In de dagen na de onverwachte trainingssessie met de niverials, wende Melody eindelijk aan het leven op het Niverium. Toen ze die avonden met haar vriendinnen de kantine in liep, staarde er bijna niemand meer. Ze kon gewoon rustig zitten en eten en ook snapte ze de gesprekken van Dianne en Lucile nu genoeg om zich niet een volledig buitenbeetje te voelen. Het zorgde ervoor dat ze zich eindelijk durfde te ontspannen en zich wat minder druk maakte over wat er om haar heen gebeurde. Ze zag de jongen die naar hun tafel liep dan ook niet aankomen.

Het waren de grote ogen van Dianne en Lucile die haar waarschuwden dat er iets aan de hand was. Toen ze zich omdraaide keek ze recht in twee ijsblauwe ogen. Het was een van de jongens uit Dominiques groepje.

'Hé, ik wilde zeggen dat het me spijt van wat er gebeurd is,' zei hij met een kleine glimlach. Hij zette zijn dienblad op de de tafel, waarna hij op de stoel naast haar ging zitten. 'Ben je een beetje bijgekomen van de schrik?'
'Ja, het gaat wel weer.' Melody keek naar Dianne en Lucile, wiens gezichten eruit zagen alsof ze een geest hadden gezien. Dat hij met hen kwam praten, was duidelijk niet normaal.

'Gelukkig maar.' De jongen lachte opgelucht. 'Ik hoorde dat je met ons komt meetrainen.'

Melody keek hem verbaast aan. Was dit een valstrik? Zou hij eerst aardig doen om haar vervolgens de grond in te boren? Wilde hij haar net als Dominique testen? 'Echt? Ik weet nog nergens van.'

'Het staat in ons trainingsschema.' De jongen haalde zijn mobiel uit zijn zak en tikte een paar keer op het scherm, voor hij hem haar richting uitschoof. 'Kijk.'

Op het scherm stond een app open die op het systeem in de trainingshal leek. Het tabje planning was geopend en daar stonden de namen van zijn groepje en helemaal onderaan Melody Summers. Het was echt.
'Mag ik het ook zien? Lucile wachtte het antwoord niet af en trok de telefoon al uit haar hand, vervolgens keek ze samen met Dianne naar het scherm. 'Wauw dat is zo cool,' zei ze na een korte stilte.
De jongen knikte en pakte zijn telefoon terug. 'Dus welkom bij de groep. Ik ben Noah, de anderen zal ik aan je voorstellen als ze er zijn.'

'Bedankt,' zei Melody zacht. Ze had kunnen weten dat ze niet meer met de rest van de klas mocht trainen na alles wat er gebeurt was. En toch, het klopte niet. Zij hoorde dit niet te zijn. Ze was een gewoon meisje, iemand die geen bijzonder hoge cijfers haalde of uitzonderlijke talenten had. Mensen als zij hoorden geen sterke krachten te hebben. Dat gebeurde alleen in boeken.

'Wij gaan vanavond trouwens zwemmen, wil je ook mee? Dan kunnen we elkaar alvast leren kennen.' Noah glimlachte en hoewel ze hem eerder als de nacht had beschreven, leek hij opeens meer op een sterrenhemel. Donker, maar overweldigend. Hij was een stuk aantrekkelijker dan haar schaduw. Ze zou hem niet moeten willen leren kennen, maar ze had al zoveel gedaan wat ze niet zou moeten en er was al zoveel gebeurd. Wat maakte het nog uit? Kon het echt nog erger fout gaan?

'Ja gezellig.'

Zijn ogen leken een stukje helderder te worden bij dat antwoord. Hij wierp een blik op Lucile en Dianne. 'Komen jullie ook mee?'

De twee wisselden een serieuze blik, voor Lucile antwoordde. 'Ja, klinkt leuk.' Ze klonk niet erg enthousiast, maar Noah leek het niet te merken. 'Gezellig! Hoe meer zielen hoe meer vreugd.'
Melody glimlachte. Waarom Lucile wilde dat ze hem ontweek, snapte ze niet. Hij was best vriendelijk. 'Wat doen jullie eigenlijk in jullie trainingen?'

