Ik stap de volgende morgen uit bed. Ik ga in mijn nachtjapon op het krukje voor mijn salontafel zitten, haal mijn haren uit de strakke vlecht en pak een handspiegeltje van de tafel (zie foto). Ik ben bang, wanneer ik in de grote spiegel kijk, dat ik me kapot schrik. Gelukkig vallen de wallen onder mijn ogen mee en staan mijn ogen redelijk helder, voorzover dat kan in de ochtend. Ik trek mijn peignoir over mijn nachtjapon en loop met losse haren naar beneden. Ik pak een appel van de fruitschaal en zet er mijn tanden in, ik heb eigenlijk geen zin om te ontbijten, dus dan maar die appel. Wat voor dag is het eigenlijk? Gisteren was mijn feest, dat was op een vrijdag, dus nu is het zaterdag. Ik grinnik, ik ben nu 17 jaar. Veel meisjes verloven zich op 17 jarige leeftijd, de meeste meisjes trouwen in hun laatste tienerjaren of wanneer ze begin 20 zijn. Bij de adel zie je vaker dat ze jonger worden uitgehuwelijkt, 12, 13, 14 jaar. Bij de middelklasse zie je dat het daar ook nog iets normaler wanneer ze pas op hun 24, 25, of zelfs 26ste trouwen. Dan hebben ze eerder niet genoeg geld en wanneer een meisje trouwt, dan is het gebruikelijk dat ze stopt met werken en voor de kinderen gaat zorgen. Die ze dan natuurlijk krijgt.

Maar, zaterdag. Dan ga ik wandelen! Ik wil weer naar boven lopen als ik word teruggeroepen door mevrouw Geertje. "Juffrouw Rosafiere, zou u naar de eetkamer willen gaan voor het ontbijt?" Ik draai me om naar mevrouw Geertje. "Goedemorgen mevrouw Geertje. Dat is niet nodig, ik heb net al een appel gegeten. Ik wil wandelen!" Ga ik tegen haar in, nu al weten dat ik deze discussie niet ga winnen. "Een appel alleen is niet genoeg juffrouw, zeker niet als u ook gaat wandelen." Ik trek een nors gezicht. "Maar de arme mensen kunnen wel gewoon gehele dagen werken op minder dan een appel?" Oké, misschien vals om te zeggen. Maar ik ben nu eenmaal niet het zonnetje in huis, de laatste tijd. "Ontbijt. Nu." Zegt mevrouw Geertje op een manier die geen tegenspraak duld. Ik zucht dramatisch en loop de eetzaal binnen. "Ah, Rosafiere! Nu jij er ook bent, kan ik beginnen met bidden." Zegt Theodorus, met een onderliggende sneer. Ik verontschuldig me en ga zitten.

"Hoe vond je dat je feest was geweest?" Vraagt Badelog. Ik haal mijn schouders op. "Ging wel, ik moet eerlijk zeggen dat ik iets te veel wijn had gedronken. Ik had een klein probleempje met een heer op het feest." Antwoordt ik half naar de waarheid. Badelog knikt. "Was je daarom de halve avond verdwenen?" Theodorus kijkt met een ruk op en kijkt mij steng aan. "Na het gedoe met de heer, was ik niet meer in de feeststemming. Ik besloot dat het een goed idee was om een luchtje te scheppen en mijn hoofd te klaren. Daarna ben ik meteen terug naar huis gegaan, ik ben alleen in het park geweest." Leg ik uit. Ik zie dat Theodorus opgelucht uitademt. Eigenlijk ben ik wel nieuwsgierig naar Badelog. "Badelog, hoe was de avond voor jou. Ik zag dat je veel met heer Lodewijk danste. Ik was er niet de hele tijd bij, maar was het gezellig?" Ik zie Badelogs wangen kleuren. Ik glimlach, heer Lodewijk is waarschijnlijk niet van haar zijde geweken. "Oh ja, gezellig." Mompelt Badelog met een rode kop. Nu kijkt Theodorus streng naar Badelog. "Ik vertrouw heer Lodewijk, is dit terecht?" Badelog knikt vlug. Ik krijg een onaangenaam gevoel. Hij vertrouwt heer Lodewijk wel, maar Phillip niet. Ach, ik snap het ook wel. Heer Lodewijk heeft duidelijk interesse in Badelog en lijkt geïnteresseerd in een huwelijk. Phillip heeft wel interesse in mij, maar niet in een huwelijk.

Even wordt er in stilte gegeten als Madelina haar keel schraapt. "Ik heb een mededeling, een soort van verrassing." Zegt ze vrolijk en een beetje nerveus. "Ik ben namelijk eergisteren naar de dokter geweest en ik ben... Zwanger!" We kijken alledrie met grote ogen naar Madelina die trots glimlacht. "Ik denk dat het een jongetje is, ik voel het gewoon." Theodorus knuffelt zijn vrouw blij. Badelog klapt vrolijk in haar handen. Ik ben ook blij, maar ook bezorgt. "Lieverd, wat geweldig! Theodorus, gefeliciteerd! Maar Madelina, volgens mij was je redelijk dronken gisteren. Toch? Heeft dat geen effect op de baby?" Madelina maakt een wegwerpgebaar. "Jij ook altijd met je rare ideeën! Maak je geen zorgen. Wijn maakt echt niet uit! Wat zou een beetje wijn doen? Mijn kind een derde oog geven ofzo?" Madelina lacht vrolijk. Dan laat ook maar, denk ik bij mezelf. "Je hebt gelijk, ik stel me aan. Gefeliciteerd!" Blij geeft Madelina haar man een kus. "Als het een jongetje wordt, zullen we hem dan naar jou vernoemen?" Theodorus denk na, ik weet dat hij vroeger een hele erge hekel aan zijn naam had. Ik weet eigenlijk ook niet waarom, maar dat had hij nu eenmaal. "Zullen we dat bekijken wanneer ons kind geboren is?" Glimlacht hij naar zijn vrouw, zij knikt gelukkig. Ze lijken nu zo gelukkig, ik ben erg blij voor ze. Het heeft voor Madelina erg lang geduurd, de liefde groeide erg langzaam. Pas nu wij rijk zijn, heeft zij de liefde kunnen opbrengen voor Theodorus. Ik ben daar zo blij mee. Theodorus houd al van zijn vrouw vanaf het moment dat hij haar zag. Je ziet en zag het in zijn ogen, op dezelfde manier kijkt heer Lodewijk naar Badelog. Pure liefde. Alleen wanneer een jongen met die verliefde blik naar mij kijkt, dan zal ik overwegen te trouwen. Met natuurlijk de nadruk op overwegen, ik moet natuurlijk ook van die persoon houden. Ik ga niet zoals Madelina trouwen en hopen dat de liefde groeit, wat nu als het nooit zou groeien? Madelina heeft 3 jaar lang depressief rondgelopen, dat wil ik niet. Maar ook al heb ik al die eisen, wanneer Theodorus mij uithuwelijkt, dan zit er voor mij niets anders op dan accepteren. Zo werkt het nu eenmaal.

----------------------------------------------------------------------

Lezers bedankt, stemmers extra bedankt en bedankt voor de reacties!
Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vinden.
Laatste hoofdstuk van vandaag.
Morgen weer.
<3