Na de les liepen Melody en Noah naar een klein gebouw aan de andere kant van het terrein. Ze had het al een paar keer vanuit haar kamer gezien, maar dat het een café was, zag ze pas toen ze het door naaldbomen afgeschermde terras opliepen. De stoelen waren opgestapeld afgedekt met hoezen, waardoor de plek kaal oogde, maar het personeel had geprobeerd het op te vrolijken door lampjes en slingers in de bomen te hangen. Het was nog veel te vroeg voor kerstversiering, maar Melody kon hun enthousiasme waarderen.

Zodra Noah de deur voor haar opende kwam de geur van vers gebak haar tegemoet. Met een glimlach hing ze haar jas op, waarna ze naar een van de ronde tafeltjes liepen. Er stond een met kerstballen gevulde vaas op en lagen twee menukaarten klaar.

'Bestel maar wat je wilt. We hoeven niet te betalen' zei Noah met een glimlach.

'Niet?' Ze keek hem verbaast aan, voor ze haar ogen over de kaart liet glijden.

'Mijn familie sponsort het Niverium. Als bedankje mag ik hier gratis lunchen.'

'Dat is gaaf.' Dat Noah en de anderen niet arm waren, wist Melody wel. Maar dat ze zo rijk waren dat ze het Niverium sponsorden had ze niet doorgehad.

Hij haalde zijn schouders op. 'Eerlijk gezegd voelt het soms een beetje verwend dat ik hier gratis mag eten, terwijl ik het makkelijk kan betalen. Ondertussen hebben anderen moeite om het zich te veroorloven.'

'Oh,' ze wist niet goed wat ze daarop moest zeggen. Ze kon zich niet voorstellen hoe het moest zijn. Ze had zich thuis nooit zorgen over geld hoeven maken, maar het idee van te veel geld hebben voelde vreemd.

'Sorry, dit is niet een goed onderwerp voor een eerste afspraakje.' Hij lachte ongemakkelijk.

'Het is niet erg, ik had al het vermoeden dat de meesten van jullie groep redelijk rijk waren. Ik heb Dominiques kledingkast gezien.'

Hij knikte. 'Dominique is een geval op zich. Mijn familie sponsort deze plek, ik denk dat de hare het half betaald. Niet dat je het er met haar over moet hebben. Ze houdt er niet van om het over haar familie te praten.'

'Waarom niet?' Heeft ze een slechte band met haar ouders?'

'Ongeveer. Ik ken de details niet, maar haar moeder is uit het beeld en haar vader is een nare man.' Hij zuchtte. 'Rijke families komen met veel drama.'

'De jouwe ook?' Ze kon het niet laten om de vraag te stellen. Te laat bedacht ze, dat het misschien iets te persoonlijk was.

'Niet zo erg gelukkig,' lachte hij. 'Natuurlijk hebben we wel wat gedoe, zoals een jaloerse tante die geen gave heeft, maar er speelt niks groots. Hoe is jouw familie?'

'Normaal denk ik.' Ze haalde haar schouders op. 'De meesten wonen ver weg dus ik zie ze niet vaak. Maar er zijn zover ik weet geen grote ruzies en ik ben de enige met een gave.'

'Hebben jullie je keuze al kunnen maken?' onderbrak een vriendelijke stem hen. Een jonge vrouw in een donker shirt keek hen aan. Ze was niet veel ouder dan hen.

'Ik neem een broodje gezond met gerookte ham,' zei Noah zonder naar de kaart te kijken. Hij was hier duidelijk al veel vaker geweest.

Melody keek snel naar de witte kaart. Haar ogen gleden over de gerechten. 'Een kip kokos salade denk ik.'

De vrouw schreef het op. 'Wat willen jullie er bij drinken?'

Noah glimlachte. 'Een chocolade milkshake.'

'Doe dat ook maar voor mij.' Melody lachte ongemakkelijk. Ze was door het gesprek helemaal vergeten dat ze in een restaurant zaten.

Noah bedankte de vrouw waarna hij het gesprek voorzette. 'Ben je echt de enige in je familie? Gaven zijn toch genetisch?'

'Dat dacht ik ook. Daarom heb ik me nooit laten testen. Bij voorlichting zeiden ze dat het niet nodig was als je geen gaven in je familie hebt.'

'Heb je dan niet verre familie die gaven heeft?'

'Misschien,' zei Melody. 'Het komt vast ergens vandaan, want ik ben er zeker van dat ik niet geadopteerd ben.'

'Het kan ook zijn dat iemand in je familie een gave heeft, maar het nooit doorhad of het geheim hield,' speculeerde Noah. 'Of je hele familie heeft gewoon pech gehad en nu heeft alle magie zich bij jou verzameld.'

'Wie weet,' lachte ze. 'Misschien moet ik ooit mijn stamboom eens opzoeken.'

'Het zou wel interessant zijn. Het is bijzonder hoe een sterke gave als die van jou zolang onopgemerkt is gebleven.'

'Wanneer heb jij de jouwe eignelijk ontdekt?'

'Bij de eerste voorlichting die ik had, heb ik me laten testen wegens mijn familie. Toen is al aangetoont dat ik een gave aan het ontwikkelen was, maar omdat ik nog jong was en ik hem duidelijk nog niet kon gebruiken, ben ik pas op mijn veertiende naar het Niverium gegaan.'

'Mag je zolang wachten? Ik dacht dat je altijd direct als je een positieve test hebt moet gaan.'

'Als je gave geen gevaar vormt en je hem amper kunt gebruiken, mag je soms wachten. In mijn geval had ik eens in het halfjaar een gesprek met iemand van het Niverium. Toen ik merkte dat ik mijn gave kon gebruiken, hebben ze me het schooljaar af laten maken en ben ik hier het volgende jaar begonnen. Mijn broertje begint volgend jaar ook.'

'Dat is een veel fijner systeem.' Ze zou willen dat het bij haar ook zo was gegaan. Alles was zo abrupt geweest. Gelukkig was dat niet voor iedereen zo.

'Ja, ik hoop dat ze ooit iedereen testen, zodat mensen zoals jou er niet zo onverwachts achter komen.'

'Ik hoop het ook.' Ze glimlachte. Het zou vast niet meer lang duren voordat het zover was. Een paar generaties terug had iedereen nog een hekel aan gaven, dat was nu wel anders. Misschien zouden ze testen wel verplicht maken. Dan was er niemand meer die er per ongeluk achter hoefde te komen.

Het was de serveerster die een einde aan het gesprek maakte door hun lunch op het tafeltje te zetten. De rest van de maaltijd vloog voorbij. Melody hield van de ontspannen manier waarop Noah praatte en hoe hij de tijd nam om naar haar te luisteren. Hij gaf haar het gevoel alsof ze er toe deed. Toch zag ze hem meer als een soort oudere broer dan als iemand die haar partner zou kunnen zijn. Hij was iets te oud en zij was nog niet klaar voor meer dan een vriendschap. Maar dat was een gedachten die ze zorgvuldig voor zich hield. Ze zei veel te vaak nee tegen dingen. Hij verdiende een kans.