'Oh dat wil je niet weten.' Noah schoot in de lach. 'De docent heeft het opgegeven ons te trainen, omdat we meer controle hebben dan zij zelf. Dus we mogen doen wat we willen en daar maken Vincent en Evan goed gebruik van.'

'Waar maken wij gebruik van?' Een breed gebouwde jongen met donker kroeshaar liep hun richting uit. Er stond een brede glimlach op zijn gezicht. Achter hem liep een tweede jongen met blonde krullen en een hoekig gezicht en Dominique.
'We hadden het over de training,' legde Noah uit.

'Oh ja, wij maken goed gebruik van onze gave, hè Vincent?' Hij stootte zijn vriend aan.
'Wij zijn de besten,' lachte Vincent. Hij nam plaats op een lege stoel en keek Melody aan. 'Maar jij binnenkort ook... wacht maar af.'

Evan kniktte instemmend en ging op het tafelblad zitten.

Dominique was de laatste die ging zitten, helemaal aan de andere kant van de tafel. Ze keek Melody niet aan. Misschien schaamde ze zich voor wat er was gebeurd.

'Jongens,' verzuchtte Noah. 'De nieuweling intimideren is niet echt aardig.'

'Ik kan wel tegen een stootje hoor,' beloofde Melody. Ze had Debora en Giana overleefd, dus dan kon ze deze jongens ook wel aan.

'Mooi zo en anders laat je het maar weten. Ik leer ze graag een lesje voor ze.' Noah gaf haar een knipoog.

Ze gaf hem een kort knikje en pakte de dienbladen van tafel om ze weg te leggen. Zodra ze bij het rek stond kwam Lucile overeind en liep haar richting uit.

'Kunnen we even naar de wc's gaan?'

'Natuurlijk.' Melody zette de dienbladen in het rek. 'Ben je ongesteld?'

'Nee, nouja ook, maar we moeten even praten.'

Ze liepen de toiletten in. Zodra de deur achter hen dicht viel keek Lucile haar aan. 'Je moet voorzichtig zijn. Ze zijn geen goede mensen.'

'Ik ben voorzichtig, maar ze hebben niks verkeerd gedaan. Bovendien kan ik ze lastig negeren. We trainen samen.'

Lucile zuchtte. 'Denk je echt dat Dominique je per ongeluk die simulatie in liet gaan? Ze wist precies wat ze aan het doen was.'
Was dat zo? Wist Dominique dat het zo mis zou gaan? Nee dat kon niet, ze wist het zelf niet eens. Maar toch... 'Wat moet ik dan doen? Ik kan ze niet ontlopen.'

Lucile was even stil, een paar seconde staarde ze naar de spiegel. 'Dat is waar. Zorg er gewoon voor dat je niks doet waar je spijt van krijgt, oké? Als ze iets doen wat je vervelend vindt zijn Dianne en ik er altijd om je te helpen.'
'Ik weet het' Melody glimlachte zwakjes. Ze was blij dat Lucile genoeg om haar gaf om haar te willen beschermen, maar ze wilde de groep een kans geven. 'Ik waardeer het echt, maar jullie hoeven niet op mij te passen. Ik wil mijn eigen vriendschappen proberen te maken en als dit een fout is, dan wil ik mijn eigen fouten maken.'

Lucile deed haar mond open om wat te zeggen, maar slikte haar woorden weg. Er viel een ongemakkelijke stilte, waarin het gepraat en gekletter van borden dat vanuit de kantine kwam, opeens zoveel luider was. 'Ik snap het,' zei Lucile toen. 'Sorry als ik me er teveel bemoei. ik zal mijn best doen me erbuiten te houden.'

'Bedankt, dan zal ik voorzichtig zijn.' Melody glimlachte. 'Nou, zullen we maar gaan zwemmen?'

'Ja laten we dat doen.'