Dat Melody haar gave beter beheerste, was iets wat ook Lucas opviel. 'Wat heb je gedaan dat je opeens zoveel controle hebt,' vroeg hij toen ze een na een paar simpele oefeningen de zaal uitliepen voor de veldtraining.

'Ik weet nu hoe ik onderscheid moet maken tussen mijn eigen stem en die van mijn gave,' legde ze uit. 'Controle is een stuk makkelijker als je weet waar jij eindigt en je gave begint.'

'Dat kan ik me voorstellen. Je bent een snelle leerling.' Lucas stopte bij een van de donkere auto's en gebaarde naar het bijrijdersportier. 'Rij je met mij mee?'

Melody knikte en stapte in. Het voelde vreemd om weer in een auto te zitten. De laatste keer was toen ze hier kwam, als ze het over legaal in een auto zitten had tenminste.

Ze leunde tegen de hoofdsteun en drukte haar ogen dicht. Hoe kon het dat dit nu haar leven was?

'Gaat het wel, je ziet er moe uit,' zei Lucas toen ze de parkeergarage uitreden.

'Jawel, ik heb.' ze werd even stil. Ze wilde het hem graag vertellen, maar dat kon niet. Hij was geen vriend, slechts iemand die zijn werk deed. 'Ik was met Dominique aan het stoeien en het is uit de hand gelopen. Nu zit ze in de problemen.'
Hij fronste. 'Hebben jullie gestoeid of gevochten?'

'Ik dacht dat we aan het stoeien waren, maar toen duwde ze met tegen een lamp. Dus nu ben ik een paar hechtingen rijker.' Ze forceerde een glimlach. Ze haatte het om te liegen.

'Je moet uitkijken met Dominique,' zei Lucas na een korte stilte. 'Ik wil je vriendschappen niet beïnvloeden, maar echte vrienden doen elkaar geen pijn.'

Nee, vrienden logen voor elkaar. Ze reden door de nacht om mensen die ze amper kenden te redden. Dominique had het al lang geleden goedgemaakt. 'Ken je haar?'

'Kennen is een groot woord.' Lucas stopte voor een rood stoplicht en keek haar aan. 'Maar ze heeft wel eens vaker het een en ander uitgehaald en komt er altijd mee weg. Ik wil niet dat jij de zondebok voor haar problemen wordt.'

'Ik weet dat ze het niet zo met regels heeft en dat wat ze met de simulator gedaan heeft verkeerd was, maar ze is geen slecht persoon,' zei Melody. 'Dat met de simulator heeft ze trouwens al lang goed gemaakt.'

Lucas knikte langzaam. 'Als jij het zegt, maar als het goed is, waarom zie je er dan zo moe uit?'

Chips. Waarom was hij zo scherp? Hij keek recht door haar heen. Wat als hij al lang wist wat er gebeurt was? Was dit weer een van zijn toneelstukjes? Het lukte haar niet om een antwoord te vinden.

Lucas deed niet zijn best om de stilte te vullen. Hij reed bij het stoplicht vandaan, de stad uit. Als hij zich niet op het verkeer had moeten concentreren had hij haar vast aangekeken. Niet dat hij haar gespannen gezicht hoefde te zien. Waarschijnlijk deed hij dit werk al lang genoeg om te weten dat haar stilte niks goeds betekende.

'Het is mijn gave,' zei Melody uiteindelijk. 'Ik ben zo bang voor wat hij kan doen.'

'Waarom dan? Je hebt zoveel meer controle dan je vorige week had. Is er iets gebeurt?'
Ze knikte, blij dat hij in haar leugen meeging. Ze wist niet of hij haar geloofde, maar hij accepteerde in elk geval dat ze de waarheid niet zou vertellen. Dat was genoeg. 'Het is niet dat ik er geen controle over heb, dat gaat steeds beter. Maar het voelt niet fijn dat mijn gave mensen martelt.'

'Dat snap ik, maar dat jouw gave iets is wat veel mensen als slecht zien, betekent niet dat jij slecht bent. Je kunt er nog steeds erg goede dingen mee doen. Je zou een geweldige niverial kunnen worden.'

'Echt?' Die opmerking had ze niet verwacht.

'Ja, je bent een snelle leerling, je kunt je goed aanpassen aan situaties en hebt een krachtige gave. We zouden je vandaag niet mee laten gaan als we het idee hadden dat je het niet zou kunnen.'

'Zo heb ik het nooit gezien.' Ze had het niet eens overwogen, maar misschien had hij gelijk. Misschien moest ze wat meer in zichzelf gaan geloven. Ze kon vreselijke dingen met haar gave doen, maar een paar dagen terug had ze hem gebruikt om levens te redden. Wat als ze daar haar baan van kon maken? Melody kon het amper geloven, maar ze had ook amper geloofd dat ze een gave had. Ze had niet eens durven hopen dat ze nu vrienden zou hebben. Dus wat ze wel of niet geloofde was duidelijk niet heel betrouwbaar.

