die alle agenten delen. Ze kunnen zoveel zeggen met een blik.

'Ruby Diana Weston,' roept de dame door het cafeetje. Het lijkt haar niet uit te maken dat iedereen het kan horen of dat de gasten stilvallen en met grote ogen de grote vrouw volgen. Met stevige passen loopt ze onze richting uit. Het zilverkleurige embleem van haar uniform glanst in het licht van de kleine lampjes die de ruimte gezellig maken. De paar mensen die in het cafeetje zitten, kijken geschrokken achterom, alsof zij degenen zijn die worden geroepen. Ik kan ze horen fluisteren en theorieën bedenken: Wat zou ze gedaan hebben?

Zowel Ruby als ik krimpen in elkaar bij het horen van haar volledige naam. Mijn vriendin laat me los en schuift haar glas wat verder op de tafel. Dan schieten haar nerveuze ogen richting de vrouw. Ze is er slecht in om te doen alsof ze onschuldig is. Haar ogen schieten heen en weer en haar nagels tikken zacht op het tafelblad. 'Wat is er, mam?'

Meteen sta ik op. Misschien is het wat overdreven of zelfs gek, maar ze moet weten dat dit niet Ruby's schuld is. 'Het was mijn idee,' zeg ik snel. 'Ruby wilde niet weg.' Ik durf niet achterom te kijken en Ruby's blik te zien.

Haar moeder kijkt me hoofdschuddend aan. 'Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen acties. Als jij zou blowen krijg je ook straf, zelfs als iemand anders je de joint heeft aangeboden.' Dan gaan haar gouden ogen richting Ruby. 'Bovendien ken ik mijn dochter.'

Met moeite kan ik een zucht onderdrukken. Altijd komt ze aan met moraliserende lessen, ook op momenten dat het gewoonweg niet nodig is. Niet dat ik wil zeggen dat ik beter weet hoe je kinderen moet opvoeden, maar het is vermoeiend en onnodig. We hebben niks zwaar illegaals gedaan en als ze echt zou weten hoe het zat, zou ze wel anders praten.

'Mam, mag ik niet een keer met Scarlet uit gaan? Ik ben klaar met deze flipping school.' Ruby houdt haar ogen scherp op haar moeder gericht, maar haar vingers bewegen nog steeds.

'Niet onder schooltijd. Je bent leerplichtig en jij nog geen achttien, jongedame.' De robuuste vrouw blijft als een soort gebouw boven haar dochter uittorenen, om extra imposant over te komen.

'Dit is een aardbeien smoothie, geen cocktail.' Ruby schiet overeind, zodat ze haar moeder recht aan kan kijken. Ik kan de blik in haar hazelkleurige ogen niet goed lezen. Ik weet niet of ze boos is of verslagen.

'Daar gaat het niet om, Ruby.' Dorothea zet haar handen in haar zij. 'Al dronk je een glas water. Je bent nu eenmaal leerplichtig en je hoort je aan de regels te houden. Je hoort in de schoolbanken te zitten, niet in een café. Zonder regels wordt de wereld een grote chaos.

'Jij zou ook weggaan als ze je de hele dag uitgescholden hadden.' Ruby vouwt haar armen over elkaar. Nee, ze is zeker niet verslagen. Ze is woest. 'Als ze op school normaal deden, had ik misschien wat meer moeite gedaan om de lessen te volgen!'

'Ik heb zo veel moeite voor je gedaan om je de beste kansen te geven op een goede educatie, zodat je een goede toekomst kan krijgen en dan vergooi je dat zomaar? Met geweld los je niks op, jongedame. Wat heb ik je toch al die tijd verteld? Met respect, redelijkheid en een stalen doorzettingsvermogen win je strijd, niet met je vuisten.'

'En wat is dan wel de oplossing? Met "meneer" of "mevrouw" en "kunt u me alstublieft geen slet of pijpbek noemen?" los je niks op,' snauwt Ruby. Haar ogen glijden mijn richting uit en haar lippen vormen het woord sorry. Ze gaat deze discussie niet winnen.

Het lijkt wel alsof het hele café zijn adem inhoudt, waaronder ik. Paniek overvalt me op een manier dat alleen kan gebeuren als we in bijzijn van Dorothea zijn. Ik moet toch iets zeggen, iets doen? Dorothea ziet het niet goed, ze kent de context niet, maar ik vraag me af of het gaat helpen als ik iets ga zeggen. 'Dat hebben we al geprobeerd,' zeg ik dan, niet al te hard. 'Respect, redelijkheid en een stalen doorzettingsvermogen, bedoel ik. Dit is niet de eerste keer dat zij gepakt wordt en daarbij begon ze niet eens, het was Cyrene en...'

'Scarlet,' onderbreekt Dorothea me direct. 'Wat heb ik net gezegd? Iedereen is verantwoordelijk voor zijn of haar eigen daden. Ik vind het lief dat je het voor Ruby probeert op te nemen, maar jij hebt niemand een klap verkocht. En wat de ouders van Cyrene doen is hun zorg, ik heb mijn eigen kind op te voeden. Dit gesprek is voorbij. Ruby, stap in de auto, tot aan de zomervakantie kom jij direct na school naar huis. Scarlet, als je Ruby wil zien, kom je maar bij ons langs. Tot acht uur en niet langer.' Ze glimlacht niet eens als ze zich omdraait en met een marcheer pas naar de deur loopt.

Ruby doet haar mond open om te protesteren, maar lijkt dan van haar gedachten te veranderen en klemt haar kaken op elkaar. Ze grist haar notitieboekje van de tafel en duwt het ruw in haar tas. Het kleine belletje aan haar rits rinkelt zacht als ze hem sluit. Met grote passen loopt ze haar moeder achterna. De ogen van iedereen in het café volgen haar.

'Ruby!' roep ik haar na. Mijn hart zakt in mijn schoenen. Ik heb het goed verprutst. Alweer. Elke keer als ik mijn mond open trek, weet ik het erger te maken in plaats van beter.

'Sorry, Scarlet. Ze heeft haar beslissing gemaakt. Je weet hoe mijn moeder is,' zegt ze zacht. Haar stem breekt en ze vouwt haar handen om haar lichaam. Dan loopt ze naar buiten. Door het glas kan ik zien hoe ze in haar moeders politiewagen stapt. Ze ziet eruit als een arrestant met haar hangende hoofd en verslagen gezicht.

Ik blijf achter in een puinzooi. Dit had het beste jaar van mijn leven moeten zijn, maar in plaats daarvan zakt het steeds dieper weg in drijfzand van oneerlijkheden en leugens.

Op de tafel voor me staan onze schoteltjes met half opgegeten cake en Ruby's verfrode smoothie. Misschien brengt die kleur meer ongeluk dan ik in eerste instantie had gedacht. Is het toeval dat de kleur van liefde ook die van pijn en bloed was?