Lucy:

Artık dayanamıyorum. Şu sırtım

beni öldüyor. Natsu son zamanlarda benim evimde kalmaya başladı. Üstelik benim yatağımda uyuyordu. Ben ise yerde yatıyorum. Bu da sırtımın ağrımasına neden oluyor. Neyseki bugün yoktu da hiç değilse rahat uyudum. Sabahın ilk ışıkları vuruyordu odaya. İçerisi çok güzel gözüküyordu. Yine de evden çıkmak zorundaydım. Plue da hazırlanmama yardım etti. Her zamanki klasik kıyafetlerimi giymiştim. Hazır olduktan sonra Plue ile birlikte loncanın yolunu tuttuk. Bu yolu çok seviyorum. Yanındaki nehri, içindeki canlıları, gemilerini...

Burdan geçerken gemidekilerden biri:

" Lucy-sama, dikkatli olun. Düşeceksiniz." dedi.

Ben de:

"İyi olacağım. Sorun yok." dedim.

Biraz daha yürüdükten sonra loncaya vardık. Bakalım bizimkiler ne yapıyor? Muhtemelen yine gürültü çıkarıyorlardır. Ama bu loncaya olan sevgimi değiştirmiyor.

Elimi tam kapıya uzattığımda bir şey fark ettim. LONCADAN HİÇ SES GELMİYOR. Bu tuhaftı. Bizim loncadan ses gelmiyor. Fairy Tail loncasından, şu sorun çıkartıp duran loncadan...

Kendime gelir gelmez elimi kapı koluna götürdüm. Açıkçası endişeliydim. Ya bir şey olmuşsa? O zaman ne yapacaktım? Belki de biraz abartıyordum. Hemen içeri girdim. Gerçektende kimse yoktu. Mirajine bile gitmişti. Ama başka bir şey vardı: Yerde gül yaprakları...

Burada ne işi vardı? Yoksa loncadaki biri başkasına hazırladı? Hemen burdan gitmeliyim. Tam çıkarken yerde bir not gördüm. Üstünde ismim yazıyordu. Kağıdı açtım ve notu okudum.
"Bu gül yapraklarını takip et ve kalbine ulaş."

Bunlar benim için miydi? Ama kim? Yoksa herkes bu yüzden mi gitmişti? Neden ben? Bu soruların cevapları gül yapraklarının bittiği yerdeydi. Yavaş yavaş takip etmeye başladım. Sanırım arka bahçeye doğru gidiyordu. Çok heyecanlanmıştım. Acaba kimdi? O kadar heyecanlıydım ki düşünemiyordum. Bekleyip görecegiz.

Bu düşünceler arasında arka bahçenin kapısına vardığımı fark etmedim. İşte kader anı. Pekala, sakin ol, Lucy. Hiçbir şey olmayacak. Her şey yolunda. Bir de yüzümdeki aptalca gülümsemeyi silsem. Bu durumda şoktan başka bir şey yapamıyorum.

Elimi kapıya götürdüm. Artık geri dönüşü yoktu. Son iki dakikada bin bir türlü duygu yaşadım. Umarım bu travmayı çabuk atlatırım. Yine de kapıyı açtım. İlk başta çıkartamadım. Ama anladığımda başıma kaynar sular döküldü. Bana "Hoş geldin, Lucy" dedi...