'Geloof wat meer in jezelf, niet iedere leerling gaat met ons op training.' Hij reed een zanderige parkeerplaats op. 'Over training gesproken, we zijn er.'

Ze stapten de auto uit en liepen door een metalen hek naar een kleine loods die aan de rand van het terrein. Het was een muffe ruimte die vol stond met stellingkasten waar allerlei materialen instonden. In de muffe ruimte stond een tafel waar een kaart van het terrein op lag. Er stond een huizenblok op, maar ook het bosgebied en zelfs de loods.

Melody en Lucas gingen tussen de anderen staan. Iedereen keek in stilte naar de tafel. Ze hadden het niet meer over koetjes en kalfjes zoals in de trainingszaal. Dit was duidelijk serieus.

Toen de laatste twee niverials rond de tafel kwamen staan, zette de man die de leiding had een stap naar voren. 'Zijn we compleet?' Hij keek de groep rond. Hier en daar werd er geknikt, maar niemand zei wat. 'Mooi. We gaan vandaag bezig met een scenario waarin we onderhandelingstechnieken gaan oefenen. Er zitten straks drie begaafden die zich in een gebouw hebben verschanst. Het is de bedoeling dat we hen over te halen om naar buiten te komen, zonder dat er geweld aan te pas komt. Hiervoor heb ik twee teams nodig.'

Lucas keek haar aan. 'Zullen we helpen met onderhandelen, of durf je het aan om de rebel uit te hangen?'

Melody keek aarzelend naar de anderen. Ze had geen idee wat ze het beste kon doen. Ze had dit nog nooit meegemaakt. 'Wat denk jij?'

'Ik denk dat het leukst is om de rebel uit te hangen, maar ik snap het als je dat nog wat te spannend vind. Ze houden zich niet in omdat jij er bij bent.'

'Ik wil het wel proberen,' besloot ze. Hoe spannend ze het ook vond, ze gingen haar echt niks aandoen. Ze had ergere dingen overleefd.

Lucas glimlachte. 'Melody en ik willen wel samen in de groep begaafden.'

'Ik bied me ook aan,' zei een kale vrouw met een knik hun richting uit.
De man die de leiding had knikte. 'Oké, dan mogen jullie met me meekomen.' Hij liep bij de tafel vandaan richting de achterdeur. Lucas wenkte haar dat ze hem moesten volgen.

Toen ze een eindje bij de loods vandaan waren, kwamen een paar vervallen gebouwen in zicht. 'Jullie zijn een groep begaafden die zich verzet tegen het huidige beleid. Ik heb in de briefing staan dat een of meerderen van jullie een ongeregistreerde gave hebben, maar details laat ik aan jullie over. Het doel van het scenario is onderhandelen, jullie mogen het de groep lastig maken, maar sta wel open om dat te doen. Gebruik jullie gaven zoveel mogelijk voor verdediging, maar probeer geen reactie uit te lokken.'
De vrouw knikte. 'We zullen ons best doen.'

'Dat verwacht ik.' De man keek naar de loods. 'Ik ga de anderen inlichten.' Hij liep terug naar het gebouw.

Melody keek Lucas nerveus aan. Ging ze dit echt doen?

'Laten we maar gaan. We willen hier niet staan als ze komen. Dan maken we het ze wel heel makkelijk,' stelde Lucas voor.

De vrouw lachte zacht en kwam in beweging. 'Ooit overkomt het iemand nog een keer.'

'Frank wordt woest als dat gebeurt. Ik heb geen zin om dat over me heen te krijgen.'
'Ik ook niet.' Toen keek de vrouw haar richting uit. 'Maar jij bent dus Melody, ik heb al veel over je gehoord.'

Melody knikte. 'Ik ben bang dat ik per ongeluk voor heel wat chaos heb gezorgd.'
'Dat kan gebeuren. Je bent niet de eerste en zult vast ook niet de laatste zijn.' Ze glimlachte. 'Ik ben Erika, ik specialiseer me vooral in ernstige gevallen, als we weerstand verwachten of iemand met een sterke gave gearresteerd moet worden.'

'Het echt spannende werk,' zei Lucas met een lach. 'Ik ben bezig om hetzelfde te leren, maar zoals je hebt meegemaakt sturen ze me ook nog steeds om kinderen van school te plukken.'

Melody forceerde een glimlach. Mensen als Erika waren waarschijnlijk degenen die met de moeilijke simulaties hoorden te trainen. Gingen ze nu iets soortgelijks meemaken? Ze wist niet of ze dat wel kon, maar niemand anders leek er aan te twijfelen. Als het mis zou kunnen gaan, lieten ze haar dit vast niet doen.